Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2007

ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΜΙΚΡΑΣΙΑ

Ο ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΧΡΥΣΤΟΣΤΟΜΟΣ ΣΜΥΡΝΗΣ


(ΤΟ ΕΚΟΥΣΙΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ.Η ΠΙΟ ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΑΠΟ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΥΣ)
Η πιο επίσημη περιγραφή για την τραγική δολοφονία του Εθνάρχη-ιεράρχη
της Σμύρνης Χρυσοστόμου είναι αυτή πού μας δίνει ο ιερωμένος βουλευτής των Παρισίων αββάς Εδουάρδος Σουλιέ.«Το απόγευμα, είπε της 9ης Σεπτεμβρίου δηλαδή 27η Αυγούστου (παλ. ημερολογίου), το γαλλικό προξενείο ειδοποιήθηκε, ότι ο ελληνορθόδοξος μητροπολίτης Χρυσόστομος, διέτρεχε έσχατο κίνδυνο και ότι θα έπρεπε να σταλεί άγημα από Γάλλους ναύτες για να προστατεύσουν την απειλούμενη ζωή του. Ό επικεφαλής του αγήματος πρότεινε στον ιεράρχη να τον οδηγήσει στην εκκλησία της «Sacre Coeur», ή στο Γαλλικό Προξενείο. Ό Χρυσόστομος δεν ανήκει στην Εκκλησία της Γαλλίας, άλλ' αυτό δεν μ' εμποδίζει να εκφράσω τον βαθύτατο σεβασμό προς την μνήμην του. Με ωραιότητα ψυχής αρνήθηκε να δεχθεί το προσφερόμενο καταφύγιο λέγων ότι το καθήκον του είναι να μείνει για να συγκακοπαθήσει με το ποίμνιόν του. Όταν το Γαλλικό άγημα απεχώρησε, κατέφθασε με στρατιωτική άμαξα τούρκος αξιωματικός, συνοδευόμενος από δύο στρατιώτες και έζήτησε από τον Χρυσόστομο να τον ακολουθήσει. Οδήγησαν τότε τον ιεράρχη εις τα άκρα των ευρωπαϊκών συνοικιών εμπρός σ' ένα κουρείο. Εκεί του φόρεσαν άσπρη μπλούζα, ίσως για να διακρίνεται καλύτερα και εκεί διαδραματίσθηκε το φρικτό έγκλημα. Του ξερρίζωσαν τα γένεια, τον κτύπησαν με μαχαίρι πισώπλατα και στη συνέχεια λυσσασμένες ανθρώπινες ύαινες του έκοψαν μύτη κι αυτιά. Στο πλευρό των ανδρών συναγωνίζονταν μαινόμενες τουρκάλες πού ενθάρρυναν με αρές και κατάρες τους λυσσασμένους άνδρες τους. Αφού έρριξαν χάμω τον ιεράρχη και τον καταπάτησαν ο επικεφαλής αξιωματικός διέταξε χαμάληδες να σύρουν το πτώμα και αφού το πρόσδεσαν σε μια σακαράκα το βαλαν μπροστά κι άρχισε να τρέχει σβαρνίζοντας το άγιο λείψανο του μάρτυρα ιεράρχη πού σήκωσε στους ώμους του τις αμαρτίες του ελληνικού διχασμού και την υπεροψία των λεγόμενων χριστιανικών δυνάμεων πού απεδείχθησαν και του Πόντιου Πιλάτου χειρότεροι!!!

ΣΑΧΙΛΙ ΙΣΛΑΜΝΤΙΡ
Από τη νύκτα κιόλας του Σαββάτου (27 Αυγούστου) πρώτα στα ξένα ιδρύματα και στα τούρκικα μαγαζιά ύστερα πού ήθελε ή τουρκική εξουσία να σώσει χάραξε με κατακόκκινη μπογιά, όπως «πάλαι ποτέ« είχαν από προστατευτικό χέρι μαρκαριστεί τα σπίτια των εβραίων στην Αίγυπτο, οι ρατσιστικές λέξεις: (Σαχιλί Ισλαμντίρ) δηλαδή το ίδρυμα τούτο είναι Ισλαμικό, άρα κανείς να μην το πειράξει. Τουρκικές στρατιωτικές μονάδες σ' έξαλλη κατάσταση απειλώντας, βρίζοντας και βλαστημώντας τους άπιστους ρωμιούς είχαν εισβάλει στις δύο χριστιανικές συνοικίες της Σμύρνης, την Αρμενική και τη Ρωμέικη. Ό πληθυσμός αμπαρωμένος στα σπίτια του κοίταζε με τρόμο μέσα από τις γρίλλιες των κατάκλειστων πορτοπαράθυρων. Πολλοί ξένοι εξυπνάκηδες από αυτούς πού βρίσκονται να παίξουν με τον πόνο των άλλων τηλεγράφησαν από τη Σμύρνη ότι η ανθρώπινη ευαισθησία του Κεμαλικοΰ στρατού πληγώθηκε όταν δεν είδε τους κατοίκους της Σμύρνης να υποδέχεται τους στρατιώτες, ως ελευθερωτές, στους δρόμους. Άλλα για ποια τουρκική ευαισθησία μιλούσαν οι εξ επαγγέλματος προπαγανδιστές του ανύπαρκτου τουρκικού πολιτισμού Ευρωπαίοι δημοσιογράφοι; Μήπως εκείνη που έδειξαν όταν άλλοι από αυτούς με τα ίδια τους τα χέρια κι άλλοι χαιρέκακα ανέχονταν την σφαγή «εν ψυχρώ» 1.500.000 αρμενίων εγκαινιάζοντας έτσι το πρώτο αθώο ολοκαύτωμα του τραγικού 20οϋ αιώνα μας αναδεικνυόμενοι έτσι οι πρώτοι δάσκαλοι του ανθρωποκτόνου Χίτλερ;Πώς να βγουν από τα σπίτια τους οι χριστιανικοί πληθυσμοί της Σμύρνης το 1922, το 1955 στην Πόλη ή το 1974 στην Κύπρο; Όσοι τόλμησαν δολοφονήθηκαν κι όσες γυναίκες είχαν την αποκοτιά να το κάνουν πλήρωσαν με βιασμό την επιπόλαιη ενέργεια τους. Ό βιασμός είναι άλλωστε πάγια τακτική επίδειξης νίκης και επιβολής των Αγαρηνών από τα βυζαντινά τα χρόνια... Αλλά ιδού για την ασφάλεια της Ιστορικής γνησιότητας των λεγομένων μας το τηλεγράφημα πού στάλθηκε και δημοσιεύθηκε στους «Τάιμς Νέας Υόρκης» στις (5 π.μ) (18 ν.η)1922. «Από την 11η νυκτερινή της Κυριακής 28ης Αυγούστου και ύστερα κανένα ελληνικό και αρμενικό σπίτι δεν έμεινε άθικτο, θύρες έσπαζαν, παράθυρα παρεβιάζοντο, γυναίκες ατιμάζονταν, άνδρες και παιδιά λογχίζονταν, αποκεφαλίζονταν, στραγγαλίζονταν, ως κουρέλια ξεσχίζονταν. Τούρκοι αξιωματικοί κατευθύνουν το πλιάτσικο των στρατιωτών. Συναντήσαμε πολλούς να μεταφέρουν κλοπιμαία με κάθε μέσο. Οι σφαγές παίρνουν διαστάσεις. Τα πτώματα άλλοτε ακέφαλα και άλλοτε ακρωτηριασμένα παραμένουν άταφα και αναδίδουν φοβερή δυσοσμία».

ΛΕΗΛΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΣΦΑΓΕΣ
Οι δημοσιογράφοι των ξένων εφημερίδων μετέδιδαν μέσω των ανταποκριτών τους:«Με κάρα, γαϊδούρια, άλογα, αραμπάδες, με κάθε είδους τροχοφόρο, άλλοι στους ώμους, μικροί και μεγάλοι, οικογένειες ολόκληρες τούρκων κουβαλούσαν ανενόχλητοι τα κλοπιμαία, παράνομο καρπό της λεηλασίας τους». Το τρίπτυχο δράμα βιασμών, σφαγών, λεηλασιών, κορυφώθηκε τη νύκτα της 31ης Αυγούστου ξημερώνοντας η αποφράδα της 1ης Σεπτεμβρίου. Στη λαϊκή συνοικία τη λεγόμενη Τεπετζίκι σφάχτηκαν 300 γυναίκες, 80 νήπια, 550 άνδρες από τους αιμοβόρους γκρίζους λύκους, από τσέτες και ζεμπέκηδες δηλ. τους άτακτους του τουρκικού στρατού πού αποτελούν την εγκληματική πρωτοπορία σ' επιθετικούς καιρούς. Και συμπληρώνει τους ανήσυχους δημοσιογράφους ο ιστορικός: «Στη συνοικίαν του Αγίου Κωνσταντίνου διεπράχθησαν φρικαλέα εγκλήματα από τους τσέτες. Στην εκκλησία μέσα της Μυρτιδιώτισσας στο Μερσινλή στραγγαλίσθηκαν δεκάδες κορίτσια ενώ στρατιώτες αποπατούσαν πάνω στην Αγία Τράπεζα. Πτώματα επί πτωμάτων στοιβάχθηκαν και σχημάτισαν σορούς το Οινοπνευματοποιείο του Πανάρετου και συγκεκριμένα στη συνοικία του αγίου Βουκόλου (τ' όνομα παρμένο από τον άγιο μαθητή του αποστολικού πατέρα και πρώτου της Σμύρνης μάρτυρα ιεράρχη Πολύκαρπού) είχαν καταφύγει εκατοντάδες γυναικόπαιδα και κτυπήθηκαν εκεί μέσα με όλμους και χειροβομβίδες.

Η ΣΜΥΡΝΗ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ
Οι πυκνοκατοικημένες λαϊκές συνοικίες των ενοριών αγίου Δημητρίου, άγ.
Κων/νου, και άγ. Νικολάου έγιναν ταυτόχρονο τελετουργικό παρανάλωμα της φωτιάς, γεγονός πού αποδεικνύει ότι επρόκειτο περί εμπρησμού. Και τούτο γιατί πώς είναι δυνατόν να ξεπεταχθούν η μία μετά την άλλη οι φλόγες του εμπρησμού; Ποιο χέρι έβαλε τη φωτιά; Μήπως ελληνικό; Ή αρμένικο; Είχαν συμφέρον να κάψουν τα ίδια τους τα σπίτια και τα μαγαζιά; Το βίος τους;

ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ...
Οι πρώτες φλόγες που κατέφαγαν τη Σμύρνη κι έσβησαν την ελληνοχριστιανικότητά της άρχισαν να ξεπηδούν τη νύχτα της 30ής Αυγούστου κυρίως από την Αρμένικη συνοικία πού συνόρευε με το Παζάρι της Σμύρνης, τις Μεγάλες Ταβέρνες και τη συνοικία του Αγίου Γεωργίου «και δι' αυτής», με την Μητρόπολη της "Αγ. Φωτεινής. Όσο οι ώρες περνούσαν τόσο οι φλόγες υψώνονταν μέχρι εβδόμου ουρανού. Πυροβολισμοί κι εκρήξεις συνόδευαν τον εμπρησμό της άλλοτε χαρούμενης πολιτείας της πανάρχαιας πρωτεύουσας της πιο ελληνικής κι από την Ελλάδα Ιωνίας. Στο μεταξύ σκοτεινότεροι της νύχτας και του άδη προβοκάτορες και εμπρηστές περιέτρεχαν τις σκοτεινές συνοικίες αδειάζοντας κουβάδες τη βενζίνη και το πετρέλαιο. Προπαντός όμως το πρωί της 31ης Αυγούστου είχε τεθεί σε πλήρη εφαρμογή το σχέδιο του Νουρεντίν Πασά του δολοφόνου του Εθνομάρτυρα Χρυσοστόμου Σμύρνης. Οι φλόγες η μία μετά την άλλη αναπηδούσαν από τις δύο χριστιανικές συνοικίες. Την Αρμένικη πρώτα και την Ελληνική ύστερα. Τα κτίρια πού ήθελε ο τουρκικός στρατός και η διοίκηση να διασώσουν τα προστάτευαν κατεδαφίζοντας τα πλαϊνά κτίρια και δημιουργώντας κενό για να μη μεταδοθεί η πυρκαγιά. "Δηλαδή οικοπεδοποιούσαν τον πλαϊνό χώρο. Έτσι διασώθηκε η ιταλική Σχολή, το Κεντρικό Παρθεναγωγείο και τα νεόδμητα (κτίρια της Ευαγγελικής Σχολής και του Ιωνικού πού δεν πρόλαβαν να το λειτουργήσουν οι Έλληνες. Άλλα ποια η απολογία των τούρκων μπροστά στην κατακραυγή της παγκόσμιας κοινής γνώμης που και πολύ δεν τους ενδιέφερε; "Αναρίθμητοι ήταν εκείνοι πού κάηκαν ζωντανοί μέσα στα σπίτια τους και τα μαγαζιά τους. Ακόμη και οι ανήμποροι να μετακινηθούν άρρωστοι των νοσοκομείων έγιναν κι αυτοί στάχτη. Ανάμεσα τους και ο διάσημος Ιατρός Ιπποκράτης Αργυρόπουλος πού αρκετό καιρό βρισκόταν κλινήρης στο νοσοκομείο της Σμύρνης. Ένα μεγάλο πλήθος καιγόμενων Σμυρναίων μετακινήθηκε στον «Πανιώνιο» και κατέκλυσε τις κερκίδες του για να σωθεί. Άλλοι πάλι με τα βρέφη τους στις αγκαλιές έτρεχαν στο νεκροταφείο της πόλης τους φωνάζοντας πολλοί άπ' αυτούς στους νεκρούς: «Βγήτε εσείς να μπούμε εμείς» για να πληρωθεί ο της 'Αποκαλύψεως λόγος: «θ' αναζητούν οι άνθρωποι το θάνατο και δεν θα τον βρίσκουν» όπως έγινε στην τραγική Σμύρνη στα 1922 με την ανοχή των μεγάλων Χριστιανικών (εντός εισαγωγικών) δυνάμεων Αγγλίας, Γαλλίας, Ιταλίας... και προς δόξαν του χριστιανικού (και πάλιν εντός εισαγωγικών) πολιτισμού τους.Και όχι μόνο αλλά και η αδιαφορία έγινε απανθρωπιά εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Και ιδού οι μαρτυρίες από τους Ρενέ Πυώ στο βιβλίο του «ο θάνατος της Σμύρνης», τον αυτόπτη και αύτήκοο Πάλμερ Κίμπερλεγκ στο βιβλίο του «Το κορυφαίο έγκλημα του πολιτισμού», και προπαντός από τον «Καλό Σαμαρείτη» του ελληνισμού της Ιωνίας Τζωρτζ Χόρτον, γενικό Πρόξενο των Η.Π.Α. στη Σμύρνη του 1922 πού κυκλοφόρησε το πληρέστερο σήμερα ντοκουμέντο της καταστροφής της Σμύρνης. Γράφουν λοιπόν ισάριθμα για το κρίσιμο αυτό θέμα για το ρόλο των λεγομένων χριστιανικών δυνάμεων λεγομένων χριστιανικών δυνάμεων για τη συνενοχή τους στην καταστροφή της Σμύρνης. «Ισχυρά απόβασης υπό την προστασίαν των πυροβόλων του στόλου, θα ήταν πολύ αποτελεσματική. Υπάρχουν δύο ιστορικά προηγούμενα, του Ναυαρίνου στα 1827, κοίτης Κρήτης στα 1897. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, οι ναύαρχοι χωρίς να περιμένουν οδηγίες των κυβερνήσεων τους, ενήργησαν με δική τους πρωτοβουλία και οι ενέργειες τους με τα γνωστά αποτελέσματα. Οι σύμμαχοι όμως δεν θέλησαν να σώσουν την Σμύρνη» (Ρενέ Πυώ, Ό θάνατος της Σμύρνης)Και όχι μόνο δεν θέλησαν να σώσουν την Σμύρνη και τους χριστιανικούς πληθυσμούς αλλά με εξαίρεση τους αμερικανούς ναύτες κτυπούσαν με κοντάρια τους έλληνες και τους αρμένιους πού κατόρθωσαν να φθάσουν κολυμπώντας στα πλοία τα υποτιθέμενα χριστιανικά αυτά πλοία σωτηρίας αλλά ξύλο αντί σωτηρία βρήκαν «Οι δυστυχισμένοι, οι πάντα ευκολπίστευτοι και πάντα προδομένοι ελληνορθόδοξοι πληθυσμοί». «Στις (2 π.μ.) (15 ν.η.) Σεπτεμβρίου 1922 οι επιβαίνοντες στα πολεμικά των λεγομένων χριστιανικών δυνάμεων, των ναυλοχούντων εις τον γραφικό λιμένα της Σμύρνης, εθεώντο εκ μακράς αποστάσεως την πυρπόλησιν της πόλεως και την σφαγήν των κατοίκων της. Οι ναύαρχοι αυτών των στόλων, άκουγαν απαθείς τάς φωνάς των γυναικών1, τούς θρήνους των παιδιών, τάς οιμωγάς των σφαζομένων λαών». (Πάλμερ Κίμπερλεγκ, Το κορυφαίο έγκλημα πολιτισμού).
ΔΡΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΟΥΣΤΑΚΗ ΘΕΟΛΟΓΟΥ - ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΥ

ΟΙ ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ
Ανάμεσα στους πρώτους οι Μικρασιάτες μνημονεύουν τους εθνομάρτυρες ιεράρχες τους και τη χορεία των κληρικών και μοναχών τους, που, πιστοί στο Θεό και την πατρίδα, πότισαν με νέο αίμα το δέντρο της φυλής. Ο Σμύρνης Χρυσόστομος, ο Μοσχονησίων Αμβρόσιος, ο Κυδωνιών Γρηγόριος, ο Ζήλων Ευθύμιος, ο Ικονίου Προκόπιος κι άλλοι ακόμη, είναι οι πιο ιερές περγαμηνές τους και η θυσία τους δύναμη ηθική τεράστια. Το παράδειγμα τους άσβεστος φάρος. Οι μορφές τους καύχημα και περηφάνεια.
Ο Χρυσόστομος Σμύρνης
Όπως στην Τουρκοκρατία, όπως στο Εικοσιένα, όπως σε κάθε αγώνα και κρίσιμη ώρα του γένους, η Εκκλησία και οι λειτουργοί της αγκάλιασαν και πάλι στοργικά τη Ρωμιοσύνη. Έμειναν πιστοί στο εθνικό χρέος και πλήρωσαν πρώτοι. Όπως ακριβώς ο Γρηγόριος ο Ε', ο Άγιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, έτσι κι ο Χρυσόστομος Σμύρνης είχε κάθε δυνατότητα να φύγει. Αυτό τον συμβούλευαν όλοι, Έλληνες και ξένοι. Οι πρόσφυγες τον ήθελαν μαζί τους. Εκείνος όμως είχε πλήρη συναίσθηση ότι ήταν ποιμένας. Όσο έμενε εκεί έστω και μια ψυχή ζωντανή, έπρεπε να σταθεί όρθιος στο μετερίζι. «Η θέση μου είναι κοντά στο ποίμνιο μου», απαντούσε. Και την κράτησε ως το τέλος, όταν ο μαινόμενος όχλος, μετά από μια εικονική δίκη, κυριολεκτικά τον κατασπάραξε. Ο πράγματι Φιλέλλην Πρόξενος των Ηνωμένων Πολιτειών στη Σμύρνη George Horton, μεταξύ άλλων γράφει: «Ένας Τούρκος αξιωματικός πήγε μαζί με δύο στρατιώτες στα γραφεία της Μητροπόλεως και τον οδήγησε στο Νουρεδίν Πασά, τον Τούρκο Αρχιστράτηγο, ο οποίος, όπως λέγουν, είχε υιοθετήσει τη μεσαιωνική ιδέα να παραδώσει το Μητροπολίτη στο φανατικό όχλο, για να τον κάνει ό,τι ήθελε. Δεν υπάρχουν επαρκείς αποδείξεις της ορθότητας αυτής της διαπιστώσεως, είναι όμως βέβαιο ότι ο Μητροπολίτης θανατώθηκε απ' τον όχλο. Εβιαιοπράγησαν επάνω του, του ξερρίζωσαν τη γενιάδα του, τον εχτύπησαν με ρόπαλα και με μαχαιριές, ωστόσο πέθανε και ύστερα τον έσυραν σβαρνίζοντάς τον επάνω στους δρόμους. Το μοναδικό του φταίξιμο ήταν, ότι ήταν ένας Έλλην με μεγάλο πατριωτισμό και ευγλωττία, που επιθυμούσε την πρόοδο της φυλής του και εργαζόταν για τον σκοπό αυτό. Του είχαν προσφέρει καταφύγιο στο Γαλλικό Προξενείο και τη διαφυγή του με πλοίο του Γαλλικού Ναυτικού, εκείνος όμως δεν δέχθηκε λέγοντας ότι το καθήκον του ήταν να μείνει κοντά στο ποίμνιο του. Πέθανε σαν μάρτυρας και αξίζει να του απονεμηθούν ύψιστες τιμές από την Ελληνική Εκκλησία και την Ελληνική Κυβέρνηση. Είναι άξιος του σεβασμού όλων των ανδρών και γυναικών απ' τους οποίους θ' απαιτείτο να δείξουν γενναιότητα αντιμετωπίζοντας ένα φρικτό θάνατο»Για να συνειδητοποιήσει κανείς καλύτερα τη θυσία του Εθνομάρτυρα Χρυσοστόμου Σμύρνης, δεν έχει παρά να τον συγκρίνει με τον Πολιτικό εκπρόσωπο της Ελλάδας στη Σμύρνη, το γνωστό Στεργιάδη, που πιο πολύ ενδιαφερόταν για τους ξένους φίλους του και φρόντισε έγκαιρα να διαφύγει αφήνοντας τους Σμυρνιούς και τους Μικρασιάτες, που είχαν κατακλύσει τη Σμύρνη στα νύχια των Τσετών του τουρκικού όχλου.
Ο Μοσχονησίων ΑμβρόσιοςΤον έθαψαν ζωντανό
Άλλον ιεράρχη, τον Μοσχονησίων Αμβρόσιο, τον έθαψαν ζωντανό, μαρτύριο που το επιφύλαξαν και σε πολλούς Έλληνες κληρικούς και ιερωμένους. Ο Χρήστος Αγγελομάτης χαρακτηρίζει τον Αμβρόσιο ως έναν από τους ηρωικότερους ιεράρχες και Νεομάρτυρες της Εκκλησίας και σημειώνει: «Την ημέρα ακριβώς της εορτής του Σταυρού, διετάχθη από τους καταλαβόντας τα Μοσχονήσια ο εκτοπισμός του πληθυσμού. Δεν θα έμενε κανείς εις το Μοσχονήσι. Θα οδηγούντο όλοι εις το εσωτερικόν, από του μητροπολίτου Αμβροσίου μέχρι και του τελευταίου βρέφους. Η διαταγή κανένα δεν εξήρει. Από όλον αυτόν τον πληθυσμόν έστω και ένας δεν εσώθη, ώστε να δώσει πληροφορίας δια το μαρτύριον των έξι αυτών χιλιάδων. Βέβαιον μόνον είναι ότι όλος αυτός ο κόσμος εξουθενώθη και εθανατώθη μέσα εις ένα πρωί, με πρώτον τον μητροπολίτην Αμβρόσιον, τον οποίον έθαψαν ζωντανόν διότι υπήρξε καλός ποιμήν, καλός 'Ελλην. Άλλους ιερωμένους τους πετσόκοψαν κομμάτι κομμάτι, άλλους τους διαπόμπευσαν και τους διέσυραν και άλλους τους κρεμούσαν. Ο θάνατος χωρίς μαρτύρια αποτελούσε εξαίρεση σπάνια. Θάλεγε κανείς ότι το ράσο γνώρισε όλη την εκδικητική μανία του βάρβαρου κι αλλόπιστου επιδρομέα.
Ο Κυδωνιών Γρηγόριος
Ο Κυδωνιών Γρηγόριος, γράφει ο Ακαδημαϊκός Ηλίας Βενέζης, Μι-κρασιάτης κι αυτός που γνώρισε ο ίδιος τα μαρτύρια των Τούρκων, ο Γρηγόριος έμεινε στην πόλη με τα γυναικόπαιδα, έκανε ό,τι του περνούσε για τη σωτηρία του ποιμνίου του.Όπως και στο Μοσχονησίων Αμβρόσιον, ετοίμαζαν και στον Γρη-γόριο Κυδωνιών το ίδιο μαρτυρικό τέλος, σκόπευαν να τον θάψουν ζωντανό. «Εσένα μπουγιούκ παπάζ, μπουγιούκ εντεψίζ (αρχιπαπά, αναιδέστατε), δεν θα σε σφάξω, γιατί ξέρεις πόσο σ' αγαπώ» του είπε ο Τούρκος υπολοχαγός που τον συνέλαβε. Δεν εκπλήρωσε όμως το άνομο σχέδιο του, γιατί ο Γρηγόριος ξεψύχησε πριν τον ενταφιάσουν...
Ο Ζήλων ΕυθύμιοςΦρικτά βασανιστήρια
Άλλος ιεράρχης, ο Ζήλων της Αμασείας Ευθύμιος πλήρωσε το ενδιαφέρον για το αιχμαλωτισμένο ποίμνιο του με τα πιο φριχτά μαρτύρια και τον αργό και οδυνηρό θάνατο του. Είχε συλληφθεί κι ο ίδιος στις 21 Ιανουαρίου 1921 και φυλακίσθηκε με όλους τους εξέχοντες Ρωμιούς της πόλεως στα μπουντρούμια της Αμασείας.Τον Πρωτοσύγκελλό του, Αρχιμανδρίτη Πλάτωνα Αιβαζίδη, που άντεξε στα βασανιστήρια, τον κρέμασαν μαζί με τους προκρίτους και τους έρριξαν όλους μέσα σε ένα λάκκο - τάφο. Στο στήθος του ιερωμένου είχαν καρφιτσώσει την απόφαση της ομαδικής καταδίκης και το κατηγορητήριο, ότι υπονόμευαν το τουρκικό κράτος. Δικαιολογία και ανυπόστατες κατηγορίες εύρισκαν πολύ εύκολα. Πόσοι επώνυμοι κι ανώνυμοι ιεράρχες και κληρικοί κι άλλοι πιστοί Έλληνες Ορθόδοξοι αφανίσθηκαν μ' αυτό τον τρόπο; Πώς να τα ξεχάσουν όλα αυτά οι Μικρασιάτες; Πώς να ξεχάσουν τις εθνικές υπηρεσίες του Τραπεζούντος, μετέπειτα Αθηνών, Χρύσανθου, την περιπέτεια του Ικονίου Προκοπίου, τις φροντίδες του Σεβαστείας, μετέπειτα Γρεβενών, Γερβασίου για την τύχη του ποιμνίου του και τη διάσωση των ιερών του κειμηλίων. Πώς να ξεχάσουν τόσους άλλους ιεράρχες κι απλούς παπάδες, που άλλοι άφησαν στη Μικρασία την τελευταία τους πνοή κι άλλοι συνόδεψαν τους πρόσφυγες στην Ελλάδα και τους βοήθησαν να ξαναστήσουν τα σπιτικά, να συνεχίσουν τις ασχολίες τους ή ν' ανοίξουν καινούργιες δουλειές; Με δυσκολίες αφάνταστες, μέσα στη στέρηση και τη φτώχεια, με την πίστη πάντα ωστόσο, στο θεό. Πώς να επουλωθούν οι πληγές αυτές; Πώς να σβήσει η θράκα που σιγοκαίει στη μνήμη;

Του Ι.Μ.ΧΑΤΖΗΦΩΤΗ Προέδρου της Εφορείας Νεότητας του Ε.Ε.Σ.ΑΠΟ «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΡΥΘΡΟ ΣΤΑΥΡΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ» Οκτώβριος 1992
ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ ΑΓΙΩΝ ΤΟΥ 1922
Μέχρι πέρυσι τέτοιο καιρό -καιρό και μέρες που μας θυμίζουν τη Μικρασιατική Τραγωδία του 1922 - τελούσαμε μνημόσυνα υπέρ των αγρίως φονευθέντων Μικρασιατών αδελφών μας. Πέρυσι, όμως, το Νοέμβριο η Ελλαδική Εκκλησία με μια ιστορική της απόφαση, στην οποία συμμετείχε και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, κατέταξε όλους τους εθνομάρτυρες του '22, θάλεγα τους Χριστιανομάρτυρες μεταξύ των Αγίων της θριαμβεύουσας εκκλησίας. Κι αυτοί ήταν χιλιάδες και μυριάδες, κληρικοί, λαϊκοί, γυναίκες, άνδρες, παιδιά. Ας τους προσκαλέσουμε στη μνήμη μας: - Χρυσόστομος Μητροπολίτης Σμύρνης, τον κατακρεούργησαν στις 28 Αυγούστου οι Τούρκοι και μαζί του 342 κληρικούς της Μητροπόλεως Σμύρνης και των περιχώρων που άγρια βασανίστηκαν και μαρτύρησαν για την Ελλάδα και το Χριστό! Τα ονόματα τους δεν διεσώθησαν. Θυμίζω μόνο τους: -Ιερεύς Μελέτιος, τον σταύρωσαν στον κορμό ενός πεύκου! -Ιερεύς Ιάκωβος Αρχαντζάκης, άγρια τον παλούκωσαν! -Ιεροδιάκονος Γρηγόριος, τον έκαψαν ζωντανό! - Γρηγόριος Μητροπολίτης Κυδωνιών, τον έθαψαν ζωντανό και μαζί του ένα πλήθος κληρικών και λαϊκών της περιοχής του. — Αμβρόσιος Μητροπολίτης Μοσχονησίων, του πετάλωσαν τα πόδια και τον κατατεμάχισαν. Μαζί του 11 ιερείς και 2 αγνώστων στοιχείων μοναχούς τους έσφαξαν άγρια. — Ευθύμιος επίσκοπος Ζήλων, από τα Παράκοιλα της Καλλονής, πέθανε στη φυλακή μετά από βασανιστήρια. — Προκόπιος Μητροπολίτης Ικονίου, κακοποιήθηκε λίγο πριν το 1922.Μαζί μ' αυτούς τους περήφανους ρασοφόρους που θυσίασαν τη ζωή τους υπέρ των προβάτων, χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες άγρια θανατώθηκαν σε διάφορα σημεία της γης της Μικρασίας. Μνημονεύουμε τον Ισαάκ Γιαβρόγλου που τον κρέμασαν έξω από το Δημαρχείο μιας πόλης της Καισαρείας. Το Νικόλαο Μπουτζαλή που μαζί με άλλους 6 Σμυρναίους τους έσφαξαν στο κατώφλι του σπιτιού του. 50.000 οι θανατωθέντες Σμυρναίοι! Τους: Αλέξανδρο, Παναγιώτη, Κυριάκο, Δημητρό, Εμμανουήλ, Ελευθέριο, Ιωάννη, Παναγιώτη, Νικόλαο... λίγα ονόματα από τους 4.000 Αϊβαλιώτες που θανατώθηκαν εκείνες τις μέρες. Τους: Κωνσταντίνο, Παναγή, Αμερσούδα, Ειρήνη, Ευάγγελο, Θηρεσία από τις Παλαιές Φώκιες που οικτρά θανατώθηκαν μαζί με 3.500 Φωκαείς. Να αναφέρουμε τον τρόπο με τον οποίο θανατώθηκε η προαναφερθείσα Ειρήνη, ήταν έγγυος 9 μηνών όταν τη συνέλαβαν οι Τούρκοι. Άγρια όρμησαν επάνω της και με τη ξιφολόγχη της άνοιξαν την κοιλιά για να δουν... τι παιδί θα γεννούσε! Νικόλαος, Φώτιος, Σταμάτης, Ιωάννης, Ραλλού, Βιργινία, Χαρίκλεια, Νικόλαος, Φώτιος από την Προύσα. Λίγα ονόματα μέσα στα εκατοντάδες χιλιάδες που "χάλασαν", όπως έλεγε Μοσχονησιώτισσα γιαγιά, οι Τούρκοι! 3.361 Περγαμηνιώτες, 6.000 Μοσχονησιώτες... Κι ανάμεσα σ' όλους αυτούς και μικρά παιδιά σαν τους προσκόπους του Αϊδινίου, που δεν τα σεβάστηκαν οι Τούρκοι, γιατί δε ξέρουν και δεν τους έμαθε κανείς να σέβονται οι αιμοσταγείς Τούρκοι ανθρώπινα δικαιώματα, ως τις μέρες μας προχθές στην Ίμβρο και Τένεδο και Κύπρο και χθες στο Νεοχώρι της Κωνσταντινούπολης... Απ' όλους αυτούς τους νέους Νεομάρτυρες της Μικρασίας μας, μια φωνή φτάνει ως τ' αυτιά μας. Μια φωνή που απευθύνεται σε μας τους νεοέλληνες της σκοπιμότητας και της διπλωματίας. Μια φωνή που θαρρώ πως τούτα λέει: Δεν ανήκωμεν εις την Δύσιν, ανήκωμεν εις την Ελλάδαν. Μείνετε Έλληνες. Είστε Έλληνες και όχι Ευρωπαίοι, οι Ευρωπαίοι μας πρόδωσαν! Θυσιαστήκαμε για το Χριστό και για την Πατρίδα, για το Σταυρό και για την Ελλάδα.Χριστός και Ελλάδα, Ελλάδα και Χριστός!
Ομιλία που έγινε στις 13/9/93, από τον Πρωτ. ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΓΙΟΥΣΜΑ Εφημερίο Ι.Ν. Αγίου Θεράποντος Μυτιλήνης

ΑΓΙΟΣ ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΣΜΥΡΝΗΣ
Γεννήθηκε το 1867 στην Τρίγλια της Βιθυνίας. Σπούδασε στη Θεολογική σχολή της Χάλκης. Το 1893 χειροτονήθηκε αρχιδιάκονος του Μητροπολίτη Μυτιλήνης Κωνσταντίνου Βαλλιάδη, του μετέπειτα Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντίνου του Ε' Και υπηρέτησε στη Μυτιλήνη και στην Έφεσο. Το 1897 τιμήθηκε με το αξίωμα του Πρωτοσύγκελλου του Οικουμενικού Θρόνου. Το 1902 σε ηλικία μόλις 35 ετών εκλέγεται Μητροπολίτης Δράμας. Στη Δράμα αναπτύσσει μεγάλη εθνική δράση για την απελευθέρωση της Μακεδονίας από τους Βούλγαρους και τους Τούρκους, η οποία όμως Θα προκαλέσει την αντίδρασή τους. Κάτω από την τουρκική πίεση το Πατριαρχείο θα τον ανακαλέσει στην Πόλη το 1907. Το 1908 όμως, επιστρέφει πάλι στη Μητρόπολή του και εντείνει τις προσπάθειες του για την αποτελεσματικότερη οργάνωση του Μακεδονικού αγώνα, που βρισκόταν ήδη στην τελευταία του φάση. "Πωλησάτω το ιμάτια αυτού και τα υπάρχοντα αυτού και άγορασάσω μάχαιραν" βροντοφωνεί ο Χρυσόστομος από την Ωραία Πύλη, εμψυχώνοντας έτσι τους 'Έλληνες αλλά και εξοργίζοντας τους Τούρκους, που αναγκάζουν το Πατριαρχείο να τον ανακαλέσει οριστικά τούτη τη φορά από τη Δράμα και Το 1910 να τον εκλέξει Μητροπολίτη Σμύρνης. Και πάλι όμως, λόγω της έντονης εθνικής του δράσης, αναγκάζεται από τους Τούρκους να εγκαταλείψει για 4 χρόνια, από Το 1914 έως Το 1915 και τη νέα του Μητρόπολη, Επανέρχεται σ' αυτήν μετά τη Συνθήκη του Μούδρου και τη συμμαχική νίκη στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ευτύχησε να δει από το 1919 έως το 1922 τη Σμύρνη να βρίσκεται ελεύθερη σε Ελληνικά χέρια. Ο Χρυσόστομος γίνεται ο κυριότερος εκπρόσωπος της "Μικρασιατικής Άμυνας". Με την κατάρρευση όμως του μικρασιατικού μετώπου (καλοκαίρι 1922) αγωνίζεται να περισώσει ο, τι μπορεί από την επερχόμενη καταστροφή. Στις 23 Αυγούστου 1922 γράφει στον Ελ. Βενιζέλο: "Αγαπητέ φίλε και αδελφέ"… Ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας, το Ελληνικό Κράτος, αλλά και σύμπαν το Ελληνικό 'Έθνος κατεβαίνει πλέον εις τον Άδην από το" οποίο" καμιά πλέον δύναμις δεν θα δυνηθή να το αναβιβάσει και το σώσει". Σάββατο 27 Αυγούστου 1922, οι Τούρκοι μπαίνουν στη Σμύρνη. Ο Χρυσόστομος βλέπει το όνειρό του, "ότι όπου πατώ, εκείθεν απελαύνεται ο Τούρκος", να διαλύεται. Του προτείνουν, τον εξορκίζουν οι Άγγλοι και ο καθολικός Επίσκοπος να φύγει για να σωθεί. Απαντά αγέρωχα: "'Εγώ να εγκαταλείψω την Σμύρνη και την Μητρόπολίν μου; Ποτέ!... Παράδοσις του ελληνικού κλήρου, άλλά και καθήκον του καλού ποιημένος είναι να παραμένει με το ποίμνιόν του". Οι Τούρκοι τον συλλαμβάνουν, τον οδηγούν μπροστά στον αγριώτατο Νουρεντίν Πασά, ο οποίος τον παραδίδει βρίζοντάς τον στον τουρκικό όχλο, για να τον τιμωρήσει. Αφηνιασμένοι οι Toύρκοι τον ντύνουν με μια λευκή στολή κουρέα, του φοράνε σαμάρι και πέταλα στα πόδια, του βγάζουν με ξιφολόγχη τα μάτια, το" κόβουν τ' αυτιά και τη γλώσσα. Τον σέρνουv στα σοκάκια της Σμύρνης ξεριζώνοντας τα μαλλιά και τα γένια του. Του κόβουv κομμάτια τις σάρκες και τις κρατούν για φυλαχτό! Εκείνος γαλήνιος μέσα στο μαρτύριό του, σηκώνει το χέρι του και ευλογεί τους δήμιούς του. ΚΙ εκείνοι τι κάνουν; Κόβουν με μαχαίρι τα δάχτυλα του χεριού που τους ευλογεί! Ώσπου στο τέλος, κάποιος Τουρκοκρητικός αστυνομικός, που είχε ευεργετηθεί από τον μαρτυρικό δεσπότη, τον αποτέλειωσε με τέσσερις πιστολιές στον αυχένα, γιατί δεν άντεχε να τον βλέπει πλέον να υποφέρει κι άλλο μέσα σ' αυτή την άθλια κατάσταση. Το κεφάλι του με τα βγαλμένα μάτια, τα κομμένα αυτιά και τα ξεριζωμένα γένια και μαλλιά το έμπηξαν στην πατερίτσα του και το περιέφεραν τ' αγριεμένα στίφη των αιμοβόρων Τούρκων, στους τουρκομαχαλάδες. Το άγιο λείψανο του το εξαφάνισαν. Δε βρέθηκε ποτέ. Έτσι μαρτυρικά τέλειωσε την άγιά του ζωή ο Σμύρνης Χρυσόστομος Καλαφάτης στις 27Αυγούστου 1922. Έτσι όπως το είχε αποφασίσει: "Ζητώ, έλεγε, κατά την πρώτη του μετάθεση από την Δράμα, Σταυρόν, μεγάλον Σταυρόν, επί του όποίου θα δοκιμάσω την ευχαρίστησιν, καθηλούμενος και μη έχω έτερον τι να δώσω προς σωτηρίαν της ημετέρας λατρευτής πατρίδος, να δώσω το αίμα μου. Ούτως εννοώ το έπ' έμοί την ζωήν και την αρχιερωσίνην". Προφητικά ήταν τα λόγια του και προς τον μέγα Πατριάρχη Ιωακείμ τον Γ' κατά την ώρα της χειροτονίας του σε Μητροπολίτη Δράμας το 1902: "...και ή μίτρα, έλεγε, την οποίαν αι άγιαι χείρες σου εναπέθεσαν επί τής κεφαλής μου, εάν πέπρωται, να απολέση ποτέ την λαμπηδόνα των λίθων της θα μεταβληθεί εις ακάνθινον στέφανον μάρτυρος ιεράρχου". Έτσι κι έγινε. Άγιε και μαρτυρικέ Ιεράρχα πρέσβευε στον Κύριο και Θεό μας υπέρ της σωτηρίας του έθνους μας,
Του θεολόγου κ. Τσαγκάρη Παναγιώτη από το εντοίχιο ημερολόγιο του 2001 της Ιεράς Μητροπόλεως Μυτιλήνης.

14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥΗμέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας

Η 14η Σεπτεμβρίον καθιερώνεται ως ημέρα εθνικής μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από τους Τούρκους. Σύμφωνα με το Π.Α. που κατατέθηκε προς επεξεργασία στο ΣτΕ, ημέρα εθνικής μνήμης θα είναι η Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο. Σε περίπτωση, όμως, που η ημερομηνία δεν συμπίπτει με την ημέρα της Κυριακής, ο εορτασμός θα γίνεται την πρώτη Κυριακή μετά την 14η Σεπτεμβρίου. Ο τίτλος του Π.Δ. του υφυπουργού Δημόσιας Διοίκησης είναι «Οργάνωση εκδηλώσεων ημέρας μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το τουρκικό κράτος» και περιλαμβάνει: ″ Σημαιοστολισμό.″ Φωταγώγηση δημόσιων κτιρίων.″ Τέλεση δοξολογιών″ Κατάθεση στεφάνων από τους γενικούς γραμματείς της περιφέρειας, το νομάρχη, τις στρατιωτικές αρχές, το δήμαρχο ή τον πρόεδρο της κοινότητας, τον έπαρχο, τους εκπροσώπους των πολιτικών κομμάτων, εκπροσώπους προσφυγικών σωματείων και άλλων νομικών προσώπων που επιθυμούν να τιμήσουν την ημέρα μνήμης.″ Ομιλίες στα σχολεία και εκπαιδευτικάιδρύματα όλων των βαθμίδων. Με το προς επεξεργασία Π.Δ. προβλέπεται ακόμη ότι το πρόγραμμα των εκδηλώσεων μνήμης θα καθορίζεται με απόφαση νομάρχη. Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ» Πέμπτη 12 Αυγούστου 1999
read more “ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΜΙΚΡΑΣΙΑ”

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2007

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΛΙΛΟΓΛΟΥ ΣΤΗΝ ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΤΩΝ ΤΗΣ 27/09/2007


«ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΥ»
ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΛΙΛΟΓΛΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΦΥΣΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ
Με πολύ ενδιαφέρον διάβασα στο περιοδικό της «ΠΕΙΡΑΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» στο τεύχος Σεπτέμβριου ένα άρθρο του διακεκριμένου επιστήμονα και δικαστικού λειτουργού κ. Σοιλεντάκη Νικολάου, που αφορά ένα συνταρακτικό απόσπασμα από το βιβλίο «Μικρασία Χαίρε»(εκδ. Εστίας) του αξέχαστου Ακαδημαϊκού Ηλία Βενέζη ο οποίος ,το 1972, για τα 50 χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή γράφει:«6. Σεπτ. 1922.
Τα πρώτα τμήματα του τουρκικού στρατού ήρθαν από την Σμύρνη για να καταλάβουν το Αϊβαλή...
Το ίδιο βράδυ κηρύχτηκε ο στρατιωτικός νόμος. Ύστερα βγήκε η φοβερή διαταγή: «Να παρουσιαστούν όλοι οι άντρες από 18-45 χρονών». Τους μαζέψαν , τους δέσαν, τους μεταφέρανε έξω από την πόλη και τους σκότωσαν στα μεταλλεία του Φρένελι και στις χαράδρες…
Από την ομαδική στρατολογία και σφαγή είχαν ξεχωρίσει τα σινάφια: τους επαγγελματίες, τους φουρναραίους, τους χτίστες , τους μαραγκούς. Αυτούς τους πήγαν σε ένα λόφο λεγόμενο «Μπογιά» και τους σκότωσαν με τσεκούρια. Ένας μόνο γλίτωσε και είπε το τι έγινε.
Τέλος πιάσαν τον Δεσπότη και τους παπάδες…Ήμουν με την προτελευταία αποστολή σκλάβων που οι τούρκοι οδηγούσανε στο εσωτερικό της Ανατολής. Γυμνοί πεινασμένοι, καταματωμένοι, είχαμε φθάσει στην Πέργαμο.
Μας ρίξαν σε μια αποθήκη. Την άλλη μέρα άνοιξε η πόρτα και μπήκε ένα νέο κοπάδι σκλάβων.
Ήταν οι παπάδες του Αιβαλιού : αλλοσούσουμοι , καταματωμένοι, με σκισμένα ράσα, ξυπόλυτοι, άγριοι από τη μαρτυρική πορεία. Ο Κυδωνιών ο Γρηγόριος, αν και είχε ξεκινήσει μαζί τους δεν έφτασε στην Πέργαμο. Έξω από το Αϊβαλή, οι τούρκοι τον ξεχωρίσανε μαζί με μερικούς άλλους και τον παραδώσανε σε ένα απόσπασμα εκτελεστικό που είχε, εκτός από τα όπλα και φτυάρια. Οι άλλοι παπάδες συνέχισανε τον δρόμο.
Σαν πέρασε λίγη ώρα, ακούσανε πίσω τους ντουφεκιές. Το απόσπασμα ενώθηκε μαζί τους αργότερα.
Ένας τούρκος του αποσπάσματος είπε: ¨-Τον Δεσπότη τον θάψαμε ζωντανό. Οι ντουφεκιές ήταν για τους άλλους¨.
Απ΄ την Πέργαμο συνεχίσαμε την μαρτυρική πορεία προς το εσωτερικό της Ανατολής. Έξω από την Πέργαμο σκότωσαν τον γέρο –παπά της ενορίας μας, που δεν μπορούσε να βαδίσει. Τον παραδώσανε στον όχλο- στους πολίτες και τα παιδιά- που παρακολουθούσαν τη θλιβερή θεωρεία. Κι ο όχλος; Τον σκότωσε μπρος στα μάτια μας με λιθοβολισμό. Φτάσαμε στο Κιρκαγάτς.
Εκεί, την νύχτα, οι τούρκοι ξεχωρίσανε τους παπάδες και τους πήραν δεμένους να τους πάνε στο Αξάρι.
Μάθαμε αργότερα ότι τους σκότωσαν όλους στον δρόμο. Από τους 3.000 άνδρες που πιάσανε οι τούρκοι στο Αϊβαλή, σωθήκαμε και φτάσαμε, ύστερα από πολλά δεινά, στην Ελλάδα είκοσι τρείς (23) ψυχές. Ένα πλήθος χάθηκε από το μαχαίρι του τούρκου στις χαράδρες του Σίπιλου της Μαγνησίας.
Εγώ ο ίδιος δούλεψα μήνες αργότερα , ως σκλάβος των τούρκων, σε τούτη την αγγαρεία για να μεταφέρουμε τα κόκκαλα των σφαγμένων και να τα κρύψουμε στο βάθος χαράδρας, επειδή τα νερά τα είχαν κατέβασει προς τη σιδηροδρομική γραμμή. Υπήρχαν , μες στους σκελετούς, πολλά παιδιά και γυναίκες : δεμένα χέρι-χέρι με σύρμα. Το θέαμα πλάι στην σιδηροδρομική γραμμή ήταν άκομψο. Και επρόκειτο να έρθει μια διεθνής επιτροπή υπό τον Ισπανό στρατηγό Ντελάρα, για να δη πως διαβιούμε στα Εργατικά Τάγματα. Δεν έπρεπε να δη την εικόνα και να σχηματίσει κακή ιδέα για τους τούρκους».Αυτός λοιπόν είναι ο «συνωστισμός» που υπέστησαν οι Έλληνες της Μικρασίας και όχι αυτός που περιγράφεται στα σχολικά βιβλία από «υπεύθυνους» που δεν σέβονται ούτε την μνήμη των αδικοχαμένων αδελφών μας, ούτε την νοημοσύνη μας.
Η περίπτωση του βιβλίου της ΣΤ’ δημοτικού αν δεν αποτελεί λάθος ή ατύχημα τότε στοχεύει αποκλειστικά στον πολιτισμικό μας ευνουχισμό. Πολλές αναφορές αλλά και παραλείψεις του συγκεκριμένου βιβλίου αποτελούν μνημεία ιστορικής λοβοτομής. Η αμφισβήτηση του δικαιώματος στην μνήμη, τη συνείδηση και τη γνώση της ιστορίας αποτελεί πρόβλημα βαθύτατο εθνικό και αναμφισβήτητα πανανθρώπινο.
Θα πρέπει να γνωρίζουν οι συγγραφείς τον κανόνα που έχει διατυπώσει ένας σύγχρονος αναλυτής ο Tomas Szasz: «Ο ανόητος ούτε συγχωρεί ούτε λησμονεί, ο αφελής συγχωρεί αλλά και λησμονεί. Ο σοφός όμως συγχωρεί αλλά δε λησμονεί».
read more “ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΛΙΛΟΓΛΟΥ ΣΤΗΝ ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΤΩΝ ΤΗΣ 27/09/2007”