Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Εάλω η Πόλις...

ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΛΙΛΟΓΛΟΥ*
"- Γιατί πουλι 'μ δεν κελαηδείς
πως κελαηδούσες πρώτα ;
- Για πώς μπορώ να κελαηδώ ;
Με κόψαν τα φτερούδια μου.
με πήραν τη λαλιά μου
Μας πήρανε μπρ' αμάν την Πόλη μας,
Μας πήρανε την Πόλη μας και την Αγιά-Σοφιά μας
Κλαίγει πικράν η Παναγιά..."(θρήνος για την Άλωση)


Σήμερα που συμπληρώνονται 557 χρόνια από την πτώση της βυζαντινής (όπως ονομάστηκε αργότερα) αυτοκρατορίας, ας πάμε να θυμηθούμε τις ώρες της άλωσης της Πόλης, όπως ξαναζωντανεύουν, ανάμεσα στην ιστορία και στους θρύλους, στην εξαιρετική περιγραφή του αυστριακού συγγραφέα Στέφαν Τσβάιχ...

Το πρωινό εκείνο της 29ης Μαΐου του 1453 το αποκάλεσαν «μοιραίο». Μετά από 1.129 περίπου χρόνια η αυτοκρατορία που γεννήθηκε επί Μεγάλου Κωνσταντίνου το 324 μ.Χ., έσβησε ανίσχυρη και παρηκμασμένη επί Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλαιολόγου.
Το αν βέβαια υπήρξε μοιραία η πτώση ή νομοτελειακή είναι ένα ζήτημα που απασχόλησε πολλούς μελετητές. Ωστόσο το σίγουρο είναι ότι τόσο πολύ συντάραξε τον κόσμο το γεγονός αυτό, ώστε δύσκολα συμβιβάστηκε με την ιδέα του. Γι’ αυτό κατέφυγε στους μύθους για τον Κωνσταντίνο που μαρμαρώθηκε και περιμένει να ζωντανέψει ξανά στην απελευθέρωση της Πόλης, για τη Θεία Λειτουργία που έμεινε στη μέση, όταν οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Άγια – Σοφιά, για τα χρυσόψαρα που ζωντάνεψαν την ώρα που ψήνονταν στο τηγάνι, για την Αγία Τράπεζα που βρίσκεται στα νερά του Βοσπόρου και ένα σωρό άλλα…Οι θρύλοι συντηρούσαν την ελπίδα.

Αυτοί οι θρύλοι περιπλεγμένοι με την ιστορία ζωντανεύουν ξανά με τρόπο ιδιαίτερο στο έργο του αυστριακού συγγραφέα Στέφαν Τσβάιχ(1881-1942). Ένα απόσπασμα από την περιγραφή της άλωσης, όπως το έχει περιλάβει στο βιβλίο του «Οι μεγάλες ώρες της ανθρωπότητας», παραθέτουμε στη συνέχεια, για να ανασύρουμε μνήμες, επ’ ευκαιρία της σημερινής ημέρας…

«…Στη μία μετά τα μεσάνυχτα, ο σουλτάνος δίνει το σύνθημα της επίθεσης. Υψώνουν μια γιγάντια σημαία και κραυγάζοντας «Αλλάχ, Αλλάχ, ιλ Αλλάχ» εκατό άνδρες οπλισμένοι, ορμούν προς τα τείχη του Βυζαντίου με σκάλες, σκοινιά και αρπάγες. Χτυπούν τα ταμπούρλα, στριγκλίζουν οι σάλπιγγες, χαλούν τον κόσμο τα κύμβαλα και οι πίπιζες, τα ουρλιαχτά των ανδρών και ο κρότος των κανονιών. Όλα αυτά ξεσπάνε σα θύελλα μανιασμένη.

Οι πρώτες δυνάμεις που ορμούν στα τείχη, αποκρούονται με τρομερές απώλειες. Είναι οι «μπάσι – μπουζούκοι» στρατιώτες άπειροι, που τα μισόγυμνα κορμιά τους παίζουν κατά κάποιο τρόπο το ρόλο βουλώματος στο σχέδιο επίθεσης του σουλτάνου. Η αποστολή τους συνίσταται στο να κουράσουν και να εξασθενίσουν το εχθρό προτού να κάνουν την αποφασιστική εξόρμησή τους τα εκλεκτά στρατεύματα. Οι άνθρωποι αυτοί, που τους έχουν προηγούμενα φανατίσει, τρέχουν με σκάλες, σκαρφαλώνουν στις επάλξεις, τους γκρεμίζουν, ξανασκαρφαλώνουν ακούραστα γιατί δεν υπάρχει γι’ αυτούς πεδίο υποχώρησης. Πίσω από αυτό το ανθρώπινο κοπάδι που δεν αξίζει τίποτα και είναι προορισμένο να θυσιαστεί, στέκεται ο τακτικός στρατός που τους σπρώχνει ακατάπαυστα στο βέβαιο, σχεδόν θάνατο.

Οι αμυνόμενοι, βρίσκονται πάντοτε σε πλεονεκτική θέση, τα βέλη και οι πέτρες δε μπορούν να κάνουν τίποτα στα θωρακισμένα τους πλευρά. Αλλά τους παραμονεύει ένας τρομερός κίνδυνος : Η κούραση.
Και πάνω σ' αυτό ακριβώς υπολογίζει και ο Μωάμεθ. Πολεμώντας με τις βαρείες πανοπλίες τους στρατεύματα ελαφρά πού τους πιέζουν αδιάκοπα, τρέχοντας ακατάπαυστα απ' το ένα σημείο της επίθεσης στο άλλο, εξαντλούν μεγάλο μέρος της δύναμής τους σ’ αυτόν το λυσσαλέο αγώνα. Κιόταν ύστερα από δυο ώρες – αρχίζει κι όλας να χαράζει – έρχεται το δεύτερο κύμα εφόδου, οι Ανατολίτες, ο αγώνας γίνεται ακόμα δυσκολότερος.

Αυτοί, είναι στρατεύματα πειθαρχημένα, καλοεκπαιδευμένα και ντυμένοι ομοιόμορφα με προστατευτικές πανοπλίες. Είναι επίσης πολύ περισσότεροι αριθμητικά και τελείως ξεκούραστοι. Παρ' όλα αυτά οι πολιορκούμενοι τους απέκρουσαν κι' αυτούς και ο σουλτάνος αναγκάστηκε να χρησιμοποίηση και την εφεδρεία του, τους Γενίτσαρους, που ήταν το ανθός του Οθωμανικού στρατού. Αναλαμβάνει αυτοπροσώπως τη διοίκηση αυτών των δώδεκα χιλιάδων νεαρών και. διαλεγμένων στρατιωτών που είναι ο καλύτερος στρατός πού γνώρισε ή Ευρώπη. Ορμούν με μια κραυγή κατά του εξαντλημένου αντιπάλου.

Είναι καιρός πια να χτυπήσουν οι καμπάνες της πάλης καλώντας στα τείχη κάθε άνθρωπο πού μπορεί να προσφέρει κάτι. Οι ναύτες, παρατάνε τα καράβια τους για να ενισχύσουν τον αριθμό των αμυνομένων, γιατί σε λίγο θ' αρχίσει ή τελική μάχη.

Κατά κακή τύχη των Βυζαντινών, μια πέτρα βρίσκει, τον αρχηγό των Γενοβέζων, το γενναίο κοντοτιέρο Τζουστινιάνι, που τον παίρνουν πληγωμένο βαριά. Η απουσία του αποθαρρύνει για μια στιγμή τους αμυνόμενους.

Αλλά τώρα, τρέχει και ο ίδιος ο αυτοκράτορας στα τείχη και κατορθώνουν να ανατρέψουν ακόμα μια φορά τις σκάλες : Ή λύσσα των αμυνομένων είναι ισοδύναμη με τη λύσσα των πολιορκητών και για μια στιγμή ή πόλη φαίνεται πώς σώθηκε. Απ' την απόγνωση της, άντλησε δύναμη κι' απόκρουσε την πιο αγρία έφοδο. Αλλά τότε, ένα τραγικό ατύχημα, ένα απ' τα μυστηριώδη εκείνα γεγονότα πού αναπηδούν στις ανεξιχνίαστες βουλές της ιστορίας, κρίνει ξαφνικά την τύχη του Βυζαντίου.

Έχει γίνει κάτι απίστευτο. Πολλοί τούρκοι μπήκαν μέσα στο πρώτο τείχος από ένα ρήγμα πού άνοιξαν σε ένα σημείο εφόδου. Δεν τολμούν να σκαρφαλώσουν στο δεύτερο τείχος. Αλλά, καθώς τριγύριζαν με περιέργεια στον ενδιάμεσο χώρο πού χωρίζει τα δυο τείχη, ανακάλυψαν(;;;) ότι μια μικρή πορτούλα, η Κερκόπορτα, όπως την έλεγαν , έμενε ανοιχτή. Ήτανε μια μικρή είσοδος για να μπαίνουν μέσα στον καιρό της ειρήνης οι περαστικοί, όταν οι μεγάλες πύλες είχανε κλείσει . Καθώς φαίνεται, επειδή δεν είχε καμία στρατηγική σημασία, ξέχασαν(;;;) την ύπαρξη της την τελευταία αυτή νύχτα, μέσα στη γενική ταραχή.

Οι τούρκοι τα έχασαν βρίσκοντας ένα τόσο εύκολο πέρασμα καταμεσής στο απροσπέλαστο τείχος και στην αρχή νόμισαν πώς είναι παγίδα και όχι αμέλεια. Πραγματικά, τους φαίνεται απίστευτο να μένει εδώ ορθάνοιχτη ήσυχα - ήσυχα μια πόρτα, τη στιγμή πού γύρω απ' τις πόρτες, μπροστά στο παραμικρό ρήγμα και στον τελευταίο εξώστη του τείχους, μαζεύονταν εκατοντάδες άνδρες, ρίχνοντας βροχή πάνω στους επιτιθέμενους ακόντια καί βρασμένο λάδι.

Για κάθε ενδεχόμενο, ζητούν αμέσως ενισχύσεις. Ένα τάγμα ξεχύνεται έτσι στους δρόμους της πόλης και ρίχνεται ξαφνικά στα νώτα των ανυποψίαστων υπερασπιστών. Οι έλληνες στρατιώτες, βλέποντας τους τούρκους , μπήγουν τη μοιραία κραυγή: «Πάρθηκε η Πόλη!». «Πάρθηκε η πόλη», κραυγάζουν και οι Τούρκοι, ακόμα δυνατότερα.

Στους πολέμους, ή ψεύτικη είδηση προκαλεί πάντοτε μεγαλύτερες καταστροφές απ΄ τα κανόνια. Καί το νέο τούτο έσπασε κάθε αντίσταση. Οι μισθοφόροι, νομίζοντας πώς προδόθηκαν, εγκαταλείπουν τις θέσεις τους για να; καταφύγουν στο λιμάνι και στα καράβια, όσο είναι καιρός ακόμα. Μάταια ο Κωνσταντίνος, μαζί με μερικούς πιστούς του, ορμάει κατά πάνω στους εισβολείς : Σκοτώνεται σαν άγνωστος, μέσα στη γενική αναστάτωση. Και μόνο την άλλη μέρα θα αναγνωρίσουν το πτώμα του, ανάμεσα σ' ένα σωρό άλλα, απ' τα κόκκινα σανδάλια του, πού ήτανε στολισμένα με χρυσό αητό, και θα καταλάβουν έτσι ότι ο τελευταίος Βυζαντινός αυτοκράτορας έπεσε ένδοξα, σα Ρωμαίος, μαζί με την αυτοκρατορία του. Η Κερκόπορτα, ένα σπυράκι σκόνης, καθάρισε την ιστορία του κόσμου.

Η ιστορία παίζει συχνά με τους αριθμούς. Η λεηλασία του Βυζαντίου, έγινε 1000 ακριβώς χρόνια μετά τη μνημειώδη κατάληψη της Ρώμης από τους Βανδάλους. Μόλις νίκησε ο Μωάμεθ, κράτησε το φοβερό όρκο του. Μετά τη σφαγή, αφήνει στη διάκριση των πολεμιστών του τα πάντα: Σπίτια, εκκλησίες, μοναστήρια καί παλάτια, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Χιλιάδες στρατιώτες τρέχουν σα δαίμονες μέσα στους δρόμους, προσπαθώντας να ξεπεράσει ο ένας τον άλλο. Ή πρώτη έφοδος έγινε στις εκκλησίες που ήτανε γεμάτες διαμαντικά και χρυσά σκεύη. Όταν μπαίνουν μέσα σ' ένα σπίτι, κρεμάνε το λάβαρο τους στην πόρτα του, για να ειδοποιηθούν οι άλλοι ότι ή λεία του σπιτιού αυτού είναι δική τους. Εκεί μέσα, δε βρίσκουν μόνο στολίδια, υφάσματα και κάθε είδους κινητά πλούτη. Βρίσκουν επίσης και γυναίκες που θα πουληθούν στα σαράγια, άντρες και παιδιά πού θα πάνε στα σκλαβοπάζαρα.

Με το καμτσίκι, βγάζουν έξω απ' τις εκκλησιές κοπάδια - κοπάδια τους δυστυχισμένους πού κατέφυγαν εκεί μέσα, σφάζουν τους γέρους — πλάσματα περιττά και στόματα άχρηστα — και περνούν τους νέους δεμένους σαν κτήνη. Συγχρόνως, καταστρέφουν τα πάντα με λύσσα και ηλιθιότητα. Όλα τα πολύτιμα κειμήλια και τα έργα τέχνης, πού περισώθηκαν απ" τη λεηλασία των σταυροφόρων, εξ ίσου, ίσως,- τρομερή, σπάζονται τώρα, γκρεμίζονται, γίνονται κομμάτια απ' αυτούς τους παράφρονες. Καταστρέφουν πολύτιμους πίνακες, γκρεμίζουν με σφυριά τα θαυμαστότερα αγάλματα, σκίζουν ή βρωμίζουν τα βιβλία πού θα κληροδοτούσαν στο μέλλον τη σοφία των αιώνων, τον αθάνατο θησαυρό της ελληνικής σκέψης και ποίησης.

Ή ανθρωπότητα δε θα μπόρεση να εκτίμηση ποτέ σε όλη του την έκταση το κακό πού μπήκε απ' την Κερκόπορτα εκείνη τη μοιραία ώρα, ούτε και το τι έχασε ο κόσμος του πνεύματος με την κατάληψη της Ρώμης, της "Αλεξάνδρειας και του Βυζαντίου.

Ό Μωάμεθ, μόνο το απόγευμα μπήκε στην πόλη, όταν τέλειωσε πια ή σφαγή. Περήφανος και σοβαρός, περνάει καβάλα στο υπέροχο άλογο του μπροστά απ' τις άγριες σκηνές της λεηλασίας, χωρίς να γυρίσει καθόλου το κεφάλι του, παραμένοντας πιστός στην υπόσχεση του να μη διακόψει το τρομερό έργο των στρατιωτών του, πού του χάρισαν τη νίκη.

Ή πρώτη του πράξη είναι ανιδιοτελής, γιατί τώρα, εκπληρώθηκαν οι πόθοι του: Πορεύεται προς την Άγια- Σοφιά, προς την αστραφτερή καρδιά του Βυζαντίου. Πενήντα μέρες και περισσότερο, Έβλεπε απ' τη σκηνή του με λαχτάρα, να λάμπει ο σταυρός πάνω στον τρούλο αυτής της εκκλησίας πού θα πέραση τώρα τις πύλες της νικητής. Αλλά συγκρατεί ακόμα μια φορά την ανυπομονησία του: θέλει να ευχαρίστηση πρώτα τον Αλλάχ, πριν του αφιέρωση οριστικά αυτή την εκκλησία. Κατεβαίνει απ' το άλογο του και γονατίζει ταπεινά στο έδαφος για να προσευχηθεί. Ύστερα, παίρνει μια χούφτα χώμα και το ρίχνει στο κεφάλι του για να θυμηθεί πώς είναι κι' αυτός θνητός και πως δεν πρέπει να υπερηφανεύεται για το θρίαμβο του. Μόνο αφού έδειξε έτσι στο θεό την ταπεινοφροσύνη του ανασήκωσε το κορμί του. Και ο πρώτος υπηρέτης του Αλλάχ, μπαίνει στη μητρόπολη του Ιουστινιανού, στον ιερό ναό της Σοφίας του Θεού.

Ό Μωάμεθ, κοιτάζει με συγκινημένη περιέργεια το υπέροχο αυτό οικοδόμημα, με τους ψηλούς θόλους με τα αστραφτερά μάρμαρα καί μωσαϊκά, με τις λεπτές κολώνες που φαίνονται σα να ξεπηδάνε στο φως απ' το σκοτάδι. Νιώθει πώς δεν ανήκει σ' αυτόν τούτο το υπέροχο παλάτι της προσευχής, αλλά στο θεό. Καλεί αμέσως έναν ιμάμη που ανεβαίνει στον άμβωνα και κηρύσσει τη μουσουλμανική πίστη, ενώ ο ίδιος, με το πρόσωπο γυρισμένο κατά τη Μέκκα, απευθύνει στον Αλλάχ, τον κυρίαρχο του κόσμου, την πρώτη προσευχή που ειπώθηκε γι' αυτόν μέσα σ' αύτη τη χριστιανική εκκλησία.

Την άλλη μέρα, οι εργάτες διατάχθηκαν να εξαφανίσουν όλα τα σύμβολα της χριστιανικής πίστης. Καταστρέφουν το ιερό, σοβατίζουν τις θρησκευτικές παραστάσεις που είχανε γίνει με μωσαϊκά, και ο σταυρός πού δέσποζε στην Αγια-Σοφιά, κι άπλωνε χίλια χρόνια τα μπράτσα του για να αγκαλιάσει τον πανανθρώπινο πόνο, γκρεμίζεται με πάταγο.

Ό κρότος πού έκανε πέφτοντας, αντηχεί σε όλη την εκκλησία και πολύ μακρύτερα ακόμα. Με την πτώση του ανατριχιάζει ολόκληρη ή Δύση. Η είδηση αυτή, βρίσκει τρομερή απήχηση στη Ρώμη, στη Γένοβα, στη Βενετία κι εξαπλώνεται σαν απειλητικό μπουμπουνητό πάνω απ’ τη Γαλλία και τη Γερμανία. Η Ευρώπη, βλέπει τρέμοντας πώς με την ενοχή αδιαφορία της, εισέβαλε στο έδαφος της μια δύναμη καταστροφική, μια δύναμη που θα παράλυση την ισχύ της για πολλούς αιώνες.
Αλλά στην ιστορία, όπως και στη ζωή των ανθρώπων, ή λύπη δεν επανορθώνει την απώλεια μιας στιγμής και χίλια χρόνια, δε μπορούν να εξαγοράσουν μια ώρα αμέλειας….»

*Ο Σταύρος Λιλόγλου είναι Καθηγητής Φυσικής Αγωγής
Και έχει διατελέσει Άμισθος Επιστημονικός Συνεργάτης του
Πανεπιστημίου Αθηνών.

read more “Εάλω η Πόλις...”

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

ΚΑΝΕΛΛΟΣ ΛΑΛΟΣ: "ΤΙΜΗ ΣΤΗΝ ΘΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΊΩΝ"


"Η 19η Μαίου είναι ημέρα εθνικής μνήμης για την Γενοκτονία του Ελληνισμού και τις αλησμόνητες πατρίδες του Πόντου. Είναι ημέρα απόδοσης τιμής σε εκείνους που χάθηκαν, στον ξεριζωμό του Ποντιακού λαού από τις πατρογονικές του εστίες και την μετατροπή του σε λαό προσφύγων και διασποράς. Κυρίως όμως είναι ημέρα στοχασμού και υπενθύμισης ευθύνης για την αποκατάσταση της αλήθειας και της αναγνώρισης της Ποντιακής Γενοκτονίας διεθνώς.
Ο Ελληνισμός του Πόντου αποτέλεσε αστείρευτη πηγή δημιουργίας πνεύματος και πολισμού, η ιστορία του περνά διαχρονικά όλη την πορεία του Ελληνικού γένους και αποτελεί κομμάτι της εθνικής μας συνείδησης και ταυτότητας.
Παρήλθαν ήδη 16 χρόνια από τότε που η Ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων, με καθυστέρηση εβδομήντα χρόνων, αποφάσισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την αναγνώριση της 19ης Μαΐου ως ημέρας μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.
Δεν αρκεί να τιμούμε τη μνήμη της γενοκτονίας και να εφησυχάζουμε τη συνείδησή μας με ευχολόγια και προθέσεις κάθε επέτειο. Χρειάζεται συγκεκριμένη και συντονισμένη δράση από όλες τις δυνάμεις μας.
Η ανάδειξη της γενοκτονίας των Ποντίων και των υπολοίπων Μικρασιατών και Αρμενίων είναι υψίστης σημασίας κοινωνικό, ιστορικό και πολιτικό θέμα για την Ελλάδα και τη Διεθνή κοινότητα. Ας μην επιτρέψουμε η γενοκτονία αυτή να παραμείνει μία μαύρη σελίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας η οποία στερεί από τις 353.000 ψυχές που χάθηκαν την ηθική δικαίωση της μεγάλης τους θυσίας.
Πρέπει να αντιληφθούμε ότι όλοι ανήκουμε στην ίδια Ελληνική οικογένεια. Ότι επηρεάζει μέρος της επηρεάζει και αφορά το σύνολο. Αν στις συνειδήσεις μας αρχίζουν να ξεθωριάζουν κομμάτια της ιστορίας μας θα γίνουμε πιο ευάλωτοι ως έθνος".
Με ιδιαίτερη εκτίμηση
ΚΑΝΕΛΛΟΣ ΛΑΛΟΣ
read more “ΚΑΝΕΛΛΟΣ ΛΑΛΟΣ: "ΤΙΜΗ ΣΤΗΝ ΘΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΊΩΝ"”

Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Ο Δημοτικός Πολιτιστικός Οργανισμός Περάματος τιμά τον ποιητή Γιάννη Κανατσέλη

Ο Δημοτικός Πολιτιστικός Οργανισμός Περάματος θα τιμήσει
τον ποιητή, οικονομολόγο και αρχισυντάκτη της εβδομαδιαίας εφημερίδας του Πειραιά «Η Φωνή των Πειραιωτών», Γιάννη Κανατσέλη για το ποιητικό του έργο, την Τετάρτη 19 Μαΐου 2010 και ώρα 20.00, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δημαρχείου Περάματος (Λ. Δημοκρατίας 28).

Θα μιλήσουν οι βουλευτές: κ.κ. Θ. Δρίτσας, Δ. Καρύδης, Γ. Τραγάκης και η πολιτευτής κα. Ε. Μπαρμπαγιάννη. Κύριος ομιλητής θα είναι ο φιλόλογος, ιστορικός και συγγραφέας κ. Αντώνης Αντωνάκος.

Στην εκδήλωση θα συμμετάσχει ακόμα το Χορωδιακό Εργαστήρι και η Μικρή Ορχήστρα της Μουσικοσυνθέτριας κας. Ελένης Γκαϊτατζή.

Η είσοδος θα είναι ελεύθερη και στο τέλος της εκδήλωσης θ’ ακολουθήσει δεξίωση.


ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΜΑΣ: Είναι πολύ ωραίο να σε τιμούν για όλα όσα προσφέρεις και καλό θάναι να το κάνουν όλοι. Για μια αναγνώριση ζούμε και αυτό μας δίνει εξαιρετική χαρά και ειδικότερα όταν πρόκειται για άνθρωπους όπως ο Γιάννης Κανατσέλης που η προσφορά του στο πνευματικό χώρο και στις τέχνες, είναι αδιάκοπη.

Σταύρος Λιλόγλου
read more “Ο Δημοτικός Πολιτιστικός Οργανισμός Περάματος τιμά τον ποιητή Γιάννη Κανατσέλη”

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Δεν φθάνει που δεν βάζουν κανέναν πολιτικό φυλακή, θέλουν να αθωώσουν και τους 6 της μικρασιατικής καταστροφής!



ΑΥΤΟΙ ΠΑΝΕ ΝΑ ΑΘΩΏΣΟΥΝ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΤΟΥ...ΑΙΩΝΑ

Όχι μόνο δεν βάζουν κανέναν πολιτικό στην φυλακή αλλά πάνε να αθωώσουν και όσους είχαν καταδικαστεί παλαιότερα! Μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά αφού με πρόταση αρεοπαγίτη θέλουν να επαναληφθεί η δίκη των "6" που καταδικάσθηκαν σε θάνατο για την Μικρασιατική καταστροφή το 1922!!!
Μετά από τόσα χρόνια θέλουν να επαναλάβουν την δίκη και να...

αθωώσουν όσους είχαν καταδικαστεί. Ας μην μπούμε στην ουσία της υπόθεσης αλλά στο γεγονός ότι τελικά ούτε από τον προηγούμενο αιώνα δεν θα αφήσουν καταδικασμένο πολιτικό.

read more “Δεν φθάνει που δεν βάζουν κανέναν πολιτικό φυλακή, θέλουν να αθωώσουν και τους 6 της μικρασιατικής καταστροφής!”

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

ΤΕΛΙΚΑ ΙΣΧΥΕΙ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ κ. ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΕ;


Η κυβέρνηση θα ψηφίσει αύριο, (Πέμπτη 6 Μάη), κατεπειγόντως, με απλή πλειοψηφία.(151...), το νομοσχέδιο που κυρώνει τη συμφωνία με ΔΝΤ και ΕΕ, για την ενεργοποίηση του «μηχανισμού στήριξης», ενώ για την ψήφιση νόμου που κυρώνει τέτοια συνθήκη ή συμφωνία, απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών .(180).

Πρόκειται για κατάφορη παραβίαση του Συντάγματος.
Ούτε η Κυβέρνηση ,ούτε η παρούσα Βουλή, έχουν εντολή να υπογράψουν τις συμφωνίες παράδοσης του Ελληνικού Λαού στην Παγκόσμια Χούντα των τραπεζιτών.

Η Επιτροπή Εθνικής Σωτηρίας, καλεί κάθε Έλληνα Πολίτη, κάθε Αθηναίο και κάθε Αθηναία, ανεξάρτητα από τις κομματικές τους προκαταλήψεις και συμπάθειες, να προσέλθουν μπροστά στη Βουλή, (στην Βασιλίσσης Σοφίας) , για να εκφράσουμε τη διαφωνία μας στην παράδοση του ελληνικού λαού στην Χούντα του ΔΝΤ.

Οι συμφωνίες της κυβέρνησης, με το ΔΝΤ θα σημάνουν τον θάνατο της ελληνικής οικογένειας. Οι της κυβέρνησης, με το ΔΝΤ θα σημάνουν τον θάνατο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων των εργαζομένων και των συνταξιούχων.

ΟΛΟΙ ΑΥΡΙΟ ΠΕΜΠΤΗ 6 ΜΑΪΟΥ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΑΠΟ ΤΙΣ 11 ΤΟ ΠΡΩΙ
read more “ΤΕΛΙΚΑ ΙΣΧΥΕΙ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ κ. ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΕ;”