Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Ο ρόλος του Μεταξά στον πόλεμο του ’40


Οι συναντήσεις με τον Ιταλό πρέσβη Γκράτσι, ένα φιλμ-μυστήριο και μαρτυρίες για τις επιχειρήσεις στο μέτωπο

γράφει ο Σταύρος Λιλόγλου

Tο καλοκαίρι του 1940 η Γερμανία είχε ήδη καταλάβει περίπου τη μισή Eυρώπη. Στη Pώμη, o Μουσολίνι έβλεπε ότι ο Χίτλερ, παλιός φανατικός θαυμαστής και μαθητής του, έχτιζε τώρα στη θέση του τη φασιστική αυτοκρατορία που εκείνος είχε πρώτος ονειρευτεί. Κι αυτό ήταν ιδιαίτερα επώδυνο για τον Ντούτσε. Το καλοκαίρι του 1940, ο Ιταλός δικτάτορας μπορούσε πια να προβλέψει ότι δεν θα έμεναν και πολλά για τη δική του «νέα ρωμαϊκή αυτοκρατορία». Το μόνο που του έμενε, ήταν να προλάβει ν’ «αρπάξει» ό,τι μπορούσε απ’ τα Βαλκάνια. Eτσι, στις 15 Aυγούστου του 1940, οι Iταλοί τορπιλίζουν την «Eλλη» στην Τήνο. Για την Ελλάδα, εκείνη ήταν η πρώτη ημέρα του πολέμου.

Οι ανταγωνισμοί εντός του Αξονα υπήρξαν καθοριστικοί και για την επίθεση και τη στιγμή στην οποία αυτή εκδηλώθηκε. Οπως προκύπτει από πηγές των ιταλικών επιτελείων και των μυστικών υπηρεσιών της χώρας, οι Ιταλοί θα είχαν αρχίσει τον πόλεμο ήδη από την επομένη του τορπιλισμού της «Ελλης» αν δεν τους είχαν σταματήσει, σχεδόν διατάζοντάς τους, οι Γερμανοί. Αντιθέτως, όμως, ίσως δεν θα είχαν επιλέξει την 28η Οκτωβρίου για την επίθεση, αλλά πιθανότατα θα είχαν καθυστερήσει την επίθεση στην Ελλάδα, αν ο Μουσολίνι δεν είχε γίνει έξαλλος με τον Χίτλερ όταν έμαθε από τις εφημερίδες τη γερμανική εισβολή στη Ρουμανία, που τον φόβισε πως η Ρώμη θα μείνει τελικά δίχως «λάφυρα» πολέμου.

Το δόγμα Βενιζέλου

Στην Αθήνα, ελληνικά επιτελικά κείμενα της εποχής δείχνουν ότι η κύρια στρατηγική απόφαση του Mεταξά ήταν ότι δεν θα έκανε η Eλλάδα την πρώτη πράξη του πολέμου. Ο Μεταξάς είχε σπουδάσει τη στρατιωτική τέχνη στη Γερμανία, χώρα με την οποία είχε στενότατους δεσμούς. Ομως, το γεγονός αυτό δεν θόλωνε την πολιτική του κρίση. Κατ’ ουσίαν, ακολουθούσε πιστά το βασικό δόγμα της εξωτερικής πολιτικής του Ελευθερίου Βενιζέλου, που ήθελε την Ελλάδα σε συμμαχία με την Αγγλία ως μεγάλη θαλασσοκράτειρα δύναμη της εποχής.

Από την άλλη πλευρά, την ίδια στιγμή, ο Μεταξάς γνώριζε πολύ καλά ότι είτε με νίκη των Ιταλών είτε με ήττα τους, η εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο θα κατέβαζε αναγκαστικά γρήγορα και τους Γερμανούς στην Ελλάδα, κάτι που ήθελε πάση θυσία να αποφύγει. Κι αυτό, επειδή ήταν πεπεισμένος ότι η Αγγλία, η μοναδική άλλη χώρα που το καλοκαίρι του ’40 πολεμούσε τον Αξονα, πάλευε με όλη της τη δύναμη για την ίδια την ύπαρξή της και δεν θα ήταν σε θέση να βοηθήσει πραγματικά την Ελλάδα, την οποία ουδέποτε είδε ως κύριο μέτωπο αγώνα. Ετσι, αν και προετοίμαζε στρατιωτικά τη χώρα όσο πιο αποτελεσματικά μπορούσε, ταυτόχρονα, έκανε και ό,τι ήταν δυνατόν για να κρατήσει την ελληνική ουδετερότητα.

«Σιωπηρή επιστράτευση»

Για τις επόμενες 70 ημέρες από τον τορπιλισμό της «Ελλης», επικράτησε η «ηρεμία πριν από την καταιγίδα». Μ’ ένα πρωτοποριακό σύστημα «σιωπηρής επιστράτευσης» με ατομικές προσκλήσεις, ο Μεταξάς πρόλαβε να ετοιμάσει τον στρατό χωρίς να δώσει την αφορμή για πόλεμο. Μέχρι που, τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου, το αυτοκίνητο του Ιταλού πρέσβη έφτασε έξω από το σπίτι του στην Κηφισιά...

Πέρα από την καθαρά στρατιωτική προετοιμασία, ένα εξαιρετικά κρίσιμο θέμα για την αποτελεσματική είσοδο της Eλλάδας στον πόλεμο ήταν η εθνική ομοψυχία. Kι αυτή συνδεόταν άρρηκτα με τη στάση της Aριστεράς. Aπό τη φυλακή, όπου βρισκόταν, ο γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Eλλάδας, Nίκος Zαχαριάδης, με μια ιστορική επιστολή του, χάραξε από την πρώτη στιγμή τη στάση της «πατριωτικής αριστεράς». H συμβολή του αυτή υπήρξε καθοριστική για την ενότητα του ελληνικού λαού και τη νίκη.

Οι νίκες του ελληνικού στρατού οδήγησαν σε μια μοναδικότητα σε όλο τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο: ο ελληνικός ηρωισμός χαιρετίστηκε επίσημα και από τους δύο μεγάλους ηγέτες των δύο αντιπάλων στρατοπέδων· από τον Tσόρτσιλ στην αγγλική Βουλή και από τον Xίτλερ στο Pάιχσταγκ.

Νίκες μέχρι τέλους

Oμως, αυτή η νίκη των Eλλήνων επί των Iταλών δεν έμελλε να φέρει και τους καρπούς της ελευθερίας. Mέσα σε έξι μήνες από τη μέρα που ο Mεταξάς είπε το «Oχι», οι Γερμανοί εισέβαλαν τελικά στην Eλλάδα. Eτσι, τον Aπρίλιο του 1941, η Eλλάδα ήταν η μοναδική χώρα όχι απλώς στην Eυρώπη αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο που πολεμούσε όχι με μία, αλλά ταυτόχρονα με δύο χώρες του Aξονα. Είναι όμως χαρακτηριστικό ότι, ενώ στις 6 Aπριλίου του 1941 εκδηλώθηκε η γερμανική επίθεση στη Mακεδονία, ακόμη και την επόμενη ημέρα, στις 7 Aπριλίου, οι ελληνικές δυνάμεις καταλάμβαναν το «Υψωμα 1.116» και συνελάμβαναν αιχμαλώτους 20 Iταλούς αξιωματικούς και 527 Iταλούς οπλίτες στο αλβανικό μέτωπο...

Αντιστράτηγος Δημήτριος Γράψας *

"Η Ελλάδα, εκείνη την περίοδο, πολεμούσε μόνη, χωρίς συμμάχους "

«...Η Ελλάδα εκείνη την περίοδο πολεμούσε μόνη, χωρίς συμμάχους. Οι Βρετανοί έβλεπαν ως πιο στρατηγικό χώρο την Τουρκία και λιγότερο τον χώρο της Ελλάδος, τον οποίο αντιμετώπιζαν κυρίως ως αντιπερισπασμό ως προς τις επιχειρήσεις στη Βόρειο Αφρική. Γι’ αυτό και το 1939, είχαν υπογράψει με την Τουρκία το σύμφωνο αμοιβαίας βοήθειας. Βέβαια, με την εξέλιξη των γεγονότων, οι νίκες των Ελλήνων άρχισαν να επηρεάζουν στρατιωτικά την περιοχή. Και θα μπορούσα να πω, όχι μόνο στρατιωτικά, αλλά και ηθικά, διότι ήταν η πρώτη χώρα –και μάλιστα μικρή χώρα–, η οποία επέφερε νικηφόρο πλήγμα στον Αξονα και με αυτές τις νίκες της έδινε στους λαούς, στους χειμαζόμενους τότε κατεκτημένους λαούς από τον Αξονα μια νέα ελπίδα ότι ο αγώνας θα μπορούσε να είναι νικηφόρος. Ετσι και η Βρετανία άρχισε να βλέπει αυτό το μέτωπο με άλλο μάτι και προσπάθησε να το ενισχύσει...

...Το ΓΕΣ, αφού αντελήφθη ότι ο αγώνας στον παραλιακό τομέα δεν είχε αποτελέσματα για τους εχθρούς και ότι ο κίνδυνος προερχόταν από τη δευτερεύουσα προσπάθεια, συγκέντρωσε δυνάμεις με τις οποίες έπληξε την ιταλική μεραρχία Τζούλια στο πλευρό, με αποτέλεσμα να την καταστρέψει και να την αναγκάσει σε υποχώρηση. Ηταν ένας στρατηγικός αλλά και επιχειρησιακός ελιγμός, αφού με πολύ λιγότερες δυνάμεις και μέσα κατάφερε να διατηρήσει το μέτωπο Ελαίας - Καλαμά, αλλά και στη συνέχεια να προβεί σε ένα νικηφόρο αγώνα. Σημαντικό ρόλο στον αγώνα αυτό, μπορούμε να πούμε ότι έπαιξε η απόφαση του στρατηγού Κατσιμήτρου, διοικητού της 8ης Μεραρχίας πεζικού, ο οποίος επέμενε και έδωσε τον αγώνα σε αυτή τη γραμμή...

...Πιστεύω ότι ο λόγος της ήττας των Ιταλών ήταν η κακή εκτίμηση που είχαν για τις δυνατότητες του ελληνικού στρατού, η κακή εκτίμηση που είχαν για τη θέληση του ελληνικού στρατού, του ελληνικού έθνους να πολεμήσει. Είχαν προετοιμαστεί περισσότερο για ένα στρατιωτικό περίπατο, παρά για να δώσουνε σημαντικές, σκληρές μάχες, φονικές μάχες όπως αυτές που διεξήχθησαν στο μέτωπο της Βόρειας Ηπείρου...»

* Ο αντιστράτηγος Δημήτριος Γράψας είναι αρχηγός ΓΕΣ.

Μίκης Θεοδωράκης

"Εκλαιγε όλη η πόλη για τον Μεταξά"

«...Οταν έπεφτε μια πόλη, “έπεφτε” όλη η Ελλάδα: έβγαινε όλος ο κόσμος έξω, χτυπάγανε οι καμπάνες κι ο κόσμος τραγουδούσε, χόρευε, φίλαγε ο ένας τον άλλο... Κι αυτό γινότανε κάθε βδομάδα, διότι κάθε βδομάδα έπεφτε η μία αλβανική πόλη μετά την άλλη. Τέτοια έξαρση πατριωτισμού δεν νομίζω να την ξανάζησαν οι Ελληνες...

...Ο θάνατος του Μεταξά ήταν ένα μεγάλο σοκ. Ο Μεταξάς ήταν πολύ τυχερός διότι συνέδεσε το όνομά του με το “Οχι”, συνέδεσε το όνομά του με τη νίκη και πέθανε σε μια κορύφωση νίκης. Στην Τρίπολη, πρέπει να σου πω ότι έγιναν μνημόσυνα σε διάφορες εκκλησίες. Κι εμείς πήγαμε σε μια εκκλησία, όχι στη μητρόπολη, σε μια άλλη, πιο μικρή. Την ώρα λοιπόν του μνημοσύνου, ο κόσμος έκλαιγε τόσο γοερά, ώστε από τη μία εκκλησία στην άλλη άκουγες τα κλάματα. Εκλαιγε όλη η πόλη για τον Μεταξά. Τόσο τυχερός ήταν δηλαδή, έτυχε η κατάλληλη στιγμή να πει το “Οχι” και μετά να πεθάνει... Και πίσω από το “Οχι” αυτό, δείχνει ότι ήταν ίσως ο μοναδικός πολιτικός στην Ευρώπη που δεν πίστευε στη νίκη του Χίτλερ. Πίστευε δηλαδή ότι θα νικήσουν οι Εγγλέζοι, κάτι που εκείνη τη στιγμή έμοιαζε παράλογο. Και, βεβαίως, ταίριαζε πολύ και με τη νοοτροπία του θρόνου, που ήταν αγγλόφιλος...».

Γρηγόρης Φαράκος*

"Στην κηδεία του Μεταξά εγώ παρευρέθηκα "

«...Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου το περίμενα γιατί θα είχα το πρώτο μου μάθημα στο πρώτο έτος του Πολυτεχνείου... Εκείνο που αισθάνομαι μέχρι τώρα –και πιστεύω το αισθάνεται και ο περισσότερος κόσμος από τότε– ήταν ότι η ζωή, γενικά η ζωή και της χώρας και του κάθε ατόμου, χωρίστηκε στα δύο. Στο πριν και το μετά. Κι αυτό κατά τη γνώμη μου καθόρισε και την εξέλιξη όλης της χώρας στα κατοπινά.

...Η στάση της Σοβιετικής Ενωσης στον ελληνοϊταλικό πόλεμο ήταν διφορούμενη. Επιπλέον, το σοβιετογερμανικό Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπερντοφ δημιούργησε προβλήματα σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης που είχαν ταχθεί κατά του Αξονα...

...Είναι γνωστό ότι κατοπινά έχει γίνει μια κριτική στο γράμμα του Ζαχαριάδη από τη φυλακή, ότι ήταν υπερπατριωτικό, ότι είχε και άλλες άστοχες εκφράσεις. Αν το προσέξεις δεν έχει ούτε άστοχες εκφράσεις ούτε τίποτα. Μακάρι τη γραμμή αυτή (την ακολούθησε βέβαια το ΚΚΕ στα χρόνια της Κατοχής), μακάρι να την ακολουθούσε ακόμα πιο σταθερά και μόνιμα. Οποια άλλη γνώμη κι αν έχει και ό,τι κι αν σκέφτεται κανείς για τον Ζαχαριάδη, οφείλει να του αναγνωρίσει αυτή τη μεγάλη υποθήκη που άφησε εκείνη τη στιγμή προς τον ελληνικό λαό και προς το κόμμα του...

...Ο,τι και να πεις για τον Μεταξά, το πρωί της 28ης Οκτωβρίου εξέφρασε το λαϊκό αίσθημα. Και βεβαίως, επειδή και το ΚΚΕ αυτή είχε ως μοναδική κατεύθυνση, με αυτή την έννοια ταυτίζονται... Βεβαίως, αρνιέμαι τους διθυράμβους που συνήθως ακούγονται υπέρ του Μεταξά που είπε το “Οχι”, αλλά και από την άλλη μεριά, δεν μπορώ να δεχθώ αυτή τη συνεχή κριτική των αριστερών, οι οποίοι δεν είπαν ΠΟΤΕ ότι εν πάση περιπτώσει ο Μεταξάς εκείνο το πρωί είπε αυτό που αισθανόταν όλος ο ελληνικός λαός. Και θα πω και κάτι ακόμα: Στην κηδεία του Μεταξά εγώ παρευρέθηκα. Ημουν από εκείνους που με τίποτα δεν τον ήθελα, αλλά παρευρέθηκα. Και παρευρέθηκε πολύς τέτοιος κόσμος...».

* Ο κ. Γρηγόρης Φαράκος είναι τέως γ.γ. του ΚΚΕ.

Δρ Φραντσέσκο Ανγκελόνε*

"Λάθος πληροφορίες για τον ελληνικό στρατό"


«...Η αποτυχία οφείλεται και σε λάθος εκτιμήσεις εκ μέρους της ιταλικής κυβέρνησης. Οι εκτιμήσεις αυτές ήταν βασισμένες σε λανθασμένες πληροφορίες των στρατιωτικών μυστικών υπηρεσιών από την Αθήνα και, συγκεκριμένα, σε μια αναφορά η οποία περιέγραφε μια καθόλου ρεαλιστική κατάσταση... Οι ιταλικές στρατιωτικές μυστικές υπηρεσίες χαρακτήριζαν τον ελληνικό στρατό ημιδιαλυμένο και κακώς εξοπλισμένο.

Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τα όσα πίστευαν διάφοροι αξιωματούχοι του Ιταλικού Γενικού Επιτελείου Στρατού, οδήγησαν στο εσφαλμένο συμπέρασμα πως ο πόλεμος εναντίον της Ελλάδος θα τελείωνε εύκολα και γρήγορα. Προφανώς δεν έγινε έτσι. Δεν έγινε έτσι γιατί ο ελληνικός στρατός μόνο κακώς εξοπλισμένος δεν ήταν... Επιπλέον δεν χρησιμοποιήθηκε ικανός αριθμός μεραρχιών, όπως σημείωσαν άλλωστε και ορισμένοι στρατηγοί του ιταλικού Γενικού Επιτελείου.

Ενα σύνολο 19 - 20 μεραρχιών θεωρούνταν δυνάμεις ικανές να επιτεθούν και να καταλάβουν με επιτυχία την Ελλάδα. Τελικά χρησιμοποιήθηκαν πολύ λιγότερες μεραρχίες. Δεν κινητοποιήθηκαν οι ειδικές μονάδες για επιχειρήσεις σε ορεινές περιοχές και όλα αυτά οδήγησαν στην αποτυχία της επίθεσης...».

* Ο δρ Φραντσέσκο Ανγκελόνε είναι αναλυτής στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών S. Pio V, Ρώμη.
read more “Ο ρόλος του Μεταξά στον πόλεμο του ’40”

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Η “εύτακτος” αποχώρησις από την Σμύρνη το 1922...


ΑΚΡΩΣ ΕΠΕΙΓΟΝ (κρυπτογραφικόν) εκ Σμύρνης αρ. 95
« … Πάντες οι δημόσιοι υπάλληλοι περιφερείας σας οφείλουσι να συγκεντρωθώσι έδρα σας και να είναι έτοιμοι προς αναχώρησιν εις πρώτην διαταγήν. Περί χρόνου αναχωρήσεως και τόπου κατευθύνσεως θέλομεν δώση ειδικήν διαταγήν. Παρούσαν τηρήσατε απολύτως μυστικήν από πληθυσμόν…».

Αριστείδης Στεργιάδης



ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ  "ΦΛΟΓΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ"


ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΧΑΙΡΙΔΗ

Η πόρτα του μεγάρου της προκυμαίας άνοιξε και ένας μεσήλικας κρατώντας με το ένα χέρι ένα μπαστούνι και με το άλλο μια βαλίτσα ξεπρόβαλε στο κεφαλόσκαλο.
Κοίταξε ανήσυχος προς τη θάλασσα και όταν βεβαιώθηκε ότι η ατμάκατος με το άγημα των ναυτών από το αγγλικό θωρηκτό «Σιδηρούς Δουξ» είχε πλευρίσει την προκυμαία κατευθύνθηκε με γρήγορα βήματα προς αυτήν. Κάποιοι περαστικοί που τον αναγνώρισαν στο πέρασμά του είπαν μια μόνο λέξη «κατάρα».
Ο μεσήλικας τυλιγμένος στη χρυσή ματαιοδοξία της μελλοντικής δικαίωσης απομακρύνθηκε από την ανυπεράσπιστη πόλη.
Το πρωί είχε δεχθεί στο μέγαρο τους ανώτερους υπαλλήλους του που εκτιμούσε ιδιαίτερα. Το μόνο που βρήκε να πει, για την επερχόμενη καταστροφή, ήταν:
- «Ας έλθη επι τέλους και αυτή η κατοχή των Τούρκων, δια να αντιληφθούν οι Ευρωπαίοι την διαφοράν της διοικήσεώς μου».
Ο μεσήλικας που ενδιαφερόταν για την υστεροφημία του ήταν ο Ύπατος Αρμοστής Σμύρνης, Αριστείδης Στεργιάδης. Ο Ύπατος Αρμοστής υπήρξε μια από τις σημαντικότερες και τις πλέον ενδιαφέρουσες προσωπικότητες της εποχής του. Διαπρεπής νομικός με ιδιαίτερες γνώσεις στο Οθωμανικό δίκαιο, γλωσσομαθής και οξύνους διετέλεσε πρόεδρος του πρώτου Μεικτού Δημοτικού Συμβουλίου Ηρακλείου από το 1900 έως και το 1911.
Το 1917 διορίστηκε, από τον Βενιζέλο, Γενικός Διοικητής Ηπείρου. Το 1919 κρίθηκε ως ο πλέον κατάλληλος για να αναλάβει τον επίζηλο ρόλο του Ύπατου Αρμοστή Σμύρνης.
Ο Στεργιάδης διέθετε αυτοπεποίθηση, γνώσεις και διοικητικές ικανότητες. Ήταν απόλυτα αφοσιωμένος στον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον οποίο θαύμαζε, και όχι στον πολιτικό χώρο των Φιλελευθέρων. Η διάκριση αυτή είναι σημαντική και δεν επιδέχεται παρερμηνεία ή παρανόηση. Δεν ήθελε να έχει καμιά σχέση με τους συνεργάτες του Βενιζέλου τους οποίους κατήγγειλε ως «ανθρωπάρια», «ιδιοτελείς» και «προδότες».
Δήλωνε χαρακτηριστικά ότι «οιαδήποτε ιδανικά, οιονδήποτε σχέδιον που επαρουσίαζε ο κ. Βενιζέλος, εσυρρικνώνετο, εις τας χείρας και εις τας ψυχάς των ανθρωπαρίων που ενεπιστεύετο, εις προδοσίαν και ιδιοτέλειαν».
Οι επικριτικές αναφορές και μόνο στο πρόσωπο του Στεργιάδη περισσότερο αποπροσανατολίζουν παρά βοηθούν στην κατανόηση των τραγικών γεγονότων της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Οι απόψεις των συγγραφέων και των ιστορικών ερευνητών υπόκεινται πάντα σε μελλοντικές αναθεωρήσεις. Στη συγγραφή της ιστορίας και της έρευνας δεν υπάρχει τέλος. Η ποιότητα, ωστόσο, της αναθεώρησης εξαρτάται από τον σκοπό, τα μέσα και το «βάθος» της ιστορικής έρευνας.
Το 1919 ο Αριστείδης Στεργιάδης υποβλήθηκε στην πιο δύσκολη δοκιμασία. Στη διοίκηση του πληθυσμού που κατοικούσε σε καθορισμένη, από τους «συμμάχους, περιοχή της δυτικής Μικράς Ασίας. Στη συγκεκριμένη περιοχή κατοικούσαν πληθυσμοί με διακριτές εθνικές, θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές και πολιτισμικές διαφορές.
Η δοκιμασία, για τον Ύπατο Αρμοστή, γινόταν ακόμα πιο επίπονη από την παρουσία χιλιάδων Ελλήνων οι οποίοι είχαν γνωρίσει τις ανηλεείς διώξεις από τους Οθωμανούς μουσουλμάνους στρατοχωροφύλακες, τους οργανωμένους «Τσέτες» και τον όχλο κατά την πρώτη φάση της γενοκτονίας στη Μικρά Ασία (1914 - 1918).
Αυτούς τους Έλληνες που είχαν χάσει προσφιλή τους πρόσωπα, τιμή και περιουσία, εκαλείτο να αποκαταστήσει και να διοικήσει ο Αριστείδης Στεργιάδης.
Το εντυπωσιακό δεδομένο, στο πείραμα που αναλάμβανε να πραγματοποιήσει ο επιστήθιος φίλος του Βενιζέλου ήταν ότι ο ίδιος ο Στεργιάδης δεν πίστευε από την αρχή του εγχειρήματος στην επιτυχία του.
Οι αντιστάσεις του κάμφθηκαν από την επιμονή του πρωθυπουργού και τις συνεχείς εκκλήσεις προς τον φίλο του να αναλάβει το ρόλο του Ύπατου Αρμοστή.
Ο Στεργιάδης τελικά δέχθηκε αλλά και πάλι αμφέβαλε ως προς την ορθότητα των κινήσεων των πρωταγωνιστών του Μικρασιατικού εγχειρήματος, Βενιζέλου και Λόυντ Τζώρτζ, με την αχαλίνωτη βιασύνη και τον αυτοσχεδιασμό που τους διέκρινε, κατά την κρίση του Αρμοστή.
Η διοίκηση του Στεργιάδη χαρακτηρίσθηκε από την ουδετερότητά της προς τις Ελληνικές θέσεις, την συνειδητή σκαιότητα προς τους πολίτες και τους εκπροσώπους των πολιτικών, στρατιωτικών και θρησκευτικών αρχών, την υπεροπτική και ηγεμονική συμπεριφορά ακόμα και προς τον Σμυρναίο βενιζελικό αρχιστράτηγο Λεωνίδα Παρασκευόπουλο.
Στον διευθυντή του γραφείου Τύπου της Αρμοστείας Μιχαήλ Ροδά, δήλωσε: «Αδιαφορώ ποίον και πόσους θα εύρω εις τον δρόμον μου. Θα περάσω επάνω από τις σάρκες τους για να επιτύχω την υποταγήν και την εμπέδωσιν της τάξεως».
Δυστυχώς, ο Στεργιάδης είχε τη σφαλερή εντύπωση πως οι κάτοικοι της Σμύρνης είχαν σχέση με τους κατσαπλιάδες και τους Αρβανίτες που είχε διοικήσει κατά το παρελθόν.
Με ποια συναιθσήματα και ποια διάθεση ήλθε ο Στεργιάδης στη Σμύρνη το απέδειξε από την πρώτη συνάντησή του με τους προκρίτους της πόλης.
«Έφερα μαζί μου, τους είπε απειλητικά, για να διοικήσω καλά τον τόπον, έναν βούρδουλαν, τον οποίον δεν θα διστάσω να χρησιμοποιήσω σκληρά και αδιάκριτα».
Παγερή σιωπή ακολούθησε. Οι πρόκριτοι κοίταζαν ο ένας τον άλλον κατάπληκτοι. «Τη σιγή διέκοψε ο γηραιός Σμυρναίος δημοσιογράφος Μιλτιάδης Σεϊζάνης, εκδότης της «Αρμονίας», μαχητής της Ελλάδας σε κάθε εθνική εξέγερση από το 1878.
- «Κύριε Ύπατε Αρμοστά, απάντησε, καλά θα κάμετε να κρεμάσετε τον βούρδουλαν στον τοίχον. Εκατοντάδες χρόνια επεριμέναμεν την σημερινήν ημέραν. Μη θέλετε να δηλητηριάσετε την χαράν μας».
Από το 1921 όταν πλέον οι Τούρκοι εθνικιστές και οι Έλληνες κυβερνήτες, οι «αποσυνάγωγοι» της Δύσης και «μπράβοι» της Αγγλίας, είχαν μετατρέψει το ζήτημα της Μικράς Ασίας σε πόλεμο αλληλοεξόντωσης και τελικής επικράτησης του ισχυροτέρου επί του αντιπάλου του, αποτελούσε τυφλή προκατάληψη και χίμαιρα να πιστεύουν οι Έλληνες ότι η Δύση θα υποστήριζε τις θέσεις τους.
Ο Στεργιάδης γνώριζε όλες τις παρασκηνιακές πρωτοβουλίες των δυτικών δυνάμεων προς την ελληνική κυβέρνηση για να αποσύρει τις ένοπλες δυνάμεις της από την Μικρά Ασία. Στις αρχές του 1922 δήλωνε προς τον Σιώτη, μέλος της επιτροπής Μικρασιατικής Άμυνας: «Την Μικράν Ασίαν πρόκειται να την αφήσωμεν. Πρόκειται περί μιας κηδείας. Κηδείας την οποίαν θα προσπαθήσωμεν να κάμωμεν όσον το δυνατόν μεγαλοπρεπεστέραν».
Στον Γεώργιο Παπανδρέου, την ίδια χρονική περίοδο, ομολογεί: «Βλέπω αναποτρέπτως και ταχέως επερχομένην την καταστροφήν και δεν ημπορώ να κάμω τίποτε. Τίποτε δεν μπορεί να γίνη, τίποτε».
«Φώναζε έξαλλος και κτυπούσε το κεφάλι του βίαια, με τα χέρια του, και στον τοίχο», αφηγείται ο Παπανδρέου.
Ο Ύπατος Αρμοστής πεπεισμένος πως οι Έλληνες ήταν αδύνατον να κερδίσουν βρισκόταν υπό συνεχή ψυχολογική πίεση. Αναγώριζε ωστόσο ότι ακόμα και η παραίτησή του δεν θα απέτρεπε την καταστροφή.
«Δυστυχώς εγώ που είχα προβλέψει τα πάντα προ πολλού, είμαι καταδικασμένος να υποστώ το βάσανο, ως συμμετέχων στην καταστροφή. Διότι είτε παραμείνω εις την θέσιν μου, είτε παραιτηθώ η καταστροφή θα επέλθη. Η παραίτησίς μου απλώς θα φέρη ταχύτερον την καταστροφήν με το να αποθαρρύνη τον στρατό και θα δώση εις τον Κεμάλ το έναυσμα δια να επιτεθή. Αυτός είναι ο λόγος που προτιμώ να θυσιάσω ολοσχερώς τον εαυτόν μου παραμένων εις την θέσιν μου ως καπετάνιος εις ένα βυθιζόμενον πλοίον».
Ο Αριστείδης Στεργιάδης ως ευσυνείδητος υπάλληλος του κράτους, μεθόδευσε και συντόνισε ψύχραιμα τις προσπάθειες της «ευτάκτου αποχωρήσεως» όπως χαρακτηριστικά έλεγε. Τα επίτακτα πλοία απέπλεαν κατάφορτα από στρατιώτες, υπαλλήλους του ελληνικού δημοσίου και πολεμικό υλικό. Οι επιβιβαζόμενοι στρατιώτες εφοδιαζόταν με σημειώματα από την διοίκησή τους.
Η 25η Αυγούστου 1922 ήταν η τελευταία ημέρα της ελληνικής κατοχής. Στα επίτακτα πλοία «Αδριατικός» και «Ατρόμητος» είχαν επιβιβασθεί οι κατώτεροι υπάλληλοι της Ελληνικής διοικήσεως. Οι ανώτεροι υπάλληλοι θα επιβιβαζόντουσαν στο πλοίο «Νάξος». Κατά διαταγή του Στεργιάδη όλοι θα έπρεπε να έχουν τα έγγραφα της ταυτότητάς τους και ειδική άδεια υπογεγραμμένη από τον Ύπατο Αρμοστή της Σμύρνης.
Γιατί έπρεπε οι Ελλαδίτες υπάλληλοι και στρατιώτες να έχουν θεωρημένα έγγραφα από την διοίκησή τους;
Η κυβέρνηση των Αθηνών είχε περάσει από την Βουλή τον άθλιο νόμο 2870, της 16ης Ιουλίου 1922, «Περί της παρανόμου μεταφοράς προσώπων ομαδόν ερχομένων εις Ελληνικούς λιμένας εκ της αλλοδαπής».
Όταν οι Ελλαδίτες αναφερόντουσαν «εις την αλλοδαπήν» στην προκειμένη περίπτωση εννοούσαν την Μικρά Ασία την οποίαν, υποτίθεται, πως είχαν απελευθερώσει ήδη από το 1919.
Ο νόμος απαγόρευε «την εν Ελλάδι αποβίβαση προσώπων ομαδόν αφικνουμένων εξ αλλοδαπής, εφ΄ όσον ούτοι δεν είναι εφοδιασμένοι δια τακτικών διαβατηρίων νομίμως τεθεωρημένων ή δια των εγγράφων των εκάστοτε οριζομένων δια Βασιλικών Διαταγμάτων, εκδιδομένων προτάσει των επί των Εσωτερικών, Εθνικής Οικονομίας και Περιθάλψεως Υπουργών» (άρθρο 1).
Η κυβέρνηση αναγνωρίζοντας ότι επικρατούσε «βενιζελισμός ογκώδης» στους Μικρασιάτες πίστευε ότι «θα άξιζε πράγματι να παραδώσωμεν την Σμύρνην εις τον Κεμάλ, δια να πετσοκόψη όλους αυτούς τους αχρείους».
O Στεργιάδης φαίνεται ότι δήλωσε στο νομάρχη Λέσβου Γεώργιο Παπανδρέου «καλύτερα να μείνουν εδώ να τους σφάξει ο Κεμάλ γιατί αν πάνε στην Αθήνα (οι Μικρασιάτες) θα ανατρέψουν τα πάντα».
Ο θλιβερός Αύγουστος του 1922 στην πραγματικότητα υπήρξε έργο της Ελλαδίτικης άρχουσας τάξης, πολιτικής οικονομικής και στρατιωτικής.
Γράφει ο Μικρασιάτης Ηλίας Βενέζης στην «Εφταλού»: «Η γενεά μας είναι υπόλογη για πολλά. Και γι΄ αυτό έχασε την ελληνική Μικρασία. Για την καταστροφή αυτή, τη μεγαλύτερη των τελευταίων αιώνων της ιστορίας μας, δεν θα βρούμε ποτέ άφεση».
Ο λόγος,που θα πρέπει να οδύρονται οι Έλληνες δεν είναι για την καταστροφή της Σμύρνης και την σφαγή των κατοίκων της. Ο λόγος που θα πρέπει να ντρέπονται και να οδύρονται είναι γιατί ο Αύγουστος του 1922 υπήρξε δικό τους δημιούργημα.
read more “Η “εύτακτος” αποχώρησις από την Σμύρνη το 1922...”

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ


Γράφει ο καθηγητής φυσικής αγωγής Σταύρος Λιλόγλου


Hellenic Quest λέγεται ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικής εκμάθησης της Ελληνικής που το CNN άρχισε να διανέμει παγκοσμίως και προορίζεται σε πρώτο στάδιο για τους αγγλόφωνους και ισπανόφωνους.
Η μέθοδος διδασκαλίας συνίσταται στην προβολή πληροφοριών στην οθόνη του Η/Υ με ταυτόχρονη μετάδοση ήχου και κινούμενης εικόνας..Το πρόγραμμα παράγεται από τη μεγάλη εταιρία Η/Υ Apple, o Πρόεδρος της οποίας Τζον Σκάλι είπε σχετικά: Αποφασίσαμε να προωθήσουμε το πρόγραμμα εκμάθησης της Ελληνικής, επειδή η κοινωνία μας χρειάζεται ένα εργαλείο που θα της επιτρέψει ν' αναπτύξει τη δημιουργικότητά της, να εισαγάγει καινούριες ιδέες και θα της προσφέρει γνώσεις περισσότερες απ' όσες ο
άνθρωπος μπορούσε ως τώρα να ανακαλύψει.
Με άλλα λόγια, πρόκειται για μιαν εκδήλωση της τάσης για επιστροφή του παγκόσμιου πολιτισμού στο πνεύμα και τη γλώσσα των Ελλήνων.
Άλλη συναφής εκδήλωση: Οι Άγγλοι επιχειρηματίες προτρέπουν τα ανώτερα στελέχη να μάθουν Αρχαία Ελληνικά επειδή αυτά περιέχουν μια ξεχωριστή
σημασία για τους τομείς οργανώσεως και διαχειρίσεως επιχειρήσεων.Σε αυτό το συμπέρασμα ήδη οδηγήθηκαν μετά από διαπιστώσεις Βρετανών ειδικών
ότι η Ελληνική γλώσσα ενισχύει τη λογική και τονώνει τις ηγετικές ικανότητες.Γι' αυτό έχει μεγάλη αξία, όχι μόνο στην πληροφορική και στην υψηλή τεχνολογία, αλλά και στον τομέα οργανώσεως και διοικήσεως ..
Αυτές οι ιδιότητες της Ελληνικής ώθησαν το Πανεπιστήμιο Ιρμάιν της Καλιφόρνια να αναλάβει την αποθησαύριση του πλούτου της. Επικεφαλής του
προγράμματος τοποθετήθηκαν η γλωσσολόγος -Ελληνίστρια- Μακ Ντόναλι και οι καθηγητές της ηλεκτρονικής Μπρούνερ και Πάκαρι.
Στον Η/Υ Ίμυκο αποθησαυρίστηκαν 6 εκατομμύρια λεκτικοί τύποι της γλώσσας μας όταν η Αγγλική έχει συνολικά 490.000 λέξεις και 300.000 τεχνικούς
όρους, δηλαδή σαν γλώσσα είναι μόλις το 1/100 της δικής μας.. Στον Ίμυκο ταξινομήθηκαν 8.000 συγγράμματα 4.000 αρχαίων Ελλήνων και το έργο
συνεχίζεται.
Μιλώντας γι' αυτό ο καθηγητής Μπρούνερ είπε: Σε όποιον απορεί γιατί τόσα εκατομμύρια δολάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής
απαντούμε: Μα πρόκειται για τη γλώσσα των προγόνων μας. Και η επαφή μας μ΄αυτούς θα βελτιώσει τον πολιτισμό μας .
Οι υπεύθυνοι του προγράμματος υπολογίζουν ότι οι ελληνικοί λεκτικοί τύποι θα φθάσουν στα 90 εκατομμύρια, έναντι 9 εκατομμυρίων της λατινικής.
Το ενδιαφέρον για την Ελληνική προέκυψε από τη διαπίστωση των επιστημόνων
πληροφορικής και υπολογιστών ότι οι Η/Υ προχωρημένης τεχνολογίας δέχονται ως νοηματική γλώσσα μόνον την Ελληνική. Όλες τις άλλες γλώσσες τις
χαρακτήρισαν σημειολογικές .
Νοηματική γλώσσα θεωρείται η γλώσσα στην οποία το σημαίνον, δηλαδή η λέξη, και το σημαινόμενο, δηλαδή αυτό, που η λέξη εκφράζει (πράγμα, ιδέα,
κατάσταση), έχουν μεταξύ τους πρωτογενή σχέση. Ενώ σημειολογική είναι η γλώσσα στην οποία αυθαιρέτως ορίζεται ότι το αμ πράγμα (σημαινόμενο)
εννοείται με το αμ (σημαίνον).
Με άλλα λόγια, η Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη γλώσσα της οποίας οι λέξεις έχουν πρωτογένεια, ενώ σε όλες τις άλλες, οι λέξεις είναι συμβατικές,
σημαίνουν, δηλαδή, κάτι, απλώς επειδή έτσι 'συμφωνήθηκε' μεταξύ εκείνων που την χρησιμοποιούν.
ΟΛΕΣ οι λέξεις στην Ελληνική ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ, π.χ. η λέξη ενθουσιασμός = εν-Θεώ,γεωμετρία = γη +μετρώ, προφητεία = προ + φάω, άνθρωπος = ο άναρθρων (ο
αρθρώνων λόγο).
Έχουμε δηλαδή αιτιώδη σχέση μεταξύ λέξεως-πράγματος, πράγμα ανύπαρκτο στις άλλες γλώσσες. Τα πιο τέλεια προγράμματα Ίμυκος , Γνώσεις και Νεύτων
αναπαριστούν τους λεκτικούς τύπους της Ελληνικής σε ολοκληρώματα και σε τέλεια σχήματα παραστατικής, πράγμα που αδυνατούν να κάνουν για τις άλλες
γλώσσες.
Και τούτο επειδή η Ελληνική έχει μαθηματική δομή που επιτρέπει την αρμονική
γεωμετρική τους απεικόνιση.
<>
Ιδιαιτέρως χρήσιμα είναι τα ελληνικά προσφύματα ΟΠΩΣ : τηλέ , λάνδη
=....LAND, ΓΕΩ...,νάνο, μίκρο, μέγα, σκοπό....ισμός, ΗΛΕΚΤΡΟ....., κυκλο....,
ΦΩΝΟ...., ΜΑΚΡΟ...., ΜΙΚΡΟ...., ΔΙΣΚΟ....., ΓΡΑΦΟ..., ΓΡΑΜΜΑ..., ΣΥΝ...,
ΣΥΜ....., κ.λπ..

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ : ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ C D = COMPACT DISK = ΣΥΜΠΑΚΤΩΜΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΣ

Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θεωρούν την Ελληνική γλώσσα «μη οριακή», δηλαδή ότι μόνο σ' αυτή δεν υπάρχουν όρια και γι' αυτό είναι αναγκαία στις νέες
επιστήμες όπως η Πληροφορική, η Ηλεκτρονική, η Κυβερνητική και άλλες.Αυτές οι επιστήμες μόνο στην Ελληνική γλώσσα βρίσκουν τις νοητικές
εκφράσεις που χρειάζονται, χωρίς τις οποίες η επιστημονική σκέψη αδυνατείνα προχωρήσει.
Γι' αυτούς τους λόγους οι Ισπανοί Ευρωβουλευτές ζήτησαν να καθιερωθεί η Ελληνική ως η επίσημη της Ευρωπαϊκής Ένωσης διότι το να μιλά κανείς για
Ενωμένη Ευρώπη χωρίς την Ελληνική είναι σα να μιλά σε έναν τυφλό για χρώματα.
read more “Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ”

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

Παρακάτω θα διαβάσετε το μανιφέστο ,την ανωνυμία και το απόρρητο των Blogs!

ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΩΝ BLOGGER
1. Τα blogs είναι διάλογος - ελεύθερος ανεμπόδιστος διάλογος ανάμεσα σε πολίτες.
2. Τα blogs είναι μια πρόσκληση σε διάλογο, σε διαφωνία, και επικοινωνία.
3. Τα blogs δεν κέρδισαν το ενδιαφέρον της κοινωνίας επειδή λένε ψέματα συκοφαντούν. Το κέρδισαν επειδή η κοινωνία έχει ανάγκη από μια αυθεντική φωνή.
4. Τα blogs είναι το δικαίωμα του καθενός να εκφέρει την άποψή του. Δεν υπάρχουν “ενημερωτικά” και “μη ενημερωτικά” blogs. Μέσα από το διάλογο όλοι κάτι μαθαίνουμε.
5. Τα blogs δεν τα γράφουν επαγγελματίες - τα γράφουν πολίτες. Μπορεί να αξιοποιούν την όποια επαγγελματική τους εμπειρία, μπορεί και όχι.
6. Ο blogger δεν χρησιμοποιεί εθνικούς πόρους (όπως οι τηλεραδιοσυχνότητες), και συνεπώς δεν μπορεί να μπαίνει σε καλούπια ο τρόπος και το περιεχόμενο της έκφρασής του. O blogger αξιοποιεί το απεριόριστο μέγεθος του παγκόσμιου Δικτυακού ιστού για να εκφράσει και τη δική του άποψη.
7. Η Πολιτεία, τα Media, οι επιχειρήσεις, και όλοι οι θεσμοθετημένοι οργανισμοί της Ελληνικής κοινωνίας, αξίζει να παρακολουθούν τους bloggers και τον διάλογο τους. Ακόμα καλύτερο θα είναι να συμμετέχουν ισότιμα σε αυτόν το διάλογο. Θα μπορέσουν και οι ίδιοι να γίνουν σοφότεροι μαθαίνοντας την άποψη του απλού πολίτη, αντί να προσπαθούν να την περιορίσουν στα δικά τους καλούπια.
8. Το δικαίωμα του blogger να γράφει ελεύθερα την άποψή του είναι ιερό. Αν με αυτά που γράφει καταπατά συγκεκριμένες νομοθετικές διατάξεις, υπάρχουν νόμιμες διαδικασίες για την δίωξή του.
9. Στο βαθμό που δεν παραβιάζει με σαφή τρόπο διατάξεις του νόμου, η ανωνυμία είναι δικαίωμα του blogger.


Γιατί είναι οι bloggers ανώνυμοι;
"..ως ανώνυμοι τους αναγκάζουμε να απαντούν με επιχειρήματα
ενώ ως επώνυμοι τα επιχειρήματα τους τα μετατρέπουν σε πίεση...
Πίεση που μεταφράζεται σε οποιοδήποτε μέσο μπορεί να εφεύρει ένα διαπλεκόμενο και διεφθαρμένο πολιτικό-οικονομικό σύστημα.

Αυτή είναι η ανωνυμία που διεκδικούμε μέσω αυτού του blog...
Δεν είναι η ανωνυμία της συκοφάντησης,των εκβιασμών,των ύβρεων και των απειλών όπως θέλουν κάποιοι να αποδώσουν στους χιλιάδες ανώνυμους Έλληνες bloggers,
είναι η ανωνυμία που βάζουμε ως ασπίδα στις πιέσεις για σιωπή,για έλεγχο της ελευθερίας σκέψης & έκφρασης αλλά και διακίνησης των πληροφοριών..."



Τo «απόρρητο» των blogs με κατάληξη σε .com!
Τo «απόρρητο» των blogs με κατάληξη σε .com, καλύπτεται απ΄την Αμερικανική νομοθεσία, που προβλέπει ρητά πως «δεν επιτρέπεται να γίνει άρση του απορρήτου λόγω συκοφαντικής δυσφήμισης». Αν ο εισαγγελέας που το χειρίζεται κρίνει ότι δεν πρόκειται για συκοφαντική δυσφήμηση, αλλά για πράξη κακουργηματικού χαρακτήρα (όπως είναι ο εκβιασμός) ΜΟΝΟ TOTE γίνεται άρση.Στις ΗΠΑ, οι bloggers προστατεύονται από το πρώτο άρθρο του Συντάγματος, που δίνει σε όλους "το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου. To 2006, το Ανώτατο Δικαστήριο της Καλιφόρνιας γνωμοδότησε ότι οι bloggers "δεν θα διώκονται ποινικά αν ο διαδικτυακός τους τόπος φιλοξενεί σχόλια αναγνωστών που είναι συκοφαντικά προς τρίτα πρόσωπα." Λίγο αργότερα μάλιστα το ίδιο δικαστήριο αναγνώρισε και το δικαίωμά τους "να μην αποκαλύπτουν τις πηγές τους".
read more “Παρακάτω θα διαβάσετε το μανιφέστο ,την ανωνυμία και το απόρρητο των Blogs!”

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ


Πέντε περιβαλλοντικές οργανώσεις ζητούν διακοπή της εκτροπής Αχελώου!




Προεκλογική περίοδος και τα λόγια των κομμάτων είναι μετρημένα, ειδικά για τα περιβαλλοντικά ζητήματα με πολιτικό κόστος, όπως η εκτροπή του Αχελώου.
Όπως όμως τονίζουν εμφατικά οι περιβαλλοντικές οργανώσεις WWF Ελλάς, Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος & Πολιτισμού, Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Φύσης και Δίκτυο Μεσόγειος SOS, οι κίνδυνοι και το κόστος που συνεπάγεται η ολοκλήρωση και λειτουργία του φράγματος στη Συκιά, αλλά και συνολικά το εγχείρημα της εκτροπής του Αχελώου είναι τόσο σοβαρά, ώστε η αγνόησή τους ισοδυναμεί με ασυγχώρητο έγκλημα σε βάρος του ελληνικού λαού.
Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις τονίζουν πως...


η εκτροπή του Αχελώου επιφυλάσσει:
· Υπέρογκο οικονομικό κόστος.
Σε καιρό κοινωνικά επώδυνης οικονομικής κρίσης, ο ελληνικός λαός καλείται να πληρώσει άγνωστες εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ επιπλέον για την ολοκλήρωση των έργων, χωρίς να έχει καν προηγηθεί σχεδιασμός για τη χρήση του νερού όταν και αν φτάσει στον κάμπο.
· Εξαιρετικά σοβαρούς κινδύνους, που έχουν υπο-εκτιμηθεί.
Με δεδομένο ότι η εκτροπή του νερού θα γίνεται το καλοκαίρι, το φράγμα Συκιάς θα μαζεύει νερό τον χειμώνα. Σε κατάσταση πληρότητας όμως, τα φράγματα Συκιάς και κατάντη (Κρεμαστών και Καστρακίου) θα είναι εξαιρετικά ευάλωτα σε πλημμύρες, με απρόβλεπτες συνέπειες τόσο για τη γύρω περιοχή, όσο και για την ίδια τη στατική τους επάρκεια, βάσει των παραπάνω κινδύνων.
· Απρόβλεπτες οικολογικές επιπτώσεις, ειδικά για τα ευαίσθητα λιμναία οικοσυστήματα που τροφοδοτούνται από τον Αχελώο, δηλαδή την Τριχωνίδα και τη Λυσιμαχεία.
Με δεδομένο ότι οι ελάχιστες οικολογικές τους ανάγκες σε νερό δεν έχουν επιστημονικά προσδιοριστεί, είναι άγνωστο αν το καλοκαίρι και σε περιόδους ξηρασίας θα είναι δυνατή η τροφοδότησή τους.
· Επικίνδυνο λαϊκισμό.
Η Θεσσαλία δεν χρειάζεται τον Αχελώο για να αρδευτεί. Η Θεσσαλία έχει άμεση και απόλυτη ανάγκη από έργα προστασίας και σωστής διαχείρισης των υδάτινων πόρων που διαθέτει, καθώς και από αναδιάρθρωση των καλλιεργειών, ειδικά υπό τις συνθήκες διαμορφώνονται από την κλιματική αλλαγή και τις νέες πολιτικές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Η εκτροπή είναι απλά στάχτη στα μάτια αγροτών που απεγνωσμένα ψάχνουν για λύσεις στα προβλήματα που επί δεκαετίες προκαλεί η σπατάλη και κακοδιαχείριση των νερών του θεσσαλικού κάμπου.

Η εμμονή του απερχόμενου Υπουργού ΠΕΧΩΔΕ, Γ. Σουφλιά με την εκτροπή ζημίωσε τη χώρα με περίπου 400 εκατ. € (σύμφωνα με ανακοινώσεις του Υπουργείου) που προέρχονται από αμιγώς εθνικούς πόρους. Δεδομένου ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εδώ και 15 χρόνια έχει αρνηθεί τη χρηματοδότηση αυτού του έργου, η πραγματική ζημιά είναι πολλαπλάσια καθώς η χώρα στερήθηκε τη δυνατότητα να απορροφήσει αντίστοιχο ποσό κοινοτικών κονδυλίων για συγχρηματοδοτούμενα έργα.
Σε μια προσπάθεια να σταματήσουν αυτό το σκάνδαλο, οι οργανώσεις θα αντισταθούν με κάθε μέσο στην εκτέλεση του έργου τελικής επένδυσης σήραγγας μήκους 12 χλμ., ύψους 65 εκ. € που ανατέθηκε προεκλογικά στη Μηχανική Α.Ε. Την ίδια στιγμή, εκκρεμεί αίτηση ακύρωσης στο ΣτΕ κατά του νόμου Σουφλιά που από το 2006 εγκρίνει το έργο, παρακάμπτοντας 6 διαδοχικές αποφάσεις του ανώτατου δικαστηρίου.
Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις καλούν τον Πρωθυπουργό της 5ης Οκτωβρίου να λάβει την πολιτικά γενναία απόφαση για ακύρωση των έργων εκτροπής και να ανακοινώσει σαφές σχέδιο δράσης για την προστασία και οικολογική διαχείριση των υδάτινων πόρων του θεσσαλικού κάμπου, προς όφελος των Θεσσαλών αγροτών και του φυσικού περιβάλλοντος.
Πληροφορίες: Θεοδότα Νάντσου - WWF Ελλάς (6982471722), Δάφνη Μαυρογεώργου - Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος & Πολιτισμού (6977205351), Μαλαμώ Κορμπέτη – Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρία (6948803393), Μαρτίνος Γκαίτλιχ - Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης (6938016839), Άννυ Μητροπούλου – Δίκτυο Μεσόγειος SOS (6977695999)

read more “ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ”