Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, ΠΡΙΝ ΑΠΟ 178 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΙΣ 27/9, ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

γράφει ο καθηγητής φυσικής αγωγής Σταύρος Λιλόγλου.

Ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας, είναι αναμφισβήτητα ο Ιωάννης Καποδιστρίας, ο πρώτος κυβερνήτης της πατρίδας μας.

Ένα πρόσωπο αμφιλεγόμενο γιά πολλούς.

Ένας πολιτικός που ακόμη και σήμερα αποτελεί αντικείμενο μελέτης γιά τις ικανότητες, που του είχαν αποδοθεί, αλλά και για τον τρόπο που επέλεξε να κυβερνήσει.

Ένας κυβερνήτης που κατάφερε να διχάσει το λαό της χώρας, που μόλις είχε απελευθερωθεί.
Ο στρατηγός Μακρυγιάννης, μία από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές φυσιογνωμίες στον απελευθερωτικό αγώνα του 1821, γράφει για τον Καποδιστρία στα απομνημονεύματά του :
"Ο Κυβερνήτης μας φέρνει οπαδούς των τυρράγνων να τον οδηγήσουνε πως τυρραγνούνε εκείνοι οι τύρραγνοι να τυραγνήσει και αυτός".
Κι΄όμως ο Μακρυγιάννης ήταν από τους πρώτους που δήλωσε την αφοσίωση του στον Κυβερνήτη και πως μπορούσε ακόμη και τη ζωή του να δώσει για αυτόν.

Τι τον έκαμε να αλλάξει;
Θα πρέπει όμως πρώτα από όλα να δούμε πως ήτανε η πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα όταν ο Καποδιστρίας έφτασε εκεί για να την κυβερνήσει.
Είναι αλήθεια πως όταν ο Καποδιστρίας πάτησε το πόδι του στην ελληνική γη, η χώρα, όση είχε απελευθερωθεί, ήταν πραγματικά ένα χάος.
Στην στεριά, γράφει ο ιστορικός Τάσος Βουρνάς, επικρατούσε το δίκιο της αρπακτικότητας του Τοπάρχη Κοτζαμπάση και στη θάλασσα η πειρατεία.
Στην ελεύθερη χώρα δεν υπήρχαν χέρια να επιδοθούν στην καλλιέργεια της γης. Εικοσιπέντε χιλιάδες μαχητές γύριζαν από χωριό σε χωριό χωρίς καμιά μισθοδοσία, χωρίς καμιά ενίσχυση. Καμιά υπηρεσία δεν λειτουργούσε. Ο Μωρηάς ήταν μιά έρημος. Κάθε μεγαλοκαπετάνιος, που κρατούσε ένα κάστρο τυρρανούσε σαν καταχτητής τον γυμνό και άστεγο πληθυσμό. Για να μπορέσει κανείς να μεταμορφώσει σε κράτος αυτό το χάος δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα έπρεπε να διαθέτει ισχυρή κεντρική εξουσία με σιδερένια πυγμή και οπωσδήποτε μία πολιτική γενναίου αστικοδημοκρατικού εκσυγχρονισμού. Ο οποιοσδήποτε όμως και αν διέθετε αυτές τις θέσεις μοιραία θα ερχόταν σε κάθετη ρήξη με το παλιό φεουδαρχικό καθεστώς, που το αποτελούσαν τα τζάκια και οι νεόπλουτοι, που η περιουσία τους ήταν από το πλιάτσικο σε βάρος της επανάστασης. Αυτά είχε να αντιμετωπίσει ο κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδιστρίας, μπροστά σε αυτά βρέθηκε και αυτά κλήθηκε να πολεμήσει.
Όμως ποιος ήταν ο Ιωάννης Καποδιστρίας;.
Γεννημένος στην Κέρκυρα το 1776 από οικογένεια ευγενών, μορφώθηκε με επιμέλεια στην πόλη του και στην συνέχεια σπούδασε ιατρική και φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβας. Μετά τις σπουδές του επιστρέφει στην Κέρκυρα και για ένα διάστημα εργάζεται σαν γιατρός χειρουργός. Όταν όμως τα Εφτάνησα κατακτώνται από τους Ρώσους ο Καποδιστρίας θα εγκαταλείψει την ιατρική και θα περάσει στον πολιτικό χώρο. Το 1803 με την ίδρυση της Πολιτείας των Ιονίων Νήσων ο Καποδιστρίας θα διοριστεί Γραμματέας. Όμως το 1807 με την συνθήκη του Τιλσίτ το κράτος των Ιονίων Νήσων παύει να υπάρχει και φυσικά σταματάει και η Γραμματεία του Καποδιστρία. Σε αυτό το διάστημα όμως είχε αναπτύξει στενές σχέσεις με την ρωσική διπλωματία και έτσι μετά το τέλος της Γραμματείας στο κράτος των Ιονίων Νήσων θα μεταπηδήσει στον χώρο της ρωσικής διπλωματίας όπου πραγματοποιεί λαμπρή σταδιοδρομία. Μάλιστα το 1815 διορίζεται Υπουργός Εξωτερικών, μία θέση που κρατάει μέχρι το 1822.
Από τον χρόνο αυτόν κα μετά διαμένει στη Γενεύη και παρ΄όλο που βρίσκεται σε άδεια αορίστου χρόνου συνεχίζει να είναι μέλος της ρωσσικής διπλωματίας. Από τα καθήκοντά του αυτά θα απαλλαγεί τον Ιούλιο του 1827 με επίσημη έγκριση του Τσάρου Νικολάου και αφού είχε εκλεγεί στη θέση του Κυβερνήτη της Ελλάδας.
Το πρωί της Κυριακής 8 Ιανουαρίου του 1828 ο Ιωάννης Καποδιστρίας, εκλεγμένος κυβερνήτης της Ελλάδας από την Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας φτάνει στο Ναύπλιο με το αγγλικό πλοίο Warspite και πατάει το ελληνικό έδαφος.
Ο Κάρλ Μέντελσον στην Επίτομη Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης γράφει: Τρία ξένα πολεμικά πλοία χαιρέτησαν την ελληνικά σημαία με κανονιοβολισμούς. Είναι η πρώτη περίπτωση αποδόσεως επισήμων τιμών εκ μέρους Ευρωπαϊκών Δυνάμεων ενώ ο λαός επευφημούσε.
Κι ο Νίκος Κασομούλης στα Ενθυμήματα στρατιωτικά αναφέρει: Τι να ενθυμηθεί κανένας και τι να γράψει. Πως να ζωγραφίσει το ηθικόν της ώρας εκείνης. Άλλος έτρεχε, άλλος πηδούσε, άλλος χόρευε. Οι δρόμοι ταράτοντο. Όλοι πλέον από την χαράν αλησμόνησαν την θέσην των. Άνδρες και γυναίκες. Μικροί και μεγάλοι.
Ο νέος κυβερνήτης θα φτάσει στις 11 Ιανοαρίου στην Αίγινα, όπου εκεί έχει την έδρα της η Επιτροπή, που τον αναπληρώνει στα καθήκοντά του και η οποία αποτελείται από τους Γεώργιο Μαυρομιχάλη, Ιωάννη Μηλαήτη και Ιωάννη Νάκο. Από εκείνη τη στιγμή οι τύχες της χώρας ανήκουν πλέον στα χέρια του κυβερνήτη.
Πριν να καταπιαστούμε με το έργο του Καποδιστρία, αξίζει να δούμε τι λένε τόσο οι υμνητές του όσο και οι επικριτές του. Χαρακτηρίζοντας τον Καποδιστρία για τις πολιτικές του ιδέες, ο εκ των επικριτών του ιστορικός Γιάννης Κορδάτος, στην Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδος γράφει: Ήταν συντηριτικός ως το κόκαλο και υπηρέτης της ρωσικής πολιτικής. Κάπως ίδια είναι και η γνώμη του Τάσου Βουρνά ο οποίος στην Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας γράφει: Ήταν αριστοκράτης στην καταγωγή, ολιγαρχικός στις ιδέες, δοκιμασμένος από την εποχή της Ρωσσοκρατίας στα Εφτάνησα, οπόταν σαν πληρεξούσιος της ξένης κατοχής έπνιξε στο αίμα την αγροτική εξέγερση της Κεφαλονιάς, το 1804 και είχε πάρει σαφή θέση υπέρ του φεουδαρχισμού.
Πιό πολύ επικριτικός ο Ιωάννης Ζέβγος, γράφει στην Σύντομη Μελέτη της Νεοελληνικής Ιστορίας: Ήταν αντιδραστικός, διπλωμάτης της Σχολής Μέτερνιχ, στεγνός και πεισματάρης γραφειοκράτης, φανατικός οπαδός του τσαρισμού στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική.
Ο Φίνλεϊ, από τους ένθερμους υποστηρικτές και υμνητές του Ιωάννη Καποδιστρία, γράφει στην Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως: Ο πατριωτισμός του Καποδιστρία είχε ταυτιστεί με την ορθοδοξία και την εθνική ανεξαρτησία, όχι όμως με την πολιτική ελευθερία και τα πολιτικά δικαιώματα. Ελάχιστα πρόσεξε την κοινωνική πρόοδο των λαϊκών μαζών της Δυτικής Ευρώπης που συντελέστηκε στη διάρκεια της ζωής του και η παράλειψη αυτή τον εμπόδισε να παρατηρήσει την επίδραση που άσκουσε ήδη η κοινή γνώμη στην διαγωγή των περισσοτέρων κυβερνήσεων.
Οι προθέσεις του Καποδιστρία γιά τον τρόπο με τον οποίον θα κυβερνούσε την Ελλάδα, φάνηκαν από τις πρώτες ημέρες της ανάληψης των καθηκόντων του. Κύριος σκοπός του ήταν όλες οι εξουσίες να βρίσκονται συγκεντρωμένες στα χέρια του. Μία από τις πρώτες ενέργειές του ήταν η αναστολή του Συντάγματος της Τροιζήνας. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να δηλώσει πως αν το Σύνταγμα δεν ανασταλεί ο ίδιος θα έφευγε αφήνοντας την χώρα και τον λαό της στην τύχη τους. Ακόμη διέλυσε τη Βουλή και στη θέση της τοποθέτησε ένα Συμβουλευτικό Σώμα με την επωνυμία Πανελλήνιον. Αυτό το Συμβουλευτικό Σώμα με 27 μέλη είχε καθαρά διακοσμητικό χαρακτήρα. Χωρισμένο σε τρία τμήματα ανέλαβε τις διοικητικές , οικονομικές και δικαστικές εξουσίες. Ακόμη ίδρυσε την Κεντρική Γραμματεία, ένα είδος υπουργικού συμβουλίου που όμως έπαιρνε απευθείας γραμμή από τον ίδιο.
Αφού έθεσε τις βάσεις της εξουσίας έτσι όπως αυτός τις ήθελε ο Καποδιστρίας ορκίστηκε ότι θα εκπλήρωνε τις αποφάσεις των Εθνικών Συνελεύσεων της Επιδαύρου, του Άστρους και της Τροιζήνας. Κάτι που δεν τήρησε αφού από την αρχή κατήργησε κάθε μορφή αντιπροσωπευτικής συνταγματικής Δημοκρατίας.
Ο Νίκος Σβορώνος στην Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας υποστηρίζει ότι η εξωτερική πολιτική του Καποδιστρία είχε σαν σκοπό να υποτάξει το νέο κράτος στις βλέψεις του Τσάρου.
Στην εσωτερική πολιτική ο Ιωάννης Καποδιστρίας δεν κατάφερε να λύσει το κύριο πρόβλημα που αντιμετώπιζε το καινούργιο κράτος. Τη διανομή στους αγρότες της εθνικής γης, που άλλοτε ανήκε στους Τούρκους. Το μεγαλύτερο μέρος της γης αυτής πέρασε στα χέρια των προκρίτων και των κοτζαμπάσηδων ενώ οι αγρότες παρέμειναν και πάλι εξαρτώμενοι από αυτούς. Ωστόσο θα πρέπει κανείς αντικειμενικά να αναγνωρίσει ότι η διακυβέρνηση της χώρας από τον Καποδιστρία αποτελεί την πρώτη σοβαρή προσπάθεια οργάνωσης του ελληνικού κράτους. Πρώτος αυτός φροντίζει για την δημόσια εκπαίδευση, καταστέλλει την πειρατεία, διοργανώνει την διοίκηση. Η προσπάθειά του να επιβάλει κάποια πειθαρχία στο πνεύμα των προκρίτων που ήθελαν να αντικαταστήσουν στην ελεύθερη Ελλάδα τους Τούρκους αξιωματούχους, συνάντησε από την πλευρά τους μεγάλη αντίδραση. Και ίσως ήταν αυτή η αιτία και ο λόγος που όπλισε τα χέρια των Μαυρομιχαλαίων..
Το πρωινό της Κυριακής 27ης Σεπτεμβρίου του 1831, ο Ιωάννης Καποδιστρίας, πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας θα πέσει νεκρός έξω από την είσοδο του ναού του Άγιου Σπυριδώνα στο Ναύπλιο από τις σφαίρες των Κωνσταντίνου και Γιώργη Μαυρομιχάλη.
Υποστηρίχτηκε ότι την δολοφονία οργάνωσαν οι Πρεσβευτές της Αγγλίας και της Γαλλίας με σκοπό να εξασθενήσουν τη Ρωσική επιρροή στην Ελλάδα. Χωρίς να έχει αποδειχτεί κάτι συγκεκριμένο, το γεγονός είναι ότι οι δύο αυτές χώρες εμψύχωναν την αντιπολίτευση στην πολιτική του Καποδιστρία. Όμως η πολιτική του αυτή δημιουργούσε πολλές αντιδράσεις όχι μόνο μέσα στον απλό λαό αλλά και στις τάξεις των κοτζαμπάσηδων που δεν ήθελαν να παραχωρήσουν τίποτα από την τοπική τους εξουσία.
Η δολοφονία του Ιωάννη Καποδιστρία θα σηματοδοτήσει μία νέα εποχή για την διακυβέρνηση της χώρας. Οι πρόκριτοι, οι κοτζαμπάσηδες, οι καπετάναιοι θα αρχίσουν έναν αγώνα για την εξουσία. Για να καταλήξει η Ελλάδα στην βασιλεία του Όθωνα που με τον ερχομό του στην Ελλάδα μαζύ του, εκτός από τους Βαυαρούς θα φέρει και τους ασκούς του Αιόλου.
Στην Κέρκυρα, λίγο έξω από την πλατεία του Σαν Ρόκκο βρίσκεται η μικρή μονή της Παναγίας της Πλατυτέρας. Στο προαύλιο αυτής της μικρής εκκλησιάς βρίσκεται ένας απλός τάφος όπου μέσα του κρύβει τα οστά του Ιωάννη Καποδιστρία. Μία απλή μαρμάρινη πλάκα αναφέρει. Ενθάδε κείται ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδος Ιωάννης Καποδιστρίας. Δίπλα του ακριβώς είναι ο τάφος του αδελφού του, Αυγουστίνου Καποδιστρία.

read more “ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, ΠΡΙΝ ΑΠΟ 178 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΙΣ 27/9, ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ”

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

ΣΤΙΣ 25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1849 ΠΕΘΑΝΕ Ο ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ Ο ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟΣ . Λησμονημένος και πάμπτωχος...

Γράφει ο καθηγητής φυσικής αγωγής Σταύρος Λιλόγλου
Μέσα στην δίνη του προεκλογικού αγώνα, απαρατήρητη σίγουρα θα περάσει η επέτειος του θανάτου του Νικήτα Σταματελόπουλου, - του γνωστού Νικηταρά. Είναι επόμενο, αφού οι διαφορές είναι πολύ μεγάλες: πέρασε την ζωή του από μάχη σε μάχη , - όχι κοινοβουλευτική ή ... προεκλογική αλλά ουσιαστική, - δεν είναι λίγο να σφυρίζουν οι σφαίρες δίπλα σου , οι τωρινοί πρωταγωνιστές ποτέ δεν πολέμησαν, - ίσως λόγω και χρονικών συνθηκών, αλλά πολλοί από αυτούς προχώρησαν και ένα βήμα παραπέρα : ποτέ δεν δούλεψαν….
Ο Νικηταράς διέφερε και σε άλλα: Γενήθηκε το 1782 στο χωριό Τουρκολέκα της Αρκαδίας και από 11 χρονών ακολούθησε τον πατέρα του στο κλέφτικο. Κατόπιν η συμμετοχή του στον απελευθερωτικό αγώνα ήταν πλουσιότατη. Πήρε μέρος και πρωταγωνίστησε σε πολλές μεγάλες και νικηφόρες μάχες: Βαλτέτσι, Δολιανά, Τριπολιτσά, Δερβενάκια, Αγιονόρος, Άγιος-Σώστης κ.λ.π.¨
Όλη η πορεία και...


δράση του Νικηταρά κατά την επανάσταση αλλά και μετά την απελευθέρωση χαρακτηρίζεται από ανιδιοτέλεια, τόλμη γενναιότητα αλλά και μετριοφροσύνη: «εις τους κινδύνους πρώτος, την διανομήν των λαφύρων φεύγων».

Λάθος!

Σήμερα ισχύει το αντίθετο... Ποτέ δεν συμπάθησε τους Βαυαρούς γιαυτό αυτό και φυλακίστηκε, - όχι, δεν πρόλαβε να διαφύγει στο εξωτερικό, ούτε συμβιβάστηκε .. υπογείως ή μη, κατόπιν του δόθηκε ¨χάρη¨,- αφού πρώτα από τις κακουχίες είχε τυφλωθεί, κι έζησε μαζί με την γυναίκα του Αγγελική πολύ φτωχικά, η απόφαση συνταξιοδότησης της « Αγγελικής χήρας μετά του Ιωάννου 20ετούς ορφανού του στρατηγού της φάλαγγας Νικήτα Σταματελόπουλου» αναφέρει πώς χορηγήθηκε στις 26 Αυγούστου 1854 και το ποσό ήταν 111 δραχμές…
Ο Νικήτας Σταματελόπουλος ,- Νικηταράς, άφησε την τελευταία του πνοή στις 25 Σεπτεμβρίου 1849, στον Πειραιά. Λησμονημένος, τυφλός πέθανε κυριολεκτικά στη «ψάθα», πάμφτωχος.
Κρίμα. Μία ...ταχύρρυθμη εκπαίδευση από τους μεγάλους δασκάλους της ρεμούλας και της απάτης της εποχής μας, θα τον έκαναν πολύ γρήγορα ξεφτέρι,- ειδικά μετά την μάχη στά Δερβενάκια όπου ¨συγκεντρώθηκαν τα λάφυρα σε τεράστιους σωρούς " θα μπορούσε να ¨την κάνει ¨ όπως λέμε, να ..διαφύγει στο εξωτερικό, εξασφαλίζοντας για κάποιες γενιές τους απογόνους του.

Μόνο πού δεν θα υπήρχε Ελλάδα σήμερα…
read more “ΣΤΙΣ 25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1849 ΠΕΘΑΝΕ Ο ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ Ο ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟΣ . Λησμονημένος και πάμπτωχος...”

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

Δ.Λιντζέρης* : Μουσείο Εξομοίωσης Ναυμαχίας Σαλαμίνας








Η Σαλαμίνα έχει ιστορία. Μια ιστορία που προδίδει το ίδιο το όνομα της.

Ένα γεγονός από τα σημαντικότερα της αρχαιοελληνικής εποχής, που έχει αφήσει το στίγμα του στο νησί σαν κληρονομιά και παρακαταθήκη για τους μεταγενέστερους. Τους σύγχρονους. Εμάς, που μέχρι σήμερα ουδόλως δε σεβαστήκαμε αυτόν τον ανεκτίμητο θησαυρό.

Έναν θησαυρό ανεκμετάλλευτο κι εγκαταλελειμμένο στη λήθη του καιρού.

Η ναυμαχία της Σαλαμίνας θα έπρεπε να είναι για το νησί-το λιγότερο- σημείο αναφοράς κι αξιοποίησης του.

Όμως ποτέ δεν είναι αργά. Δεν είναι αργά για να διαπρέψει το νησί σας, το νησί μας, ανά τον κόσμο και να αποκτήσει την αίγλη που του αξίζει. Τα μεγαλεία δεν είναι περασμένα και διηγώντας τα να κλαις, είναι ο θεμέλιος λίθος για δουλειά, αγώνα και δικαίωση.

Είναι αρκετά τα χρόνια που προσωπικά εισηγούμαι τη δημιουργία ενός πρότυπου μουσείου εξομοίωσης της Ναυμαχίας, το οποίο θα αναπαριστά τα γεγονότα με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας, που λέγεται εικονική πραγματικότητα, μεταφέροντας τους επισκέπτες στο χτες.

Μια ουσιαστική διείσδυση στην ιστορία που θα αναβιώνει την κορυφαία ναυτική σύγκρουση ανάμεσα σε Έλληνες και Πέρσες.

Θα μπορούμε όλοι να γνωρίσουμε από «κοντά» ακόμη και τους τρείς μεγαλύτερους ποιητές όλων των αιώνων, τον Αισχύλο που πολέμησε στη ναυμαχία κι έγραψε γι΄ αυτήν, το Σοφοκλή όπου ως έφηβος έλαβε μέρος στα Επινίκια και τον Ευριπίδη που γεννήθηκε στη Σαλαμίνα όταν συντελούνταν το γεγονός.

Το εν λόγω μουσείο έχει υλοποιηθεί στην πόλη του Βατερλώ, αναπαριστώντας την ομώνυμη μάχη, αλλά και στην Αθήνα υπάρχει κάτι αντίστοιχο στο ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, με διαδραστικές προβολές, ελεγχόμενες από το θεατή. Πρόκειται για μια μοναδική εμπειρία εμβύθισης στον εικονικό κόσμο.

Από αυτό και μόνο συμπεραίνουμε ότι και στην Ελλάδα υπάρχει η τεχνογνωσία για τη δημιουργία κάτι αντίστοιχου στη Σαλαμίνα, αρκεί να το επιδιώξουμε, να το διεκδικήσουμε και να το κάνουμε πραγματικότητα…όχι εικονική, αλλά ρεαλιστική.

Αυτό άλλωστε είναι και μία από τις σημαντικότερες παραγράφους των εξαγγελιών του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Γ. Παπανδρέου ο οποίος υποστηρίζει την πράσινη ανάπτυξη, μέσα στην οποία υπαγορεύεται πως κάθε περιοχή οφείλει να αναδεικνύει το συγκριτικό της πλεονέκτημα σε σχέση με άλλες περιοχές.

Το συγκριτικό πλεονέκτημα της Σαλαμίνας είναι ο πολιτισμός κι η ιστορία της, γι΄ αυτό και της χρωστάμε να την αναδείξουμε σε κέντρο υψηλού πολιτισμού.
*Ο Δημήτρης Λιντζέρης είναι Μικρασιάτης από την
πλευρά της μητέρας του και Βουλευτής του Πάσοκ στην Β'
Πειραιά.

read more “Δ.Λιντζέρης* : Μουσείο Εξομοίωσης Ναυμαχίας Σαλαμίνας”

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗΣ:Ο ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ


ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΙΛΟΓΛΟΥ

Γεώργιος Καραϊσκάκης

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ή Καραΐσκος υπήρξε κορυφαίος στρατηγός της Επανάστασης του 1821. Το επίθετό του είναι μάλλον υποκοριστικό του Καραΐσκος όπου απαντάται ως οικογενειακό επώνυμο στις επαρχίες Βάλτου, Καρπενησίου, Φαρσάλων, Καρδίτσας, Βόνιτσας κ.α. Το δε επώνυμο Καραΐσκος είναι σύνθετο από τη τουρκική λέξη "καρά" και Ίσκος.


Πρώτα χρόνια

Γεννήθηκε σε σπήλαιο κοντά στο Μαυρομμάτι Καρδίτσας τo 1782 και ήταν γιος του Δημήτριου Καραΐσκου και της Ζωής Διμισκή ή Ντιμισκή (από τη Σκουληκαριά ΄Αρτας) που για να πορίζεται τα προς το ζην περιερχόταν τις επαρχίες και εξ αυτού την αποκαλούσαν καλογριά και τον Γ. Καραϊσκάκη γιο της Καλογριάς. Τα παιδικά του χρόνια τα διήγαγε αλήτικο βίο ορφανού και κατατρεγμένου παιδιού, άλλοτε ως γιδοβοσκός και άλλοτε "της αρπαχτής και της κλεψιάς". Ο Καραϊσκάκης γίνεται περισσότερο γνωστός μετά την ενηλικίωσή του όταν αρχίζει να γίνεται άνδρας. Φιλόνικος, βλάσφημος και βωμολόχος, ιδιώματα που απέκτησε από τα παιδικά του χρόνια. Νεαρός έπεσε στα χέρια του Αλή Πασά των Ιωαννίνων, όπου και φυλακίσθηκε για παράνομες πράξεις, εκεί όμως έμαθε και κάποια γράμματα. Έτσι αρχικά υπηρέτησε στην αυλή του Αλή Πασά, που τον ακολούθησε στην εκστρατεία του κατά του περίφημου Πασβάνογλου, του φίλου του Ρήγα Βελεστινλή, (Φεραίου). Στη εκστρατεία εκείνη ο Καραϊσκάκης αιχμαλωτίσθηκε από τις δυνάμεις του Πασβάνογλου και κρατήθηκε για κάποιο χρόνο. Στη συνέχεια επέστρεψε για δεύτερη φορά στην αυλή του Αλή Πασά.


Η ποιό σκοτεινή περίοδος της ιστορίας του Κ. θεωρείται τόσο η 1η όσο και η 2η παραμονή του στην αυλή του Πασά των Ιωαννίνων μέχρι που λιποτάχτησε και πήγε στον Κατσαντώνη, όπως σημειώνει ο Γιάννης Βλαχογιάννης. Λέγεται πως όταν ο Αλή Πασάς ρώτησε κάποτε τον Καραϊσκάκη τι θα ήθελε να του προσφέρει εκείνος του απάντησε:




"Αν με γνωρίζεις άξιο για αφέντη, κάνε με αφέντη, αν για δούλο, κάνε με δούλο".

Κατά την 1η παραμονή του στην αυλή του Πασσά παντρεύτηκε την Γκόλφω από την οικογένεια των Ψαρογιαννέων από το χωριό Σίντου και απέκτησε την πρωτότοκη θυγατέρα του. Στη 2η διαμονή του ασχολήθηκε με το εμπόριο σφαγίων. Τα Καλοκαίρια διέμενε οικογενειακά κοντά στην Καλαμπάκα. Από μικρός όμως υπέφερε από φυματίωση και τακτικά μετέρχονταν με γιατροσόφους αλλά και ιατρούς Έλληνες και ξένους. Διαρκούσης της Επανάστασης πήγε στα Επτάνησα για να συμβουλευθεί γιατρούς. Νοσοκόμα του ήταν η περίφημη Μαριώ, νεοφώτιστη τουρκοκόρη που ακολουθούσε τον στρατηγό σε όλες του τις μετακινήσεις και επιχειρήσεις, (το ότι θεωρήθηκε ερωμένη του Κ. δεν ανταποκρίνεται στην ιστορική έρευνα).

Δράση πριν το 1821

Όταν το Καλοκαίρι του 1820 πολιορκήθηκε ο Αλή Πασάς από τα Σουλτανικά στρατεύματα ο Κ. παρέμεινε μαζί του και αγωνίσθηκε υπέρ αυτού. Βραδύτερα όμως προσχώρησε στους πολιορκητές αλλά γρήγορα απομακρύνθηκε και απ΄ αυτούς. Κατάφερε δε τότε να αποσύρει από τα πολιορκούμενα Ιωάννινα την οικογένειά του και να την στείλει στη νήσο Κάλαμο που τότε θεωρούνταν ασφαλές μέρος για τους Έλληνες αμάχους. Κατά τους πρώτους μήνες του 1821 ο Κ. προσπάθησε να εξεγείρει σε επανάσταση κατά των Τούρκων την περιοχή της Βόνιτσας, στην αρχή ανεπιτυχώς διότι οι προύχοντες της περιοχής θεωρούσαν πως δεν ήταν ακόμη κατάλληλος ο καιρός. Στη συνέχεια πήγε στα Τζουμέρκα όπου εκεί ύψωσε τη σημαία της Επανάστασης, γεγονός που διαδόθηκε πολύ γρήγορα στις όμορες επαρχίες και από εκεί στο Μακρυνόρος όπου και συμμετείχε ο ίδιος στις γενόμενες εκεί συμπλοκές.




Δράση 1821 - 1823

Αρχομένης της Επανάστασης ο Γώγος Μπακόλας και ο Καραϊσκάκης έκαψαν τον οχυρό πύργο του χωριού Καλύβια του Μάλιου (επαρχία Ραδοβυζίου). Τα Άγραφα και το αρματολίκι αυτών στα τελευταία χρόνια πριν την Επανάσταση τα κατείχαν οι απόγονοι του περίφημου Γιάννη Μπουκουβάλα (που πέθανε το 1872). Ο Κ. από νεαρής ηλικίας φιλοδοξούσε να γίνει κάποια μέρα καπετάνιος των Αγράφων και το κατόρθωσε πράγματι το 1821 βοηθούμενος και από τον Γιαννάκη Ράγκου και τους περί αυτόν Βαλτινούς, αναγνωρισθείς ακόμη και από τα σουλτανικές Αρχές της Λάρισας.

Κάτοχος πλέον των Αγράφων, στην αρχή απέφυγε να προσβάλει τους Τούρκους υποκρινόμενος υποταγή στον Σουλτάνο προκειμένου ν΄ αποφύγει επιδρομές Τούρκων στη περιοχή του. Το 1822 ήλθε σε έντονες προστριβές με τον Γιαννάκη Ράγκο που αξίωνε την αρχηγία των Αγράφων. Αρχομένης της εισβολής των Τούρκων στη Στερεά Ελλάδα (Νοέμβριος 1922) ο Κ. ειδοποιεί από τα Άγραφα (τον γέροντα Πανουργιά) "ότι διαπραγματεύθηκε προσωρινά με τους Τούρκους ν΄ αρχηγέψει στα Άγραφα και έτσι αυτοί να μην έλθουν και τα "δικαιώματα" θα τα έστελνε ο ίδιος σ΄ εκείνους. Έτσι ενωμένοι ο Κ. με τους Στορνάρη και Γρηγόρη Λιακατά προβήκαν σε συμφωνία με τον Βαλή της Ρούμελης Χουρσίτ Πασά, αγοράζοντας και εξαγοράζοντας τον καιρό περιμένοντας τα αποτελέσματα των εκστρατειών κατά του Μεσολογγίου, κατά της Α. Ελλάδας και εκείνης του Δράμαλη. Και αν χρειάζονται στρατιωτική βοήθεια να τους πέμψει" έγραφε τότε ο Κ.

Μετά την διάλυση της 1ης πολιορκίας του Μεσολογγίου (31 Δεκεμβρίου 1822) όταν μέρος του στρατού του Ομέρ Βρυώνη και του Κιουταχή χρειάστηκε από το Αγρίνιο να μετακινηθεί διερχόμενο από τα Άγραφα του οποίου ηγούνταν από τους Ισμαήλ Πασά Πλιάσα, Ισμαήλ Χατζή Μπέντου και του Άγου ο Κ. προκατέλαβε με 1000 περίπου άνδρες την διάβαση και ανάγκασε τους εχθρούς παρά τον Άγιο Βλάση μετά από πεισματώδη μάχη να οπισθοχωρήσει στο Αγρίνιο. Ο ίδιος στη συνέχεια αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει τα Άγραφα και να μεταβεί στην Ιθάκη προκειμένου να συναντήσει έμπειρους γιατρούς για την αντιμετώπιση της φυματίωσης από την οποία έπασχε. Οι γιατροί λίγες ελπίδες ζωής έδωσαν στον ήρωα και του συνέστησαν να μείνει στο νησί.



Επιστροφή - Δίκη


Ο Κ. νοσταλγώντας την Ρούμελη και τ΄ Άγραφα επέστρεψε από την Ιθάκη στο Μεσολόγγι και ζήτησε επίμονα να διορισθεί αρχηγός των ελληνικών πλέον όπλων της επαρχίας των Αγράφων, αλλά ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος δεν δέχθηκε, θεωρώντας τον εαυτόν του ικανό και άξιο στρατηγό αλλά και από αντιζηλία εκ των προτέρων ικανοτήτων του Κ. στη περιοχή. Οι Τζαβελλαίοι αλλά και άλλοι οπλαρχηγοί ήταν υπέρ του Κ. ενώ εναντίον του ήταν μόνο ο Μαυροκορδάτος που ηθελημένα παραγνώριζε τον ήρωα προκειμένου να υποστηρίζει τον περί αυτόν Γιαννάκη Ράγκο. Συνέβησαν τότε και κάποιες συμπλοκές μεταξύ οπαδών του Κ. και Μεσολογγιτών όταν εκείνοι κατέλαβαν το Αιτωλικό και αιφνίδια κατέλαβαν το Βασιλάδι, τα οποία και αργότερα περιήλθαν στην υπό του Μαυροκορδάτου διοίκηση του Μεσολογγίου.

Τότε ο Μαυροκορδάτος κατηγόρησε τον Κ. μετά ομολογίας του Κωνσταντίνου Βουλπιώτη, που είχε μεταβεί στα Γιάννενα ότι: "ο γιος της Καλογριάς είχε στείλει επιστολή στον Ομέρ Βρυώνη με την υπόσχεση να του παραδώσει το Μεσολόγγι και το Αιτωλικό". Έτσι διόρισε επιτροπή προκειμένου να εξετάσει την "αποκάλυψη προδοσίας"! Στις 30 Μαρτίου 1824 συνεστήθη η παραπάνω επιτροπή και στις 2 Απριλίου 1824 (σε 3 μέρες) εκδόθηκε προκήρυξη των εγκλημάτων του Κ. με τον τίτλο «Προσωρινή Διοίκηση της Ελλάδος». Κατά την προκήρυξη που ήταν πράξη διοικητική και όχι δικαστική η εν λόγω επιτροπή έκρινε τον Καραϊσκάκη ένοχο «εσχάτης προδοσίας» άνευ δίκης. Παρά ταύτα κατέστη αμφίβολο αν η απόφαση εκείνη της επιτροπής δημοσιεύθηκε ποτέ. Πάντως ο ήρωας στερήθηκε όλων των βαθμών και αξιωμάτων του και διατάχθηκε ν΄ αναχωρήσει από το Αιτωλικό. Οι δε πολίτες διατάχθηκαν ν΄ αποφεύγουν κάθε επικοινωνία μετά του εχθρού της πατρίδας, τον Καραϊσκάκη, εφόσον αυτός «δεν μετανοήσει και προσπέσει στο έλεος των Ελλήνων και ζητήσει συγχώρησιν», θεωρώντας ότι το έλεος των Ελλήνων το εκπροσωπούσε ο Μαυροκορδάτος. Ανάλογη απόφαση ούτε κατά των Τούρκων δεν είχε προηγουμένως εκδοθεί. Έτσι στις 3 Μαΐου 1824 (ανήμερα της έκδοσης της προκήρυξης) ο Κ. μετά πολλών οπαδών του αναχώρησε από το Αιτωλικό και επιχειρώντας ανεπιτυχώς να καταλάβει τα Άγραφα μετέβη στο Καρπενήσι. Στις 27 Μαΐου του ίδιου έτους ζήτησε εγγράφως συγνώμη από τον Α. Μαυροκορδάτο που όμως δεν εισακούσθηκε. Τελικά στις 25 Ιουνίου 1824 κατέφυγε στο Ναύπλιο όπου η Κυβέρνηση του αναγνώρισε όλους τους βαθμούς και τ΄ αξιώματά του.


Έδρασε ως οπλαρχηγός στην περιοχή των Αγράφων και το 1826 διορίστηκε αρχιστράτηγος της Στερεάς Ελλάδας.


Το 1826 έχτισε Ταμπούρια στην Περιοχή του Κερατσινίου Χάρη στη στρατηγική του ιδιοφυΐα πέτυχε σημαντικές νίκες κατά των Τούρκων (Δόμβραινα, Δίστομο, Αράχωβα) και κράτησε τον τουρκικό στρατό καθηλωμένο στην Αθήνα για μεγάλο διάστημα. Διαφώνησε όμως με τους Κόχραν και Τζωρτζ ως προς την τακτική που θα ακολουθούσαν κατά του Κιουταχή.

Τραυματίστηκε σε αψιμαχία με τους Τούρκους στο Νέο Φάληρο και πέθανε στις 23 Απριλίου 1827 μέσα στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου στο Κερατσίνι, ανήμερα της γιορτής του.
read more “ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗΣ:Ο ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ”

Η ΕΠΕΞΗΓΗΣΗ ΤΩΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΩΝ ΛΑΤΙΝΙΚΩΝ ΕΚΦΡΑΣΕΩΝ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Στην καθημερινότητά μας συχνά χρησιμοποιούμε λατινικές λέξεις ή φράσεις, για τις οποίες βέβαια υπάρχει πάντα εναλλακτική ελληνική λέξη ή φράση.

1. Dum spiro spero: όσο ζω ελπίζω, η λατινική φράση χρησιμοποιείται συχνά σε περιγραφές αθλητικών ποδοσφαιρικών αγώνων, ομάδων που κινδυνεύουν με υποβιβασμό.

2. Mutatis mutandis: τηρουμένων των αναλογιών, η φράση χρησιμοποιείται για να δηλωθεί ότι η σύγκριση δύο προσώπων, έργων ή πραγμάτων νομιμοποιείται μέχρι ενός ορισμένου σημείου.

3. grosso modo: χονδρικά, πάνω κάτω, η φράση χρησιμοποιείται για να δηλωθεί η μερική ευστοχία μιας εκτίμησης.

4. mea culpa: από δικό μου σφάλμα, η έκφραση χρησιμοποιείται για ομολογία προσωπικής ενοχής.

5. tabula rasa: άγραφο χαρτί, πίνακας, η φράση χρησιμοποιείται για να δηλωθεί η πλήρης άγνοια κάποιου επί συγκεκριμένου θέματος.

6. scripta manent, verba volant: τα γραπτά μένουν, τα λόγια πετούν η παροιμιακή έκφραση χρησιμοποιείται για να διακριθεί ο οριστικός χαρακτήρας της γραφής σε αντίθεση προς τον προσωρινό του προφορικού λόγου.

7. pro domo sua: η έκφραση αντιστοιχεί κατά περίπτωση στις ομόλογες ελληνικές λόγιες εκφράσεις "υπέρ βωμών και εστιών" ή "υπέρ πίστεως και πατρίδος" και χρησιμοποιείται για να δηλωθεί ο "υπέρ πάντων αγών".

8. sine qua non: εκ των ων ουκ άνευ· η έκφραση χρησιμοποιείται προς δήλωση απαράβατου όρου.

9. hic et nunc: η λατινική έκφραση σημαίνει εδώ και τώρα·χρησιμοποιείται ή για να δηλώσει την επιτακτική ανάγκη ενός μέτρου στον συγκεκριμένο χώρο και στον παρόντα χρόνο, ή για να υπογραμμίσει τα διακριτικά χαρακτηριστικά της λυρικής ποίησης έναντι της επικής(εξειδικευμένη χρήση για ειδικευμένους σε θέματα γλώσσας και λογοτεχνίας).

10. per terram per mare: στην ξηρά και στη θάλασσα, πανταχού. Η έκφραση χρησιμοποιείται για να δηλωθεί η ευρύτατη διάδοση ενός προσώπου, έργου ή πράγματος.

Και άλλες πολλές φράσεις λατινικής προέλευσης χρησιμοποιούμε στην ελληνική γλώσσα, άλλοτε συνειδητά και άλλοτε "ειρήσθω εν παρόδω"(παρεπιπτόντως). Καλό είναι να προτιμούμε τις ελληνικές ή τουλάχιστον να γνωρίζουμε την ακριβή σημασία των φράσεων και να τις χρησιμοποιούμε σωστά ακόμα και στη λατινική εκδοχή τους.

ΠΗΓΗ:fonipeiraioton.blogspot.com
read more “Η ΕΠΕΞΗΓΗΣΗ ΤΩΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΩΝ ΛΑΤΙΝΙΚΩΝ ΕΚΦΡΑΣΕΩΝ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ”

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΜΝΗΜΗΣ: Η αττική γη υποδέχεται τους πρόσφυγες του '22



Γράφει ο καθηγητής φυσικής αγωγής Σταύρος Λιλόγλου

Τον Αύγουστο του 1922, μετά την ήττα του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία, χιλιάδες πρόσφυγες διαπεραιώθηκαν στην Ελλάδα.

Τον Οκτώβριο του 1922 έφτασαν οι Έλληνες της Ανατολικής Θράκης, συναποκομίζοντας μεγάλο μέρος της κινητής περιουσίας τους, ενώ αυτοί της κεντρικής και της νότιας Μικράς Ασίας ήρθαν το 1924 και το 1925, με τη φροντίδα της Μικτής Επιτροπής Ανταλλαγής Πληθυσμών.

Δεν γνωρίζουμε τον ακριβή αριθμό των προσφύγων που κατέφυγαν στην Ελλάδα το φθινόπωρο του 1922. Το 1928 απογράφηκαν 1.221.849, στους οποίους όμως περιλαμβάνονταν και όσοι είχαν έρθει από τη Βουλγαρία, τη Ρωσία και αλλού.

Ο προσφυγικός αυτός πληθυσμός χαρακτηριζόταν όχι μόνο από οικονομικές και κοινωνικές διαφορές, αλλά και από πολιτιστικές και γλωσσικές ιδιαιτερότητες.

Οι πρόσφυγες έφτασαν στην Ελλάδα σε τραγική κατάσταση. Οι περισσότεροι είχαν εγκαταλείψει βιαστικά τα σπίτια τους, φέρνοντας μαζί τους ελάχιστα ή και κανένα κινητό αγαθό. Οι αρρώστιες και ο ψυχικός τραυματισμός κατέβαλαν τους ταλαιπωρημένους, υποσιτισμένους και υποτυπωδώς στεγασμένους πρόσφυγες.

Οι πρώτες πιεστικές ανάγκες (διατροφή, στέγαση, ιατρική περίθαλψη) αντιμετωπίστηκαν στοιχειωδώς από το κράτος, από ιδιώτες, καθώς και από ξένες φιλανθρωπικές οργανώσεις. Καταβλήθηκε προσπάθεια οι πρόσφυγες να στεγαστούν με την επίταξη άδειων ακινήτων, μέτρο που αποδείχτηκε ανεπαρκές.

Η αποκατάσταση διακρίθηκε σε αγροτική και αστική. Η αστική αποκατάσταση περιλάμβανε μόνο στέγαση και όχι πρόνοια για εύρεση εργασίας, ενώ λίγοι ήταν οι πρόσφυγες που αποκαταστάθηκαν «αγροτικώς», δηλαδή τους παραχωρήθηκε και γεωργικός κλήρος.

Στην περιοχή της Αθήνας και του Πειραιά οι πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν σε 46 οικισμούς.

Με την έλευση των προσφύγων και την ίδρυση των προσφυγικών συνοικισμών, οικίστηκαν οι ως τότε ακατοίκητες ή αραιοκατοικημένες περιοχές, με αποτέλεσμα η Αθήνα και ο Πειραιάς να συνενωθούν σε ένα ενιαίο αστικό συγκρότημα.

Από το 1920 ως το 1928 ο πληθυσμός της Αττικής αυξήθηκε κατά 68%.

Παράλληλα, συστάθηκαν προσφυγικοί οικοδομικοί συνεταιρισμοί και χορηγήθηκαν άτοκα στεγαστικά δάνεια. Παρ' όλ' αυτά, πολλές οικογένειες προσφύγων που δεν κατάφεραν να αποκατασταθούν, θα ζήσουν για πολλά χρόνια σε χαμόσπιτα, δημιουργώντας παραγκουπόλεις, κυρίως γύρω από τους προσφυγικούς συνοικισμούς.

Γεγονός, πάντως, παραμένει ότι η πληθώρα των φορέων που ενεργοποιήθηκαν για την εξασφάλιση στέγης στους πρόσφυγες, η μεταξύ τους συνεργασία και κυρίως το μέγεθος του εγχειρήματος συνιστούν μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία της πολεοδομικής και της οικιστικής ανάπτυξης του ελληνικού κράτους.

Παρά το γεγονός ότι η αστική αποκατάσταση αφορούσε μόνο την παροχή στέγης -σε αντίθεση με την αγροτική, που εξασφάλιζε και παραγωγική απασχόληση- υπήρξαν μέτρα, έστω και περιορισμένα, για την ίδρυση βιομηχανιών σε προσφυγικούς συνοικισμούς, κυρίως μονάδων ταπητουργίας και υφαντουργίας.

Οι περισσότεροι άνδρες πρόσφυγες απασχολήθηκαν ως εργάτες, ιδιοκτήτες μικρών μαγαζιών, περιπλανώμενοι πωλητές ή ήταν περιστασιακά εργαζόμενοι. Αρκετοί εργάστηκαν στην οικοδόμηση των προσφυγικών συνοικισμών ή σε άλλα δημόσια έργα.

Οι γυναίκες απασχολήθηκαν κατά κύριο λόγο στη βιομηχανία και δευτερευόντως ως καθαρίστριες, πλύστρες ή υπηρέτριες.

Την περίοδο αυτή αυξάνεται και η παιδική εργασία.Παρά τις όποιες καθυστερήσεις, τις βιαστικές και πρόχειρες υλοποιήσεις των σχεδιασμών, η αποκατάσταση των προσφύγων έχει κριθεί επιτυχημένη και από πολλούς θεωρείται ως το μεγαλύτερο επίτευγμα του ελληνικού κράτους.

Πειραιάς, Δραπετσώνα, Νίκαια, Κερατσίνι:

Ο Πειραιάς γνωρίζει το 1928 τη μεγαλύτερη πληθυσμιακή «έκρηξη», με διπλασιασμό του πληθυσμού του, που φτάνει τους 251.659 κατοίκους (1920: 133.428 κατ.) μετά την άφιξη των προσφύγων από τη Μικρά Ασία και την εγκατάστασή τους σε συνοικισμούς γύρω από τη παλιά πόλη - τους σημερινούς δήμους Νίκαια, Κερατσίνι, Δραπετσώνα κ.ά.

Νέα Ιωνία:

Η περιοχή, γνωστή τότε ως Ποδαράδες, ιδιοκτησιακά ανήκε στο Ιερό Κοινό του Παναγίου Τάφου και είχε ως μόνους κατοίκους τις οκτώ οικογένειες των βοσκών και καλλιεργητών του κτήματος. Υπήρξε ο χώρος όπου εγκαταστάθηκαν 500 οικογένειες ταπητουργών προσφύγων από τη Σπάρτη της Πισιδίας, με σκοπό την οργάνωση της ταπητουργίας και το «μπόλιασμά» της στην ελληνική πραγματικότητα. Η Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων ίδρυσε στους προσφυγικούς συνοικισμούς εργοστάσια ταπητουργίας, με αποτέλεσμα μεγάλη συσσώρευση βιομηχανικών καταστημάτων.

Νέα Σμύρνη:

Στις 14 Αυγούστου 1923, 20 μέρες μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λοζάνης, υπογράφτηκε από το Ν. Πλαστήρα το νομοθετικό διάταγμα «Περί αναγκαστικής απαλλοτριώσεως γηπέδου παρά την λεωφόρο Συγγρού», ενώ τον επόμενο χρόνο δημοσιεύθηκε το «Νέο Σχέδιο Αθηνών», το οποίο περιλάμβανε τον «Αστικό συνοικισμό των εκ Σμύρνης προσφύγων».Η πόλη άρχισε να οικοδομείται το 1926 και το 1928 ο οικισμός είχε πληθυσμό 210 κατοίκους. Στη διάρκεια της δεκαετίας του '30 η Νέα Σμύρνη μεταβλήθηκε σε πραγματική πόλη και ο πληθυσμός της, από 6.500 το 1934, έφτασε στις παραμονές του Β΄ Π. Πολέμου τους 15.000 κατοίκους.

Νέα Χαλκηδόνα:

Ο πρώτος οικισμός αναπτύχθηκε δυτικά του χειμάρρου Ποδονίφτης, που σήμερα ονομάζεται Περισσός. Ήταν καθαρός, με πόσιμο νερό μέχρι το 1928. Το 1907 εμφανίζεται με πληθυσμό 19 κατοίκων, ενώ το 1920 η ΕΣΥΕ απογράφει 110 κατοίκους που ζούσαν σε αγροικίες.Η μεγάλη αύξηση του πληθυσμού έγινε μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, όταν πρόσφυγες από την Κωνσταντινούπολη εγκαταστάθηκαν στην περιοχή, σε οικόπεδα και σπίτια που παραχωρήθηκαν από το τότε υπουργείο Οικισμού.

Το 1927 οι πρώτοι πρόσφυγες κατοικούν τα καλαίσθητα πέτρινα με κεραμοσκεπή σπίτια του νέου συνοικισμού.

Νέα Φιλαδέλφεια:

Το 1927 κατοικήθηκε για πρώτη φορά ο προσφυγικός συνοικισμός της Νέας Φιλαδέλφειας, ανατολικά και δυτικά του καρόδρομου που οδηγούσε στα βασιλικά ανάκτορα του Τατοΐου και ανάμεσα στους ποταμούς Κηφισό, Ποδονίφτη και Γιαμπουρλά, όπως οριοθετείται. Στην απογραφή του 1928 η Νέα Φιλαδέλφεια εμφανίζεται ως χωριό του δήμου Αθηναίων και το όνομά της το πήρε επίσημα το 1932. «Νονός» ο δικηγόρος, τέως υπουργός, βουλευτής Π. Διαμαντόπουλος, πρόσφυγας από τη Φιλαδέλφεια της Μ. Ασίας.

Βύρωνας:

Ο δήμος του Βύρωνα γεννήθηκε και αυτός από τις στάχτες της Μικρασιατικής Καταστροφής. Το 1922 οι πρώτοι πρόσφυγες ζήτησαν καταφύγιο στις πλαγιές του Υμηττού. Τον Ιανουάριο του 1924, μπροστά στο διοικητήριο, γίνεται η μετονομασία της συνοικίας σε «Βύρωνα», με την ευκαιρία του εορτασμού των 100 χρόνων από το θάνατο του ποιητή και φιλέλληνα Λόρδου Βύρωνα.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι ολόκληρη σχεδόν η περιοχή μεταξύ Ιλισού και Υμηττού είχε κηρυχθεί αναδασωτέα και είχε αναδασωθεί μέχρι το 1920.

Η μεταξύ Πύργου Βασιλίσσης και Φιλαδέλφειας περιοχή, 3.000 στρεμμάτων, είχε κηρυχθεί αναδασωτέα για να αποτελέσει το μέγα άλσος της πρωτεύουσας.

Τα γεγονότα όμως της Μικρασιατικής καταστροφής και η έλευση των προσφύγων ανέτρεψαν τα σχέδια της Δασικής Υπηρεσίας και στις αναδασωτέες εκτάσεις ιδρύθηκαν οι προσφυγικοί οικισμοί Καισαριανής, Βύρωνα, Ν. Ελβετίας, Ν. Φιλαδέλφειας, Ν. Χαλκηδόνας κλπ. Υπολείμματα αυτού του μεγάλου πάρκου, στα βόρεια της Αθήνας, είναι το άλσος του Πύργου της Βασιλίσσης και το άλσος της Φιλαδέλφειας.
read more “ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΜΝΗΜΗΣ: Η αττική γη υποδέχεται τους πρόσφυγες του '22”

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

ΚΥΠΡΟΣ 1974..ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!!!


Μια νέα συγκλονιστική μαρτυρία Τουρκοκυπρίου για εν ψυχρώ σφαγή 320 Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων κατά την εισβολή του 1974 δημοσιεύει σήμερα η τουρκοκυπριακή εφημερίδα ''Αφρίκα''.

Σύμφωνα με την εφημερίδα, ο Τουρκοκύπριος δήλωσε ότι ήταν ένας από τους συνοδούς των αιχμαλώτων, που μεταφέρθηκαν με οκτώ λεωφορεία 40 αιχμάλωτοι στο κάθε λεωφορείο, στο σημείο όπου είχε γίνει η απόβαση, δυτικά της Κερύνειας, προκειμένου να μεταφερθούν με πλοία σε φυλακές της Τουρκίας.

Όταν έφθασαν εκεί είχε καταπλεύσει ένα πλοίο με Τούρκους στρατιώτες, οι οποίοι μόλις αποβιβάστηκαν και πληροφορήθηκαν ότι στα λεωφορεία βρίσκονταν Ελληνοκύπριοι αιχμάλωτοι, τους επιτέθηκαν με ξιφολόγχες και τους σκότωσαν με αγριότητα, μέχρι και τον τελευταίο.

Ο Τουρκοκύπριος δήλωσε ότι η θάλασσα βάφτηκε κόκκινη από το αίμα των αιχμαλώτων.Είπε επίσης ότι και ο ίδιος φοβήθηκε για τη ζωή του γιατί η μανία των Τούρκων στρατιωτών ήταν τόση που υπήρχε κίνδυνος να σφάξουν και τους Τουρκοκύπριους που συνόδευαν τους Ελληνοκύπριους αιχμάλωτους.

Ο αυτόπτης μάρτυρας, που δεν θέλησε να αποκαλυφθεί το όνομά του, δήλωσε ότι οι 320 Ελληνοκύπριοι αιχμάλωτοι ίσως να τάφηκαν σε κάποιο χώρο κοντά στο ξενοδοχείο Μάρε Μόντε, το οποίο είχε λειτουργήσει λίγους μόνο μήνες πριν από την εισβολή.

Στη μαρτυρία του ο Τουρκοκύπριος ανέφερε ότι η σφαγή έγινε στα τέλη Αυγούστου του 1974, δηλαδή λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωση της δεύτερης φάσης της τουρκικής εισβολής.

Πρόκειται για το μεγαλύτερο αριθμό εν ψυχρώ δολοφονηθέντων Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων, που έχει καταγραφεί με μαρτυρία.
ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ
read more “ΚΥΠΡΟΣ 1974..ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!!!”