Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Ρημάζει ο τάφος του Σοφοκλή!


Ο Σοφοκλής πέθανε σε ηλικία 90 χρόνων, το φθινόπωρο του 406πχ. Λίγο νωρίτερα είχε πεθάνει ο Ευριπίδης, τον οποίο ο Σοφοκλής πένθησε φορώντας σκούρο ιμάτιο και αφήνοντας τους ηθοποιούς και το χορό αστεφάνωτους στις παραστάσεις εκείνης της χρονιάς. Ο Σοφοκλής θάφτηκε στον πατρικό του τάφο, που βρισκόταν στο δρόμο προς τη Δεκέλεια, και πάνω στον...



...τάφο του τοποθετήθηκε μία σειρήνα. Προς τιμή του ο δήμος των Αθηναίων ψήφισε να του προσφέρεται κάθε χρόνο θυσία. Ο ρήτορας Λυκούργος πρότεινε και στήθηκε στο θέατρο του Διόνυσου μαρμάρινος ανδριάντας του ποιητή, που σήμερα βρίσκεται στο μουσείο του Λατερανού, στη Ρώμη.

Σήμερα ρημάζει ο τάφος του Σοφοκλή (Βαρυμπόμπη. Περιοχή
«Μεγάλη Βρύση» ή «Παναγίτσα») και κανείς δεν ενδιαφέρεται
και κυρίως το Υπουργείο Πολιτισμού.

read more “Ρημάζει ο τάφος του Σοφοκλή!”

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Ημέρα των Ευχαριστιών :«Αθώα» γιορτή ή ημέρα πένθους;




Η ημέρα των Ευχαριστιών γιορτάζεται σήμερα στις ΗΠΑ. Πρόκειται για μία ετήσια γιορτή -Thanksgiving, στη μητρική της γλώσσα- που γίνεται κάθε χρόνο στην Βόρειο Αμερική, την τελευταία Πέμπτη του Νοέμβρη. Μία γιορτή ωστόσο που έχει έντονα αμφισβητηθεί από κινήματα και πανεπιστημιακούς και έχει συνδεθεί με τη γενοκτονία των ιθαγενών της νέας Ηπείρου από τους ευρωπαίους κατακτητές...
Η γιορτή καθιερώθηκε από τους πρώτους Ευρωπαίους αποίκους. Οι απαρχές της ανάγονται στις γιορτές που διοργάνωναν οι πρώτοι άποικοι μόλις έφταναν στη νέα ήπειρο, ως ευχαριστία προς το Θεό στον οποίο πίστευε καθένας για την ασφαλή άφιξή τους. Πλέον, γίνεται ώστε κάθε οικογένεια να εκφράσει στο Θεό τις ευχαριστίες της για τα αγαθά που της παρέχει. Αποκαλείται και «Ημέρα της γαλοπούλας» σηματοδοτώντας την έναρξη της εορταστικής περιόδου των Χριστουγέννων.
Η ημέρα των Ευχαριστιών φαντάζει μία «αθώα» γιορτή με κυρίαρχο στοιχείο το φαγητό. Εορταστικό υπερφορτωμένο τραπέζι, οικογενειακή και φιλική ατμόσφαιρα, ένα βήμα πριν από το χριστουγεννιάτικο ντεκαντάνς. Κάθε γιορτή και κάθε επέτειος εμπεριέχει ωστόσο ένα συμβολισμό.
Στις ΗΠΑ, η γιορτή των Ευχαριστιών δεν συνδεθεί με συγκεκριμένη θρησκευτική ομάδα. Θεωρητικά, οι ρίζες της είναι τα αγροτικά φεστιβάλ που διοργάνωναν πολλοί λαοί από την αρχαιότητα και συνδέεται με τη σοδειά. Ο συμβολισμός και οι απαρχή της ωστόσο έχουν κατά διαστήματα προκαλέσει σημαντικές διενέξεις.
Η διαμάχη γύρω από τους συμβολισμούς των αμερικανικών επετειών συνεχίζονται και την περίοδο της μετά-αποικιοκρατίας. Παραδοσιακή αναφορά της ημέρας των Ευχαριστιών αποτελεί ο επιτυχής εποικισμός της Νέας Αγγλίας, η επιβίωσή τους στον Νέο Κόσμο και η ειρηνική συνύπαρξή τους με τους γηγενείς πληθυσμούς που κατέληξε στην ευγνωμοσύνη τους προς το Θεού που τους βοήθησε να επιτύχουν όλα τα προηγούμενα.
Η παράδοση αυτή αμφισβητήθηκε πολύ έντονα ιδιαίτερα στο τέλος της δεκαετίας του 1960. Εκπρόσωποι γηγενών φυλετικών κοινοτήτων, όπως των ινδιανικών, υποστήριξαν ότι η επιβιώση των αποίκων στην Αμερική, στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στη φυσική αρχικά εξόντωση των αυτόχθονων πληθυσμών και αργότερα στην πολιτική και οικονομική εξαθλίωση των όσων επέζησαν της γενοκτονίας. Μετέπειτα, τη δεκαετία του 1970 προτάθηκε και σε πολλές περιοχές εφαρμόστηκε ο επαναπροσδιορισμός της Ημέρας των Ευχαριστιών ως Ημέρας Πένθους.
«Πολλοί άνθρωποι κάθε χρόνο «γεμίζουν» το στομάχι τους, όπως γεμίζουν και τις γαλοπούλες τους, κατά τη γιορτή της Ημέρας των ευχαριστιών. Η Ημέρα των Ευχαριστιών είναι μία αυθεντική αμερικάνικη γιορτή, σε τέτοιο βαθμό που δεν είναι μόνο διακοπές αλλά πραγματικά, όπως υπονοεί η ετυμολογία, μία από τις ιερές μας ημέρες, που γιορτάζεται σχεδόν καθολικά από του Αμερικανούς. Την ιερή αυτή ημέρα, οι οικογένειες συγκεντρώνονται για να γιορτάσουν μία γενοκτονία, αυτή των Ιθαγενών Αμερικάνων, διαπράττοντας μία ακόμη απέναντι στις γαλοπούλες. Μπορούμε να γιορτάσουμε αυτή τη γιορτή με ήσυχη συνείδηση;» αναρωτιέται ο κοινωνιολόγος από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Dan Brook. 

Οι ιθαγενείς Αμερικάνοι εξακολουθούν να είναι οι φτωχότερες εθνοτικές ομάδες στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου. Κάθε χρόνο, αρκετοί από αυτούς συγκεντρώνονται στο Plymouth Rock την Ημέρα των Ευχαριστιών, για να θρηνήσουν την τιμή των ομοεθνών τους που έχουν χαθεί.
Ο Κολόμβος έγραφε στο ημερολόγιό του πως με πενήντα άνδρες θα μπορούσε να υποδουλώσει το σύνολο του γηγενούς πληθυσμού και να δεσμεύσει όλο το χρυσό και τον πλούτο τους. Πράγματι οι ντόπιοι υποδουλώθηκαν εύκολα, πολλοί βασανίστηκαν και υπήρξαν θύματα εργασιακής εκμετάλλευσης. Κατά τη διάρκεια της ιμπεριαλιστικής υπερ - εκμετάλλευσης έγιναν και άγρια εγκλήματα κατά του γηγενούς πληθυσμού, στο όνομα πάντα του χριστιανισμού και του πολιτισμού.
«Οι Προσκυνητές (Άγγλοι έποικοι) που ήρθαν αργότερα στην Αμερική για να ξεφύγουν από τις θρησκευτικές διώξεις στη Βρετανία, προφανέστατα ήρθαν για να διαπράξουν τις εθνοτικές και θρησκευτικές διώξεις κατά των ιθαγενών Αμερικανών. Κι αυτό έκαναν. Κι εμείς στην πραγματικότητα συνεχίζουμε να το κάνουμε, αποτελεσματικά και χωρίς οίκτο» γράφει ο Dan Brook.
Κατά την απαρχή του εορτασμού της ημέρας των Ευχαριστιών την δεκαετία του 1620, ξεκινά και ένας νέος τύπος «γενοκτονίας». Το 1619 είναι το πρώτο έτος που αρχίζουν να «εισάγονται» σκλάβοι από την Αφρική.
Όταν ο Άβρααμ Λίνκολν επαναφέρει την παράδοση του εορτασμού της Ημέρας των Ευχαριστιών στις αρχές της δεκαετίας του 1860, όταν οι ΗΠΑ βρίσκονται σε εμφύλιο πολέμο. Στις ΗΠΑ, ο εμφύλιος πόλεμος έγινε με αφορμή το ζήτημα της δουλείας αλλά σίγουρα δεν έγινε υπέρ των δούλων. Όλα αυτά δεν είναι δύσκολο να οδηγήσουν σε δεύτερες σκέψεις, σχετικά με την πιο δημοφιλή ίσως αμερικανική γιορτή.
read more “Ημέρα των Ευχαριστιών :«Αθώα» γιορτή ή ημέρα πένθους;”

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

21 Νοεμβρίου τα Εισόδια της Θεοτόκου!

Κανείς πραγματικά δεν μπορεί να σκεφτεί τι θα ήταν η Ελλάδα χωρίς την Παναγία Η Παναγία είναι η εικόνα της απεριόριστης θείας αγάπης. Έτσι μάθαμε και μ’ αυτό τον τρόπο μεγαλώσαμε τόσο εμείς όσο και οι παλαιότεροι από μας. Αλλά και οι νεώτεροι με αυτά τα πιστεύω μεγαλώνουν. Όλοι μας, πριν ακόμα αρχίσουμε να μιλάμε και να περπατάμε, βάζουμε μέσα μας την Χριστιανική πίστη. Και θεμέλιος λίθος του Χριστιανισμού είναι η Παναγία.

Τι θα γινόμασταν χωρίς τη μεγάλη αυτή Μητέρα; Δεν υπάρχει άνθρωπος, ακόμα και αυτός που λέει ότι δεν πιστεύει, που να μην έχει επικαλεστεί το όνομά της. Είναι η προστασία μας, είναι το αποκούμπι μας, είναι το βάλσαμο στις πληγές μας. Είναι η αρωγός μας σε κάθε δύσκολη κατάστασή μας. Να γιατί η Ελλάδα απ’ άκρη σ’ άκρη επικαλείται κάθε στιγμή τη Χάρη της. Από τη γιορτή και μόνο της Παναγίας η μέρα γίνεται ιερή και απαραβίαστη. Η Παναγία την καθαγιάζει και την κάνει να φαίνεται ως η κορωνίδα των ημερών του έτους.

Ποιος δεν έχει ψάλει με συντριβή ψυχής και δέος τον «Ακάθιστο Ύμνο»; Ποιος δεν δάκρυσε μπροστά την Άγια μορφή της και δεν εξομολογήθηκε τα αμαρτήματά του; Ποιος δεν την παρακάλεσε να έρθει κοντά του και να σταθεί δίπλα του; Η παράδοση που θέλει την Παναγία να είναι η Μεγάλη Μεσίτρια του Ανθρώπου προς τον Θεό δεν είναι σημερινή. Ξεκινά εδώ και περίπου δύο χιλιάδες χρόνια, λίγο μετά δηλαδή από την γέννηση του Χριστού, όταν ο Απόστολος Παύλος ήλθε στην Ελλάδα και δίδαξε, στο ανήσυχο πνεύμα των Ελλήνων, αυτό που από μόνοι τους επιθυμούσαν, να οριστικοποιήσουν το θάνατο των παλαιών θεών και να εγκολπωθούν την ύπαρξη του ενός, μοναδικού και αληθινού.

Χίλια τα πρόσωπα της Παναγίας στην Ελληνική Θρησκευτική συνείδηση. Όπως όμως και να την αποκαλέσουμε, Ελεούσα, Γιάτρισσα, Οδηγήτρια, Παραμυθία, Σουμελά, Γλυκοφιλούσα, Παντάνασσα, Παραμυθία, Άξιον Εστί κλπ, η Παναγία είναι μία και μοναδική. Απ’ άκρου σ’ άκρη η Ελλάδα την τιμά με ένα δικό της μεγαλειώδη λατρευτικό τόνο. Υπάρχουν μεγαλύτερα προσκυνήματα από αυτά της Τήνου, της Σουμελά, του Αγίου Όρους, της Εκατονταπυλιανής κλπ στην Ελλάδα; Υπάρχει μεγαλύτερη συμμετοχή πιστών από την αυτήν που παρατηρείται κατά την Γιορτή της;

Στις 21 Νοεμβρίου, γιορτάζουμε τα Εισόδια της Παναγίας. Αυτό είναι κάτι το πολύ εξαιρετικό και αξίζει να το αναφέρουμε, όχι γιατί δεν το γνωρίζουμε αλλά γιατί πρέπει κάθε στιγμή να έχουμε στο μυαλό μας την Πίστη και την Προσφορά. Οι γονείς της Θεοτόκου, ο Ιωακείμ και η Άννα, που ήσαν άτεκνοι, παρακαλούσαν τον Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί και υποσχόντουσαν να του το αφιερώσουν. Ο Θεός πράγματι άκουσε την προσευχή τους και τους χάρισε την Παναγία. Αυτοί δε με την σειρά τους αφιέρωσαν την Παναγία στην Χάρη του. Όπως και να το σκεφτούμε δεν υπάρχει καλύτερη πράξη. Αυτοί οι δύο Άγιοι άνθρωποι έσπευσαν και παρέδωσαν την μονάκριβη θυγατέρα τους στο Θεό, όπως είχαν υποσχεθεί. Η Παναγία ήταν τότε 3 χρονών, δηλαδή ένα μικρό παιδί, που σήμερα θα χρειαζόταν την προστασία των γονιών του, και όμως μπήκε στην υπηρεσία του Θεού και άρχισε το διακόνημά της, με τόσο ζήλο και πίστη που δεν βρέθηκε άλλο πρόσωπο αγνότερο και με περισσότερη πίστη για να φέρει στον κόσμο τον Σωτήρα Χριστό. Η Πίστη λοιπόν και η Προσφορά αμείβονται. Κανείς ποτέ δεν χάνει όταν κάνει το καθήκον του προς τον Θεό, όσο μπορεί καλύτερα. Ο Θεός δεν μας θέλει τέλειους, θέλει να προσπαθούμε και αυτός θα δει και θα μας δώσει περισσότερα καλά απ’ όσα πραγματικά θα έπρεπε να πάρουμε.

Η Παναγία, η μεγάλη Μεσίτρια, η Πάναγνη Μάνα που μπήκε στην υπηρεσία του Θεού και παρέμεινε Άσπιλη και Αμόλυντη μέχρι τέλους, ας είναι το φωτεινό παράδειγμά μας. Χρόνια πολλά στα κορίτσια, αλλά και στα αγόρια που φέρουν το όνομά της και γιορτάζουν την Ιερή ημέρα της 21ης Νοεμβρίου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΝΑΤΣΕΛΗΣ
read more “21 Νοεμβρίου τα Εισόδια της Θεοτόκου!”

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

41 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

... 41 χρόνια από τον θάνατο του ''Γέρου της Δημοκρατίας'' Γεωργίου Παπανδρέου. Πρωθυπουργός της Ελλάδας (1944, 1963, 1964-65) ιδρυτής της Ενώσεως Κέντρου .


..
Ο Γεώργιος Παπανδρέου γεννήθηκε στο Καλέντζι της Αχαΐας και ήταν το τρίτο παιδί του ιερέα Ανδρέα Σταυρόπουλου και της συζύγου του Παγώνας.
Ξεκίνησε τις σπουδές του στο τετρατάξιο σχολείο του χωριού του και στη συνέχεια στο Σχολαρχείο της γειτονικής Χαλανδρίτσας. Δύο χρόνια αργότερα και αφού ο πατέρας του μετατέθηκε στην Πάτρα γράφτηκε στο Γυμνάσιο της αχαϊκής πρωτεύουσας όπου ήδη φοιτούσε ο μεγαλύτερος αδερφός του, Ν
ίκος. Την ίδια χρονιά αποφάσισε μαζί με τον αδερφό του να επισημοποιήσουν το επίθετο με το οποίο ήταν άλλωστε γνωστοί: Από Γεώργιος Σταυρόπουλος έγινε Γεώργιος Παπανδρέου. Η πορεία του έχει καταγραφεί πολλαπλά από ειδικευμένα sites και έτσι κάθε αναφορά θα είναι περιττή.
Ο Γ. Παπανδρέου πέθανε σε κατ'οικον περιορισμό, από την χούντα, στο σπίτι του στο Καστρί στις 1 Νοεμβρίου 1968.
Στις 3 Νοεμβρίου του 1968, έγινε η κηδεία του από τη Μητρόπολη της Αθήνας και αποτέλεσε ορόσημο στον αντιχουντικό αγώνα, καθώς συγκέντρωσε πολύ κόσμο και έγινε αφορμή για την πρώτη μαζική λαϊκή διαμαρτυρία κατά της δικτατορίας.
read more “41 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ”