Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Υπατία η Αλεξανδρινή



Από τον Σταύρο Λιλόγλου
(370 - 415 μ.Χ)
Υπατία, σπουδαία φιλόσοφος, μαθηματικός και αστρονόμος, έζησε στην Αλεξάνδρεια κατά το β ήμισυ του 4ου αιώνα και στις αρχές του 5ου μ.Χ. Καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής της αποτέλεσε πρότυπο ηθικής, σύνεσης και σοφίας. Έζησε όμως σε μια εποχή βίας και θρησκευτικού φανατισμού και βρήκε φρικτό θάνατο από τους χριστιανούς της Αλεξάνδρειας.
Η Υπατία γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια γύρω στο 355μ.Χ. Ήταν κόρη του Θέωνα, ενός πολύ σημαντικού λογίου, μαθηματικού και αστρονόμου ο οποίος έκανε εξαιρετικά σχόλια στα έργα δύο παλαιοτέρων σπουδαίων αλεξανδρινών μαθηματικών και φιλοσόφων, του Πτολεμαίου και του Ευκλείδη. Ο Θέων ήταν ο τελευταίος λόγιος που καταγράφεται ως μέλος του Αλεξανδρινού Μουσείου.
Αξίζει να σημειώσουμε πως τόσο ο Θέωνας όσο και η κόρη του Υπατία, είχαν αλεξανδρινή υπηκοότητα, κάτι που εκείνη την εποχή ήταν δύσκολο κανείς να αποκτήσει, μιας και την υπηκοότητα την παραχωρούσε ο ίδιος ο βασιλιάς (σε περιορισμένο αριθμό ατόμων κυρίως Ελληνικής καταγωγής).
Έτσι λοιπόν δίπλα στον πατέρα της η Υπατία έλαβε εξαιρετική μόρφωση, την οποία ανέπτυξε και καλλιέργησε σε τέτοιο βαθμό, ώστε τελικά τον ξεπέρασε. Η ίδια συνέχισε το έργο του πατέρα της, διδάσκοντας φιλοσοφία, μαθηματικά και αστρονομία. Η φήμη της εξαπλώθηκε γρήγορα, έχοντας ως αποτέλεσμα, από όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας να καταφθάνουν στην Αλεξάνδρεια για να σπουδάσουν φιλοσοφία. Σε όλη της τη ζωή η Υπατία αποτέλεσε πρότυπο αρετής, εγκράτειας και σωφροσύνης. Αν και ήταν όμορφη, ποτέ της δεν ενδιαφέρθηκε για την ομορφιά του σώματός της. Ντυνόταν κόσμια και μέχρι το τέλος του βίου της, παρέμεινε παρθένα.
Η Υπατία ήταν σπουδαία νεοπλατωνική φιλόσοφος. Οι νεοπλατωνικοί ήταν ασκητικοί και παρέπεμπαν στον Πυθαγόρα, ο οποίος είχε διδάξει ότι η σοφία επιτυγχάνεται μέσω της αποχής. Αν και η Υπατία τηρούσε πιστά αυτές τις αρχές, δεν απαιτούσε από τους μαθητές της, που ήταν διαφόρων θρησκειών, ανάλογους περιορισμούς. Όπως κάθε φιλόσοφος της αρχαιότητας, έτσι και η Υπατία προσπαθούσε να βοηθήσει τους μαθητές της να αντιληφθούν την πραγματική ομορφιά της ζωής και την αληθινή γνώση.
Με την πνευματική της κατάρτιση, τη ρητορική της δεινότητα, την πολύπλευρη προσωπικότητά της και την ηθική της οντότητα η Υπατία κέρδισε την εκτίμηση και τον σεβασμό του λαού της Αλεξάνδρειας, καθώς και των αλεξανδρινών πολιτικών, οι οποίοι την επισκέπτονταν όταν αναλάμβαναν τα καθήκοντά τους.
4ος αιώνας. Ο διωγμός των Εθνικών!
Ο 4ος αιώνας χαρακτηρίστηκε από την προσπάθεια των αυτοκρατόρων, με εξαίρεση τον Ιουλιανό, να επιβάλουν τον χριστιανισμό ως κυρίαρχη θρησκεία στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Για το λόγο αυτό η νέα θρησκεία ήρθε αντιμέτωπη με τις υπόλοιπες θρησκευτικές και φιλοσοφικές τάσεις που υπήρχαν μέσα στο ρωμαϊκό κράτος. Ο νεοπλατωνισμός μάλιστα, αποτελούσε τον μεγαλύτερο «εχθρό», μιας και αποτελούσε την ποιο σοβαρή εναλλακτική λύση έναντι του Χριστιανισμού.
Έτσι οι αυτοκράτορες, με μια σειρά διατάξεων προσπάθησαν να περιορίσουν τις ελευθερίες λατρείας των εθνικών και στην συνέχεια με μια πληθώρα νομοθετημάτων στράφηκαν να εξαλείψουν την αρχαία ελληνική θρησκεία κλείνοντας τα ιερά, απαγορεύοντας τις θυσίες και αφαιρώντας τις περιουσίες τους. Προς το τέλος μάλιστα του 4ου αιώνα, οι ναοί των εθνικών άρχισαν να καταστρέφονται (ιδιαίτερα στην Ανατολή), ενώ η εθνική λατρεία ποινικοποιήθηκε. Μάταια, ο σπουδαίος ρήτορας και σοφιστής Λιβάνιος έκανε έκκληση στον αυτοκράτορα Θεοδόσιο να μεριμνήσει, ώστε να εμποδιστούν οι φανατικοί χριστιανοί να καταστρέφουν τα ιερά των εθνικών.
Το 386 ο επίσκοπος Μάρκελλος της Απάμειας κατέστρεψε το ναό του Δία Βήλου στην Απάμεια, ενώ το 392 καταστράφηκε το Σεραπείο της Αλεξάνδρειας, ένας από τους σημαντικότερους ναούς της αυτοκρατορίας, από τον χριστιανικό όχλο, που καθοδηγείτο από τον πατριάρχη Θεόφιλο.
Η καταστροφή του Σεραπείου ήταν σημαντική γιατί κτίστηκε από τον Πτολεμαίο Α και συμβόλιζε την συνύπαρξη, την αλληλοκατανόηση και τον αλληλοσεβασμό των τριών σημαντικότερων πληθυσμιακών ομάδων της Αλεξάνδρειας, των Ελλήνων, των Αιγυπτίων και των Ιουδαίων. Έτσι, η ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία μπόρεσε να απορρίψει τελείως την κλασσική ελληνική παιδεία, γεγονός που έμεινε γνωστό με την ρήση «χείλη υμνούντα τον Χριστόν δεν δύνανται τον Δίαν να υμνήσουν».
Ο αυτοκράτορας Ουάλης (364-378), με αφορμή την αποκάλυψη μια υποτιθέμενης συνομωσίας για την ανατροπή του από εθνικούς, αποδύθηκε σε ένα «κυνήγι μαγισσών», εξαπολύοντας απηνή διωγμό, κυρίως εναντίον των εθνικών διανοούμενων. Για λόγους αυτοπροστασίας, πολλοί έκαψαν τα βιβλία και τις βιβλιοθήκες τους, αφού ήταν δυνατό να θεωρηθούν ότι κρύβουν μαγείες και επωδούς.
Τα θύματα των διωγμών ήταν πολλά, ενώ αρκετοί, για να αποφύγουν τυχών τιμωρία τους, διέφευγαν έξω από τα όρια της αυτοκρατορίας. Έτσι, το 391 τερματίσθηκε και η λειτουργία του Αλεξανδρινού Μουσείο, με το διάταγμα του Θεοδοσίου, το οποίο επέβαλλε την καταστροφή όλων των εθνικών ναών της πόλης.
Τα Έργα της
Με επιχειρήματα και δημόσια αναγνώριση και σεβασμό η Υπατία επισκίαζε κάθε αντίπαλο των Χριστιανικών δογμάτων της Βόρειας Αιγύπτου. Ήταν φημισμένη για το βάθος της γνώσης της και τη γοητεία της προσωπικότητάς της και αγαπημένη των πολιτών της Αλεξάνδρειας. Συχνά την καλούσαν ως σύμβουλο οι άρχοντες της πόλης.
Αν και τα γραπτά της καταστράφηκαν στην πυρκαγιά της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, μπορούμε να σχηματίσουμε μια εικόνα του περιεχομένου τους από τα σχόλια σύγχρονών συγγραφέων της . Η Υπατία έγραψε σχόλια για την Αριθμητική του Διόφαντου, επίσης για τον Αστρονομικό Κανόνα του Πτολεμαίου και ακόμα για τις Κωνικές Τομές του Απολλώνιου της Πέργα.
Τα περισσότερα από τα γραπτά της Υπατίας ξεκίνησαν σαν σημειώσεις για τους μαθητές της. Κανένα δεν έχει διασωθεί ολοκληρωμένο, αν και είναι πιθανό τμήματα του έργου της να έχουν ενσωματωθεί στις εκτενείς πραγματείες του Θέωνα. Μερικές πληροφορίες για τα επιτεύγματά της προέρχονται από δασωμένα γράμματα του μαθητή και φίλου της Συνέσιου του Κυρηναίου, που αργότερα έγινε ο πλούσιος και ισχυρός Επίσκοπος της Πτολεμαϊδας. Κάποτε ο Συνέσιος, Επίσκοπος και γνωστός για τη μόρφωσή του, της έγραψε ζητώντας τη βοήθειά της στην κατασκευή ενός αστρολάβου και ενός υδροσκοπίου, αναγνωρίζοντας τη μοναδική υπεροχή του νου της.
Το σημαντικότερο έργο της Υπατίας ήταν στην άλγεβρα. Έγραψε σχόλια στην Αριθμητική του Διόφαντου σε 13 βιβλία. Ο Διόφαντος έζησε και εργάσθηκε στην Αλεξάνδρεια τον τρίτο αιώνα και έχει ονομασθεί ‘πατέρας της άλγεβρας’. Ανέπτυξε τις απροσδιόριστες (ή Διοφαντικές) εξισώσεις, δηλαδή εξισώσεις με πολλαπλές λύσεις. (Ένα συνηθισμένο παράδειγμα προβλημάτων αυτού του τύπου είναι το πώς μπορούμε να μετατρέψουμε ένα κατοστάρικο σε νομίσματα χρησιμοποιώντας διαφορετικά νομίσματα, 50άρικα, 20άρικα κλπ.). Εργάσθηκε επίσης με δευτεροβάθμιες εξισώσεις. Τα σχόλια της Υπατίας περιελάμβαναν εναλλακτικές λύσεις και πολλά νέα προβλήματα που προέκυπταν σαν συνέπεια στα χειρόγραφα του Διόφαντου.
Η Υπατία έγραψε επίσης μια διατριβή Περί των Κωνικών του Απολλώνιου σε οκτώ βιβλία. Ο Απολλώνιος ο Πέργας ήταν ένας αλεξανδρινός γεωμέτρης του 3ου π.Χ. αιώνα, που προσπάθησε να εξηγήσει τις ασυνήθιστες τροχιές των πλανητών. Το κείμενο της Υπατίας ήταν μια εκλαΐκευση της εργασίας του. Όπως οι έλληνες πρόγονοί της, η Υπατία γοητευόταν από τις κωνικές τομές (τα γεωμετρικά σχήματα που σχηματίζονται όταν ένα επίπεδο τέμνει ένα κώνο). Μετά το θάνατό της, οι κωνικές τομές αγνοήθηκαν μέχρι την αρχή του 17ου αιώνα όταν οι επιστήμονες συνειδητοποίησαν ότι πολλά φυσικά φαινόμενα, όπως οι τροχιές πλανητών, περιγραφόταν με τον καλύτερο τρόπο με τις καμπύλες που προκύπτουν από κωνικές τομές.
Ο Θέων, ο πατέρας της Υπατίας, αναθεώρησε και εξέλιξε τα Στοιχεία της γεωμετρίας του Ευκλείδη και είναι η δική του έκδοση που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα. Πιθανότατα η Υπατία εργάσθηκε μαζί του σε αυτή την αναθεώρηση. Αργότερα έγραψε μαζί του τουλάχιστον μία διατριβή για τον Ευκλείδη.
Η Υπατία επίσης έγραψε τουλάχιστον ένα βιβλίο από την εργασία του Θέωνα για τον Πτολεμαίο. Ο Πτολεμαίος είχε συστηματοποιήσει όλη τη σύγχρονη μαθηματική και αστρονομική γνώση σε ένα έργο 13 βιβλίων, το οποίο μετριόφρονα ονόμασε Μαθηματική Πραγματεία. Άραβες Σχολαστικιστές το μετονόμασαν σε Almagest (‘Μέγα Βιβλίο”). Το σύστημα του Πτολεμαίου παρέμεινε το κυρίαρχο αστρονομικό έργο μέχρι τον Κοπέρνικο τον 16ο αιώνα. Οι πίνακες της Υπατίας για τις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων, ο Αστρονομικός Κανών, ίσως ήταν μέρος των σχολίων του Θέωνα στον Πτολεμαίο, ή ήταν ξεχωριστό έργο.
Εκτός από τη φιλοσοφία και τα μαθηματικά, η Υπατία είχε ενδιαφέρον για τη μηχανική και την πρακτική τεχνολογία. Τα γράμματα του Συνέσιου περιέχουν σχέδια για αρκετά επιστημονικά όργανα περιλαμβάνοντας έναν αστρολάβο (Ο αστρολάβος χρησιμοποιούταν για τη μέτρηση των θέσεων του άστρων, πλανητών και του ήλιου και για τον υπολογισμό της ώρας και του ανερχόμενου ζωδίου του ζωδιακού).
Η Υπατία ανέπτυξε ακόμα μια συσκευή για τη διύλιση του νερού, ένα όργανο για τη μέτρηση της στάθμης του νερού και ένα διαβαθμισμένο υδρόμετρο από μπρούτζο για τη μέτρηση της ειδικής βαρύτητας (πυκνότητας) ενός υγρού.
Η Υπατία ήταν ο τελευταίος Έλληνας Εθνικός επιστήμονας του δυτικού κόσμου και ο θάνατός της συνέπεσε με τα τελευταία χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Και αφού από τότε δεν υπήρξαν σημαντικές πρόοδοι στα μαθηματικά, την αστρονομία και τη φυσική σε όλη τη Δύση για άλλα 1000 χρόνια, η Υπατία έγινε σύμβολο του τέλους της αρχαίας επιστήμης. Μετά την Υπατία ήρθε το χάος και ο βαρβαρισμός των Σκοτεινών Χρόνων.
Αρκετοί συγγραφείς μνημονεύουν τις διδασκαλίες της Υπατίας σαν Χριστιανικές στο πνεύμα. Πραγματικά, η Υπατία αφαίρεσε το πέπλο μυστηρίου με το οποίο είχε καλυφθεί αυτή η νέα θρησκεία, συζητώντας με τέτοια ευκρίνεια για τις πιο πολύπλοκες αρχές της ώστε πολλοί νεοφώτιστοι στη Χριστιανική πίστη εγκατέλειψαν το Χριστιανισμό για να γίνουν μαθητές της. Η Υπατία αποδείκνυε λογικά την παγανιστική καταγωγή της Χριστιανικής πίστης, αλλά και εξέθετε τα υποτιθέμενα θαύματα που οι Χριστιανοί πρόβαλαν σαν σημάδια “θείας προτίμησης”, αναλύοντας τους φυσικούς νόμους που διέπουν τα φαινόμενα.
Ο τραγικός θάνατος της Υπατίας
Κατά την περίοδο 412-415 αυτοκρατορικός έπαρχος της Αιγύπτου ήταν ο χριστιανός Ορέστης, ο οποίος όμως, όπως και άλλοι πολιτικοί επισκεπτόταν την Υπατία για να την συμβουλευτεί για θέματα πολιτείας, αλλά και για να παρακολουθήσει τα μαθήματά της. Στο πατριαρχικό θρόνο εν τω μεταξύ ο Κύριλλος διαδέχθηκε τον αποβιώσαντα Θεόφιλο.
Αμέσως ο Κύριλλος άρχισε έναν αγώνα για την «καθαρότητα της πίστης», εκδιώκοντας από την πόλη όλους τους μη ορθόδοξους χριστιανούς. Φυσικά αυτός ο διωγμός έλαβε χώρα και για την επέκταση της θρησκευτικής του δικαιοδοσίας στις υποθέσεις της κρατικής διοίκησης.
Πρώτα θύματα αυτής της τακτικής του ήταν οι Νοβατιανοί και κατόπιν η εβραϊκή κοινότητα της Αλεξάνδρειας. Μόλις ο Ορέστης αντέδρασε, ορισμένοι μοναχοί υπό την παρότρυνση του Κυρίλλου αποπειράθηκαν να τον δολοφονήσουν, τραυματίζοντάς τον στο κεφάλι. Ο Ορέστης βρήκε στην Υπατία έναν σύμμαχο, αλλά το γεγονός αυτό μαζί με το ότι η Υπατία ήταν εκτιμώμενο πρόσωπο της πόλης, ανησύχησε τον Κύριλλο.
Προκειμένου λοιπόν να την κατηγορήσει και να την αποξενώσει από τον απλό λαό, ο Κύριλλος την κατηγόρησε ότι ασκούσε μαύρη μαγεία! Η κατηγορία της μαγείας άλλωστε για εκείνη την εποχή ήταν κύριο όπλο της χριστιανικής ελίτ κάθε φορά που επεδίωκε φυσική και ηθική εξόντωση κάποιου αντιπάλου της.
Την σαρακοστή λοιπόν του 415, ενώ η Υπατία επέστρεφε στην κατοικία της, μετά από τον συνηθισμένο περίπατό της στην πόλη, μια ομάδα χριστιανών (Παραβολάνοι ομάδα νεαρών που λειτουργούσαν ως στρατιωτικό σώμα του Πατριάρχη) την έσυραν στην εκκλησία Καισάρειον, όπου ξέσχισαν τα ρούχα της και κομμάτιασαν το σώμα της με όστρακα. Έπειτα, αφού έσυραν τα κομμάτια της σε ολόκληρη την πόλη, τα κάψανε στην πυρά έξω από την Αλεξάνδρεια, στην θέση Κίναρον.
Επίλογος
Παρά το μίσος των χριστιανών κατά της Υπατίας, στην ιστορία του πολιτισμού καταγράφτηκε ως η πρώτη γυναίκα που δίδαξε δημόσια και μάλιστα στο επιστημονικό πεδίο της υψηλής θετικής διανόησης, συμβολίζοντας την ελευθερία της σκέψης και του λόγου, στοιχεία που ερχόντουσαν αντίθετα με τις διδαχές του χριστιανισμού και ιδιαίτερα εκείνης της πρωτοχριστιανικής κοινωνίας που έβλεπε την τυφλή υποταγή και την βία ως μοναδική διέξοδο προς το Θείο. Η ιστορία της Υπατίας πρέπει να διδάξει όλους μας, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας και εθνικότητας.
Πριν ξεστομίσουμε την κλασσική ρήση του νεοέλληνα «έτσι τα βρήκα, έτσι θα πάω», σκεφτείτε! Θυμηθείτε τους διωγμούς των προγόνων μας και δείτε τον χριστιανισμό απλά ως μία ακόμη θρησκεία αυτού του πλανήτη. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Αυτά, για όσους νομίζουν πως «τζιχάντ» (=ιερός πόλεμος) συμβαίνει μόνο στον καιρό μας από ακραίους ισλαμιστές!
Η Υπατία ήταν ένα πρόσωπο που χώριζε την κοινωνία σε δύο μέρη:
αυτούς που την θεωρούσαν θαύμα του φωτός…
και αυτούς που την έβλεπαν σαν απόστολο του σκότους…”
(Elbert Hunnard)

read more “Υπατία η Αλεξανδρινή”

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Πείνα...



13.12.41 
Πείνα και αθλιότης στους δρόμους και στα σπίτια. 
Οι άνθρωποι πρίζονται. Πεθαίνουν στους δρόμους. 
Οι Γερμανοί αφαιρούν το παν. Τα τρόφιμα έχουν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη. Το θέαμα ανθρώπων αναίσθητων από την πείνα στα πεζοδρόμια της Λεωφόρου Πανεπιστημίου είναι κάθε μέρα συχνότερο. [...] 
Στο σταθμό μια γυναίκα πέφτει μπροστά μου σαν κεραυνόπληχτη. Την σηκώνουν, μαζεύεται κόσμος και της δίνει
λεφτά. 
Τι να τα κάνει;
(Ασημ. Πανσέληνος, Φύλλα Ημερολογίου (1941-1943), Αθήνα, Κέδρος, 1993,
 σ. 118-119)
Μεγάλες θλιβερές ουρές
"Οι ουρές είναι μεγάλες, είναι θλιβερές, με λυπημένους ανθρώπους που ακολουθούν μια δική τους αυστηρή πειθαρχία κοπαδιού. [...] Η μητέρα προσφέρθηκε να πάει στην ουρά του φούρνου. Έφυγα από το σπίτι στις εννιά το πρωί. Εκείνη είχε ξυπνήσει από τις εξήμισι. Πίστευε πως θα ήταν με τους πρώτους. Βρήκε να περιμένουν διακόσιοι άνθρωποι. Γύρισα στις εννιά το βράδυ κι ήταν ακόμα εκεί, στην ίδια θέση περιμένοντας να φέρουν αλεύρι, να το ζυμώσουν, να το ψήσουν και ν' αρχίσουν τη διανομή που είναι τριάντα δράμια στο άτομο. Τη σήκωσα και τη βάσταξα για να γυρίσουμε σπίτι. Γι' αυτό αγόρασα το ψωμί απ' τον οδηγό.
 Τ' αγοράζεις με μια χρυσή λίρα."
(Γιώργος Καράγιωργας, Οι τραγουδιστάδες της Λευτεριάς, αναφορά στο: Χατζηπατέρα-Φαφαλιού, Μαρτυρίες 40-44, β' έκδοση, Αθήνα, Κέδρος, 1993,
σ. 328)
Πεινώ
Κατοχή. Στις γωνιές των δρόμων οι ντενεκέδες με τα σκουπίδια περιμένουν όχι το αυτοκίνητο ή μάλλον το κάρο να τους αδειάσει. Περιμένουν τους πεινασμένους ανθρώπους να ψάξουν μέσα να βρουν κάτι φαγώσιμο: λεμονόκουπα, φύλλα κρεμμυδιού...
[...]
Τα μπακάλικα άδεια. Το μόνο που βρίσκαμε ήταν μουστάρδα. 
Ο κυρ Βαγγέλης -ο παντοπώλης μας- διερωτάται πώς αγοράζουμε όλο μουστάρδα... Μια μέρα του έλυσα την απορία αυτή: 
"Σπουδαίο φαγητό" του λέω...
Η λέξη "πεινώ" αντηχούσε συνεχώς στ' αυτιά μας. Παιδιά γύριζαν σκελετωμένα, ωχρά, σύρριζα στο πεζοδρόμιο και φώναζαν "πεινώ" για να τ' ακούσουν
 οι ένοικοι των ισογείων σπιτιών να συγκινηθούν και να τους δώσουν κάτι,
 αν είχαν.
 

Κάποτε μας έδιναν με δελτίο λίγο ψωμί οι φούρνοι. Ήταν από σκουπόσπορο. 
Αν το κρατούσες στα χέρια να πας στο σπίτι, κάποιος σου τ' αρπούσε χωρίς ντροπή...
(Έρη Mελέκου, στο: Χατζηπατέρα-Φαφαλιού, Μαρτυρίες 40-44, β' έκδοση, Αθήνα, Κέδρος, 1993, σ. 305)
Από το pisostapalia
read more “Πείνα...”

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Αν λαχταράς την λευτεριά σε ξένους μην ελπίζεις,μόνος σου πάρτειν αν μπορείς..αλλιώς δεν την αξίζεις..




Όρκος Μανιατών στις 17 Μαρτίου 1821:

«Ορκίζομαι,
εις το όνομα του Παντοδύναμού μας Θεού,
εις το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού
και της Αγίας Τριάδος,
να χύσω και την υστέραν ρανίδα του αίματός μου,
υπέρ πίστεως και Πατρίδος.

Ορκίζομαι,
να μη βλέψω εις τα όπισθεν
εάν δεν αποδιώξω τον εχθρόν της Πατρίδος
και της Θρησκείας μου.
Ορκίζομαι,
«Ταν ή επί Τας» και «Νίκη ή Θάνατος»
υπέρ Πίστεως και Πατρίδος.
read more “Αν λαχταράς την λευτεριά σε ξένους μην ελπίζεις,μόνος σου πάρτειν αν μπορείς..αλλιώς δεν την αξίζεις..”

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

"Τα απαγορευμένα πουλιά" του Εντουάρντο Γκαλέανο

Από τον Σταύρο Λιλόγλου
Δημοσιευμένη  εικόνα
















Η παρακάτω ιστορία διαδραματίζεται το 1976, σε μια φυλακή με το όνομα "Ελευθερία". Σε μια φυλακή της Ουρουγουάης, όπου οι πολιτικοί κρατούμενοι πρέπει να ζητούν την άδεια για κάθε τρόπο έκφρασής τους.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι της Ουρουγουάης δεν μπορούν να μιλούν χωρίς άδεια, να σφυρίζουν, να χαμογελούν, να τραγουδούν, να βαδίζουν γρήγορα ή να χαιρετούν άλλον κρατούμενο.

Ούτε μπορούν να ζωγραφίζουν ή να λαμβάνουν ζωγραφιές με εγγύους γυναίκες, ζευγάρια, πεταλούδες, αστέρια ή πουλιά.

Ο Ντιντοσκό Πέρες, δάσκαλος, που βασανίστηκε και φυλακίστηκε επειδή είχε "ιδεολογικές ιδέες", δέχεται μια Κυριακή επίσκεψη της κόρης του Μιλάι, πέντε ετών.

Το κορίτσι του φέρνει μια ζωγραφιά με πουλιά. Οι λογοκριτές τη σχίζουν στην είσοδο της φυλακής.

Την επόμενη Κυριακή, η Μιλάι του φέρνει μια ζωγραφιά με δέντρα. Τα δέντρα δεν απαγορεύονται και η ζωγραφιά περνάει.

Ο Ντιντοσκό την παινεύει για το έργο της και την ρωτά για τους μικρούς χρωματιστούς κύκλους που φαίνονται πάνω στα δέντρα, πολλοί μικροί χρωματιστοί κύκλοι ανάμεσα στα κλαδιά:

- Είναι πορτοκάλια; Τι φρούτα είναι;

Η μικρή τον κάνει να σωπάσει.

- Σσσστ.

Και συνωμοτικά του εξηγεί:

- Χαζούλη, δε βλέπεις ότι είναι μάτια; Τα μάτια των πουλιών που σου έφερα κρυφά.

Η ιστορία είναι από το βιβλίο του Εντουάρντο Γκαλεάνο Días y noches de amor y de guerra (Μέρες και Νύχτες αγάπης και πολέμου, 1976).

Την όμορφη αυτή ιστορία (απαγγέλει ο ίδιος ο Εντουάρντο Γκαλεάνο) έκανε καρτούν ο Εντουάρντο Λουτσάτι, φοιτητής του Ανοιχτού Πανεπιστημίου της Καταλωνίας.



Πηγή: proyectonumantino.blogspot.gr 

read more “ "Τα απαγορευμένα πουλιά" του Εντουάρντο Γκαλέανο”

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

Νικόλαος Πλαστήρας ο «Άξιος της πατρίδος»


 Νικόλαος Πλαστήρας ο «Άξιος της πατρίδος», Μνήμης εγκώμιο
Γράφει  ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

Μέσα από τα συντρίμμια της Μικρασιατικής εκστρατείας ένα λαμπρό ελληνόπουλο κατόρθωνε να διασώσει την στρατιωτική τιμή της Ελλάδος και να φέρει το θρυλικό 5/42 σύνταγμά του διατεταγμένο, στην μητέρα πατρίδα. Ήταν ο Νικόλαος Πλαστήρας ο «Μαύρος Καβαλάρης» όπως θα απεκαλείτο εφεξής για τα ηρωικά του κατορθώματα και τα αντίστοιχα μελαμψά εξωτερικά του χαρακτηριστικά. Υψιπετής πολιτικός άνδρας που τίμησε με την πολιτική του παρουσία όσο λίγοι την πολιτική μας ζωή και για τούτο επάξια κατετάγη σε περίοπτη θέση, στο πάνθεον της ιστορίας μας. Την πρωθυπουργία ανέλαβε στις 5 Ιανουαρίου του 1945, στις 15 Απριλίου του 1951 και στις 27 Οκτωβρίου 1951. Γεννήθηκε το 1882 στην Καρδίτσα. Μετά τις εγκύκλιες γυμνασιακές σπουδές του κατετάγη στο πεζικό και γρήγορα από τις τάξεις αντάρτικων σωμάτων στρατεύθηκε στον Μακεδονικό αγώνα. Εισήχθη το 1910 στην Σχολή Υπαξιωματικών και αποφοίτησε το 1912 με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού. Κατά τα έτη 1912-13 συμμετείχε στους Βαλκανικούς Πολέμους. Συμμετείχε ακόμα με έντονη πολεμική δραστηριότητα στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και στην μάχη του Σκρά ως διοικητής τάγματος, εξεδήλωσε ιδιαίτερες στρατιωτικές αρετές. Στην πολιτική ζωή εισέρχεται το 1921 οπότε και τίθεται επικεφαλής του ομωνύμου κινήματος με συναρχηγούς τους συνταγματάρχη Στυλιανό Γονατά και αντιπλοίαρχο Φωκά. Στην επακολουθήσασα κυβέρνηση υπο τον Σ. Κροκιδά τον Σεπτέμβριο του 1922 ο Νικόλαος Πλαστήρας δεν συμμετέχει, αλλά αποτελεί τον πολιτικό καθοδηγητή της. Εξωθεσμικά επιτελεί σπουδαίο έργο που εστιάζεται περισσότερο στην αποκατάσταση του Μικρασιατικού Ελληνισμού, αλλά και στην στρατιωτική μας ανασυγκρότηση, οπότε και κλείνει τον πρώτο κύκλο της πολιτικής του παρουσίας. Το 1925 λαμβάνει χώρα η δικτατορία Παγκάλου που επιχειρεί να τον συλλάβει, αλλά ο Νικόλαος Πλαστήρας διαφεύγει στην Κυανή Ακτή στο εξωτερικό. Στην εκλογική αναμέτρηση το Μάρτιο του 1933 ο Ελευθέριος Βενιζέλος ηττάται και ο Πλαστήρας με το υψηλό του στρατιωτικό κύρος επιχειρεί από το Υπουργείο Στρατιωτικών να κηρύξει επανάσταση. Είναι τόσο νωπή όμως η λαϊκή ετυμηγορία και το εγχείρημα αποτυγχάνει εν τη γενέσει του. Στις 5 Ιανουαρίου του 1945 του ανατίθεται από τον αντιβασιλέα αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό η πρωθυπουργία και σχηματίζει κυβέρνηση στην οποία συμμετέχουν όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί πλην του ΚΚΕ. Από τη θέση αυτή μάλιστα στις 12 Φεβρουαρίου υπογράφει την διαβόητη συμφωνία της Βάρκιζας. Ωστόσο τον Απρίλιο του 1945 ο Πλαστήρας παραιτείται από την πρωθυπουργία και αποσύρεται πολιτικώς. Επανακάμπτει στο πολιτικό προσκήνιο με την «Εθνική Προοδευτική Ένωση Κέντρου» (ΕΠΕΚ) στις εκλογές του 1950 καταλαμβάνοντας τη τρίτη θέση μετά το Λαϊκό Κόμμα και τους Φιλελεύθερους και μετά τον Σοφοκλή Βενιζέλο στην συσταθείσα οικουμενική κυβέρνηση αναλαμβάνει την πρωθυπουργία στις 15 Απριλίου του 1951.

Στις διενεργηθείσες εκλογές του Σεπτεμβρίου 1951 η ΕΠΕΚ παίρνει την δεύτερη θέση με τον «Ελληνικό Συναγερμό» του στρατάρχου Παπάγου να προηγείται, αλλά στην προκύψασα οικουμενική κυβέρνηση της 27-ης Οκτωβρίου του 1951 ο Πλαστήρας ορκίζεται και πάλι πρωθυπουργός. Τον Οκτώβριο του 1952 παραιτείται προκειμένου να διεξαχθούν εκλογές απο υπηρεσιακή κυβέρνηση και στην επικείμενη εκλογική αναμέτρηση της 16-ης Νοεμβρίου υφίσταται συντριπτική ήττα, που συνιστά συνάμα καίριο πλήγμα για την ήδη κλονισμένη από καρδιακό επεισόδιο υγεία του, τον Νοέμβριο του 1951. Στις εκλογές αυτές μάλιστα το λιοντάρι της Μικρασίας δεν κατορθώνει να εκλεγεί βουλευτής στην περιφέρεια Αθηνών που είχε θέσει υποψηφιότητα. Το ηθικό τούτο πλήγμα διαδέχονται ένα σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο τον Μάρτιο του 1952 και ένα ακόμα έμφραγμα στις 11 Ιουλίου του 1953. Στις 23 του ιδίου μηνός η ψυχή του Μικρασιατικού ελληνισμού χάνει την μάχη με την ζωή. Όχι όμως και με την συνείδηση του ελληνικού λαού που θα τον τιμά με τον προσήκοντα σεβασμό για πάντα. Ο Νικόλαος Πλαστήρας ως βαθύτατα έντιμος άνθρωπος και απεξαρτημένος από κάθε κοσμική ματαιοδοξία ζούσε σε ένα απέριττο δωμάτιο με μοναδικό υπάρχον μια σιδερένια κουκέτα. Ενώ κατά την διάρκεια της πρωθυπουργίας του ο αδελφός του αποζητούσε απεγνωσμένα ως χειρώνακτας το μεροκάματο στο εργοστάσιο του Καρόλου Φιξ ... Ένα ταπεινό πανό που είχε αναρτηθεί σε μια επίσκεψή του στην Μυτιλήνη ίσως να απέδιδε κατά τον εναργέστερο τρόπο την λαμπρή προσωπικότητά του. «Άξιος της πατρίδος» ... Το παρόν κείμενό μου είναι απόσπασμα απο το κυκλοφορούν βιβλίο μου «ΟΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ»(Εκδόσεις «ΤΑΛΩΣ Φ.», που εξεδόθη τιμητικά απο την Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδος (ΚΕΔΚΕ) και διατίθεται στα κεντρικά βιβλιοπωλεία των Αθηνών, (Παπασωτηρίου κ.λ.π.). Το κείμενο είχε δεί για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας στην Β΄αρχαιότερη καθημερινή ελληνική εφημερίδα «ΠΑΤΡΙΣ» και στην ομώνυμη ιστορική μου στήλη.

*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
read more “Νικόλαος Πλαστήρας ο «Άξιος της πατρίδος»”

Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Σήμερα ο Θρύλος γίνεται 88 ετών !



5b3dc  olympiakos9 Χρόνια σου Πολλά ΘΡΥΛΕ (Vids)Ο Ολυμπιακός γίνεται 88 ετών και θέλει γενέθλια με νίκη επί της ΑΕΚ για το 40ό πρωτάθλημά του. Ποια η ιστορία των Πειραιωτών, που θα έχουν εκπλήξεις και βίντεο ενώ θα υπάρχει και κορεό.
Από τον Σταύρο Λιλόγλου

Η ιστορική μέρα και τα πέντε αδέρφια
Η 10ή Μαρτίου του 1925 ήταν η ημέρα ίδρυσης του Ολυμπιακού και μία ημέρα που δεν ξεχνούν όλοι είτε έχουν περάσει από τον σύλλογο είτε είναι δεμένοι  με αυτόν. Ο ιστορικός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς ( Ο.Σ.Φ.Π.) δημιουργήθηκε από την συγχώνευση δύο σωματείων, του Αθλητικού και Ποδοσφαιρικού Συλλόγου Πειραιώς και του Ομίλου Φιλάθλων Πειραιώς. Σήμερα ο Ολυμπιακός γίνεται 88 ετών και έχει κάθε λόγο να το γιορτάζει.
«Νονός» του ήταν ο αξιωματικός του Ναυτικού και αεροπόρος Νότης Καμπέρος, που θέλησε ο τίτλος του νέου σωματείου να εκφράζει την δύναμη, την αθλητική ισχύ, την ευγενή άμιλλα, την επικράτηση και το ολυμπιακό ιδεώδες. Ο βιομήχανος και μετέπειτα Δήμαρχος Πειραιά, Μιχάλης Μανούσκος, προσέθεσε δίπλα από τον Ολυμπιακό τις λέξεις Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς κι έτσι ο πλήρης τίτλος έγινε Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς (ΟΣΦΠ).
Ως το έμβλημα της ομάδας ομάδας επελέγη το κεφάλι ενός δαφνοστεφανωμένου εφήβου και χρώματα το κόκκινο και το άσπρο, κατόπιν προτάσεως του Γιάννη Ανδριανόπουλου, θαυμαστή της ερυθρόλευκης Άρσεναλ, από την εποχή που σπούδαζε νομικά στο Λονδίνο. Το πρώτο Δ.Σ. του Ολυμπιακού απάρτιζαν οι: Μιχάλης Μανούσκος (πρόεδρος), Νότης Καμπέρος (αντιπρόεδρος), Τριαντάφυλλος Κρέμος (αντιπρόεδρος), Σταύρος Μαραγκουδάκης (γεν. γραμματέας), Θανάσης Κόκκινος (ταμίας), Παναγιώτης Λαγουρατζής (έφορος), Κώστας Κυρίμης, Νίκος Ζαχαρίας, Γιάννης Λουλουδάκης και Ε. Κασιμάτης.
Το ερυθρόλευκο χρώμα ήταν επιλογή του Γιάννη Ανδριανόπουλου, που σχεδίασε και την πρώτη φανέλα. Σύμφωνα με το καταστατικό της ομάδας, το κόκκινο συμβολίζει το πάθος, ενώ το λευκό την αγνότητα, το δε έμβλημα του Ολυμπιακού, ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος, παραπέμπει στα Ολυμπιακά ιδεώδη. Πρώτη έδρα του Ολυμπιακού αποτέλεσε το ποδηλατοδρόμιο, το οποίο ήταν γήπεδο με καρβουνόσκονη, ενώ στην αρχή δεν είχε τις απαιτούμενες εγκαταστάσεις για να φιλοξενήσει τους πολυάριθμους φιλάθλους που το πήγαιναν εκεί.
Ο Ολυμπιακός ταυτίστηκε στην αρχή της δημιουργίας του με πέντε αδέρφια. Τα αδέρφια Ανδριανόπουλου. Και οι πέντε έγραψαν ιστορία. Πέντε αδέρφια που ήταν συμπαίκτες σε μία ομάδα και όλοι τους έπαιζαν στην επίθεση. Πρόκειται για μία οικογένεια με τεράστια προσφορά στον Ολυμπιακό. Όσο για τους άλλους πρωτοπόρους; Ήταν ο Κώστας Κλειδουχάκης, τερματοφύλακας της ομάδας και οι Νίκος Πανόπουλος, Χαράλαμπος Πεζώνης, Πάνος Κορωναίος και Κώστας Τερεζάκης.
Οι παίκτες που χάθηκαν και το πρώτο νταμπλ
Ο Β” Παγκόσμιος Πόλεμος είχε απώλειες για τον Ολυμπιακό. Η ομάδα με τα περισσότερα πρωταθλήματα και τους πιο πολλούς τίτλους θρήνησε τον χαμό παικτών της, που πλήρωσαν το τίμημα του πολέμου. Ανάμεσά τους ήταν ο Γόδας, που ζήτησε εκτελεστεί με την φανέλα του Ολυμπιακού και ο Αναματερός. Το 1946-47 ο Ολυμπιακός επέστρεψε στις επιτυχίες, αφού κατέκτησε πρωτάθλημα και Κύπελλο. Αυτό ήταν το πρώτο νταμπλ της ιστορίας του.
Πρόκειται για μία χρονική περίοδο πλήρους ερυθρόλευκης κυριαρχίας σε επίπεδο τίτλων. Σε αυτήν ο Ολυμπιακός αναδείχτηκε πρωταθλητής Ελλάδος σε 9 από τις 12 διοργανώσεις (1947, 1948, 1951, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959) και Κυπελλούχος σε 8 από τις 13 διοργανώσεις (1947, 1951, 1952, 1953, 1954, 1957, 1958, 1959). Επίσης κατέκτησε 6 φορές το νταμπλ (1947, 1951, 1954 και τρεις συνεχόμενες το 1956-1959). Πρόκειται για επιτεύγματα που έμειναν στην ιστορία.
Η Σάντος και ο Μπούκοβι
Την περίοδο 1960-1961 ο Ολυμπιακός θα πετύχει τη νίκη απέναντι στην Σάντος του Πελέ στο γήπεδο «Απόστολος Νικολαϊδης». Επικράτησε με σκορ 2-1 των Βραζιλιάνων με γκολ των Ποσειδώνα και Σουρούνη με τον σύλλογο από την χώρα του καφέ να έχει μία αποβολή στο ματς. Η νίκη αυτή πήρε πολύ μεγάλες διαστάσεις λόγω της δυναμικής των Βραζιλιάνων και της πολύ μεγάλης αξίας του Πελέ που εγκλωβίστηκε από το μαν του μαν των Στεφανάκου και (κυρίως) του Πολυχρονίου.
Έγινε σύνθημα στα χείλη του κόσμου και ακόμα και τραγούδι. Το δυσάρεστο για τον Ολυμπιακό ήταν πως ένας φίλαθλός του, ο Νίκος Καλούδης δεν άντεξε. Η καρδιά του τον… πρόδωσε κατά την διάρκεια του συγκεκριμένου παιχνιδιού. Υπέστη καρδιακή προσβολή, αφήνοντας την τελευταία του πνοή στο γήπεδο της Λεωφόρου.
Στην συνέχεια ήρθαν για τον Ολυμπιακό τα χρόνια του Μάρτον Μπούκοβι, του σπουδαίου Ούγγρου προπονητή της διετίας 1965-67. Ο Ολυμπιακός έχοντας στο δυναμικό του παίκτες, όπως οι Γιώργος Σιδέρης, Νίκος Γιούτσος, Βασίλης Μποτίνος και Αριστείδης Παπάζογλου, νικούσε τους αντιπάλους του με μεγάλα σκορ παίρνοντας το πρωτάθλημα και τις δύο χρονιές. Μάλιστα το 1966-67 κατέκτησε και το Κύπελλο νικώντας στον τελικό τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο με 1-0.
Η περίοδος του προέδρου Νίκου Γουλανδρή ικανοποίησε για τα καλά τους οπαδούς του Ολυμπιακού. Δημιουργήθηκαν σπουδαία ρεκόρ την τριετία 1972-75 σε νίκες, σκορ και τέρματα, τρία πρωταθλήματα και δύο Κύπελλα μπήκαν στην τροπαιοθήκη του συλλόγου ενώ στην Ευρώπη οι Πειραιώτες κατάφεραν να αποκλείσουν την Σέλτικ και την Κάλιαρι.
Τα 102 γκολ και η τραγωδία της Θύρας 7
Η σεζόν1973-74 μνημονεύεται για το επιθετικό κρεσέντο του Ολυμπιακού. Κατέκτησε το πρωτάθλημα και το Κύπελλο έχοντας σκοράρει 102 γκολ ενώ δέχτηκε μόνο 14! Όσον αφορά στην Ευρώπη βρήκε απέναντί του την Σέλτικ και την Άντερλεχτ έχοντας απολογισμό 2 νίκες, 1 ισοπαλία και 1 ήττα. Τα επόμενα χρόνια έμελλε να φέρουν και άλλους τίτλους στο λιμάνι. Πιο συγκεκριμένα τα πρωταθλήματα των ετών 1980, 1981, 1982 και 1983 πήγαν και αυτά στο λιμάνι.
Όμως εκείνο που κλόνισε τον Ολυμπιακό και αποτέλεσε μία ημέρα θρήνου και μνήμης ήταν η τραγωδία της Θύρας 7 στις 8/2/1981 που έγινε στο πλαίσιο του αγώνα της 20ής αγωνιστικής με αντίπαλο την ΑΕΚ. Ο Ολυμπιακός είχε παραταχθεί τότε με τους Σαργκάνη, Κυράστα, Βαμβακούλα, Παπαδόπουλο, Νοβοσέλατς, Κουσουλάκη, Περσία, Νικολούδη, Αναστόπουλο, Ορφανό και Γαλάκο. Επικράτησε με το επιβλητικό 6-0 της ΑΕΚ, όμως εκείνο που θα ακολουθούσε δεν το περίμενε κανείς. Ο κόσμος του Ολυμπιακού άρχισε να τρέχει πριν τελειώσει ο αγώνας για να βγει από το γήπεδο, με προορισμό την έξοδο της Θύρα 1, απ” όπου οι παίκτες θα αποχωρούσαν μετά το παιχνίδι για τα σπίτια τους. Η πόρτα της Θύρα 7 όμως ήταν μισάνοιχτη. Κάποιος γλίστρησε και μετά όλοι άρχισαν να πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο.
Πολλοί τραυματίες και είκοσι ένας νεκροί. Άνθρωποι που δεν θα ξεχαστούν ποτέ και είναι πάντα στο Καραϊσκάκη «στεκούμενοι» στα 21 μαύρα καθίσματα που έχουν τοποθετηθεί στο νέο στάδιο. Οι 21 αδικοχαμένες ψυχές ήταν οι: Παναγιώτης Τουμανίδης, 14, Κώστας Σκλαβούνης, 16, Ηλίας Παναγούλης, 17, Γεράσιμος Αμίτσης, 18 – οπαδός της ΑΕΚ, Γιάννης Κανελλόπουλος, 18, Σπύρος Λεωνιδάκης, 18, Γιάννης Σπηλιόπουλος, 19, Νίκος Φίλος, 19, Γιάννης Διαλυνάς, 20, Βασίλης Μάχας, 20, Ευστράτιος Πούπος, 20, Μιχάλης Κωστόπουλος, 21, Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου, 23, Σπύρος Ανδριώτης, 24, Κώστας Καρανικόλας, 26, Μιχάλης Μάρκου, 27, Κώστας Μπίλας, 28, Αναστάσιος Πιτσόλης, 30, Αντώνης Κουρουπάκης, 34, Χρήστος Χατζηγεωργίου, 34 και Δημήτριος Αδαμόπουλος, 40.
Από τον Κόκκαλη στον Μαρινάκη
Το 1993 την προεδρία της ομάδας ανέλαβε ο Σωκράτης Κόκκαλης, με στόχο να καταστήσει ξανά τον Ολυμπιακό κυρίαρχο και τα κατάφερε. Στην εποχή του οι Πειραιώτες θα κατακτήσουν ουκ ολίγα πρωταθλήματα και Κύπελλα, θα κάνουν ευρωπαϊκές πορείες και θα φέρουν στο λιμάνι παίκτες όπως οι Ζιοβάνι και Ριβάλντο. Το 2010 η προεδρική σκυτάλη πέρασε από τον Σωκράτη Κόκκαλη στον Βαγγέλη Μαρινάκη. Και η ιστορία των ερυθρολεύκων συνεχίζεται…
Οι τίτλοι, το βίντεο, οι εκπλήξεις και το κορεό
Ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα με τα περισσότερα πρωταθλήματα στην Ελλάδα (39 και αισίως 40 καθώς απέχει μόνο μία νίκη από την μαθηματική κατάκτηση του φετινού τίτλου του στην Ελλάδα). Είναι η πιο πετυχημένη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, έχοντας κερδίσει 39 πρωταθλήματα Ελλάδος, 24 Κύπελλα Ελλάδας, 4 Σούπερ Καπ και 1 Βαλκανικό Κύπελλο. Χαρακτηριστικό είναι πως όλες οι υπόλοιπες ελληνικές ομάδες έχουν αθροιστικά 37 πρωταθλήματα, ενώ ο Ολυμπιακός είναι και μια από τις τέσσερις ομάδες που δεν έχουν υποβιβαστεί ποτέ από την Α” Εθνική.
Πρωταθλήματα Ελλάδας (39): 1931, 1933, 1934, 1936, 1937, 1938, 1947, 1948, 1951, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959, 1966, 1967, 1973, 1974, 1975, 1980, 1981, 1982, 1983, 1987, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2011, 2012.
Κύπελλα Ελλάδας (24): 1947, 1951, 1952, 1953, 1954, 1957, 1958, 1959, 1960, 1961, 1963, 1965, 1968, 1971, 1973, 1975, 1981, 1990, 1992, 1999, 2005, 2006, 2008, 2009, 2012.
Σούπερ Καπ (4): 1980, 1987, 1992, 2007.
Βαλκανικό Κύπελλο (1): 1963.
Από εκεί και πέρα στον Ολυμπιακό έχουν ετοιμάσει για το ματς με την ΑΕΚ πολλές εκπλήξεις για τον κόσμο. Επίσης σύμφωνα με πληροφορίες και όπως σας έχουμε ήδη μεταφέρει στα μάτριξ του Καραϊσκάκη θα προβληθεί ειδικό βίντεο για τα 88 χρόνια που θα έχει αναφορά στην διαδρομή της ομάδας αλλά και ευχές από τους ποδοσφαιριστές της και το τεχνικό τιμ. Επίσης οι οπαδοί των νταμπλούχων Ελλάδας θα παρουσιάσουν ένα κορεό για τα 88 χρόνια της αγαπημένης τους ομάδας.
http://bet-a-tet.info
read more “Σήμερα ο Θρύλος γίνεται 88 ετών !”

Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Η Θεία Δίκη τιμώρησε τους ανάλγητους συμμάχους μας στην Μικρά Ασία...



Οι αλησμόνητες πατρίδες και η καταστροφή στης Σμύρνης στον Πειραϊκό Σύνδεσμο
Παρακολουθήσαμε μια αξιοθαύμαστη ομιλία στον Πειραϊκό Σύνδεσμο στις 13 Φεβρουαρίου για τις αλησμόνητες Πατρίδες, για το έπος του Ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία που κατέληξε όλη η νικηφόρα προέλασή του σε τραγωδία και σε καταστροφή του Ελληνισμού στη Μ. Ασία, καθώς και στην καταστροφή της Σμύρνης.
Ειδικότερα, από τον συγγραφέα και ιστορικό φιλόλογο κ. Καργάκο Σαράντο. Επίσης για την ανάπτυξη της Σμύρνης και την ιστορία με το μεγαλείο της, της θαυμάσιας αυτής Ελληνικής πόλης, μας μίλησε υπερέξοχα ο κ Δημήτρης Γκουλιστάνης πρόεδρος της Ένωσης Σμυρναίων στον Πειραιά και στη Νίκαια.
Η όλη όμως αυτή ιστορική αναδρομή δεν μας θύμισε μόνο τι είχαμε και τι χάσαμε από ανευθυνότητα, κυρίως των υπευθύνων κυβερνώντων και των αντιπάλων κομμάτων στην Ελλάδα – και που σήμερα το ίδιο γίνεται και βρεθήκαμε σ’ αυτό το κατάντημα και τον περίγελο της κρίσης – αλλά διαπιστώσαμε ακόμη περισσότερο την αντιπάθεια της Γερμανίας προς την Ελλάδα και ίσως αυτό το σύμπλεγμα πνευματικής κατωτερότητας, που επιζητούσαν να εξοντώσουν το Ελληνικό στοιχείο στην Μ. Ασία.
Η όλη αυτή υπενθύμιση της Μικρασιατικής καταστροφής μας πόνεσε πολύ, γιατί χάσαμε τον ελληνισμό και τις ελληνικές πόλεις στην Μικρά Ασία, που τις είχαν αναπτύξει οι Έλληνες από πολλούς αιώνες πριν.
Θέλω όμως να γραφούν περισσότερα για τους πρωταίτιους αυτής της καταστροφής, γιατί αυτοί που συνετέλεσαν πραγματικά στην καταστροφή της ήταν οι υποτιθέμενοι φίλοι και σύμμαχοί μας με την κίβδηλη και ύπουλη συμπεριφορά τους. Αυτοί μας εγκατέλειψαν και έτρεξαν να προσφέρουν βοήθεια ανταγωνιζόμενοι μεταξύ τους, ποιος θα οικειοποιηθεί τα μεγαλύτερα οφέλη από την κλυδωνιζόμενη Τουρκία, από τον Κεμάλ Μουσταφά, τον Τούρκο στρατηγό.
Η μεγαλύτερη όμως απάνθρωπη συμπεριφορά τους ήταν, όταν ο κόσμος κατατρομαγμένος με την υποχώρηση των Ελληνικών στρατευμάτων, στοιβαζόταν στη Σμύρνη και ζήταγε βοήθεια από τα συμμαχικά καράβια. Όταν τα σπίτια τους τα έκαιγαν με πετρέλαιο που το κουβαλούσαν σε κουβάδες οι Τούρκοι στρατιώτες, όταν τους έφαγαν και τους βίαζαν, όταν δεν είχαν που να πάνε για να σωθούν, όταν βρίσκονταν σε απόγνωση τρελαμένοι από το φόβο και από τον πανικό που χάνονταν μεταξύ τους τα μέλη των οικογενειών τους και άπλωναν τα χέρια τους ικετευτικά παρακαλώντας και εκλιπαρώντας να τους σώσουν τα συμμαχικά πλοία που ήταν ελλιμενισμένα στον όρμο της Σμύρνης, αυτοί που ήταν μέσα στα πλοία κάθονταν απαθέστατοι και παρακολουθούσαν τον βάρβαρο εξολοθρεμό των Ελλήνων και τους πετούσαν στη θάλασσα, με κάθε βάρβαρο μέσο.
Η περίφημη συμμαχική «Αντάντ« μας πρόδωσε, μας εγκατέλειψε, δεν μας βοήθησε στρατιωτικά, αφού αυτή μας έβαλε να εκστρατεύσουμε στην Μ. Ασία εκμεταλλευόμενη τους πόθους των Ελλήνων για τις χαμένες ελληνικές πατρίδες και το χειρότερο φέρθηκε απάνθρωπα και σκληρά προς τους ανυπεράσπιστους δοκιμαζόμενους Έλληνες  και Αρμένιους, την ώρα που τους κατέσφαζαν σαν τα τραγιά οι επερχόμενοι Τούρκοι.
Όλοι τους συμπεριφέρθηκαν το ίδιο, Γάλλοι, Ιταλοί, Ρώσοι, Εγγλέζοι και Αμερικανοί γιατί απέβλεπαν πως θα ωφεληθούν από τους Τούρκους.
Και πάλι οι πολιτικοί και οι στρατιωτικοί ηγέτες της Ελλάδας του ίδιους διάλεξαν ως συμμάχους κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο – εκτός των Ιταλών που ήταν εχθροί μας – και πάλι τη Βόρεια Ήπειρο που την είχαμε καταλάβει, δεν μας την παραχώρησαν μετά την έκβαση του πολέμου με τη συντριβή του γερμανικού άξονα, παρά τη μεγάλη προσφορά μας στον πόλεμο αυτόν.
Όμως τότε που τα συμμαχικά άλλοτε πλοία με τα πληρώματά τους έδειχναν άσπλαχνα την ευρωπαϊκή, και όχι μόνο αυτοί, «εξεζητημένη ευγενική συμπεριφορά τους», βλέποντας με ψυχρή λογική και χωρίς ανθρώπινα συναισθήματα την αλλοφροσύνη και τη σφαγή των άμαχων πληθυσμών στο λιμάνι της Σμύρνης, δεν ξέφυγαν από την οργή της θείας Δίκης. Όλα τιμωρήθηκαν και βυθίστηκαν στις διάφορες θαλάσσιες περιοχές της Γης μας.
Ας διαβάσουμε το θαυμάσιο ποίημα του κ. Μαρματσούρη Λευτέρη «Τα Θωρηκτά» που μας αναφέρει με τον μεστό λιτό λόγο του, πως οι θεοί αποφάσισαν την τιμωρία τους, για την άσπλαχνη, ανάλγητη αυτή συμπεριφορά τους.
«Έστι δίκης οφθαλμός, ος πάνθ’ ορά…» (Σοφοκλής).
Το παραθέτουμε, γιατί είναι επίκαιρο, διδακτικό και λίαν χρήσιμο μετά από την ιστορική αυτή αναδρομή για την καταστροφή της Σμύρνης και της Ιωνίας.

ΤΑ ΘΩΡΗΚΤΑ
«Ω Νέμεσι, κλήζω σε, θεά βασίλεια, μεγίστη, πανδερκής,
εσορώσα βίον θνητών πολυφύλων».
(Από τον Ορφικόν Ύμνον Νεμέσως)

Είχανε παρακολουθήσει οι Θεοί το έγκλημα.
Είχανε δει
το ενεργητικό μέρος
της παθητικής σύμπραξης των «πολιτισμένων»
στη μεγαλύτερη γενοκτονία του αιώνα.

Το ατμόνερο να ζεματάη τους ικέτες,
Τα σπαθιά να τους κόβουν τα χ έρια.
Τις σιδερένιες βέργες να τους απωθούν.
Τα τυμπανισμένα πτώματα στον κόλπο της Ιωνίας.

Είχανε καταγράψει τα ονόματα των θωρηκτών οι Θεοί^
κι αποφάσισαν:
Democratie, αυτοβύθισμα στ’ ανοιχτά της Μπιζέρτας.
Iron Duke και Renown, αύτανδρα στη θάλασσα της Μαλαισίας.

Duillio, τορπίλλισμα στον Τάρνατα.
Arizona, καταποντισμός στο Per Harbor.
«Ω Νέμεσι…, εν σοί δ’ εισί δίκαι θνητών…»

Τα ονόματα των θωρηκτών έχουν ληφθεί από το βιβλίο του John Murat «το ξεκλήρισμα του Ελληνισμού». Στις σελίδες 353-255 αναφέρεται το τέλος των θωρηκτών που παρηκολούθησαν, απαθή, την καταστροφή της Σμύρνης (και την κατακρεούργηση των Ελλήνων) ναυλοχούντα στον Όρμο της.
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΡΜΑΤΣΟΥΡΗΣ
Από τη Συλλογή «Στοχασμοί», 1990
read more “Η Θεία Δίκη τιμώρησε τους ανάλγητους συμμάχους μας στην Μικρά Ασία...”