Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΕΛΛΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΟΜΑΔΑ ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ
Φωτογραφική επιμέλεια adi
Κείμενο adi

Την προηγούμενη Δευτέρα (6/12/2010) αποφασίσαμε το βραδάκι να πάμε στο φημισμένο ¨Στοιχειωμένο σπίτι της Καστέλλας¨ ή αλλιώς το ¨Σπίτι του Μαυρομιχάλη¨. Το ακριβές σημείο που βρίσκεται είναι στην περιοχή ¨Βοτσαλάκια¨ λίγα μέτρα μετά τα γήπεδα μπάσκετ και απέναντι από το νησάκι Κουμουνδούρου. Η πρόσβαση δεν είναι πολύ δύσκολη, απλώς θα χρειαστούν λίγα μέτρα σκαρφαλώματος από τη μεριά της παραλίας ( από τη μεριά του δρόμου αφενός οι σιδερένιες πόρτες εισόδου είναι κλειδωμένες με λουκέτα και αφετέρου απέναντι υπάρχουν κατοικημένες πολυκατοικίες).


Έχουν ακουστεί πολλές ιστορίες γύρω από αυτό το παλιό αρχοντικό. Φημολογείται οτι άνηκε στους Μαυρομιχαλαίους και ο θρύλος λέει πως επί Τουρκοκρατίας κάποιος τούρκος είχε βιάσει και σκοτώσει μια κοπέλα στο σπίτι αυτό και από τότε το πνεύμα της εμφανίζεται ως μια λευκή φασματική μορφή η οποία στοιχειώνει το χώρο αυτό. Υπάρχουν πολλές αναφορές από προσωπικές εμπειρίες ατόμων που είδαν την συγκεκριμένη κοπέλα να στέκεται στο παράθυρο του 1ου ορόφου, αλλά φυσικά καμία δεν μπορεί να διασταυρωθεί. Επίσης λέγεται πως το αρχοντικό αυτό επικοινωνεί με τη σπηλιά του Παρασκευά, αλλά δυστυχώς δεν καταφέραμε να μπούμε λόγω κάποιου άστεγου που ήταν μέσα. Βέβαια μία από αυτές τις μέρες θα ξαναπάμε να κάνουμε άλλη μια προσπάθεια γιατί θεωρώ πως θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον.




Σαν προσωπική εμπειρία: Τα ερείπια του σπιτιού δημιουργούν ένα ¨στοιχειωμένο σκηνικό¨ και σε συνδυασμό βέβαια με το παρελθόν του, η όψη του αποκτά άλλη εικόνα. Δεν αντικρύσαμε , νιώσαμε, ακούσαμε τίποτα περίεργο, μόνο τη βαριά και ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που προκαλεί η ίδια η ιστορία του σπιτιού.







Μύθος ή πραγματικότητα, φάντασμα ή φαντασία… όπως και να έχει και αυτό, όπως και κάθε παλαιό κτήριο, έχει την δική του ιστορία να μας πεί ακόμα και μέσα από τα χαλάσματά του.


Διαβάστε περισσότερα: http://paysanias.blogspot.com/2010/12/blog-post_29.html#ixzz19XhBXlDf
read more “ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΕΛΛΑ”

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Ηλιούγεννα - Το αρχαίο Ελληνικό έθιμο των Χριστουγέννων

Τα Χριστούγεννα η εορτή της ανάμνησης της γεννήσεως του Ιησού Χριστού δηλαδή, αποτελούν την μεγαλύτερη γιορτή του Χριστιανισμού, αποτελώντας ημέρες χαράς για όλον τον Χριστιανικό κόσμο. Λόγω βέβαια της «οικονομικής εκμετάλλευσης» και του τεράστιου «οικονομικού τζίρου της εορτής» τα Χριστούγεννα εορτάζονται πλέον σχεδόν σε όλο τον κόσμο.
Ιχνηλατώντας την ιστορικότητα της εορτής ανακαλύπτουμε ενδιαφέροντα στοιχεία που αφορούν την ημερομηνία της εορτής, αλλά και συσχετίσεις με συνήθειες στον αρχαίο κόσμο. Αναζητώντας την ακριβή ημερομηνία γενέσεως του Ιησού ανακαλύπτουμε ότι αφενός στην... καινή Διαθήκη δεν γίνεται αναφορά για την εορτή Χριστουγέννων και αφετέρου ότι κανείς από τους Αποστόλους δεν τήρησε την 25η Δεκεμβρίου ως γενέθλια ημέρα του. Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός, (υπολογίζεται πως γεννήθηκε μεταξύ του 6 - 2 π. X.) Υπάρχουν όμως ενδείξεις που συνηγορούν στην Φθινοπωρινή γέννηση του, και όχι στην χειμερινή.Το εδάφιο από το Ευαγγέλιο του Λουκά παραδείγματος χάριν αναφέρει:
«Οι ποιμένες ήσαν κατά το αυτό μέρος διανυκτερεύοντες εν τοις αγροίς, και φυλάττοντες φύλακας της νυκτός επί το ποίμνιον αυτών» (2: 8). Η φράση αυτή έρχεται σε αντίθεση με τις πρακτικές των βοσκών καθώς τον χειμώνα λόγω του ψύχους οι ποιμένες δεν διανυκτερεύουν στους αγρούς. Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η γέννηση του Ιησού δεν έγινε το Δεκέμβριο αλλά το Φθινόπωρο εφόσον τα κοπάδια δεν ήταν στις στάνες. Γνωρίζουμε επίσης ότι η γέννηση συνέπεσε, με την απογραφή, που συνήθως γινόταν μετά την συγκομιδή, κατά τις αρχές Οκτωβρίου. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης επίσης συσχετίζει την γέννηση του Ιησού Χριστού με την εορτή της «Σκηνοπηγίας», η οποία γινόταν τον Οκτώβρη.


Στην Αγία Γραφή γενέθλιες και ονομαστικές εορτές δεν συνιστούνται. Στην πραγματικότητα τα Χριστούγεννα δεν συμπεριλαμβάνοντα στις αρχαίες γιορτές της Χριστιανικής Εκκλησίας, και μάλιστα η τήρηση των γενεθλίων καταδικάζονταν σαν ένα αρχαίο Ελληνικό "ειδωλολατρικό" έθιμο απεχθές στους Χριστιανούς. Ημέρα μνήμης των αγίων και μαρτύρων όριζαν αυτή του θανάτου. Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια αναφέρει σχετικά : «Τα Χριστούγεννα δεν ήταν ανάμεσα στις πρώτες εορτές της Εκκλησίας. Ο Ειρηναίος και ο Τερτυλλιανός την παραλείπουν από τους καταλόγους των εορτών» Έτσι Τα Χριστούγεννα ως εορτή των γενεθλίων του δεν γιορτάζονταν τα πρώτα 300 χρόνια. Η καθιέρωση της 25ης Δεκεμβρίου ως ημέρα των Χριστουγέννων έγινε στη Ρώμη από τον Πάπα Ιούλιο τον Α, τον 4ο μ.χ. αιώνα, μετά από έρευνα που έγινε στα αρχεία της Ρώμης για την χρονιά επί Αυγούστου απογραφής, και κατόπιν υπολογισμών βάση των Ευαγγελίων. Ένα στοιχείο που λήφθηκε υπόψιν είναι το η φράση από το κατ’ Ιωάννη γ’30«Εκέινον δει αυξάνειν, εμέ ελατούσθαι»


Στην πραγματικότητα όμως αυτό συνέβη διότι η συγκεκριμένη ημερομηνία συνέπεφτε με τις αρχαίες εορτές του Χειμερινού Ηλιοστασίου και την «Επιστροφή» του Ηλίου. Έκτοτε ο Χριστός όφειλε να είναι ο Ήλιος ο δίδων το φως εις τον κόσμο. Πριν εορταζόταν στις 6 Ιανουαρίου μαζί με τη βάπτιση του Ιησού (Θεοφάνεια). Αργότερα το έθιμο πιθανολογείται ότι μεταφέρθηκε στην Ανατολή, πιθανόν από τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό το 378-381 περίπου μ.Χ. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος (345-407 μ.Χ.) σε ομιλία του για τη γέννηση του Χριστού, αναφέρει ότι είχε αρχίσει στην Αντιόχεια να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου. Το σίγουρο είναι ότι την εποχή του Ιουστινιανού, τον 6ο αιώνα, ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου είχε εξαπλωθεί σχεδόν σε όλη την Ανατολή.


Τι εόρταζαν οι Αρχαίοι Έλληνες την περίοδο των Χριστουγέννων;




Οι αρχαίοι Έλληνες κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου γιόρταζαν την γέννηση του Διονύσου. Ο Διόνυσος αποκαλούταν «σωτήρ» και θείο «βρέφος», το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σέμελη. Ήταν ο καλός «Ποιμήν», του οποίου οι ιερείς κρατούν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη. Τον χειμώνα θρηνούσαν το σκοτωμό του Διονύσου από τους Τιτάνες, αλλά στις 30 Δεκεμβρίου εόρταζαν την αναγέννησή του. Οι γυναίκες-ιέρειες ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε. Ο Διόνυσος ζει» , ενώ σε επιγραφή αφιερωμένη στον Διόνυσο αναγράφεται:«Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το 'Αλφα και το Ωμέγα».


Αυτή η αρχαία Ελληνική γιορτή, είχε επίσης ταυτιστεί και με την γιορτή του Ηλίου, τον οποίο οι αρχαίοι λαοί είχαν θεοποιήσει. Συγκεκριμένα στους Έλληνες, είχε ταυτιστεί με τον Φωτοφόρο Απόλλωνα του Ηλίου, ο οποίος απεικονιζόταν πάνω στο ιπτάμενο άρμα του να μοιράζει το φως του Ηλίου. Οι αρχαίοι λαοί αναπαριστούσαν την κίνηση του ήλιου με την ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου που μεγάλωνε βαθμιαία καθώς αυξάνονταν και οι ώρες που ο ήλιος φωταγωγούσε την Γη, και πέθαινε ή ανασταίνονταν τον Μάρτιο την ημέρα της Εαρινής Ισημερίας, συμβολίζοντας με αυτόν τον τρόπο την αναγέννηση του φυτικού βασιλείου μέσα από την μήτρα της Γης. Το χειμερινό Ηλιοστάσιο 22-25 Δεκεμβρίου σημαίνει την αρχή του χειμώνα, και ο Ηλιος αρχίζει βαθμιαία να αυξάνει την ημέρα έως ότου εξισωθεί με την νύχτα, κατά την Ιση-μερία τον Μάρτιο. Τότε ο Ήλιος νικά το σκοτάδι, και έρχεται η άνοιξη, η εποχή της αναγέννησης για την φύση.




Η εορτή αυτή πέρασε και στην αρχαία Ρώμη με τις δημοφιλείς γιορτές των Σατουρνάλιων, προς τιμήν του Κρόνου τον Δεκέμβριο αλλά και της θεάς Δήμητρας, γι΄ αυτό και έκαναν θυσίες χοίρων για την ευφορία της γης . Τα Σατουρνάλια ήταν από τις σημαντικότερες και ονομάζονταν: « DIES INVICTI SOLIS », δηλαδή «Ημέρα του αήττητου ήλιου». Μια γιορτή που φυσικά την είχαν πάρει απο την γιορτή του Φωτοφόρου Απόλλωνα - Ηλίου!


Στην αρχαία Ρώμη, η εορτή άρχιζε στις 17 Δεκεμβρίου και διαρκούσε επτά ήμερες. Στην εορτή αυτή αντάλλασσαν δώρα, συνήθως λαμπάδες και στα παιδία έδιναν πήλινες κούκλες και γλυκά σε σχήμα βρέφους για να θυμίζουν το Κρόνο, που τρώει τα παιδιά του. Σταδιακά λοιπόν τα γενέθλια του θεού Ήλιου μετατράπηκαν σε γενέθλια του Υιού του Θεού. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι οι «εθνικοί» αποκαλούσαν την Πρώτη Ημέρα της εβδομάδας Ημέρα του θεού-Κυρίου Ήλιου, ορολογία την οποία αργότερα χρησιμοποίησαν και οι εκκλησιαστικοί Πατέρες για λόγους σκοπιμότητας ίσως. Κάτι που διασώζεται έως σήμερα στα Αγγλικά ως SUN-DAY, στα Γερμανικά SONN-TAG.
Ο Ιουστίνος ο μάρτυς (114-165 μ.Χ.) γράφει στη 2η απολογία του για τον Ιησού «...σταυρώθηκε, πριν το Σάββατο, ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ "ΚΡΟΝΟΥ" και την επόμενη ημέρα ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ (θεού) "ΗΛΙΟΥ" και η οποία μετονομάσθηκε σε ΚΥΡΙΑΚΗ, αναστήθηκε και εμφανίσθηκε στους μαθητές Του...»


Οι Αιγύπτιοι στις 25 Δεκεμβρίου εόρταζαν την γέννηση του θεού-ήλιου Όσιρη. Μετά την δολοφονία του ένα δένδρο ξεφύτρωσε στο οποίο ο Ίσις,σε κάθε επέτειο της γέννησης του στις 25 Δεκεμβρίου, άφηνε δώρα γύρω από το δένδρο. Οι Βαβυλώνιοι, και οι Φοίνικες ονόμαζαν το θεό-ήλιο Βαάλ , οι Πέρσες λάτρευαν τη γέννηση του Αήττητου-ήλιου και θεού Μίθρα Βασιλιά, ενώ οι Βραχμάνοι στην γέννηση του ψάλλουν: «Εγέρσου ω βασιλιά του κόσμου, έλα σε μας από τις σκηνές σου».


Εκτός όμως της ημέρας της γέννησης και πολλές από τις παραδόσεις που συνδέονται με τα Χριστούγεννα (ανταλλαγή δώρων, στολισμοί, κάλαντα, Χριστουγεννιάτικο δέντρο κλπ.) έχουν τις ρίζες τους σε παλαιότερες θρησκείες. Πιο συγκεκριμένα τα κάλαντα!
Πίσω από τα κάλαντα κρύβεται ένα αρχαίο Ελληνικό έθιμο με το όνομα Ειρεσιώνη, που αναφέρεται ήδη από τον Όμηρο, ο οποίος ευρισκόμενος στην Σάμο, σκάρωσε διάφορα τραγούδια τα οποία μαζί με μια ομάδα παιδιών τα τραγουδούσαν στα σπίτια των πλουσίων ευχόμενοι πλούτο, χαρά και ειρήνη. Συμβόλιζε την ευφορία και γονιμότητα της γης και εορτάζονταν δυο φορές το χρόνο, μια την άνοιξη με σκοπό την παράκληση των ανθρώπων προς τους θεούς κυρίως του Απόλλωνος-ήλιου και των Ωρών για προστασία της σποράς και μια το φθινόπωρο, για να τους ευχαριστήσουν για την συγκομιδή των καρπών. Ταυτόχρονα με τις ευχαριστίες προς τους θεούς, έδιναν ευχές και στους συνανθρώπους.






Τα παιδιά γύριζαν από σπίτι σε σπίτι, κρατώντας ελιάς ή δάφνης στολισμένα με μαλλί (σύμβολο υγείας και ομορφιάς) και καρπούς κάθε λογής, τραγουδώντας για καλύτερη τύχη και γονιμότητα της γης. Πολλά από τα παιδιά έφεραν τον κλάδο σπίτι τους και τον κρεμούσαν στην πόρτα όπου έμενε όλο το έτος.(κάτι που συνηθίζουμε να κάνουμε σήμερα την Πρωτομαγιά).


Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Αποστόλου Αρβανιτόπουλου, σχετικό με τα έθιμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου και των καλάνδων, μας σώζει ο Φίλιππος Βρετάκος στο βιβλίο του "Οι δώδεκα μήνες του έτους και αι κυριώτεραι εορταί των". Σε αυτό το βιβλίο του ο Φίλιππος Βρετάκος μας λέει:
"Το χριστουγεννιάτικον δένδρον συμβολίζει την αιωνιότητα της ζωής, διότι δεν γηράσκει και δεν χάνει, επομένως, την νεότητά του. Το δένδρον όμως των Χριστουγέννων δεν το ευρίσκω, εγώ τουλάχιστον, ως ξενικήν συνήθειαν, ως νομίζεται γενικώς, αλλ' εν μέρει ως αρχαίαν ελληνικήν. Είναι, δηλαδή, υπολείμματα της περιφήμου "ειρεσιώνης", και της "ικετηρίας" των αρχαίων Ελλήνων, και μάλιστα των αρχαίων Αθηναίων. Ήσαν δε η μεν Ικετηρία κλάδος ελαίας, από του οποίου εκρέμων ποκάρια μαλλιού, και έφερον αυτόν όσοι ήθελον να ικετεύσουν τον Θεόν ομαδικώς, δια την απαλλαγήν του τόπου από δεινού τινός κακού, π.χ. από νοσήματος, πανώλους, χολέρας ή ομοίου. Ως επί το πολύ, όμως, εβάσταζε την Ικετηρίαν άνθρωπος, ο οποίος ήθελε να τεθή υπό την προστασίαν θεού και της ανωτέρας αρχής, για να προβή εις αποκαλύψεις εναντίον ισχυρών ανθρώπων ή αρχόντων." ("Κληρονομία του αρχαίου κόσμου", εφημερίς "Εθνος", 31 Δεκεμ.1937)


Το χριστουγεννιάτικο δέντρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Γερμανία στο τέλος του 16ου, αλλά έως τις αρχές του 19ου αιώνα δεν ήταν διαδεδομένο ευρέως - τοποθετούνταν μόνο στις εκκλησίες. Το δέντρο ως Χριστιανικό σύμβολο, συμβολίζει την ευτυχία που κρύβει για τον άνθρωπο η γέννηση του Χριστού. Σταδιακά το δένδρο άρχισε να γεμίζει με διάφορα χρήσιμα είδη- κυρίως φαγώσιμα κι αργότερα ρούχα κι άλλα είδη καθημερινής χρήσης, (κάτι που γινόταν στους αρχαίους Ελληνικούς ναούς) συμβολίζοντας την προσφορά των Θείων Δώρων. Στην σύγχρονη Ελλάδα το έθιμο το εισήγαγαν οι Βαυαροί με τον στολισμό στα ανάκτορα του Όθωνα το 1833. Μετά τον το Β’ παγκόσμιο πόλεμο το δέντρο με τις πολύχρωμες μπάλες μπήκε σε όλα τα ελληνικά σπίτια.


Φυσικά μεγάλη εντύπωση προκαλεί και το μυθολογικό γεγονός του "Αγιοβασίλη" με το έλκηθρο του που το κινούν οι ιπτάμενοι τάρανδοι. Ούτε αυτό όπως καταλαβαίνετε, δεν θα μπορούσε να μην παρθεί απο την Αρχαία Ελλάδα. Όπως αναφέραμε πιο πρίν , τον μήνα Δεκέμβριο, οι Έλληνες γιόρταζαν τον Διόνυσο αλλά και τον Φωτοφόρο Απόλλωνα-Ηλίου παριστάνοντας τον πάνω στο ιπτάμενο άρμα του, να μοιράζει το φως. Το άρμα έγινε έλκηθρο, τα άλογα έγιναν τάρανδοι και το "δώρο" του φωτός που μοίραζε στους ανθρώπους ...έγινε κυριολεκτικά "μοίρασμα δώρων".


Τέλος το κόψιμο της βασιλόπιτας αποτελεί εξέλιξη του αρχαιο Ελληνικού εθίμου του εορταστικού άρτου, τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες πρόσφεραν στους θεούς σε μεγάλες αγροτικές γιορτές, όπως τα Θαλύσια και τα Θεσμοφόρια.


http://www.ellinikoarxeio.com/
read more “Ηλιούγεννα - Το αρχαίο Ελληνικό έθιμο των Χριστουγέννων”

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΕΚΑΚΗΣ : "Η βουλγαρική Κατοχή στην Ξάνθη"

Η βουλγαρική Κατοχή στην Ξάνθη:
Οι Έλληνες ιερείς απελάθηκαν.
Η λειτουργία των ελληνικών σχολείων απαγορεύθηκε.
Όσοι μιλούσαν ελληνικά δέρνονταν ή πλήρωναν πρόστιμο.

Από την σημερινή στήλη «Χρονοτοπία» του συγγραφέα Γιώργου Λεκάκη (www.lekakis.com), στην εφημερίδα«Χρόνος» Κομοτηνής:
Οι περισσότεροι Έλληνες ιερείς απελάθηκαν και αντικαταστάθηκαν υπό Βουλγάρων ιερέων. Μόνον σε απομεμακρυσμένα χωριά επέτρεπαν στους ολίγους παραμείναντας Έλληνας ιερείς να ιερουργούν ελ­ληνιστί.
Η λειτουργία των ελληνικών σχολείων απαγορεύθηκε, οι δε περισσό­τεροι εκ των Ελλήνων καθηγητών και διδασκάλων απελάθηκαν. Ιδρύθηκαν βουλγαρικά σχολεία, δημοτικό, γυμνάσιο, μέση εμπορική σχολή και μέση τεχνική σχολή. Οι μαθητές των σχολείων της μέσης εκπαιδεύ­σεως εστρατολογούντο και εκ των παραμεθορίων βουλγαρικών πόλεων, για να παρουσιασθεί αυξημένος ο αριθμός τους. Η φοίτησις των Ελληνο­παίδων στο βουλγαρικό δημοτικό σχολείο ήταν υποχρεωτική κατά το πρώτο έτος της κατοχής. Κατόπιν όμως οι βουλγαρικές Αρχές δεν επέμεναν.
Απαγορεύετο η χρήσις της ελληνικής γλώσσης στα δημόσια κέν­τρα και τις δημόσιες υπηρεσίες. Στους ομιλούντες ελληνιστί επεβάλλετο πρόστιμο, ή εξυλοκοπούντο. Στους Τούρκους επιτρεπόταν η χρήσις της τουρκικής γλώσσης.
Στους κατοίκους της πόλεως διενέμετο άρτος εξ αραβοσίτου 200 γραμμ. κατ’ άτομον ημερησίως, ουχί πάντοτε. Στους κατοίκους των κα­πνοπαραγωγών χωριών εδίδοντο 800 γραμμ. αραβοσίτου τον μήνα κατ’ άτομον προς 14 λέβα το κιλό, όταν το βουλγαρικό κράτος αγόραζε τον αραβόσιτο προς 6 λέβα το κιλό. Στους Έλληνες παραγωγούς σίτου ή αραβο­σίτου αφήνοντο προς διατροφή των οικογενειών τους και 100-150 κιλά σπόρος κατ’ άτομο για ολόκληρο το έτος. Αλλά και οι μικρές αυτές ποσότητες, οι οποίες αφήνοντο στους Έλληνες παραγωγούς, προς διατροφή τους και σπόρο, διαρπάζονταν κατά τις συχνότατες έρευ­νες κατ’ οίκον.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ: Η στρατολόγηση νέων.
Από το βιβλίο «Η μαύρη Βίβλος των βουλγαρικών εγκλημάτων εις την Ανατολικήν Μακεδονίαν και Δυτικήν Θράκην 1941-1944», έκδ. της εκθέσεως καθηγητών των Πανεπ. Αθηνών και Θεσσαλονίκης, Αθήναι, 1945.

ΠΗΓΗ:


read more “ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΕΚΑΚΗΣ : "Η βουλγαρική Κατοχή στην Ξάνθη"”

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Αποκάλυψαν το βαφτιστήριο της Άγιας Σοφιάς οι Τούρκοι!

Από το ONALERT



Αποκαλύφθηκε το Βαπτιστήριο της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, που έμεινε στο σκοτάδι από την εποχή της Άλωσης.
Η αποκάλυψη έγινε από τις τουρκικές αρχές μετά τις εργασίες αναπαλαίωσης που ολοκληρώθηκαν πριν από λίγες ημέρες.
Η χτιστή κολυμπήθρα , που θεωρείται η μεγαλύτερη της εποχής του Βυζαντίου χτίστηκε τον 6ο αιώνα παράλληλα με της εργασίες της Αγίας Σοφίας και βρίσκεται σε σημείο ακριβώς δίπλα από τον ιερό ναό.
Πάνω από 500 χρόνια, λίγοι ήταν αυτοί που μιλούσαν και γνώριζαν την ύπαρξη του Βαπτιστηρίου . Σύμφωνα με τους τούρκους αρχιαιολόγους μετά το.....
1453 , οπου η Αγία Σοφία μετατράπηκε σε τζαμί, το συγκεκριμένο σημείο του ναού χρησιμοποιήθηκε ως χώρος αποθήκευσης λαδιού για τα καντήλια. 



Όταν το 1935 η Αγία Σοφία έγινε μουσείο ξεκίνησαν οι ανασκαφές, το 1943 αποκαλύφθηκε η κολυμπήθρα που έχει χτιστεί από ένα κομμάτι μαρμάρου. Μετά από διαδοχικές εργασίες αποκαλύφθηκε πως όλο το σημείο αυτό ήταν το Βαπτιστήριο της Αγίας Σοφίας., 

Οι τουρκικές αρχές με αφορμή την ανάδειξη της Κωνσταντινούπολης ως «πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης» ξεκίνησαν τις εργασίες ανάδειξης και αναπαλαίωσης του συγκεκριμένου χώρου που ήταν υπο εγκατάλειψη. 

Ο γενικός γραμματέας του Πρακτορείου 2010 Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης Γιλμάζ Κουρτ, τόνισε « το Βαπτιστήριο, βρίσκονταν σε σημείο που ήταν κλειστό για το κοινό. Είναι ένα καλό δείγμα του Βυζαντινού πολιτισμού και της αρχιτεκτονικής. Η κολυμπήθρα είναι γερή και καθαρή όπως και τότε. Σε λίγο καιρό και οι επισκέπτες του Μουσείου μας θα μπορούν να την βλέπουν.»

Ο πρόεδρος του Μουσείου της Αγίας Σοφίας Χαλούκ Ντουρσούν, μιλώντας στους δημοσιογράφους τόνισε ότι το Βαπτιστήριο, χρησιμοποιήθηκε για μαζικές βαπτίσεις κυρίως μετά τον 6ο αιώνα μ.Χ. « Υπάρχαν δίπλα της και σημεία που τοποθετούνταν σταυροί και εικόνες, πιθανότατα αυτά τα κομμάρια εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της εισβολής των Λατίνων» τόνισε ο ίδιος.. 

Ο Χαλούκ Ντουρσούν υπενθύμισε πως πρώτη φορά μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης βγαίνει στο φως της δημοσιότητας αυτό το Βαπτιστήριο. 

Βέβαια με την αποκάλυψη αυτή οι Τούρκοι αναμένουν και οικονομικά οφέλη καθώς ευελπιστούν πως θα αυξηθεί ο αριθμός των τουριστών που θα θέλουν να δουν την κολυμπήθρα που έμεινε στο σκοτάδι από το 1453. 

«Η Αγία Σοφία, ξεκίνησε πριν λίγα χρόνια να έχει 2 εκατομμύρια επισκέπτες και το 2010 φτάσαμε στα 3 εκατομμύρια, Υπάρχει μια ραγδαία αύξηση. Έχω τις επιφυλάξεις μου από αυτή την μαζική προσέλευση διότι ο χώρος της Αγίας Σοφίας είναι στενός. Δεν είναι σχεδιασμένη ως μουσείο, είναι ένα μνημείο. Πάντως με την αποκάλυψη τη σημερινή περιμένουμε κι άλλη αύξηση στους επισκέπτες» δήλωσε ο διευθυντής του Μουσείου.


read more “Αποκάλυψαν το βαφτιστήριο της Άγιας Σοφιάς οι Τούρκοι!”

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Πέλυ Φιλιππάτου (σπηλαιολόγος): Το Σπήλαιο του Σχιστού..."οι πρώτοι κάτοικοι της Αττικής ζούσαν στο όρος Αιγάλεω το 10.000 π.Χ."



"Οι πρώτοι κάτοικοι της Αττικής... ζούσαν στο όρος Αιγάλεω, το 10.000 π.Χ!"

Πέλυ Φιλιππάτου (σπηλαιολόγος)


Οι πρώτοι κάτοικοι της Αττικής... ζούσαν στο όρος Αιγάλεω, το 10.000 π.Χ!
Ο αρχαιότερος κάτοικος της Αττικής ζούσε στο όρος Αιγάλεω με θέα τη θάλασσα, κυνηγούσε στα δάση της περιοχής ελάφια, ψάρευε στα πλούσια νερά του Σκαραμαγκά και κατοικούσε στο Σπήλαιο Σχιστού, πάνω από την ομώνυμη σημερινή λεωφόρο.
Αυτό είναι το συμπέρασμα της αρχαιολογικής έρευνας στο Σπήλαιο, που έφερε στο φως σημαντικά ευρήματα,
ικανά να προσθέσουν στοιχεία για την κατανόηση των πρώιμων φάσεων της προϊστορίας της Αττικής και του Αιγαίου εκείνη τη «σκοτεινή» ακόμη περίοδο. Βγαίνουν, δηλαδή, συμπεράσματα για τον τρόπο ζωής του προϊστορικού ανθρώπου, αλλά και για τη μορφή του περιβάλλοντος της περιοχής μας, από τα υπολείμματα των τροφών του.


Η πρώτη κατοίκηση
Οι ανασκαφείς Φάνης Μαυρίδης - Λίνα Κορμαζοπούλου και η ομάδα τους χρονολογούν την πρώτη κατοίκηση του σπηλαίου από την 11η έως και την 7η χιλιετία π.Χ., ανεβάζοντας κατά περίπου μία χιλιετία τις μέχρι τώρα γνωστές περιπτώσεις πρώιμης κατοίκησης της Αττικής. Σημειώνουν πως είναι μοναδική για την Αττική η σχετική ανακάλυψη.
Η χρονολόγηση έγινε με τη μέθοδο του ραδιενεργού άνθρακα 14. Αποδεικνύεται η παρουσία ανθρώπινων ομάδων κατά το ύστερο Πλειστόκαινο και το πρώιμο Ολόκαινο, δηλαδή περίπου από το τέλος της Ανώτερης Παλαιολιθικής και κατά τη διάρκεια της Μεσολιθικής. Δεν αποκλείεται τα σχετικά χρονικά όρια να πάνε ακόμη πιο πίσω στον χρόνο, καθώς η έρευνα θα συνεχιστεί σε βαθύτερα στρώματα, λένε οι ανασκαφείς.
Η επόμενη φάση κατοίκησης προσδιορίζεται «μεταξύ της Μέσης Νεολιθικής και της Πρώιμης Εποχής του Χαλκού (περίπου 6η-3η χιλιετία π.Χ.)».


Κυνηγοί και ψαράδες
Οι κάτοικοι του σπηλαίου ήταν τροφοσυλλέκτες, κυνηγοί και ψαράδες. Από τη μελέτη των οστών των ζώων που περισυλλέχθηκαν στις βαθύτερες επιχώσεις διαπιστώθηκε ότι η διατροφή τους περιλάμβανε ελάφια, λαγούς, αλλά και μια ράτσα αλόγων που έχουν χαθεί σήμερα, καθώς και πουλιά, ψάρια και θαλάσσια όστρακα.
Η παλαιοβοτανική μελέτη έχει δείξει έως τώρα την παρουσία διαφόρων φυτών σε άγρια μορφή (δεν είχε αναπτυχθεί ακόμη η γεωργία): όσπρια σε άγρια μορφή (όπως φακές), μπιζέλι, δημητριακά (όπως κριθάρι και βρώμη), φρούτα και καρποί (όπως σύκα, κράνια) κτλ.
Οι οικιστές του Σπηλαίου κατασκεύαζαν εργαλεία από πρώτες ύλες όπως ο ραδιολαρίτης και διάφορες ποικιλίες πυριτόλιθου. Βρέθηκε ένα οστέινο αντικείμενο, που θυμίζει αγκίστρι και μπορεί να χρονολογείται τόσο στη Μεσολιθική όσο και στη Νεολιθική φάση χρήσης του Σπηλαίου.
Από τη Νεώτερη και Τελική Νεολιθική περίοδο προέρχονται και ευρήματα κεραμικής. Κεραμικά ευρήματα και ειδώλια έχουμε και από την ύστερη αρχαϊκή, κλασική και πρώιμη ελληνιστική εποχή. Φαίνεται μάλιστα ότι εκεί υπήρξε σημαντικός χώρος άσκησης λατρείας κατά την κλασική περίοδο.
Το σπήλαιο Σχιστού αποτελείται από δύο ευρύχωρους θαλάμους. Στον πρώτο θάλαμο παρατηρούνται τεχνικές επεμβάσεις (πλατώματα, αναχώματα, βαθμίδες λαξευμένες στον βράχο) και στον δεύτερο υπήρξαν τα κινητά ευρήματα στα οποία αναφερθήκαμε. Κατά το παρελθόν υπήρξαν λαθρανασκαφές, που προκάλεσαν καταστροφές. Ερευνήθηκε για πρώτη φορά το 2000 από τους Δ. Χατζηλαζάρου και Α. Ζαμπίτη. Η ανασκαφή των Φ. Μαυρίδη - Λ. Κορμαζόγλου ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2006 και βρίσκεται σε εξέλιξη.
Η ανασκαφική έρευνα υποστηρίζεται από το Ίδρυμα Ιωάννη Κωστόπουλου και το Ινστιτούτο Αιγαιακής Προϊστορίας της Νέας Υόρκης. Μετέχουν και ξένοι επιστήμονες, οι οποίοι μελετούν τα οστέινα αντικείμενα, κεραμικά, ενώ εξειδικευμένες αναλύσεις και μελέτες βρίσκονται σε εξέλιξη σε εργαστήρια της Ελλάδας και του εξωτερικού.
read more “Πέλυ Φιλιππάτου (σπηλαιολόγος): Το Σπήλαιο του Σχιστού..."οι πρώτοι κάτοικοι της Αττικής ζούσαν στο όρος Αιγάλεω το 10.000 π.Χ."”

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Η ιστορία της ιαχής "ΑΕΡΑ".




Γράφει ο Γιώργος Δαμιανός

Λίγες λέξεις της Νεοελληνικής γλώσσας κρύβουν τη μαγεία της ιαχής αέρα! Μεγάλωσαν και μεγαλώνουν ελληνόπουλα που συγκινήθηκαν, δάκρυσαν, θαύμαζαν τον ηρωισμό των παλικαριών στα ελληνοαλβανικά σύνορα, το 1940.


Ο παλμός αυτής της συγκίνησης δονούσε στην ιαχή αέρα και σε ό,τι αυτή αντιπροσώπευε στη μεταπολεμική Ελλάδα. Καμία λέξη δε συγκέντρωσε την ορμή και το δυναμισμό της νιότης, όσο η ιαχή αέρας. Ελάχιστοι, όμως, γνωρίζουν ότι πρωτοακούστηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης 30 χρόνια πρίν από το έπος του ΄40.


Συγκεκριμένα, πρωτοχρησιμοποιήθηκε το 1908 από το 2ο τάγμα της Κρητικής πολιτοφυλακής του πρώτου τακτικού στρατού της Κρήτης, που τελούσε υπό την προστασία του ευρωπαϊκού στρατού. Χρησιμοποιήθηκε σε εκπαιδευτική πορεία, από κάποιον στρατιώτη, κατά τη διάρκεια ανεμοστρόβιλου και το επανέλαβαν, χάριν ευθυμίας, οι υπόλοιποι.
Από τότε, το επαναλάμβαναν συχνά, κάθε φορά που διαλυόταν ή συντασσόταν το Τάγμα (αρχικά, ήταν, δηλαδή, μία ζητωκραυγή, ένα “πείραγμα”, και όχι πολεμική ιαχή). Στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων (1912, 1913, Ήπειρο και Μακεδονία) η ιαχή διαδόθηκε από τους Κρήτες σε ολόκληρο το ελληνικό στράτευμα.

Στην αρχή, όμως, η καινοτομία αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία, γιατί ο τακτικός στρατός χρησιμοποιούσε τις αρχαίες ιαχές: αλαλά ή αλαλαί ή ελελεύ ή το εξευρωπαϊσμένο : χιπ, χιπ, ουρρά (hip, hip, hurrah), άλλωστε οι περισσότεροι αξιωματικοί του στρατού μας είχαν εκπαιδευτεί στα στρατόπεδα της Γερμανίας, Γαλλίας, Αγγλίας.

Η αρχαία ιαχή αλαλά προήλθε από τη μυθική κόρη του Πολέμου, την Αλαλά (Πίνδαρος, απ. 225: Κλυθ΄ Αλαλά Πολέμου θυγατέρα). Απ εδώ προήλθαν οι λέξεις αλαλαγή, αλάλαγμα (Κ.Παλαμάς, Ασαλ. Ζωή: της νίκης σου το αλάλαγμα…) και το ρ. αλαλάζω (Ψαλμ.99, αλαλάξατε τω Κυρίω…, ή Κ.Δ. Κορινθ. 1,13,1 : …γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον).

Η πολεμική ιαχή «αέρα» επισημοποιήθηκε κατά τον ελληνοιταλικό πόλεμο και γι΄ αυτό συνέβαλαν, άθελα τους, οι Ιταλοί. Ο Ιταλικός φασιστικός στρατός χρησιμοποιούσε την ιαχή : «eja (προφ. : εγιά), eja, eja, alala». Ήταν μία ιαχή που είχε καθιερώσει ο ποιητής Gabriele d Annunzio (1863 – 1938) στη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (Αύγουστος του 1917). Ο ίδιος, ο ποιητής, αναφέρει ότι την επέβαλε στους αεροπόρους του (ήταν διοικητής αεροπορικού σμήνους) λέγοντας: «είναι καιρός να καταργήσουμε αυτό τον βαρβαρικό ήχο (εννοούσε το: Hip! Hip! Hip! hurrah) και στη θέση του θα βάλουμε το alala με το οποίο ο Αχιλλέας παρακινούσε τα άλογα του και το Λατινικό επιφώνημα eja».

Εικοσιτρία χρόνια αργότερα οι Ιταλοί εισβολείς θα χρησιμοποιήσουν στα βουνά της Πίνδου την ιαχή eja! eja! alala (ειρωνεία: να ήξεραν, άραγε, οι αγράμματοι Ιταλοί στρατιώτες ότι χρησιμοποιούσαν μία αρχαία ελληνική ιαχή για να σκοτώσουν τους σύγχρονους Ελληνες). Πάντως, η ηχητική ομοιότητα με την επανάληψη των φωνηέντων -α- και –ε- (στη λ.eja: προφ. εγιά) έφερε στο μυαλό των Ελλήνων την Κρητική ζητωκραυγή αέρα και ανταπέδωσαν καθιερώνοντας την λ. αέρα, ως την πιο ηρωική ολόκληρης της ελληνικής ιστορίας. Η ιαχή αέρα έχει τον ίδιο αριθμό συλλαβών με το αλαλά (δεν αλλάζει ο ρυθμός) και περιλάμβανει το –α- και το –ε-, που προφέρονται εύκολα, όταν τρέχουν οι στρατιώτες (περιλαμβάνονται, αλλωστε, και στο αλαλά και στο ελελευ, αλλά και στο eja)

Ας δούμε, όμως, και τη μη ηρωική πλευρά της ιαχής
- Φαντάζομαι το δρόμο του γυρισμού: τα ηρωικά παλληκάρια να επιστρέφουν έχοντας παραδώσει τα όπλα σε αυτούς που μέχρι χθες νικούσαν, να περπατούν με το κεφάλι κατεβασμένο στην άκρη του δρόμου και να τους κοροϊδεύουν οι θρασύδειλοι Ιταλοί επαναλαμβάνοντας ειρωνικά την ιαχή αέρα (πραγματικό περιστατικό).
- Οι Έλληνες συνεργάτες των Γερμανών (τα αλεξίποινα Τάγματα Ασφαλείας) χρησιμοποιούσαν την ιαχή αέρα, όταν έκαναν έφοδο για να συλλάβουν Έλληνες πατριώτες και να τους παραδώσουν στους Γερμανούς κατακτητές.
- Στο Γράμμο και ο τακτικός και ο δημοκρατικός στρατός φωναζαν αέρα, όταν εξαπέλυαν επίθεση κατά των αδελφών. Αέρα σε ποιόν, βρε παλληκάρια; Ποιος είναι ο εχθρός; Γιατί να φύγει; Που να πάει;
Μέσα σε λίγα χρόνια φτήνυναν οι άνθρωποι και οι λέξεις...

Πάντως, προτιμώ να κρατήσω τη συγκίνηση που μου έδινε στα πρώτα μαθητικά χρόνια η ιαχή αέρα και να μη σκέφτομαι την ξεδιάντροπη χρήση της στην Κατοχή και τον Εμφύλιο. Είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι (Καβάφης) να θυμάμαι τη χαρά και τη ντροπή συνάμα.

Πηγή

από το Ελλήνων Αφύπνιση
read more “Η ιστορία της ιαχής "ΑΕΡΑ".”

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 1940!!!

H Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει τους στρατούς τεσσάρων χωρών ταυτόχρονα, Αλβανίας, Ιταλίας, Γερμανίας, και Βουλγαρίας.


ΗΜΕΡΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
Ελλάς:           219   
Νορβηγία        61   
Γαλλία             43  [Η υπερδύναμη της εποχής]
Πολωνία         30   
Βέλγιο             18 
Ολλανδία          4    
Γιουγκοσλαβία 3  
Δανία                0 μέρες [Οι Δανοί παραδώθηκαν σε έναν μοτοσικλετιστή του Χίτλερ ο οποίος μετέφερε στον Δανό βασιλιά αίτηση του Χίτλερ για διέλευση των ναζιστικών στρατευμάτων, ο Δανός βασιλιάς σε ένδειξη υποταγής παρέδωσε το στέμμα του στον μοτοσικλετιστή  για να το πάει στο Βερολίνο και στον Χίτλερ.......]
Τσεχοσλοβακία 0
Λουξεμβούργο   0

ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ
Οι νεκροί Ελληνες στρατιώτες ανήλθαν κατά την διάρκεια των 219 ημερών  στους 13.676

Κατά την διάρκεια της τετραπλής κατοχής που ακολούθησε τα κατοχικά στρατεύματα εκτέλεσαν:
Αλβανοί:       1165  (Πάργα , Μαργαρίτιο, Παραμυθία)
Ιταλοί:          8000
Boύλγαροι:  25000
Γερμανοί:    50000
read more “ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 1940!!!”

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ "Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑ" ΣΤΟ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ


Την Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010 και ώρα 19.00 στο Πολιτιστικό Κέντρο "Αντώνης Σαμαράκης" στο Κερατσίνι έγινε η παρουσίαση του βιβλίου του συγγραφέα-ερευνητή Γιώργου Λεκάκη "Η Άγνωστη Μικρά Ασία" (κυκλοφορεί σε β΄ έκδοση από τις εκδόσεις "Κάδμος") με ομιλία και προβολή διαφανειών από τον ίδιο τον συγγραφέα.
Το βιβλίο προλόγισε ο θεατράνθρωπος Αλέκος Χρυσοστομίδης και ο ηθοποιός Ηλίας Λογοθέτης.
Η παρουσίαση του βιβλίου έγινε στα πλαίσια του τριήμερου αφιερώματος μνήμης στον Μικρασιατικό και Ποντιακό Ελληνισμό, που διοργανώνει η ανεξάρτητη δημοτική κίνηση πολιτών Κερατσινίου - Δραπετσώνας "ΚΑΛΗ ΜΕΡΑ" και ο πρόεδρος της κίνησης και υποψήφιος Δήμαρχος Λουκάς Τζανής.
Να δώσουμε συγχαρητήρια στον υποψήφιο Δήμαρχο της πόλης κ. Λουκά Τζανή και στους συνεργάτες του, για την μεγάλη αυτή προσφορά τους, στον κόσμο του Κερατσινίου και της Δραπετσώνας.

Στην παρουσίαση παρευρέθηκε και ο δημοσιογράφος της εφημερίδας «ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΤΩΝ» και καθηγητής φυσικής αγωγής , Σταύρος Λιλόγλου , ο οποίος είναι Ιδρυτικό Μέλος της Ένωσης Μκρασιατών Κερατσινίου και συμμετέχει ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Κερατσινίου-Δραπετσώνας με τον συνδυασμό "ΚΑΛΗ ΜΕΡΑ", του Λουκά Τζανή.
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΤΙΚΟΣ
read more “ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ "Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑ" ΣΤΟ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ”

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

3ΗΜΕΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΜΝΗΜΗΣ ΣΤΟΝ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ 15, 16 ΚΑΙ 17 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ






Η Δημοτική Κίνηση Πολιτών Κερατσινίου - Δραπετσώνας «ΚΑΛΗ ΜΕΡΑ» και ο Πρόεδρος της κίνησης ΛΟΥΚΑΣ ΤΖΑΝΗΣ, σας προσκαλούμε στο τριήμερο αφιέρωμα μνήμης στον Μικρασιατικό και Ποντιακό Ελληνισμό.

Αγωνιζόμαστε για την προβολή της πολιτιστικής ταυτότητας του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας και του Πόντου ως αναπόσπαστο κομμάτι

της συνολικής εικόνας και κουλτούρας του νέου Δήμου Κερατσινίου - Δραπετσώνας.

Η παρουσία σας στις εκδηλώσεις μας, αποτελεί για μας μεγάλη τιμή.

Τετάρτη 15/9 & ώρα 19.00

πολιτιστικό Κέντρο «ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ» (Μικράς Ασίας 24 κ΄ Παπαναστασίου) παρουσίαση του βιβλίου «Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ» του συγγραφέα κου Γεωργίου Λεκάκη με προβολή εικόνων και σχολιασμό του.

Προλογίζουν :

Ο συγγραφέας και θεατράνθρωπος κος Αλέκος Χρυσοστομίδης και ο ηθοποιός κος Ηλίας Λογοθέτης.


Πέμπτη 16/9 &ώρα 19.00

πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα Μερκούρη» (Εμμ. Μπενάκη 70 Αμφιάλη) Προβολή της ταινίας του Νίκου Κούνδουρου «1922»

Προλογίζουν :

η κα Γαβριηλίδου Μαρία, Πρόεδρος του συλλόγου ΦΛΟΓΗΤΑΙΝΩΝ

και ο κος Μαντούβαλος Κωνσταντίνος ιδρυτικό μέλος

της Ένωσης Μικρασιατών Κερατσινίου.

Παρασκευή 17/9 & ώρα 20.00

πλατεία Βάρναλη Δραπετσώνα Μουσικό αφιέρωμα στην Ποντιακή και Μικρασιατική παράδοση.

Προλογίζει η κα Χαφουσίδου Χριστίνα Γενική Γραμματέας της Ένωσης Ποντίων Πειραιά – Κερατσινίου – Δραπετσώνας.

Χορεύουν τα συγκροτήματα των συλλόγων ΘΥΜΑΙΤΑΔΩΝ και Ένωσης Ποντίων Πειραιά – Κερατσινίου – Δραπετσώνας.

Λαϊκά Σμυρναίικα τραγούδια από το μουσικό συγκρότημα του Παύλου Κοντογιαννίδη και ποντιακά από τον Γ. Δημητριάδη.

Ο Επικεφαλής

Λουκάς Τζανής

Υπ. Δήμαρχος Κερατσινίου -Δραπετσώνας

Τις εκδηλώσεις συντονίζει η κα Αναγνωστάκη Αργυρώ - Φιλόλογος


read more “3ΗΜΕΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΜΝΗΜΗΣ ΣΤΟΝ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ 15, 16 ΚΑΙ 17 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ”