"Τόπος είναι οι ρίζες , εκεί που είναι θαμμένοι οι πρόγονοι (μας), ο τόπος δημιουργεί ταυτότητα ελληνικότητας και ο τόπος της ελιάς, του αμπελιού, των οπωροφόρων , του σιταριού και των ‘’ζωντανών’’, πρέπει να τον υπερασπιστούμε. Είναι η παράδοση, η μνήμη… Και η προσωπική μου εμπειρία μου δείχνει πως το πράγμα που με βοήθησε, περισσότερο από κάθε άλλο , δεν ήταν οι αφηρημένοι στοχασμοί ενός διανοούμενου, αλλά η πίστη και η προσήλωση μου σ΄ έναν κόσμο ζωντανών και περασμένων ανθρώπων στα έργα τους, στις φωνές τους, στο ρυθμό τους, στη δροσιά τους. Αυτός ο κόσμος, όλος μαζί, μου έδωσε το... συναίσθημα πως δεν είμαι μια αδέσποτη μονάδα, ένα άχερο στ’ αλώνι. Μου έδωσε τη δύναμη να κρατηθώ ανάμεσα στους χαλασμούς που ήταν της μοίρας μου να ιδώ. Κι ακόμη, μ’ έκανε να νιώσω, όταν ξαναείδα το χώμα που με γέννησε, πως ο άνθρωπος έχει ρίζες, κι όταν τις κόψουν πονεί, βιολογικά, όπως όταν τον ακρωτηριάσουν. Κι όλα τούτα θα μπορούσα να τα ονομάσω με τη λέξη παράδοση… "
Γ. Σεφέρης
Η σημερινή ημέρα για όλους εμάς τους Φωκιανούς είναι ημέρα στοχασμού, ατομικής και συλλογικής περισυλλογής, ημέρα μνήμης της σφαγής των προγόνων μας που διαπράχθηκε από τα «τάγματα εφόδου» του κομιτάτου « Ένωσης και Πρόοδος» -- (Νεότουρκοι) -- στις αρχές του περασμένου αιώνα και σε εφαρμογή της στρατηγικής του... Είναι η ημέρα κατά την οποία άρχισαν οι σφαγές στην Φώκαια (Παλαιά & Νέα) της Μ. Ασίας, για να ξεριζωθεί όλο το ελληνικό – χριστιανικό στοιχείο από τις πατρογονικές του εστίες . Η Γενοκτονία εφαρμόσθηκε σε όλα τα παράλια της Ιωνίας. Είχε έρθει η σειρά της Φώκαιας να πληρώσει χωρίς να έχει φταίξει σε τίποτα, το δικό της «μερίδιο» στην δημιουργία του τουρκικού κράτους.
