Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Πώς αποκτά κανείς την Ελβετική υπηκοότητα


Αξίζει τον κόπο να δει κανείς πώς αποκτά κανείς την Ελβετική υπηκοότητα.
Η Ελβετία είναι χώρα που χαρακτηρίζεται από αυξημένο βαθμό άμεσης δημοκρατίας, οικονομικής ευμάρειας, ευνομίας, και μακρόχρονης ειρήνης. Θα μπορούσαμε να υιοθετήσουμε πολύ χειρότερα πρότυπα από αυτήν! Ας δούμε λοιπόν τί κάνει η Ελβετία, από το επίσημο σάιτ της χώρας:
Swiss citizenship Regular naturalisation

Κατ' αρχήν να τονίσω πως η Ελβετία έχει ομοσπονδιακό σύστημα και κάποιος γίνεται πολίτης συγκεκριμένης κοινότητας και καντονιού. Επομένως πρέπει να έχει συνήθως επιπλέον προϋποθέσεις από αυτές που ισχύουν στο ομοσπονδιακό επίπεδο και στις οποίες θα αναφερθώ παρακάτω.

Σημειώνω μάλιστα πως σε μερικές κοινότητες οι Ελβετοί ψηφίζουν για το αν θέλουν κάποιος να γίνει πολίτης ή όχι.

Ας δούμε όμως τί ισχύει σε ομοσπονδιακό επίπεδο.

Πώς γίνεται κάποιος Ελβετός υπήκοος


Υπάρχουν ορισμένοι βασικοί τρόποι για να γίνει κανείς Ελβετός
Να έχει έναν Ελβετό γονέα
Να υιοθετηθεί από Ελβετό πολίτη πριν ενηλικιωθεί
Απλοποιημένη διαδικασία πολιτογράφησης για τους/τις συζύγους και τα παιδιά των Ελβετών
Κανονική διαδικασία πολιτογράφησης
Κανένας δεν γίνεται Ελβετός με τη γέννησή του αν δεν έχει Ελβετό γονέα. Παρακάτω θα δούμε τις προϋποθέσεις κανονικής πολιτογράφησης (regular naturalisation):

12 χρόνια νόμιμοι κάτοικοι της Ελβετίας. Τα χρόνια μεταξύ 10 και 20 μετρούν διπλά. Άρα 6 το λιγότερο χρόνια.

Εξετάζεται αν έχουν ενσωματωθεί στον Ελβετικό τρόπο ζωής, γνωρίζουν τα Ελβετικά έθιμα και παραδόσεις, τηρούν τους Ελβετικούς νόμους, δεν θέτουν σε κίνδυνο την εσωτερική ή εξωτερική ασφάλεια της χώρας.

Όσοι απορρίπτονται δεν έχουν δικαίωμα έφεσης στην απορριπτική απόφαση
Όποιοι γίνονται δεκτοί σε ομοσπονδιακό επίπεδο δεν τελειώνουν.

Απλά λαμβάνουν την άδεια να ζητήσουν πολιτογράφηση στο επίπεδο του καντονιού και της κοινότητας. Για παράδειγμα τα καντόνια έχουν τους δικούς τους κανόνες για πόσα χρόνια πρέπει να είναι κανείς κάτοικός τους που ποικίλουν από 2 έως 12 χρόνια, ενώ πρέπει σε μερικές κοινότητες να είναι κάτοικοι έως και 5 χρόνια.

Είναι νομίζω προφανές πως η Ελβετία είναι πολύ πιο αυστηρή από το σύστημα πολιτογράφησης που ισχύει σήμερα στην Ελλάδα και από αυτό που προτίθεται να υιοθετήσει το ΠΑΣΟΚ. Εγείρεται λοιπόν το ερώτημα, γιατί να μην ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Ελβετίας, της Δανίας, ή της Γερμανίας; Όταν μας ομιλούν για Ευρωπαϊκά ήθη που πρέπει να υιοθετήσουμε, θεωρούν πως αυτές οι χώρες δεν είναι Ευρωπαϊκές;

Έχει σημασία όμως να δούμε πώς η Ελβετία δέχεται και μετανάστες.

Σίγουρα όχι με την πολιτική των εκ των υστέρων νομιμοποιήσεων με την οποία δημιουργήθηκε ο δικός μας μεταναστευτικός πληθυσμός.

Πώς να μεταναστεύσει κάποιος στην Ελβετία για εργασία

Labour/Work Permits: διαφορετικοί κανόνες ισχύουν για τους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης/European Free Trade Association (Ισλανδία, Λιχτενστάιν, Ελβετία, Νορβηγία) και για τους πολίτες εκτός αυτών των χωρών για του οποίους: περιορισμένος μόνο αριθμός διοικητικών εργαζομένων, ειδικών, και άλλων υπαλλήλων με προσόντα γίνεται δεκτός.

Καμιά σχέση λοιπόν με τον δικό μας μεταναστευτικό πληθυσμό ο οποίος δημιουργήθηκε ετσιθελικά και αποτελείται κυρίως από άτομα που προσφέρουν ανειδίκευτη εργασία.

Συνοψίζοντας:

Η Ελβετία δέχεται στο έδαφος της για να εργαστούν κυρίως Ευρωπαίους και περιορισμένο αριθμό ατόμων με ειδικά προσόντα από όλες τις υπόλοιπες χώρες. Όσους δέχεται απαιτεί την πλήρη ενσωμάτωση πριν καν τους δώσει άδεια να ζητήσουν άδεια πολιτογράφησης από τα καντόνια και τις κοινότητες που μπορούν να θέσουν την πολιτογράφησή τους έως και σε δημοψήφισμα!

Έτσι κάνει μια από τις ευνομούμενες χώρες της Ευρώπης. Γι' αυτό είναι άλλωστε ευνομούμενη.

Αν νομίζετε πως η μεταναστευτική πολιτική της Ελλάδας έχει να μάθει κάτι από τους Ελβετούς πάτε στο opengov.gr και απαιτείστε δημοψήφισμα για τις προχειρότητες της κυβερνητικής πρότασης!
ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΙΛΟΓΛΟΥ
read more “Πώς αποκτά κανείς την Ελβετική υπηκοότητα”

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Το κόλπο της πολύ-πολιτισμικής Ανοιχτής Κοινωνίας τους ...



Η "κλειστή" μας κοινωνία ήταν χωρίς βιασμούς 80χρονων γυναικών ή ατόμων με ειδικές ανάγκες , χωρίς κλοπές και δολοφονίες για 10 ευρώ, χωρίς άτομα να φτύνουν στα τρόλευ και να αφοδεύουν σε κεντρικούς δρόμους, χωρίς φυλετικές ταραχές. Δεν βλέπαμε γυναίκες με μαντίλες και μπούρκες ούτε άτομα να μαστιγώνονται για τη θρησκεία τους.
Τώρα η κοινωνία μας είναι κλειστή όσο ποτέ. Προσφέρεται μόνο για την ψωροελίτ που φυλάσσεται απο σωματοφύλακες και αστυνομικούς...
Με τους Μουσουλμάνους δεν έχουμε πρόβλημα. Με τη λαθρομετανάστευση έχουμε. Εξάλλου τους χρησιμοποιούν. Ας το καταλάβουν. Δεν έγιναν ξαφνικά ανθρωπιστές οι τοκογλύφοι, οι τραπεζίτες, οι καναλάρχες, οι βιομήχανοι και οι λοιποί.
Τους θέλουν:

1)Για φθηνούς και αναλώσιμους δούλους.
2)Για να μας αλλοιώσουν.
3)Για να δρουν κάποιοι αόρατοι πια στον πολυπολιτισμικό κόσμο με τις δεκάδες φυλές
4)Να επεμβαίνουν δήθεν ως προστάτες στις φυλετικές ταραχές.
5)Υπάρχουν ακόμα και ερωτικά κίνητρα ώστε να καλύπτονται ιδιαιτερότητες.
Ο πεινασμένος κάνει τα πάντα.
ΕΠΙΣΗΣ ΜΕΝΟΥΝ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ:
1.Γιατί οι «οικονομικοί» και άλλοι «μετανάστες» δεν πήγανε σε χώρες κοντά στον τόπο από όπου αναγκαστήκανε να φύγουν, αλλά διέσχισαν την αχανή Τουρκία και θαλασσοπνίγηκαν για εγκατάσταση στην Ελλάδα;

2.Γιατί δεν προτίμησαν την Σαουδική Αραβία; Την Ιορδανία, την Συρία; την Γεωργία, τη Ρωσία; Γιατί δεν προτίμησαν την Τουρκία των ευρωπαϊκών προοπτικών, η το πολυ-πολιτισμικό Κόσοβο;

3.Γιατί προτίμησαν να εγκατασταθούν στην Ελλάδα των 10,000,000 κατοίκων με τους πτυχιούχους των 700 ευρώ και τους υπαλλήλους των μείον 700 ευρώ, δια της βίας ;
4.Γιατί επιτρέπεται να καλλιεργείται ο μύθος ότι οι περισσότεροι «μετανάστες» σκοπεύουν να προχωρήσουν προς την Ευρώπη;
5.Γιατί οι «μετανάστες» δεν προχωρούν προς .....
....την Ευρώπη; Ποιός τους σταματά; Η Ελλάδα; Η υπόλοιπη Ευρώπη; Οι Βρυξέλλες; Γιατί δεν τους θέλει η Ευρώπη;
6.Γιατί πρέπει να σεβαστούμε την επιλογή τους να παραμείνουν στην Ελλάδα και όχι στην Τουρκία; Μήπως διώκονται από τους πολιτισμικά και θρησκευτικά συγγενείς τους; Γιατί δεν παραμένουν και δεν διαμαρτύρονται εκεί; Γιατί δεν τους θέλει και τους …διώχνει η Τουρκία;

7.Γιατί οι ομάδες ΜΚΟ που υποστηρίζουν τους «μετανάστες» δεν καταγγέλλουν την Σαουδική Αραβία, την Τουρκία, το Ισραήλ, την Ιορδανία, την Λιβύη, την Τυνησία, την Αίγυπτο, για ρατσισμό και ξενοφοβία;
8.Γιατί ξεχνάμε τις τόσες ανταλλαγές πληθυσμών που γίνανε τον προηγούμενο αιώνα για να ζήσουμε χωριστά και μονιασμένοι με τους γείτονες, αλλά και μεταξύ μας, και προσπαθούμε με μανία να επαναλάβουμε τα ίδια λάθη που θα έχουν τα ίδια ή πιο άσχημα επακόλουθα;
9.Γιατί το μόρφωμα αυτό έχει υποχρεώσει μεθοριακά/ακριτικά μέλη-κράτη του να γίνουν οικοδεσπότες των «μεταναστών», παρά την θέλησή τους, και επί πλέον κατηγορεί την Ελλάδα ότι δεν τους προσέχει;
10.Γιατί η Αμερική και το Ισραήλ έχουν φράξει με ατσάλινους φράχτες τα σύνορά τους για να εμποδίσουν τους Μεξικάνους και τους Παλαιστίνιους να μπούν στην χώρα που ήτανε παλιά δικιά τους και που την θεωρούν πατρίδα τους;
11.Γιατί οι δήθεν οικονομικοί και άλλοι «μετανάστες» δεν πάνε στο Ντουμπάϊ;
12.Γιατί πιστεύουν ότι αντέχει δημογραφικά η Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων και όχι η Ιταλία των 60 εκατομμυρίων;
13.Γιατί οι «μετανάστες» μάχονται τόσο δυναμικά για τα δίκαιά τους στην Ελλάδα, ενώ προτίμησαν να μην παλέψουν στις δικές τους χώρες;
14.Γιατί η Ελλάδα πρέπει να γίνει με την βία πολύ-πολιτισμική και μετά να χωριστεί σε ομάδες με βάση την εθνότητα και τον πολιτισμό της καθεμιάς ομάδας;
15.Γιατί παραβλέπεται το ότι και σε χώρες με παράδοση υποδοχής και ενσωμάτωσης μεταναστών, οι πόλεις έχουν γίνει γκέτο, πόλεις μέσα σε πόλη, με καλά χαραγμένα σύνορα, γραπτούς και άγραφους νόμους;
16.Γιατί καταστρατηγεί την ευρωπαϊκή συνθήκη για το Μεταναστευτικό που υπέγραψε τον Οκτώβριο του 2008 στις Βρυξέλλες η Ελλάδα. Η συνθήκη αυτή αντιτίθεται στις μαζικές νομιμοποιήσεις μεταναστών;
17.Γιατί προδίδει την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη εισάγοντας στην Ευρώπη λαθρομετανάστες που η Ελλάδα παρανόμως εξοπλίζει με ευρωπαϊκά χαρτιά; Και αυτό θα ενταθεί όταν αντισυνταγματικά θα θελήσει να τους δώσει ιθαγένεια στέλνοντας τους έτσι νόμιμα στην υπόλοιπη Ευρώπη αφού εδώ το φαινόμενο της φτώχειας θα ενταθεί;
18.Και η Ε.Ε θα το δεχθεί ;H θα βρεθούμε απολογούμενοι γιατί αυτή η τακτική είναι εκτός του πνεύματος ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ. Ποιος και ποίας μεγάλης χώρας συμφέροντα εκπροσωπεί;

Έχουμε υποχρέωση όσο υπάρχει ακόμα Ελληνικό Έθνος, Σύνταγμα και νόμοι να:
α. Εξαντλήσουμε χωρίς άλλη καθυστέρηση τα περιθώρια νόμιμης διαμαρτυρίας και
β. Απαιτήσουμε δημοψήφισμα για το Μεταναστευτικό

Τέλος κάθε νομική ρύθμιση για απόδοση της Ελληνικής Ιθαγένειας στους μετανάστες (πάντα στην συνείδηση του Έλληνα είναι λαθρομετανάστες) είναι πράξη Αντισυνταγματική και ενεργοποιείται αυτόματα το άρθρο 120 του Συντάγματος των Ελλήνων για την υποχρέωση της υπεράσπισης αυτού από τους σφετεριστές.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΙΛΟΓΛΟΥ
read more “Το κόλπο της πολύ-πολιτισμικής Ανοιχτής Κοινωνίας τους ...”

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ...


Με την Προσδοκία για ένα καλύτερο αύριο για όλους,


Εύχομαι από καρδιάς,


Υγεία, Προσωπική και Οικογενειακή Ευτυχία,


Καλά Χριστούγεννα και Ευτυχισμένο το 2010,



Σταύρος Λιλόγλου

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ
read more “ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ...”

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

ΤΑΣΣΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:"Και Νεκρός ενίκα"




Όταν ο Κίμων ο Αθηναίος το 450 π.Χ. κατενίκησε τους Πέρσες στο Κιτίον της Κυπρου , είχε δωσει εντολή εαν φονευθει στη μάχη να μην το κανουν γνωστό.Έτσι ,πράγματι οταν εφονευθή,ουδείς το έμαθε και έμεινε παροιμιώδης η φράση "Και Νεκρός ενίκα"

Φαιίεται ότι οι σημερινοί ριψασπίδες στην Ελλάδα και στην Κ΄ύπρο φοβουνται ακόμη τον Τασσο Παπαδόπουλο γιατί όντως και Νεκρός Νικά.

Αυτή ειναι η πρώτη μου


αντιδραση μου σ αυτο το απιθανο γεγονος,

Ο Τασσος Παπαδόπουλος ηταν τεράστιος και οι σημερινοί ελάχιστοι , οι νάνοι, δεν το αντέχουν.

Όμως Ο Τασσος Παπαδόπουλος και Νεκρός θα Νικά,

Η Ελλάδα και της Κυπρου Συμπεριλαμβανόμενης Θα Νικά!

"ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΛΕΥΡΟΜΑΓΕΙΡΟΣ"


Στα παραπάνω, που γράφονται από τον τελευταίο Έλληνα αξιωματικό που έλαβε μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις, θα θέλαμε να προσθέσουμε τα εξής:

Η Νέα Τάξη δεν συγχώρεσε στον Τάσσο Παπαδόπουλο ποτέ τη ζημιά που της έκανε! Με δισεκατομμύρια χρηματοδότησε δια των ΜΚΟ την πτώση του, την οποία και επέτυχε. Δεν κατόρθωσε όμως να τον σύρει στο Διεθνές Δικαστήριο, για να τον εξευτελίσει, όπως τον Κάρατζιτς ή τον Μιλόσεβιτς, αλλά ούτε και να επιβάλλει την εκτέλεσή του από τους συμπατριώτες του, όπως συνέβη με τον Σαντάμ.

Και η αποτυχία της αυτή οφείλεται πρωτίστως στην πολιτική οξυδέρκεια και την υψηλή ευφυία του Μεγάλου Έλληνα Ηγέτη! Δημιουργώντας την πρόσκαιρη έστω συμμαχία με την Ρωσία απέτρεψε κάθε σκέψη για παρόμοιες λύσεις και εδραίωσε την ισχύ της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η Νέα Τάξη έτσι αναγκάστηκε να καταφύγει στη σκύλευση του τάφου του, ώστε να παραδειγματίσει κάθε επίδοξο νέο πατριώτη, πως αν τολμήσει και υπακούσει στο συμφέρον του Έθνους του και στα κελεύσματα του λαού του, θα τον εκδικηθεί ακόμη και μετά τον θάνατό του! Πραγματικά, τώρα μπορούμε να καταλάβουμε στην ολότητά της την μεγαλοσύνη του Τάσσου!

Οι κυριολεκτικά δαιμονοκίνητοι τυμβωρύχοι απέδειξαν πως ο άρχοντας Τάσσος Παπαδόπουλος δεν υπήρξε απλώς ένας από τους τιμίους ηγέτες του Ελληνισμού, αλλά η αφοσίωση και ανάλωσή του υπέρ του Γένους μόνο με αυτές του Καποδίστρια μπορεί να συγκριθεί.

Και τον μεν Καποδίστρια τον δολοφόνησαν, τον δε Τάσσο Παπαδόπουλο τον πολεμούν και μετά θάνατον. Έτσι, μετά τον μαρμαρωμένο βασιλιά πλέον, οι Έλληνες θα περιμένουμε και την έγερση του σκυλευμένου Προέδρου, μιάς και τέτοια αδικία θα ζητά δικαίωση εις αιώνας αιώνων!"

read more “ΤΑΣΣΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:"Και Νεκρός ενίκα"”

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Από που βγήκαν οι λέξεις μόρτης και μάγκας



γράφει ο Σταύρος Λιλόγλου


Πάνε, πια, πάρα πολλά χρόνια, αφ' ότου ο Πειραιάς έπαψε νάχει μάγκες. Η ιστορία τους σταμάτησε στα 1940 με 1950, χωρίς οι τελευταίοι εκπρόσωποι του είδους να έχουν την αίγλη των πρώτων, έστω αν η «βασιλεία» τους κράτησε πάνω από 100 χρόνια. Ολα, βλέπετε, εκφυλίζονται!


Πολλοί συγχέουν το «μόρτης» με το «μάγκας». Το όνο­μα «μόρτυς», όμως, βγαίνει από την Ιταλική λέξη «μόρτο» που σημαίνει θάνατος. Οταν, τον Μεσαίωνα, είχε πέσει στην Ευρώπη το «μαύρο θανατικό», δηλαδή η χο­λέρα, στη Φλωρεντία, που εί­χε και τα περισσότερα θύμα­τα, δεν υπήρχαν πια νεκροθά­φτες για να θάψουν τους πε­θαμένους. Οι πλούσιοι κάτοι­κοι της πόλεως τότε, για να μην αφήνουν τους νεκρούς τους στους δρόμους πλήρωναν με­γάλα ποσά σ' αυτούς που θα τους έθαβαν. Ετσι, όλα τ' αποβράσματα της κοινωνίας, βρήκαν την ευκαιρία να πλουτίσουν.


Σχημάτισαν, λοιπόν, διάφορες ομάδες, που τις ονόμασαν «μορταρίες» και α­νελάμβαναν να θάβουν τους πεθαμένους Κι' από τότε η λέξη σήμαινε κακοποιό και α­λήτη, ενώ στην εποχή μας α­κούγεται συχνά, χωρίς να σοκάρει, και σημαίνει έξυπνος, πονηρός!..


Αντίθετα, η λέξη «μάγκας» έχει την προέλευση της στα η­ρωικά ελληνικά χρόνια. Κα­τά την εποχή του απελευθερω­τικού μας Αγώνα οι στρατολογούμενοι από τους οπλαρχηγούς,, διαιρούντο σε δυο ενωματίες. Κάθε ενωματία ονομαζόταν «Μάγκα» και ο αρ­χηγός της «Μάγκατζης». Ήταν τιμή και δόξα, λοιπόν, να είσαι Μάγκας ή να ανήκεις στους Μάγκες. Ξαφνικά, όμως, συνέβησαν τα γεγονότα που έδωσαν κα­κή σημασία στη λέξη: Στις 7 Δεκεμβρίου 1831, οι πληρε­ξούσιοι της «εν Αργει Εθνι­κής Συνελεύσεως», ήρθαν στα χέρια και χωρίστηκαν σε δυο κόμματα. Ο Ιωάννης Κωλέτης, τότε, ακολουθούμενος α­πό πολλούς πληρεξουσίους και οπλαρχηγούς Στερεοελλαδίτες, άρχισε να στρατολογεί οπλοφόρους για να πάει στο Ναύπλιο να καθαιρέσει τον Αυγουστίνο Καποδίστρια. που, μετά τη δολοφονία του αδελφού του, είχε αναγνωρισθεί από το αντίθετο κόμμα, Κυ­βερνήτης της Ελλάδος.


Ο Κωλέτης στρατολογού­σε κάθε άτακτο στοιχείο κι' έτσι δημιούργησε ένα μπουλούκι από κακοποιούς, που έκα­ναν τόσες αταξίες και κλε­ψιές, ώστε οι άλλοι Μάγκες των διαφόρων οπλαρχηγών ονόμασαν - κατ' ευφημισμό — τους Μάγκες του Κωλέτη «Μοσχομάγκες», αντί Βρωμομάγκες. Ετσι, όλοι οι οπα­δοί του Κωλετικού κόμματος πήραν τ' όνομα Μοσχαμάγκες και το κόμμα του Μοσχομαγκιτικό.


Με τον καιρό όταν στα 1843, ο Κωλέτης σχημάτισε Κυβέρνηση, μάγκες και μοσχομάγκες ονομάστηκαν ό­λα τα χαμίνια που εύρισκαν άσυλο στα διάφορα υπόγεια, και στους «τεκέδες».


Υπήρχαν, λοιπόν, τριών λο­γιών ……..κακοποιοί την εποχή ε­κείνη : οι Μόρτες, οι Μάγκες και οι Μοσχομάγκες. Λίγο αρ­γότερα, προστέθηκαν σ' αυ­τούς οι Νταήδες και οι Αντάμηδες, που ήταν, όμως, πα­ρακλάδια των πρώτων. Οι τελευταίοι έκαναν δικό τους «σινάφι» που τρομοκρατούσαν τα «πέριξ» με κλεψιές……μαχαιρώματα και φόνους καιμμιά φορά. Για να περάσει κανείς βράδυ από τις γειτονιές τους (Δραπετσώνα, Χατζηκυριάκειο, Καμίνια) — αν δεν ήταν κάτοικος της συνοικίας— έπρεπε να πληρώσει τον απα­ραίτητο φόρο. Αν ήταν φτωχαδάκι, περιορίζονταν μόνο στην καπνοσακούλα του. Αν καταλάβαιναν, όμως, ότι τόλεγε η τσέπη του δεν του άφηναν τίποτα. Του έπαιρναν πορτοφόλι, ρολόϊ, αλυσίδα, μπαστούνι καπέλο και ακό­μα σακάκι, παντελόνι και παπούτσια. Όλο αυτό το «πλιάτσικο» το εύρισκες την επομένη στα παλιατζίδικα, να πουλιέται σε «τιμή ευκαι­ρίας» !


Όλοι αυτοί εχρησιμοποιούντο από τα διάφορα κόμματα ως μπράβοι και τραμπούκοι. Φορούσαν ειδική περιβολή, μαύρο στενό παντελόνι, μεσάτο σακάκι, που περνούσαν μόνο το ένα του μανίκι, κόκκινο ζωνάρι, που άφηναν τη μια του άκρη να σέρνεται, πολύ μυτερό μποτίνι με κουμπιά στο πλάϊ και ψηλό τακούνι, σκληρό «καβουράκι» πάνω σε λαδωμένες αφέλειες και μπαρμπέτες, χοντρό δαχτυλίδι από ασήμι με νεκροκεφαλή στη μέση και κομπολόΐ.


Μερικοί έβαζαν και σκουλαρίκι στο αριστερό τους αυτί. Κάτι που κάνουν και σήμερα 2009 πολλοί άνδρες. Ακόμα και το βάδισμά τους ήταν ιδιόρρυθμο: Έκαναν μικρά και πηδηχτά βήματα κι' έγερναν ολόκληροι από το δεξιό πλευρό. Όσο δε πιο βραχνή ήταν η φωνή τους, τό­σο και πιο «σκληροί» άντρες εθεωρούντο.


Τα πραγματικά τους ονόμα­τα είχαν εξαφανισθεί. Όλοι είχαν παρατσούκλια: Ο Βρα­χνός, ο Αράπης,, ο Αγγινάρας, ο Μάπας, ο Κεφτές, ο Στραβαρίδας, ο Χηρογιός, ο Μαχαιράκιας, ο Σουγιάς και άλλα.


ΠΗΓΗ:koutouzis.gr

read more “Από που βγήκαν οι λέξεις μόρτης και μάγκας”

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

O AΓΙΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΝΑΥΤΙΚΩΝ

Αύριο Κυριακή η πατρίδα μας και ειδικότερα οι εργαζόμενοι στην θάλασσα τιμούν τον προστάτη τους. 6 Δεκεμβρίου και η εκκλησία εορτάζει τον Άγιο Νικόλαο. Είναι ένα θεοσεβούμενο πρόσωπο, που λόγω διαβροχής της πατρίδας μας από την θάλασσα, ο λαός τον επέλεξε σαν προστάτη του στον υδάτινο... αυτό χώρο. Ναυτικός κατά βάση από παλιά ο Έλληνας πάντα δέσποζε με την ελληνική σημαία σε όλα τα λιμάνια του κόσμου. Σε όλες τις πόλεις και τα λιμάνια όπου η ναυτιλία γνώρισε τεράστιες θαλάσσιου μεγαλείου όπως το Γαλαξίδι, η Σύρος ο Πειραιάς και άλλα ακόμα κτίστηκαν από τους πιστούς υπέρλαμπροι ναοί προς τιμή του. Από παλιά στα καΐκια, στις φρεγάτες , στα εμπορικά, και στα επιβατηγά πλοία στα πολεμικά στις γέφυρες τους στα μηχανοστάσια η εικόνα του Αγίου, έδινε την σιγουριά της καλής εργασίας και του ασφαλούς ταξιδιού. Μα και πάλι σε ναυάγια αναφέρονται ηρωικές προσπάθειες των ναυαγών να φυλάξουν στην αγκαλιά τους τις εικόνες του αγίου. Υπέρλαμπρη είναι η εορτή στο Λιμενικό Σώμα, αλλά περισσότερο στο Πολεμικό μας Ναυτικό. Θεωρείται ιερός και ισχυρός προστάτης στα κανόνια στα πυροβόλα, γι αυτό και στις ευαίσθητα δύσκολες θέσεις, θα δεις την εικόνα του. Παρεκκλήσια που φέρονται επί πλοίων είναι αφιερωμένα στον Άγιο Νικόλαο, όπως και εκείνο στο ιστορικό θωρηκτό ΑΒΕΡΩΦ. Η εορτή στην Σχολή Δοκίμων είναι ιδιαίτερα πανηγυρική. Στις βάρκες διάσωσης υπάρχουν μικρά εικονίδια του, για προστασία στα δύσκολα. Προστάτης και της πόλης του Αγίου Νικολάου στην Κρήτη. Πολλοί οι πιστοί σε όλα τα νησιά τον εορτάζουν με χαρά, με λαούτα τραγούδια και χορούς, σαν και αυτή που δίνει η θάλασσα και ο απέραντος ορίζοντας του ανοικτού πελάγους. Παλαιότερα δεν υπήρχε οικογένεια που στη σύνθεση της να μην είχε εργαζόμενο στην θάλασσα. Σήμερα οι καταστάσεις άλλαξαν. Λιγότεροι οδεύουν για εργασία στην θάλασσα. Όμως όλοι γνωρίζουν ότι, ο από τα Μύρα της Λυκίας μεγάλης μόρφωσης αλλά και καθοριστικός για την εκκλησία θεοπατέρας πάντα θα είναι δίπλα τους, αρωγός σε κάθε δύσκολη προσπάθεια. Ευχόμαστε χρόνια πολλά στους εορτάζοντες, και καλά ταξίδια στους Έλληνες Ναυτικούς όπου και αν βρίσκονται.
read more “O AΓΙΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΝΑΥΤΙΚΩΝ”

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

"Πώς γράφτηκαν τα σημεία του ορίζοντα στην πυξίδα;"


"Περί το 220 π.Χ, μάγοι στην Κίνα ανακάλυψαν ότι ένα σιδηρομετάλλευμα, το μαγνητικό οξείδιο του σιδήρου ή μαγνητίτης, έχει την ιδιότητα να ευθυγραμμίζεται στην κατεύθυνση Βορρά-Νότου.
Από τον 11ο αιώνα οι ναυτικοί τον χρησιμοποιούσαν για να προσανατολίζονται. Σύντομα όμως τον...


αντικατέστησαν με μια σιδερένια βελόνα την οποία μαγνήτιζαν τρίβοντάς τη πάνω σ’ ένα κομμάτι μαγνητίτη.

Την ίδια εποχή οι Ευρωπαίοι ναυτικοί είχαν διακρίνει στον ορίζοντα 32 ισομερείς κατευθύνσεις καθεμιά από τις οποίες αντιστοιχούσε σ’ έναν άνεμο. Το όνομα του βόρειου ανέμου προέρχεται από την ελληνική μυθολογία, από τη μορφή του κραταιού γενειοφόρου Βορέα. Αργότερα οι χαρτογράφοι δημιούργησαν το «ανεμολόγιο», αστεροειδές σχήμα πάνω στο οποίο κατέγραφαν τις διευθύνσεις των υπόλοιπων ανέμων. Έτσι σημείωναν το Βορρά μ’ ένα βέλος στο άνω μέρος του σχήματος. Ο δυτικός άνεμος ήταν ο Ζέφυρος. Ο Όμηρος τον περιγράφει σαν ένα άγριο άνεμο, ωστόσο οι μεταγενέστεροι συγγραφείς τον απέδιδαν σαν απαλή αύρα. Τον ανατολικό άνεμο ή Εύρο σημείωναν μ’ ένα σταυρό, εκφράζοντας την κοινή πίστη ότι ο Παράδεισος βρισκόταν στα ανατολικά.

Η μαγνητική πυξίδα χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Ευρώπη του 13ου αιώνα. Αρχικά τη θεωρούσαν αναξιόπιστη, γι’ αυτό επαλήθευαν μόνο το είδος του ανέμου. Από τις αρχές του 18ου αιώνα η χρήση της διαδόθηκε μεταξύ των ναυτικών. Τοποθετούσαν τη μαγνητική βελόνα σ’ ένα ανεμολόγιο όπου ήταν σημειωμένα πάνω του τα τέσσερα κύρια σημεία του ορίζοντα και όχι τα τριάντα δύο.

read more “"Πώς γράφτηκαν τα σημεία του ορίζοντα στην πυξίδα;"”

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Ρημάζει ο τάφος του Σοφοκλή!


Ο Σοφοκλής πέθανε σε ηλικία 90 χρόνων, το φθινόπωρο του 406πχ. Λίγο νωρίτερα είχε πεθάνει ο Ευριπίδης, τον οποίο ο Σοφοκλής πένθησε φορώντας σκούρο ιμάτιο και αφήνοντας τους ηθοποιούς και το χορό αστεφάνωτους στις παραστάσεις εκείνης της χρονιάς. Ο Σοφοκλής θάφτηκε στον πατρικό του τάφο, που βρισκόταν στο δρόμο προς τη Δεκέλεια, και πάνω στον...



...τάφο του τοποθετήθηκε μία σειρήνα. Προς τιμή του ο δήμος των Αθηναίων ψήφισε να του προσφέρεται κάθε χρόνο θυσία. Ο ρήτορας Λυκούργος πρότεινε και στήθηκε στο θέατρο του Διόνυσου μαρμάρινος ανδριάντας του ποιητή, που σήμερα βρίσκεται στο μουσείο του Λατερανού, στη Ρώμη.

Σήμερα ρημάζει ο τάφος του Σοφοκλή (Βαρυμπόμπη. Περιοχή
«Μεγάλη Βρύση» ή «Παναγίτσα») και κανείς δεν ενδιαφέρεται
και κυρίως το Υπουργείο Πολιτισμού.

read more “Ρημάζει ο τάφος του Σοφοκλή!”

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Ημέρα των Ευχαριστιών :«Αθώα» γιορτή ή ημέρα πένθους;




Η ημέρα των Ευχαριστιών γιορτάζεται σήμερα στις ΗΠΑ. Πρόκειται για μία ετήσια γιορτή -Thanksgiving, στη μητρική της γλώσσα- που γίνεται κάθε χρόνο στην Βόρειο Αμερική, την τελευταία Πέμπτη του Νοέμβρη. Μία γιορτή ωστόσο που έχει έντονα αμφισβητηθεί από κινήματα και πανεπιστημιακούς και έχει συνδεθεί με τη γενοκτονία των ιθαγενών της νέας Ηπείρου από τους ευρωπαίους κατακτητές...
Η γιορτή καθιερώθηκε από τους πρώτους Ευρωπαίους αποίκους. Οι απαρχές της ανάγονται στις γιορτές που διοργάνωναν οι πρώτοι άποικοι μόλις έφταναν στη νέα ήπειρο, ως ευχαριστία προς το Θεό στον οποίο πίστευε καθένας για την ασφαλή άφιξή τους. Πλέον, γίνεται ώστε κάθε οικογένεια να εκφράσει στο Θεό τις ευχαριστίες της για τα αγαθά που της παρέχει. Αποκαλείται και «Ημέρα της γαλοπούλας» σηματοδοτώντας την έναρξη της εορταστικής περιόδου των Χριστουγέννων.
Η ημέρα των Ευχαριστιών φαντάζει μία «αθώα» γιορτή με κυρίαρχο στοιχείο το φαγητό. Εορταστικό υπερφορτωμένο τραπέζι, οικογενειακή και φιλική ατμόσφαιρα, ένα βήμα πριν από το χριστουγεννιάτικο ντεκαντάνς. Κάθε γιορτή και κάθε επέτειος εμπεριέχει ωστόσο ένα συμβολισμό.
Στις ΗΠΑ, η γιορτή των Ευχαριστιών δεν συνδεθεί με συγκεκριμένη θρησκευτική ομάδα. Θεωρητικά, οι ρίζες της είναι τα αγροτικά φεστιβάλ που διοργάνωναν πολλοί λαοί από την αρχαιότητα και συνδέεται με τη σοδειά. Ο συμβολισμός και οι απαρχή της ωστόσο έχουν κατά διαστήματα προκαλέσει σημαντικές διενέξεις.
Η διαμάχη γύρω από τους συμβολισμούς των αμερικανικών επετειών συνεχίζονται και την περίοδο της μετά-αποικιοκρατίας. Παραδοσιακή αναφορά της ημέρας των Ευχαριστιών αποτελεί ο επιτυχής εποικισμός της Νέας Αγγλίας, η επιβίωσή τους στον Νέο Κόσμο και η ειρηνική συνύπαρξή τους με τους γηγενείς πληθυσμούς που κατέληξε στην ευγνωμοσύνη τους προς το Θεού που τους βοήθησε να επιτύχουν όλα τα προηγούμενα.
Η παράδοση αυτή αμφισβητήθηκε πολύ έντονα ιδιαίτερα στο τέλος της δεκαετίας του 1960. Εκπρόσωποι γηγενών φυλετικών κοινοτήτων, όπως των ινδιανικών, υποστήριξαν ότι η επιβιώση των αποίκων στην Αμερική, στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στη φυσική αρχικά εξόντωση των αυτόχθονων πληθυσμών και αργότερα στην πολιτική και οικονομική εξαθλίωση των όσων επέζησαν της γενοκτονίας. Μετέπειτα, τη δεκαετία του 1970 προτάθηκε και σε πολλές περιοχές εφαρμόστηκε ο επαναπροσδιορισμός της Ημέρας των Ευχαριστιών ως Ημέρας Πένθους.
«Πολλοί άνθρωποι κάθε χρόνο «γεμίζουν» το στομάχι τους, όπως γεμίζουν και τις γαλοπούλες τους, κατά τη γιορτή της Ημέρας των ευχαριστιών. Η Ημέρα των Ευχαριστιών είναι μία αυθεντική αμερικάνικη γιορτή, σε τέτοιο βαθμό που δεν είναι μόνο διακοπές αλλά πραγματικά, όπως υπονοεί η ετυμολογία, μία από τις ιερές μας ημέρες, που γιορτάζεται σχεδόν καθολικά από του Αμερικανούς. Την ιερή αυτή ημέρα, οι οικογένειες συγκεντρώνονται για να γιορτάσουν μία γενοκτονία, αυτή των Ιθαγενών Αμερικάνων, διαπράττοντας μία ακόμη απέναντι στις γαλοπούλες. Μπορούμε να γιορτάσουμε αυτή τη γιορτή με ήσυχη συνείδηση;» αναρωτιέται ο κοινωνιολόγος από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Dan Brook. 

Οι ιθαγενείς Αμερικάνοι εξακολουθούν να είναι οι φτωχότερες εθνοτικές ομάδες στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου. Κάθε χρόνο, αρκετοί από αυτούς συγκεντρώνονται στο Plymouth Rock την Ημέρα των Ευχαριστιών, για να θρηνήσουν την τιμή των ομοεθνών τους που έχουν χαθεί.
Ο Κολόμβος έγραφε στο ημερολόγιό του πως με πενήντα άνδρες θα μπορούσε να υποδουλώσει το σύνολο του γηγενούς πληθυσμού και να δεσμεύσει όλο το χρυσό και τον πλούτο τους. Πράγματι οι ντόπιοι υποδουλώθηκαν εύκολα, πολλοί βασανίστηκαν και υπήρξαν θύματα εργασιακής εκμετάλλευσης. Κατά τη διάρκεια της ιμπεριαλιστικής υπερ - εκμετάλλευσης έγιναν και άγρια εγκλήματα κατά του γηγενούς πληθυσμού, στο όνομα πάντα του χριστιανισμού και του πολιτισμού.
«Οι Προσκυνητές (Άγγλοι έποικοι) που ήρθαν αργότερα στην Αμερική για να ξεφύγουν από τις θρησκευτικές διώξεις στη Βρετανία, προφανέστατα ήρθαν για να διαπράξουν τις εθνοτικές και θρησκευτικές διώξεις κατά των ιθαγενών Αμερικανών. Κι αυτό έκαναν. Κι εμείς στην πραγματικότητα συνεχίζουμε να το κάνουμε, αποτελεσματικά και χωρίς οίκτο» γράφει ο Dan Brook.
Κατά την απαρχή του εορτασμού της ημέρας των Ευχαριστιών την δεκαετία του 1620, ξεκινά και ένας νέος τύπος «γενοκτονίας». Το 1619 είναι το πρώτο έτος που αρχίζουν να «εισάγονται» σκλάβοι από την Αφρική.
Όταν ο Άβρααμ Λίνκολν επαναφέρει την παράδοση του εορτασμού της Ημέρας των Ευχαριστιών στις αρχές της δεκαετίας του 1860, όταν οι ΗΠΑ βρίσκονται σε εμφύλιο πολέμο. Στις ΗΠΑ, ο εμφύλιος πόλεμος έγινε με αφορμή το ζήτημα της δουλείας αλλά σίγουρα δεν έγινε υπέρ των δούλων. Όλα αυτά δεν είναι δύσκολο να οδηγήσουν σε δεύτερες σκέψεις, σχετικά με την πιο δημοφιλή ίσως αμερικανική γιορτή.
read more “Ημέρα των Ευχαριστιών :«Αθώα» γιορτή ή ημέρα πένθους;”

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

21 Νοεμβρίου τα Εισόδια της Θεοτόκου!

Κανείς πραγματικά δεν μπορεί να σκεφτεί τι θα ήταν η Ελλάδα χωρίς την Παναγία Η Παναγία είναι η εικόνα της απεριόριστης θείας αγάπης. Έτσι μάθαμε και μ’ αυτό τον τρόπο μεγαλώσαμε τόσο εμείς όσο και οι παλαιότεροι από μας. Αλλά και οι νεώτεροι με αυτά τα πιστεύω μεγαλώνουν. Όλοι μας, πριν ακόμα αρχίσουμε να μιλάμε και να περπατάμε, βάζουμε μέσα μας την Χριστιανική πίστη. Και θεμέλιος λίθος του Χριστιανισμού είναι η Παναγία.

Τι θα γινόμασταν χωρίς τη μεγάλη αυτή Μητέρα; Δεν υπάρχει άνθρωπος, ακόμα και αυτός που λέει ότι δεν πιστεύει, που να μην έχει επικαλεστεί το όνομά της. Είναι η προστασία μας, είναι το αποκούμπι μας, είναι το βάλσαμο στις πληγές μας. Είναι η αρωγός μας σε κάθε δύσκολη κατάστασή μας. Να γιατί η Ελλάδα απ’ άκρη σ’ άκρη επικαλείται κάθε στιγμή τη Χάρη της. Από τη γιορτή και μόνο της Παναγίας η μέρα γίνεται ιερή και απαραβίαστη. Η Παναγία την καθαγιάζει και την κάνει να φαίνεται ως η κορωνίδα των ημερών του έτους.

Ποιος δεν έχει ψάλει με συντριβή ψυχής και δέος τον «Ακάθιστο Ύμνο»; Ποιος δεν δάκρυσε μπροστά την Άγια μορφή της και δεν εξομολογήθηκε τα αμαρτήματά του; Ποιος δεν την παρακάλεσε να έρθει κοντά του και να σταθεί δίπλα του; Η παράδοση που θέλει την Παναγία να είναι η Μεγάλη Μεσίτρια του Ανθρώπου προς τον Θεό δεν είναι σημερινή. Ξεκινά εδώ και περίπου δύο χιλιάδες χρόνια, λίγο μετά δηλαδή από την γέννηση του Χριστού, όταν ο Απόστολος Παύλος ήλθε στην Ελλάδα και δίδαξε, στο ανήσυχο πνεύμα των Ελλήνων, αυτό που από μόνοι τους επιθυμούσαν, να οριστικοποιήσουν το θάνατο των παλαιών θεών και να εγκολπωθούν την ύπαρξη του ενός, μοναδικού και αληθινού.

Χίλια τα πρόσωπα της Παναγίας στην Ελληνική Θρησκευτική συνείδηση. Όπως όμως και να την αποκαλέσουμε, Ελεούσα, Γιάτρισσα, Οδηγήτρια, Παραμυθία, Σουμελά, Γλυκοφιλούσα, Παντάνασσα, Παραμυθία, Άξιον Εστί κλπ, η Παναγία είναι μία και μοναδική. Απ’ άκρου σ’ άκρη η Ελλάδα την τιμά με ένα δικό της μεγαλειώδη λατρευτικό τόνο. Υπάρχουν μεγαλύτερα προσκυνήματα από αυτά της Τήνου, της Σουμελά, του Αγίου Όρους, της Εκατονταπυλιανής κλπ στην Ελλάδα; Υπάρχει μεγαλύτερη συμμετοχή πιστών από την αυτήν που παρατηρείται κατά την Γιορτή της;

Στις 21 Νοεμβρίου, γιορτάζουμε τα Εισόδια της Παναγίας. Αυτό είναι κάτι το πολύ εξαιρετικό και αξίζει να το αναφέρουμε, όχι γιατί δεν το γνωρίζουμε αλλά γιατί πρέπει κάθε στιγμή να έχουμε στο μυαλό μας την Πίστη και την Προσφορά. Οι γονείς της Θεοτόκου, ο Ιωακείμ και η Άννα, που ήσαν άτεκνοι, παρακαλούσαν τον Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί και υποσχόντουσαν να του το αφιερώσουν. Ο Θεός πράγματι άκουσε την προσευχή τους και τους χάρισε την Παναγία. Αυτοί δε με την σειρά τους αφιέρωσαν την Παναγία στην Χάρη του. Όπως και να το σκεφτούμε δεν υπάρχει καλύτερη πράξη. Αυτοί οι δύο Άγιοι άνθρωποι έσπευσαν και παρέδωσαν την μονάκριβη θυγατέρα τους στο Θεό, όπως είχαν υποσχεθεί. Η Παναγία ήταν τότε 3 χρονών, δηλαδή ένα μικρό παιδί, που σήμερα θα χρειαζόταν την προστασία των γονιών του, και όμως μπήκε στην υπηρεσία του Θεού και άρχισε το διακόνημά της, με τόσο ζήλο και πίστη που δεν βρέθηκε άλλο πρόσωπο αγνότερο και με περισσότερη πίστη για να φέρει στον κόσμο τον Σωτήρα Χριστό. Η Πίστη λοιπόν και η Προσφορά αμείβονται. Κανείς ποτέ δεν χάνει όταν κάνει το καθήκον του προς τον Θεό, όσο μπορεί καλύτερα. Ο Θεός δεν μας θέλει τέλειους, θέλει να προσπαθούμε και αυτός θα δει και θα μας δώσει περισσότερα καλά απ’ όσα πραγματικά θα έπρεπε να πάρουμε.

Η Παναγία, η μεγάλη Μεσίτρια, η Πάναγνη Μάνα που μπήκε στην υπηρεσία του Θεού και παρέμεινε Άσπιλη και Αμόλυντη μέχρι τέλους, ας είναι το φωτεινό παράδειγμά μας. Χρόνια πολλά στα κορίτσια, αλλά και στα αγόρια που φέρουν το όνομά της και γιορτάζουν την Ιερή ημέρα της 21ης Νοεμβρίου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΝΑΤΣΕΛΗΣ
read more “21 Νοεμβρίου τα Εισόδια της Θεοτόκου!”

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

41 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

... 41 χρόνια από τον θάνατο του ''Γέρου της Δημοκρατίας'' Γεωργίου Παπανδρέου. Πρωθυπουργός της Ελλάδας (1944, 1963, 1964-65) ιδρυτής της Ενώσεως Κέντρου .


..
Ο Γεώργιος Παπανδρέου γεννήθηκε στο Καλέντζι της Αχαΐας και ήταν το τρίτο παιδί του ιερέα Ανδρέα Σταυρόπουλου και της συζύγου του Παγώνας.
Ξεκίνησε τις σπουδές του στο τετρατάξιο σχολείο του χωριού του και στη συνέχεια στο Σχολαρχείο της γειτονικής Χαλανδρίτσας. Δύο χρόνια αργότερα και αφού ο πατέρας του μετατέθηκε στην Πάτρα γράφτηκε στο Γυμνάσιο της αχαϊκής πρωτεύουσας όπου ήδη φοιτούσε ο μεγαλύτερος αδερφός του, Ν
ίκος. Την ίδια χρονιά αποφάσισε μαζί με τον αδερφό του να επισημοποιήσουν το επίθετο με το οποίο ήταν άλλωστε γνωστοί: Από Γεώργιος Σταυρόπουλος έγινε Γεώργιος Παπανδρέου. Η πορεία του έχει καταγραφεί πολλαπλά από ειδικευμένα sites και έτσι κάθε αναφορά θα είναι περιττή.
Ο Γ. Παπανδρέου πέθανε σε κατ'οικον περιορισμό, από την χούντα, στο σπίτι του στο Καστρί στις 1 Νοεμβρίου 1968.
Στις 3 Νοεμβρίου του 1968, έγινε η κηδεία του από τη Μητρόπολη της Αθήνας και αποτέλεσε ορόσημο στον αντιχουντικό αγώνα, καθώς συγκέντρωσε πολύ κόσμο και έγινε αφορμή για την πρώτη μαζική λαϊκή διαμαρτυρία κατά της δικτατορίας.
read more “41 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ”

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Ο ρόλος του Μεταξά στον πόλεμο του ’40


Οι συναντήσεις με τον Ιταλό πρέσβη Γκράτσι, ένα φιλμ-μυστήριο και μαρτυρίες για τις επιχειρήσεις στο μέτωπο

γράφει ο Σταύρος Λιλόγλου

Tο καλοκαίρι του 1940 η Γερμανία είχε ήδη καταλάβει περίπου τη μισή Eυρώπη. Στη Pώμη, o Μουσολίνι έβλεπε ότι ο Χίτλερ, παλιός φανατικός θαυμαστής και μαθητής του, έχτιζε τώρα στη θέση του τη φασιστική αυτοκρατορία που εκείνος είχε πρώτος ονειρευτεί. Κι αυτό ήταν ιδιαίτερα επώδυνο για τον Ντούτσε. Το καλοκαίρι του 1940, ο Ιταλός δικτάτορας μπορούσε πια να προβλέψει ότι δεν θα έμεναν και πολλά για τη δική του «νέα ρωμαϊκή αυτοκρατορία». Το μόνο που του έμενε, ήταν να προλάβει ν’ «αρπάξει» ό,τι μπορούσε απ’ τα Βαλκάνια. Eτσι, στις 15 Aυγούστου του 1940, οι Iταλοί τορπιλίζουν την «Eλλη» στην Τήνο. Για την Ελλάδα, εκείνη ήταν η πρώτη ημέρα του πολέμου.

Οι ανταγωνισμοί εντός του Αξονα υπήρξαν καθοριστικοί και για την επίθεση και τη στιγμή στην οποία αυτή εκδηλώθηκε. Οπως προκύπτει από πηγές των ιταλικών επιτελείων και των μυστικών υπηρεσιών της χώρας, οι Ιταλοί θα είχαν αρχίσει τον πόλεμο ήδη από την επομένη του τορπιλισμού της «Ελλης» αν δεν τους είχαν σταματήσει, σχεδόν διατάζοντάς τους, οι Γερμανοί. Αντιθέτως, όμως, ίσως δεν θα είχαν επιλέξει την 28η Οκτωβρίου για την επίθεση, αλλά πιθανότατα θα είχαν καθυστερήσει την επίθεση στην Ελλάδα, αν ο Μουσολίνι δεν είχε γίνει έξαλλος με τον Χίτλερ όταν έμαθε από τις εφημερίδες τη γερμανική εισβολή στη Ρουμανία, που τον φόβισε πως η Ρώμη θα μείνει τελικά δίχως «λάφυρα» πολέμου.

Το δόγμα Βενιζέλου

Στην Αθήνα, ελληνικά επιτελικά κείμενα της εποχής δείχνουν ότι η κύρια στρατηγική απόφαση του Mεταξά ήταν ότι δεν θα έκανε η Eλλάδα την πρώτη πράξη του πολέμου. Ο Μεταξάς είχε σπουδάσει τη στρατιωτική τέχνη στη Γερμανία, χώρα με την οποία είχε στενότατους δεσμούς. Ομως, το γεγονός αυτό δεν θόλωνε την πολιτική του κρίση. Κατ’ ουσίαν, ακολουθούσε πιστά το βασικό δόγμα της εξωτερικής πολιτικής του Ελευθερίου Βενιζέλου, που ήθελε την Ελλάδα σε συμμαχία με την Αγγλία ως μεγάλη θαλασσοκράτειρα δύναμη της εποχής.

Από την άλλη πλευρά, την ίδια στιγμή, ο Μεταξάς γνώριζε πολύ καλά ότι είτε με νίκη των Ιταλών είτε με ήττα τους, η εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο θα κατέβαζε αναγκαστικά γρήγορα και τους Γερμανούς στην Ελλάδα, κάτι που ήθελε πάση θυσία να αποφύγει. Κι αυτό, επειδή ήταν πεπεισμένος ότι η Αγγλία, η μοναδική άλλη χώρα που το καλοκαίρι του ’40 πολεμούσε τον Αξονα, πάλευε με όλη της τη δύναμη για την ίδια την ύπαρξή της και δεν θα ήταν σε θέση να βοηθήσει πραγματικά την Ελλάδα, την οποία ουδέποτε είδε ως κύριο μέτωπο αγώνα. Ετσι, αν και προετοίμαζε στρατιωτικά τη χώρα όσο πιο αποτελεσματικά μπορούσε, ταυτόχρονα, έκανε και ό,τι ήταν δυνατόν για να κρατήσει την ελληνική ουδετερότητα.

«Σιωπηρή επιστράτευση»

Για τις επόμενες 70 ημέρες από τον τορπιλισμό της «Ελλης», επικράτησε η «ηρεμία πριν από την καταιγίδα». Μ’ ένα πρωτοποριακό σύστημα «σιωπηρής επιστράτευσης» με ατομικές προσκλήσεις, ο Μεταξάς πρόλαβε να ετοιμάσει τον στρατό χωρίς να δώσει την αφορμή για πόλεμο. Μέχρι που, τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου, το αυτοκίνητο του Ιταλού πρέσβη έφτασε έξω από το σπίτι του στην Κηφισιά...

Πέρα από την καθαρά στρατιωτική προετοιμασία, ένα εξαιρετικά κρίσιμο θέμα για την αποτελεσματική είσοδο της Eλλάδας στον πόλεμο ήταν η εθνική ομοψυχία. Kι αυτή συνδεόταν άρρηκτα με τη στάση της Aριστεράς. Aπό τη φυλακή, όπου βρισκόταν, ο γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Eλλάδας, Nίκος Zαχαριάδης, με μια ιστορική επιστολή του, χάραξε από την πρώτη στιγμή τη στάση της «πατριωτικής αριστεράς». H συμβολή του αυτή υπήρξε καθοριστική για την ενότητα του ελληνικού λαού και τη νίκη.

Οι νίκες του ελληνικού στρατού οδήγησαν σε μια μοναδικότητα σε όλο τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο: ο ελληνικός ηρωισμός χαιρετίστηκε επίσημα και από τους δύο μεγάλους ηγέτες των δύο αντιπάλων στρατοπέδων· από τον Tσόρτσιλ στην αγγλική Βουλή και από τον Xίτλερ στο Pάιχσταγκ.

Νίκες μέχρι τέλους

Oμως, αυτή η νίκη των Eλλήνων επί των Iταλών δεν έμελλε να φέρει και τους καρπούς της ελευθερίας. Mέσα σε έξι μήνες από τη μέρα που ο Mεταξάς είπε το «Oχι», οι Γερμανοί εισέβαλαν τελικά στην Eλλάδα. Eτσι, τον Aπρίλιο του 1941, η Eλλάδα ήταν η μοναδική χώρα όχι απλώς στην Eυρώπη αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο που πολεμούσε όχι με μία, αλλά ταυτόχρονα με δύο χώρες του Aξονα. Είναι όμως χαρακτηριστικό ότι, ενώ στις 6 Aπριλίου του 1941 εκδηλώθηκε η γερμανική επίθεση στη Mακεδονία, ακόμη και την επόμενη ημέρα, στις 7 Aπριλίου, οι ελληνικές δυνάμεις καταλάμβαναν το «Υψωμα 1.116» και συνελάμβαναν αιχμαλώτους 20 Iταλούς αξιωματικούς και 527 Iταλούς οπλίτες στο αλβανικό μέτωπο...

Αντιστράτηγος Δημήτριος Γράψας *

"Η Ελλάδα, εκείνη την περίοδο, πολεμούσε μόνη, χωρίς συμμάχους "

«...Η Ελλάδα εκείνη την περίοδο πολεμούσε μόνη, χωρίς συμμάχους. Οι Βρετανοί έβλεπαν ως πιο στρατηγικό χώρο την Τουρκία και λιγότερο τον χώρο της Ελλάδος, τον οποίο αντιμετώπιζαν κυρίως ως αντιπερισπασμό ως προς τις επιχειρήσεις στη Βόρειο Αφρική. Γι’ αυτό και το 1939, είχαν υπογράψει με την Τουρκία το σύμφωνο αμοιβαίας βοήθειας. Βέβαια, με την εξέλιξη των γεγονότων, οι νίκες των Ελλήνων άρχισαν να επηρεάζουν στρατιωτικά την περιοχή. Και θα μπορούσα να πω, όχι μόνο στρατιωτικά, αλλά και ηθικά, διότι ήταν η πρώτη χώρα –και μάλιστα μικρή χώρα–, η οποία επέφερε νικηφόρο πλήγμα στον Αξονα και με αυτές τις νίκες της έδινε στους λαούς, στους χειμαζόμενους τότε κατεκτημένους λαούς από τον Αξονα μια νέα ελπίδα ότι ο αγώνας θα μπορούσε να είναι νικηφόρος. Ετσι και η Βρετανία άρχισε να βλέπει αυτό το μέτωπο με άλλο μάτι και προσπάθησε να το ενισχύσει...

...Το ΓΕΣ, αφού αντελήφθη ότι ο αγώνας στον παραλιακό τομέα δεν είχε αποτελέσματα για τους εχθρούς και ότι ο κίνδυνος προερχόταν από τη δευτερεύουσα προσπάθεια, συγκέντρωσε δυνάμεις με τις οποίες έπληξε την ιταλική μεραρχία Τζούλια στο πλευρό, με αποτέλεσμα να την καταστρέψει και να την αναγκάσει σε υποχώρηση. Ηταν ένας στρατηγικός αλλά και επιχειρησιακός ελιγμός, αφού με πολύ λιγότερες δυνάμεις και μέσα κατάφερε να διατηρήσει το μέτωπο Ελαίας - Καλαμά, αλλά και στη συνέχεια να προβεί σε ένα νικηφόρο αγώνα. Σημαντικό ρόλο στον αγώνα αυτό, μπορούμε να πούμε ότι έπαιξε η απόφαση του στρατηγού Κατσιμήτρου, διοικητού της 8ης Μεραρχίας πεζικού, ο οποίος επέμενε και έδωσε τον αγώνα σε αυτή τη γραμμή...

...Πιστεύω ότι ο λόγος της ήττας των Ιταλών ήταν η κακή εκτίμηση που είχαν για τις δυνατότητες του ελληνικού στρατού, η κακή εκτίμηση που είχαν για τη θέληση του ελληνικού στρατού, του ελληνικού έθνους να πολεμήσει. Είχαν προετοιμαστεί περισσότερο για ένα στρατιωτικό περίπατο, παρά για να δώσουνε σημαντικές, σκληρές μάχες, φονικές μάχες όπως αυτές που διεξήχθησαν στο μέτωπο της Βόρειας Ηπείρου...»

* Ο αντιστράτηγος Δημήτριος Γράψας είναι αρχηγός ΓΕΣ.

Μίκης Θεοδωράκης

"Εκλαιγε όλη η πόλη για τον Μεταξά"

«...Οταν έπεφτε μια πόλη, “έπεφτε” όλη η Ελλάδα: έβγαινε όλος ο κόσμος έξω, χτυπάγανε οι καμπάνες κι ο κόσμος τραγουδούσε, χόρευε, φίλαγε ο ένας τον άλλο... Κι αυτό γινότανε κάθε βδομάδα, διότι κάθε βδομάδα έπεφτε η μία αλβανική πόλη μετά την άλλη. Τέτοια έξαρση πατριωτισμού δεν νομίζω να την ξανάζησαν οι Ελληνες...

...Ο θάνατος του Μεταξά ήταν ένα μεγάλο σοκ. Ο Μεταξάς ήταν πολύ τυχερός διότι συνέδεσε το όνομά του με το “Οχι”, συνέδεσε το όνομά του με τη νίκη και πέθανε σε μια κορύφωση νίκης. Στην Τρίπολη, πρέπει να σου πω ότι έγιναν μνημόσυνα σε διάφορες εκκλησίες. Κι εμείς πήγαμε σε μια εκκλησία, όχι στη μητρόπολη, σε μια άλλη, πιο μικρή. Την ώρα λοιπόν του μνημοσύνου, ο κόσμος έκλαιγε τόσο γοερά, ώστε από τη μία εκκλησία στην άλλη άκουγες τα κλάματα. Εκλαιγε όλη η πόλη για τον Μεταξά. Τόσο τυχερός ήταν δηλαδή, έτυχε η κατάλληλη στιγμή να πει το “Οχι” και μετά να πεθάνει... Και πίσω από το “Οχι” αυτό, δείχνει ότι ήταν ίσως ο μοναδικός πολιτικός στην Ευρώπη που δεν πίστευε στη νίκη του Χίτλερ. Πίστευε δηλαδή ότι θα νικήσουν οι Εγγλέζοι, κάτι που εκείνη τη στιγμή έμοιαζε παράλογο. Και, βεβαίως, ταίριαζε πολύ και με τη νοοτροπία του θρόνου, που ήταν αγγλόφιλος...».

Γρηγόρης Φαράκος*

"Στην κηδεία του Μεταξά εγώ παρευρέθηκα "

«...Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου το περίμενα γιατί θα είχα το πρώτο μου μάθημα στο πρώτο έτος του Πολυτεχνείου... Εκείνο που αισθάνομαι μέχρι τώρα –και πιστεύω το αισθάνεται και ο περισσότερος κόσμος από τότε– ήταν ότι η ζωή, γενικά η ζωή και της χώρας και του κάθε ατόμου, χωρίστηκε στα δύο. Στο πριν και το μετά. Κι αυτό κατά τη γνώμη μου καθόρισε και την εξέλιξη όλης της χώρας στα κατοπινά.

...Η στάση της Σοβιετικής Ενωσης στον ελληνοϊταλικό πόλεμο ήταν διφορούμενη. Επιπλέον, το σοβιετογερμανικό Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπερντοφ δημιούργησε προβλήματα σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης που είχαν ταχθεί κατά του Αξονα...

...Είναι γνωστό ότι κατοπινά έχει γίνει μια κριτική στο γράμμα του Ζαχαριάδη από τη φυλακή, ότι ήταν υπερπατριωτικό, ότι είχε και άλλες άστοχες εκφράσεις. Αν το προσέξεις δεν έχει ούτε άστοχες εκφράσεις ούτε τίποτα. Μακάρι τη γραμμή αυτή (την ακολούθησε βέβαια το ΚΚΕ στα χρόνια της Κατοχής), μακάρι να την ακολουθούσε ακόμα πιο σταθερά και μόνιμα. Οποια άλλη γνώμη κι αν έχει και ό,τι κι αν σκέφτεται κανείς για τον Ζαχαριάδη, οφείλει να του αναγνωρίσει αυτή τη μεγάλη υποθήκη που άφησε εκείνη τη στιγμή προς τον ελληνικό λαό και προς το κόμμα του...

...Ο,τι και να πεις για τον Μεταξά, το πρωί της 28ης Οκτωβρίου εξέφρασε το λαϊκό αίσθημα. Και βεβαίως, επειδή και το ΚΚΕ αυτή είχε ως μοναδική κατεύθυνση, με αυτή την έννοια ταυτίζονται... Βεβαίως, αρνιέμαι τους διθυράμβους που συνήθως ακούγονται υπέρ του Μεταξά που είπε το “Οχι”, αλλά και από την άλλη μεριά, δεν μπορώ να δεχθώ αυτή τη συνεχή κριτική των αριστερών, οι οποίοι δεν είπαν ΠΟΤΕ ότι εν πάση περιπτώσει ο Μεταξάς εκείνο το πρωί είπε αυτό που αισθανόταν όλος ο ελληνικός λαός. Και θα πω και κάτι ακόμα: Στην κηδεία του Μεταξά εγώ παρευρέθηκα. Ημουν από εκείνους που με τίποτα δεν τον ήθελα, αλλά παρευρέθηκα. Και παρευρέθηκε πολύς τέτοιος κόσμος...».

* Ο κ. Γρηγόρης Φαράκος είναι τέως γ.γ. του ΚΚΕ.

Δρ Φραντσέσκο Ανγκελόνε*

"Λάθος πληροφορίες για τον ελληνικό στρατό"


«...Η αποτυχία οφείλεται και σε λάθος εκτιμήσεις εκ μέρους της ιταλικής κυβέρνησης. Οι εκτιμήσεις αυτές ήταν βασισμένες σε λανθασμένες πληροφορίες των στρατιωτικών μυστικών υπηρεσιών από την Αθήνα και, συγκεκριμένα, σε μια αναφορά η οποία περιέγραφε μια καθόλου ρεαλιστική κατάσταση... Οι ιταλικές στρατιωτικές μυστικές υπηρεσίες χαρακτήριζαν τον ελληνικό στρατό ημιδιαλυμένο και κακώς εξοπλισμένο.

Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τα όσα πίστευαν διάφοροι αξιωματούχοι του Ιταλικού Γενικού Επιτελείου Στρατού, οδήγησαν στο εσφαλμένο συμπέρασμα πως ο πόλεμος εναντίον της Ελλάδος θα τελείωνε εύκολα και γρήγορα. Προφανώς δεν έγινε έτσι. Δεν έγινε έτσι γιατί ο ελληνικός στρατός μόνο κακώς εξοπλισμένος δεν ήταν... Επιπλέον δεν χρησιμοποιήθηκε ικανός αριθμός μεραρχιών, όπως σημείωσαν άλλωστε και ορισμένοι στρατηγοί του ιταλικού Γενικού Επιτελείου.

Ενα σύνολο 19 - 20 μεραρχιών θεωρούνταν δυνάμεις ικανές να επιτεθούν και να καταλάβουν με επιτυχία την Ελλάδα. Τελικά χρησιμοποιήθηκαν πολύ λιγότερες μεραρχίες. Δεν κινητοποιήθηκαν οι ειδικές μονάδες για επιχειρήσεις σε ορεινές περιοχές και όλα αυτά οδήγησαν στην αποτυχία της επίθεσης...».

* Ο δρ Φραντσέσκο Ανγκελόνε είναι αναλυτής στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών S. Pio V, Ρώμη.
read more “Ο ρόλος του Μεταξά στον πόλεμο του ’40”

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Η “εύτακτος” αποχώρησις από την Σμύρνη το 1922...


ΑΚΡΩΣ ΕΠΕΙΓΟΝ (κρυπτογραφικόν) εκ Σμύρνης αρ. 95
« … Πάντες οι δημόσιοι υπάλληλοι περιφερείας σας οφείλουσι να συγκεντρωθώσι έδρα σας και να είναι έτοιμοι προς αναχώρησιν εις πρώτην διαταγήν. Περί χρόνου αναχωρήσεως και τόπου κατευθύνσεως θέλομεν δώση ειδικήν διαταγήν. Παρούσαν τηρήσατε απολύτως μυστικήν από πληθυσμόν…».

Αριστείδης Στεργιάδης



ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ  "ΦΛΟΓΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ"


ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΧΑΙΡΙΔΗ

Η πόρτα του μεγάρου της προκυμαίας άνοιξε και ένας μεσήλικας κρατώντας με το ένα χέρι ένα μπαστούνι και με το άλλο μια βαλίτσα ξεπρόβαλε στο κεφαλόσκαλο.
Κοίταξε ανήσυχος προς τη θάλασσα και όταν βεβαιώθηκε ότι η ατμάκατος με το άγημα των ναυτών από το αγγλικό θωρηκτό «Σιδηρούς Δουξ» είχε πλευρίσει την προκυμαία κατευθύνθηκε με γρήγορα βήματα προς αυτήν. Κάποιοι περαστικοί που τον αναγνώρισαν στο πέρασμά του είπαν μια μόνο λέξη «κατάρα».
Ο μεσήλικας τυλιγμένος στη χρυσή ματαιοδοξία της μελλοντικής δικαίωσης απομακρύνθηκε από την ανυπεράσπιστη πόλη.
Το πρωί είχε δεχθεί στο μέγαρο τους ανώτερους υπαλλήλους του που εκτιμούσε ιδιαίτερα. Το μόνο που βρήκε να πει, για την επερχόμενη καταστροφή, ήταν:
- «Ας έλθη επι τέλους και αυτή η κατοχή των Τούρκων, δια να αντιληφθούν οι Ευρωπαίοι την διαφοράν της διοικήσεώς μου».
Ο μεσήλικας που ενδιαφερόταν για την υστεροφημία του ήταν ο Ύπατος Αρμοστής Σμύρνης, Αριστείδης Στεργιάδης. Ο Ύπατος Αρμοστής υπήρξε μια από τις σημαντικότερες και τις πλέον ενδιαφέρουσες προσωπικότητες της εποχής του. Διαπρεπής νομικός με ιδιαίτερες γνώσεις στο Οθωμανικό δίκαιο, γλωσσομαθής και οξύνους διετέλεσε πρόεδρος του πρώτου Μεικτού Δημοτικού Συμβουλίου Ηρακλείου από το 1900 έως και το 1911.
Το 1917 διορίστηκε, από τον Βενιζέλο, Γενικός Διοικητής Ηπείρου. Το 1919 κρίθηκε ως ο πλέον κατάλληλος για να αναλάβει τον επίζηλο ρόλο του Ύπατου Αρμοστή Σμύρνης.
Ο Στεργιάδης διέθετε αυτοπεποίθηση, γνώσεις και διοικητικές ικανότητες. Ήταν απόλυτα αφοσιωμένος στον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον οποίο θαύμαζε, και όχι στον πολιτικό χώρο των Φιλελευθέρων. Η διάκριση αυτή είναι σημαντική και δεν επιδέχεται παρερμηνεία ή παρανόηση. Δεν ήθελε να έχει καμιά σχέση με τους συνεργάτες του Βενιζέλου τους οποίους κατήγγειλε ως «ανθρωπάρια», «ιδιοτελείς» και «προδότες».
Δήλωνε χαρακτηριστικά ότι «οιαδήποτε ιδανικά, οιονδήποτε σχέδιον που επαρουσίαζε ο κ. Βενιζέλος, εσυρρικνώνετο, εις τας χείρας και εις τας ψυχάς των ανθρωπαρίων που ενεπιστεύετο, εις προδοσίαν και ιδιοτέλειαν».
Οι επικριτικές αναφορές και μόνο στο πρόσωπο του Στεργιάδη περισσότερο αποπροσανατολίζουν παρά βοηθούν στην κατανόηση των τραγικών γεγονότων της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Οι απόψεις των συγγραφέων και των ιστορικών ερευνητών υπόκεινται πάντα σε μελλοντικές αναθεωρήσεις. Στη συγγραφή της ιστορίας και της έρευνας δεν υπάρχει τέλος. Η ποιότητα, ωστόσο, της αναθεώρησης εξαρτάται από τον σκοπό, τα μέσα και το «βάθος» της ιστορικής έρευνας.
Το 1919 ο Αριστείδης Στεργιάδης υποβλήθηκε στην πιο δύσκολη δοκιμασία. Στη διοίκηση του πληθυσμού που κατοικούσε σε καθορισμένη, από τους «συμμάχους, περιοχή της δυτικής Μικράς Ασίας. Στη συγκεκριμένη περιοχή κατοικούσαν πληθυσμοί με διακριτές εθνικές, θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές και πολιτισμικές διαφορές.
Η δοκιμασία, για τον Ύπατο Αρμοστή, γινόταν ακόμα πιο επίπονη από την παρουσία χιλιάδων Ελλήνων οι οποίοι είχαν γνωρίσει τις ανηλεείς διώξεις από τους Οθωμανούς μουσουλμάνους στρατοχωροφύλακες, τους οργανωμένους «Τσέτες» και τον όχλο κατά την πρώτη φάση της γενοκτονίας στη Μικρά Ασία (1914 - 1918).
Αυτούς τους Έλληνες που είχαν χάσει προσφιλή τους πρόσωπα, τιμή και περιουσία, εκαλείτο να αποκαταστήσει και να διοικήσει ο Αριστείδης Στεργιάδης.
Το εντυπωσιακό δεδομένο, στο πείραμα που αναλάμβανε να πραγματοποιήσει ο επιστήθιος φίλος του Βενιζέλου ήταν ότι ο ίδιος ο Στεργιάδης δεν πίστευε από την αρχή του εγχειρήματος στην επιτυχία του.
Οι αντιστάσεις του κάμφθηκαν από την επιμονή του πρωθυπουργού και τις συνεχείς εκκλήσεις προς τον φίλο του να αναλάβει το ρόλο του Ύπατου Αρμοστή.
Ο Στεργιάδης τελικά δέχθηκε αλλά και πάλι αμφέβαλε ως προς την ορθότητα των κινήσεων των πρωταγωνιστών του Μικρασιατικού εγχειρήματος, Βενιζέλου και Λόυντ Τζώρτζ, με την αχαλίνωτη βιασύνη και τον αυτοσχεδιασμό που τους διέκρινε, κατά την κρίση του Αρμοστή.
Η διοίκηση του Στεργιάδη χαρακτηρίσθηκε από την ουδετερότητά της προς τις Ελληνικές θέσεις, την συνειδητή σκαιότητα προς τους πολίτες και τους εκπροσώπους των πολιτικών, στρατιωτικών και θρησκευτικών αρχών, την υπεροπτική και ηγεμονική συμπεριφορά ακόμα και προς τον Σμυρναίο βενιζελικό αρχιστράτηγο Λεωνίδα Παρασκευόπουλο.
Στον διευθυντή του γραφείου Τύπου της Αρμοστείας Μιχαήλ Ροδά, δήλωσε: «Αδιαφορώ ποίον και πόσους θα εύρω εις τον δρόμον μου. Θα περάσω επάνω από τις σάρκες τους για να επιτύχω την υποταγήν και την εμπέδωσιν της τάξεως».
Δυστυχώς, ο Στεργιάδης είχε τη σφαλερή εντύπωση πως οι κάτοικοι της Σμύρνης είχαν σχέση με τους κατσαπλιάδες και τους Αρβανίτες που είχε διοικήσει κατά το παρελθόν.
Με ποια συναιθσήματα και ποια διάθεση ήλθε ο Στεργιάδης στη Σμύρνη το απέδειξε από την πρώτη συνάντησή του με τους προκρίτους της πόλης.
«Έφερα μαζί μου, τους είπε απειλητικά, για να διοικήσω καλά τον τόπον, έναν βούρδουλαν, τον οποίον δεν θα διστάσω να χρησιμοποιήσω σκληρά και αδιάκριτα».
Παγερή σιωπή ακολούθησε. Οι πρόκριτοι κοίταζαν ο ένας τον άλλον κατάπληκτοι. «Τη σιγή διέκοψε ο γηραιός Σμυρναίος δημοσιογράφος Μιλτιάδης Σεϊζάνης, εκδότης της «Αρμονίας», μαχητής της Ελλάδας σε κάθε εθνική εξέγερση από το 1878.
- «Κύριε Ύπατε Αρμοστά, απάντησε, καλά θα κάμετε να κρεμάσετε τον βούρδουλαν στον τοίχον. Εκατοντάδες χρόνια επεριμέναμεν την σημερινήν ημέραν. Μη θέλετε να δηλητηριάσετε την χαράν μας».
Από το 1921 όταν πλέον οι Τούρκοι εθνικιστές και οι Έλληνες κυβερνήτες, οι «αποσυνάγωγοι» της Δύσης και «μπράβοι» της Αγγλίας, είχαν μετατρέψει το ζήτημα της Μικράς Ασίας σε πόλεμο αλληλοεξόντωσης και τελικής επικράτησης του ισχυροτέρου επί του αντιπάλου του, αποτελούσε τυφλή προκατάληψη και χίμαιρα να πιστεύουν οι Έλληνες ότι η Δύση θα υποστήριζε τις θέσεις τους.
Ο Στεργιάδης γνώριζε όλες τις παρασκηνιακές πρωτοβουλίες των δυτικών δυνάμεων προς την ελληνική κυβέρνηση για να αποσύρει τις ένοπλες δυνάμεις της από την Μικρά Ασία. Στις αρχές του 1922 δήλωνε προς τον Σιώτη, μέλος της επιτροπής Μικρασιατικής Άμυνας: «Την Μικράν Ασίαν πρόκειται να την αφήσωμεν. Πρόκειται περί μιας κηδείας. Κηδείας την οποίαν θα προσπαθήσωμεν να κάμωμεν όσον το δυνατόν μεγαλοπρεπεστέραν».
Στον Γεώργιο Παπανδρέου, την ίδια χρονική περίοδο, ομολογεί: «Βλέπω αναποτρέπτως και ταχέως επερχομένην την καταστροφήν και δεν ημπορώ να κάμω τίποτε. Τίποτε δεν μπορεί να γίνη, τίποτε».
«Φώναζε έξαλλος και κτυπούσε το κεφάλι του βίαια, με τα χέρια του, και στον τοίχο», αφηγείται ο Παπανδρέου.
Ο Ύπατος Αρμοστής πεπεισμένος πως οι Έλληνες ήταν αδύνατον να κερδίσουν βρισκόταν υπό συνεχή ψυχολογική πίεση. Αναγώριζε ωστόσο ότι ακόμα και η παραίτησή του δεν θα απέτρεπε την καταστροφή.
«Δυστυχώς εγώ που είχα προβλέψει τα πάντα προ πολλού, είμαι καταδικασμένος να υποστώ το βάσανο, ως συμμετέχων στην καταστροφή. Διότι είτε παραμείνω εις την θέσιν μου, είτε παραιτηθώ η καταστροφή θα επέλθη. Η παραίτησίς μου απλώς θα φέρη ταχύτερον την καταστροφήν με το να αποθαρρύνη τον στρατό και θα δώση εις τον Κεμάλ το έναυσμα δια να επιτεθή. Αυτός είναι ο λόγος που προτιμώ να θυσιάσω ολοσχερώς τον εαυτόν μου παραμένων εις την θέσιν μου ως καπετάνιος εις ένα βυθιζόμενον πλοίον».
Ο Αριστείδης Στεργιάδης ως ευσυνείδητος υπάλληλος του κράτους, μεθόδευσε και συντόνισε ψύχραιμα τις προσπάθειες της «ευτάκτου αποχωρήσεως» όπως χαρακτηριστικά έλεγε. Τα επίτακτα πλοία απέπλεαν κατάφορτα από στρατιώτες, υπαλλήλους του ελληνικού δημοσίου και πολεμικό υλικό. Οι επιβιβαζόμενοι στρατιώτες εφοδιαζόταν με σημειώματα από την διοίκησή τους.
Η 25η Αυγούστου 1922 ήταν η τελευταία ημέρα της ελληνικής κατοχής. Στα επίτακτα πλοία «Αδριατικός» και «Ατρόμητος» είχαν επιβιβασθεί οι κατώτεροι υπάλληλοι της Ελληνικής διοικήσεως. Οι ανώτεροι υπάλληλοι θα επιβιβαζόντουσαν στο πλοίο «Νάξος». Κατά διαταγή του Στεργιάδη όλοι θα έπρεπε να έχουν τα έγγραφα της ταυτότητάς τους και ειδική άδεια υπογεγραμμένη από τον Ύπατο Αρμοστή της Σμύρνης.
Γιατί έπρεπε οι Ελλαδίτες υπάλληλοι και στρατιώτες να έχουν θεωρημένα έγγραφα από την διοίκησή τους;
Η κυβέρνηση των Αθηνών είχε περάσει από την Βουλή τον άθλιο νόμο 2870, της 16ης Ιουλίου 1922, «Περί της παρανόμου μεταφοράς προσώπων ομαδόν ερχομένων εις Ελληνικούς λιμένας εκ της αλλοδαπής».
Όταν οι Ελλαδίτες αναφερόντουσαν «εις την αλλοδαπήν» στην προκειμένη περίπτωση εννοούσαν την Μικρά Ασία την οποίαν, υποτίθεται, πως είχαν απελευθερώσει ήδη από το 1919.
Ο νόμος απαγόρευε «την εν Ελλάδι αποβίβαση προσώπων ομαδόν αφικνουμένων εξ αλλοδαπής, εφ΄ όσον ούτοι δεν είναι εφοδιασμένοι δια τακτικών διαβατηρίων νομίμως τεθεωρημένων ή δια των εγγράφων των εκάστοτε οριζομένων δια Βασιλικών Διαταγμάτων, εκδιδομένων προτάσει των επί των Εσωτερικών, Εθνικής Οικονομίας και Περιθάλψεως Υπουργών» (άρθρο 1).
Η κυβέρνηση αναγνωρίζοντας ότι επικρατούσε «βενιζελισμός ογκώδης» στους Μικρασιάτες πίστευε ότι «θα άξιζε πράγματι να παραδώσωμεν την Σμύρνην εις τον Κεμάλ, δια να πετσοκόψη όλους αυτούς τους αχρείους».
O Στεργιάδης φαίνεται ότι δήλωσε στο νομάρχη Λέσβου Γεώργιο Παπανδρέου «καλύτερα να μείνουν εδώ να τους σφάξει ο Κεμάλ γιατί αν πάνε στην Αθήνα (οι Μικρασιάτες) θα ανατρέψουν τα πάντα».
Ο θλιβερός Αύγουστος του 1922 στην πραγματικότητα υπήρξε έργο της Ελλαδίτικης άρχουσας τάξης, πολιτικής οικονομικής και στρατιωτικής.
Γράφει ο Μικρασιάτης Ηλίας Βενέζης στην «Εφταλού»: «Η γενεά μας είναι υπόλογη για πολλά. Και γι΄ αυτό έχασε την ελληνική Μικρασία. Για την καταστροφή αυτή, τη μεγαλύτερη των τελευταίων αιώνων της ιστορίας μας, δεν θα βρούμε ποτέ άφεση».
Ο λόγος,που θα πρέπει να οδύρονται οι Έλληνες δεν είναι για την καταστροφή της Σμύρνης και την σφαγή των κατοίκων της. Ο λόγος που θα πρέπει να ντρέπονται και να οδύρονται είναι γιατί ο Αύγουστος του 1922 υπήρξε δικό τους δημιούργημα.
read more “Η “εύτακτος” αποχώρησις από την Σμύρνη το 1922...”

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ


Γράφει ο καθηγητής φυσικής αγωγής Σταύρος Λιλόγλου


Hellenic Quest λέγεται ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικής εκμάθησης της Ελληνικής που το CNN άρχισε να διανέμει παγκοσμίως και προορίζεται σε πρώτο στάδιο για τους αγγλόφωνους και ισπανόφωνους.
Η μέθοδος διδασκαλίας συνίσταται στην προβολή πληροφοριών στην οθόνη του Η/Υ με ταυτόχρονη μετάδοση ήχου και κινούμενης εικόνας..Το πρόγραμμα παράγεται από τη μεγάλη εταιρία Η/Υ Apple, o Πρόεδρος της οποίας Τζον Σκάλι είπε σχετικά: Αποφασίσαμε να προωθήσουμε το πρόγραμμα εκμάθησης της Ελληνικής, επειδή η κοινωνία μας χρειάζεται ένα εργαλείο που θα της επιτρέψει ν' αναπτύξει τη δημιουργικότητά της, να εισαγάγει καινούριες ιδέες και θα της προσφέρει γνώσεις περισσότερες απ' όσες ο
άνθρωπος μπορούσε ως τώρα να ανακαλύψει.
Με άλλα λόγια, πρόκειται για μιαν εκδήλωση της τάσης για επιστροφή του παγκόσμιου πολιτισμού στο πνεύμα και τη γλώσσα των Ελλήνων.
Άλλη συναφής εκδήλωση: Οι Άγγλοι επιχειρηματίες προτρέπουν τα ανώτερα στελέχη να μάθουν Αρχαία Ελληνικά επειδή αυτά περιέχουν μια ξεχωριστή
σημασία για τους τομείς οργανώσεως και διαχειρίσεως επιχειρήσεων.Σε αυτό το συμπέρασμα ήδη οδηγήθηκαν μετά από διαπιστώσεις Βρετανών ειδικών
ότι η Ελληνική γλώσσα ενισχύει τη λογική και τονώνει τις ηγετικές ικανότητες.Γι' αυτό έχει μεγάλη αξία, όχι μόνο στην πληροφορική και στην υψηλή τεχνολογία, αλλά και στον τομέα οργανώσεως και διοικήσεως ..
Αυτές οι ιδιότητες της Ελληνικής ώθησαν το Πανεπιστήμιο Ιρμάιν της Καλιφόρνια να αναλάβει την αποθησαύριση του πλούτου της. Επικεφαλής του
προγράμματος τοποθετήθηκαν η γλωσσολόγος -Ελληνίστρια- Μακ Ντόναλι και οι καθηγητές της ηλεκτρονικής Μπρούνερ και Πάκαρι.
Στον Η/Υ Ίμυκο αποθησαυρίστηκαν 6 εκατομμύρια λεκτικοί τύποι της γλώσσας μας όταν η Αγγλική έχει συνολικά 490.000 λέξεις και 300.000 τεχνικούς
όρους, δηλαδή σαν γλώσσα είναι μόλις το 1/100 της δικής μας.. Στον Ίμυκο ταξινομήθηκαν 8.000 συγγράμματα 4.000 αρχαίων Ελλήνων και το έργο
συνεχίζεται.
Μιλώντας γι' αυτό ο καθηγητής Μπρούνερ είπε: Σε όποιον απορεί γιατί τόσα εκατομμύρια δολάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής
απαντούμε: Μα πρόκειται για τη γλώσσα των προγόνων μας. Και η επαφή μας μ΄αυτούς θα βελτιώσει τον πολιτισμό μας .
Οι υπεύθυνοι του προγράμματος υπολογίζουν ότι οι ελληνικοί λεκτικοί τύποι θα φθάσουν στα 90 εκατομμύρια, έναντι 9 εκατομμυρίων της λατινικής.
Το ενδιαφέρον για την Ελληνική προέκυψε από τη διαπίστωση των επιστημόνων
πληροφορικής και υπολογιστών ότι οι Η/Υ προχωρημένης τεχνολογίας δέχονται ως νοηματική γλώσσα μόνον την Ελληνική. Όλες τις άλλες γλώσσες τις
χαρακτήρισαν σημειολογικές .
Νοηματική γλώσσα θεωρείται η γλώσσα στην οποία το σημαίνον, δηλαδή η λέξη, και το σημαινόμενο, δηλαδή αυτό, που η λέξη εκφράζει (πράγμα, ιδέα,
κατάσταση), έχουν μεταξύ τους πρωτογενή σχέση. Ενώ σημειολογική είναι η γλώσσα στην οποία αυθαιρέτως ορίζεται ότι το αμ πράγμα (σημαινόμενο)
εννοείται με το αμ (σημαίνον).
Με άλλα λόγια, η Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη γλώσσα της οποίας οι λέξεις έχουν πρωτογένεια, ενώ σε όλες τις άλλες, οι λέξεις είναι συμβατικές,
σημαίνουν, δηλαδή, κάτι, απλώς επειδή έτσι 'συμφωνήθηκε' μεταξύ εκείνων που την χρησιμοποιούν.
ΟΛΕΣ οι λέξεις στην Ελληνική ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ, π.χ. η λέξη ενθουσιασμός = εν-Θεώ,γεωμετρία = γη +μετρώ, προφητεία = προ + φάω, άνθρωπος = ο άναρθρων (ο
αρθρώνων λόγο).
Έχουμε δηλαδή αιτιώδη σχέση μεταξύ λέξεως-πράγματος, πράγμα ανύπαρκτο στις άλλες γλώσσες. Τα πιο τέλεια προγράμματα Ίμυκος , Γνώσεις και Νεύτων
αναπαριστούν τους λεκτικούς τύπους της Ελληνικής σε ολοκληρώματα και σε τέλεια σχήματα παραστατικής, πράγμα που αδυνατούν να κάνουν για τις άλλες
γλώσσες.
Και τούτο επειδή η Ελληνική έχει μαθηματική δομή που επιτρέπει την αρμονική
γεωμετρική τους απεικόνιση.
<>
Ιδιαιτέρως χρήσιμα είναι τα ελληνικά προσφύματα ΟΠΩΣ : τηλέ , λάνδη
=....LAND, ΓΕΩ...,νάνο, μίκρο, μέγα, σκοπό....ισμός, ΗΛΕΚΤΡΟ....., κυκλο....,
ΦΩΝΟ...., ΜΑΚΡΟ...., ΜΙΚΡΟ...., ΔΙΣΚΟ....., ΓΡΑΦΟ..., ΓΡΑΜΜΑ..., ΣΥΝ...,
ΣΥΜ....., κ.λπ..

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ : ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ C D = COMPACT DISK = ΣΥΜΠΑΚΤΩΜΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΣ

Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θεωρούν την Ελληνική γλώσσα «μη οριακή», δηλαδή ότι μόνο σ' αυτή δεν υπάρχουν όρια και γι' αυτό είναι αναγκαία στις νέες
επιστήμες όπως η Πληροφορική, η Ηλεκτρονική, η Κυβερνητική και άλλες.Αυτές οι επιστήμες μόνο στην Ελληνική γλώσσα βρίσκουν τις νοητικές
εκφράσεις που χρειάζονται, χωρίς τις οποίες η επιστημονική σκέψη αδυνατείνα προχωρήσει.
Γι' αυτούς τους λόγους οι Ισπανοί Ευρωβουλευτές ζήτησαν να καθιερωθεί η Ελληνική ως η επίσημη της Ευρωπαϊκής Ένωσης διότι το να μιλά κανείς για
Ενωμένη Ευρώπη χωρίς την Ελληνική είναι σα να μιλά σε έναν τυφλό για χρώματα.
read more “Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ”

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

Παρακάτω θα διαβάσετε το μανιφέστο ,την ανωνυμία και το απόρρητο των Blogs!

ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΩΝ BLOGGER
1. Τα blogs είναι διάλογος - ελεύθερος ανεμπόδιστος διάλογος ανάμεσα σε πολίτες.
2. Τα blogs είναι μια πρόσκληση σε διάλογο, σε διαφωνία, και επικοινωνία.
3. Τα blogs δεν κέρδισαν το ενδιαφέρον της κοινωνίας επειδή λένε ψέματα συκοφαντούν. Το κέρδισαν επειδή η κοινωνία έχει ανάγκη από μια αυθεντική φωνή.
4. Τα blogs είναι το δικαίωμα του καθενός να εκφέρει την άποψή του. Δεν υπάρχουν “ενημερωτικά” και “μη ενημερωτικά” blogs. Μέσα από το διάλογο όλοι κάτι μαθαίνουμε.
5. Τα blogs δεν τα γράφουν επαγγελματίες - τα γράφουν πολίτες. Μπορεί να αξιοποιούν την όποια επαγγελματική τους εμπειρία, μπορεί και όχι.
6. Ο blogger δεν χρησιμοποιεί εθνικούς πόρους (όπως οι τηλεραδιοσυχνότητες), και συνεπώς δεν μπορεί να μπαίνει σε καλούπια ο τρόπος και το περιεχόμενο της έκφρασής του. O blogger αξιοποιεί το απεριόριστο μέγεθος του παγκόσμιου Δικτυακού ιστού για να εκφράσει και τη δική του άποψη.
7. Η Πολιτεία, τα Media, οι επιχειρήσεις, και όλοι οι θεσμοθετημένοι οργανισμοί της Ελληνικής κοινωνίας, αξίζει να παρακολουθούν τους bloggers και τον διάλογο τους. Ακόμα καλύτερο θα είναι να συμμετέχουν ισότιμα σε αυτόν το διάλογο. Θα μπορέσουν και οι ίδιοι να γίνουν σοφότεροι μαθαίνοντας την άποψη του απλού πολίτη, αντί να προσπαθούν να την περιορίσουν στα δικά τους καλούπια.
8. Το δικαίωμα του blogger να γράφει ελεύθερα την άποψή του είναι ιερό. Αν με αυτά που γράφει καταπατά συγκεκριμένες νομοθετικές διατάξεις, υπάρχουν νόμιμες διαδικασίες για την δίωξή του.
9. Στο βαθμό που δεν παραβιάζει με σαφή τρόπο διατάξεις του νόμου, η ανωνυμία είναι δικαίωμα του blogger.


Γιατί είναι οι bloggers ανώνυμοι;
"..ως ανώνυμοι τους αναγκάζουμε να απαντούν με επιχειρήματα
ενώ ως επώνυμοι τα επιχειρήματα τους τα μετατρέπουν σε πίεση...
Πίεση που μεταφράζεται σε οποιοδήποτε μέσο μπορεί να εφεύρει ένα διαπλεκόμενο και διεφθαρμένο πολιτικό-οικονομικό σύστημα.

Αυτή είναι η ανωνυμία που διεκδικούμε μέσω αυτού του blog...
Δεν είναι η ανωνυμία της συκοφάντησης,των εκβιασμών,των ύβρεων και των απειλών όπως θέλουν κάποιοι να αποδώσουν στους χιλιάδες ανώνυμους Έλληνες bloggers,
είναι η ανωνυμία που βάζουμε ως ασπίδα στις πιέσεις για σιωπή,για έλεγχο της ελευθερίας σκέψης & έκφρασης αλλά και διακίνησης των πληροφοριών..."



Τo «απόρρητο» των blogs με κατάληξη σε .com!
Τo «απόρρητο» των blogs με κατάληξη σε .com, καλύπτεται απ΄την Αμερικανική νομοθεσία, που προβλέπει ρητά πως «δεν επιτρέπεται να γίνει άρση του απορρήτου λόγω συκοφαντικής δυσφήμισης». Αν ο εισαγγελέας που το χειρίζεται κρίνει ότι δεν πρόκειται για συκοφαντική δυσφήμηση, αλλά για πράξη κακουργηματικού χαρακτήρα (όπως είναι ο εκβιασμός) ΜΟΝΟ TOTE γίνεται άρση.Στις ΗΠΑ, οι bloggers προστατεύονται από το πρώτο άρθρο του Συντάγματος, που δίνει σε όλους "το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου. To 2006, το Ανώτατο Δικαστήριο της Καλιφόρνιας γνωμοδότησε ότι οι bloggers "δεν θα διώκονται ποινικά αν ο διαδικτυακός τους τόπος φιλοξενεί σχόλια αναγνωστών που είναι συκοφαντικά προς τρίτα πρόσωπα." Λίγο αργότερα μάλιστα το ίδιο δικαστήριο αναγνώρισε και το δικαίωμά τους "να μην αποκαλύπτουν τις πηγές τους".
read more “Παρακάτω θα διαβάσετε το μανιφέστο ,την ανωνυμία και το απόρρητο των Blogs!”

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ


Πέντε περιβαλλοντικές οργανώσεις ζητούν διακοπή της εκτροπής Αχελώου!




Προεκλογική περίοδος και τα λόγια των κομμάτων είναι μετρημένα, ειδικά για τα περιβαλλοντικά ζητήματα με πολιτικό κόστος, όπως η εκτροπή του Αχελώου.
Όπως όμως τονίζουν εμφατικά οι περιβαλλοντικές οργανώσεις WWF Ελλάς, Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος & Πολιτισμού, Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Φύσης και Δίκτυο Μεσόγειος SOS, οι κίνδυνοι και το κόστος που συνεπάγεται η ολοκλήρωση και λειτουργία του φράγματος στη Συκιά, αλλά και συνολικά το εγχείρημα της εκτροπής του Αχελώου είναι τόσο σοβαρά, ώστε η αγνόησή τους ισοδυναμεί με ασυγχώρητο έγκλημα σε βάρος του ελληνικού λαού.
Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις τονίζουν πως...


η εκτροπή του Αχελώου επιφυλάσσει:
· Υπέρογκο οικονομικό κόστος.
Σε καιρό κοινωνικά επώδυνης οικονομικής κρίσης, ο ελληνικός λαός καλείται να πληρώσει άγνωστες εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ επιπλέον για την ολοκλήρωση των έργων, χωρίς να έχει καν προηγηθεί σχεδιασμός για τη χρήση του νερού όταν και αν φτάσει στον κάμπο.
· Εξαιρετικά σοβαρούς κινδύνους, που έχουν υπο-εκτιμηθεί.
Με δεδομένο ότι η εκτροπή του νερού θα γίνεται το καλοκαίρι, το φράγμα Συκιάς θα μαζεύει νερό τον χειμώνα. Σε κατάσταση πληρότητας όμως, τα φράγματα Συκιάς και κατάντη (Κρεμαστών και Καστρακίου) θα είναι εξαιρετικά ευάλωτα σε πλημμύρες, με απρόβλεπτες συνέπειες τόσο για τη γύρω περιοχή, όσο και για την ίδια τη στατική τους επάρκεια, βάσει των παραπάνω κινδύνων.
· Απρόβλεπτες οικολογικές επιπτώσεις, ειδικά για τα ευαίσθητα λιμναία οικοσυστήματα που τροφοδοτούνται από τον Αχελώο, δηλαδή την Τριχωνίδα και τη Λυσιμαχεία.
Με δεδομένο ότι οι ελάχιστες οικολογικές τους ανάγκες σε νερό δεν έχουν επιστημονικά προσδιοριστεί, είναι άγνωστο αν το καλοκαίρι και σε περιόδους ξηρασίας θα είναι δυνατή η τροφοδότησή τους.
· Επικίνδυνο λαϊκισμό.
Η Θεσσαλία δεν χρειάζεται τον Αχελώο για να αρδευτεί. Η Θεσσαλία έχει άμεση και απόλυτη ανάγκη από έργα προστασίας και σωστής διαχείρισης των υδάτινων πόρων που διαθέτει, καθώς και από αναδιάρθρωση των καλλιεργειών, ειδικά υπό τις συνθήκες διαμορφώνονται από την κλιματική αλλαγή και τις νέες πολιτικές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Η εκτροπή είναι απλά στάχτη στα μάτια αγροτών που απεγνωσμένα ψάχνουν για λύσεις στα προβλήματα που επί δεκαετίες προκαλεί η σπατάλη και κακοδιαχείριση των νερών του θεσσαλικού κάμπου.

Η εμμονή του απερχόμενου Υπουργού ΠΕΧΩΔΕ, Γ. Σουφλιά με την εκτροπή ζημίωσε τη χώρα με περίπου 400 εκατ. € (σύμφωνα με ανακοινώσεις του Υπουργείου) που προέρχονται από αμιγώς εθνικούς πόρους. Δεδομένου ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εδώ και 15 χρόνια έχει αρνηθεί τη χρηματοδότηση αυτού του έργου, η πραγματική ζημιά είναι πολλαπλάσια καθώς η χώρα στερήθηκε τη δυνατότητα να απορροφήσει αντίστοιχο ποσό κοινοτικών κονδυλίων για συγχρηματοδοτούμενα έργα.
Σε μια προσπάθεια να σταματήσουν αυτό το σκάνδαλο, οι οργανώσεις θα αντισταθούν με κάθε μέσο στην εκτέλεση του έργου τελικής επένδυσης σήραγγας μήκους 12 χλμ., ύψους 65 εκ. € που ανατέθηκε προεκλογικά στη Μηχανική Α.Ε. Την ίδια στιγμή, εκκρεμεί αίτηση ακύρωσης στο ΣτΕ κατά του νόμου Σουφλιά που από το 2006 εγκρίνει το έργο, παρακάμπτοντας 6 διαδοχικές αποφάσεις του ανώτατου δικαστηρίου.
Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις καλούν τον Πρωθυπουργό της 5ης Οκτωβρίου να λάβει την πολιτικά γενναία απόφαση για ακύρωση των έργων εκτροπής και να ανακοινώσει σαφές σχέδιο δράσης για την προστασία και οικολογική διαχείριση των υδάτινων πόρων του θεσσαλικού κάμπου, προς όφελος των Θεσσαλών αγροτών και του φυσικού περιβάλλοντος.
Πληροφορίες: Θεοδότα Νάντσου - WWF Ελλάς (6982471722), Δάφνη Μαυρογεώργου - Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος & Πολιτισμού (6977205351), Μαλαμώ Κορμπέτη – Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρία (6948803393), Μαρτίνος Γκαίτλιχ - Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης (6938016839), Άννυ Μητροπούλου – Δίκτυο Μεσόγειος SOS (6977695999)

read more “ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ”

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, ΠΡΙΝ ΑΠΟ 178 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΙΣ 27/9, ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

γράφει ο καθηγητής φυσικής αγωγής Σταύρος Λιλόγλου.

Ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας, είναι αναμφισβήτητα ο Ιωάννης Καποδιστρίας, ο πρώτος κυβερνήτης της πατρίδας μας.

Ένα πρόσωπο αμφιλεγόμενο γιά πολλούς.

Ένας πολιτικός που ακόμη και σήμερα αποτελεί αντικείμενο μελέτης γιά τις ικανότητες, που του είχαν αποδοθεί, αλλά και για τον τρόπο που επέλεξε να κυβερνήσει.

Ένας κυβερνήτης που κατάφερε να διχάσει το λαό της χώρας, που μόλις είχε απελευθερωθεί.
Ο στρατηγός Μακρυγιάννης, μία από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές φυσιογνωμίες στον απελευθερωτικό αγώνα του 1821, γράφει για τον Καποδιστρία στα απομνημονεύματά του :
"Ο Κυβερνήτης μας φέρνει οπαδούς των τυρράγνων να τον οδηγήσουνε πως τυρραγνούνε εκείνοι οι τύρραγνοι να τυραγνήσει και αυτός".
Κι΄όμως ο Μακρυγιάννης ήταν από τους πρώτους που δήλωσε την αφοσίωση του στον Κυβερνήτη και πως μπορούσε ακόμη και τη ζωή του να δώσει για αυτόν.

Τι τον έκαμε να αλλάξει;
Θα πρέπει όμως πρώτα από όλα να δούμε πως ήτανε η πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα όταν ο Καποδιστρίας έφτασε εκεί για να την κυβερνήσει.
Είναι αλήθεια πως όταν ο Καποδιστρίας πάτησε το πόδι του στην ελληνική γη, η χώρα, όση είχε απελευθερωθεί, ήταν πραγματικά ένα χάος.
Στην στεριά, γράφει ο ιστορικός Τάσος Βουρνάς, επικρατούσε το δίκιο της αρπακτικότητας του Τοπάρχη Κοτζαμπάση και στη θάλασσα η πειρατεία.
Στην ελεύθερη χώρα δεν υπήρχαν χέρια να επιδοθούν στην καλλιέργεια της γης. Εικοσιπέντε χιλιάδες μαχητές γύριζαν από χωριό σε χωριό χωρίς καμιά μισθοδοσία, χωρίς καμιά ενίσχυση. Καμιά υπηρεσία δεν λειτουργούσε. Ο Μωρηάς ήταν μιά έρημος. Κάθε μεγαλοκαπετάνιος, που κρατούσε ένα κάστρο τυρρανούσε σαν καταχτητής τον γυμνό και άστεγο πληθυσμό. Για να μπορέσει κανείς να μεταμορφώσει σε κράτος αυτό το χάος δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα έπρεπε να διαθέτει ισχυρή κεντρική εξουσία με σιδερένια πυγμή και οπωσδήποτε μία πολιτική γενναίου αστικοδημοκρατικού εκσυγχρονισμού. Ο οποιοσδήποτε όμως και αν διέθετε αυτές τις θέσεις μοιραία θα ερχόταν σε κάθετη ρήξη με το παλιό φεουδαρχικό καθεστώς, που το αποτελούσαν τα τζάκια και οι νεόπλουτοι, που η περιουσία τους ήταν από το πλιάτσικο σε βάρος της επανάστασης. Αυτά είχε να αντιμετωπίσει ο κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδιστρίας, μπροστά σε αυτά βρέθηκε και αυτά κλήθηκε να πολεμήσει.
Όμως ποιος ήταν ο Ιωάννης Καποδιστρίας;.
Γεννημένος στην Κέρκυρα το 1776 από οικογένεια ευγενών, μορφώθηκε με επιμέλεια στην πόλη του και στην συνέχεια σπούδασε ιατρική και φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβας. Μετά τις σπουδές του επιστρέφει στην Κέρκυρα και για ένα διάστημα εργάζεται σαν γιατρός χειρουργός. Όταν όμως τα Εφτάνησα κατακτώνται από τους Ρώσους ο Καποδιστρίας θα εγκαταλείψει την ιατρική και θα περάσει στον πολιτικό χώρο. Το 1803 με την ίδρυση της Πολιτείας των Ιονίων Νήσων ο Καποδιστρίας θα διοριστεί Γραμματέας. Όμως το 1807 με την συνθήκη του Τιλσίτ το κράτος των Ιονίων Νήσων παύει να υπάρχει και φυσικά σταματάει και η Γραμματεία του Καποδιστρία. Σε αυτό το διάστημα όμως είχε αναπτύξει στενές σχέσεις με την ρωσική διπλωματία και έτσι μετά το τέλος της Γραμματείας στο κράτος των Ιονίων Νήσων θα μεταπηδήσει στον χώρο της ρωσικής διπλωματίας όπου πραγματοποιεί λαμπρή σταδιοδρομία. Μάλιστα το 1815 διορίζεται Υπουργός Εξωτερικών, μία θέση που κρατάει μέχρι το 1822.
Από τον χρόνο αυτόν κα μετά διαμένει στη Γενεύη και παρ΄όλο που βρίσκεται σε άδεια αορίστου χρόνου συνεχίζει να είναι μέλος της ρωσσικής διπλωματίας. Από τα καθήκοντά του αυτά θα απαλλαγεί τον Ιούλιο του 1827 με επίσημη έγκριση του Τσάρου Νικολάου και αφού είχε εκλεγεί στη θέση του Κυβερνήτη της Ελλάδας.
Το πρωί της Κυριακής 8 Ιανουαρίου του 1828 ο Ιωάννης Καποδιστρίας, εκλεγμένος κυβερνήτης της Ελλάδας από την Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας φτάνει στο Ναύπλιο με το αγγλικό πλοίο Warspite και πατάει το ελληνικό έδαφος.
Ο Κάρλ Μέντελσον στην Επίτομη Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης γράφει: Τρία ξένα πολεμικά πλοία χαιρέτησαν την ελληνικά σημαία με κανονιοβολισμούς. Είναι η πρώτη περίπτωση αποδόσεως επισήμων τιμών εκ μέρους Ευρωπαϊκών Δυνάμεων ενώ ο λαός επευφημούσε.
Κι ο Νίκος Κασομούλης στα Ενθυμήματα στρατιωτικά αναφέρει: Τι να ενθυμηθεί κανένας και τι να γράψει. Πως να ζωγραφίσει το ηθικόν της ώρας εκείνης. Άλλος έτρεχε, άλλος πηδούσε, άλλος χόρευε. Οι δρόμοι ταράτοντο. Όλοι πλέον από την χαράν αλησμόνησαν την θέσην των. Άνδρες και γυναίκες. Μικροί και μεγάλοι.
Ο νέος κυβερνήτης θα φτάσει στις 11 Ιανοαρίου στην Αίγινα, όπου εκεί έχει την έδρα της η Επιτροπή, που τον αναπληρώνει στα καθήκοντά του και η οποία αποτελείται από τους Γεώργιο Μαυρομιχάλη, Ιωάννη Μηλαήτη και Ιωάννη Νάκο. Από εκείνη τη στιγμή οι τύχες της χώρας ανήκουν πλέον στα χέρια του κυβερνήτη.
Πριν να καταπιαστούμε με το έργο του Καποδιστρία, αξίζει να δούμε τι λένε τόσο οι υμνητές του όσο και οι επικριτές του. Χαρακτηρίζοντας τον Καποδιστρία για τις πολιτικές του ιδέες, ο εκ των επικριτών του ιστορικός Γιάννης Κορδάτος, στην Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδος γράφει: Ήταν συντηριτικός ως το κόκαλο και υπηρέτης της ρωσικής πολιτικής. Κάπως ίδια είναι και η γνώμη του Τάσου Βουρνά ο οποίος στην Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας γράφει: Ήταν αριστοκράτης στην καταγωγή, ολιγαρχικός στις ιδέες, δοκιμασμένος από την εποχή της Ρωσσοκρατίας στα Εφτάνησα, οπόταν σαν πληρεξούσιος της ξένης κατοχής έπνιξε στο αίμα την αγροτική εξέγερση της Κεφαλονιάς, το 1804 και είχε πάρει σαφή θέση υπέρ του φεουδαρχισμού.
Πιό πολύ επικριτικός ο Ιωάννης Ζέβγος, γράφει στην Σύντομη Μελέτη της Νεοελληνικής Ιστορίας: Ήταν αντιδραστικός, διπλωμάτης της Σχολής Μέτερνιχ, στεγνός και πεισματάρης γραφειοκράτης, φανατικός οπαδός του τσαρισμού στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική.
Ο Φίνλεϊ, από τους ένθερμους υποστηρικτές και υμνητές του Ιωάννη Καποδιστρία, γράφει στην Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως: Ο πατριωτισμός του Καποδιστρία είχε ταυτιστεί με την ορθοδοξία και την εθνική ανεξαρτησία, όχι όμως με την πολιτική ελευθερία και τα πολιτικά δικαιώματα. Ελάχιστα πρόσεξε την κοινωνική πρόοδο των λαϊκών μαζών της Δυτικής Ευρώπης που συντελέστηκε στη διάρκεια της ζωής του και η παράλειψη αυτή τον εμπόδισε να παρατηρήσει την επίδραση που άσκουσε ήδη η κοινή γνώμη στην διαγωγή των περισσοτέρων κυβερνήσεων.
Οι προθέσεις του Καποδιστρία γιά τον τρόπο με τον οποίον θα κυβερνούσε την Ελλάδα, φάνηκαν από τις πρώτες ημέρες της ανάληψης των καθηκόντων του. Κύριος σκοπός του ήταν όλες οι εξουσίες να βρίσκονται συγκεντρωμένες στα χέρια του. Μία από τις πρώτες ενέργειές του ήταν η αναστολή του Συντάγματος της Τροιζήνας. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να δηλώσει πως αν το Σύνταγμα δεν ανασταλεί ο ίδιος θα έφευγε αφήνοντας την χώρα και τον λαό της στην τύχη τους. Ακόμη διέλυσε τη Βουλή και στη θέση της τοποθέτησε ένα Συμβουλευτικό Σώμα με την επωνυμία Πανελλήνιον. Αυτό το Συμβουλευτικό Σώμα με 27 μέλη είχε καθαρά διακοσμητικό χαρακτήρα. Χωρισμένο σε τρία τμήματα ανέλαβε τις διοικητικές , οικονομικές και δικαστικές εξουσίες. Ακόμη ίδρυσε την Κεντρική Γραμματεία, ένα είδος υπουργικού συμβουλίου που όμως έπαιρνε απευθείας γραμμή από τον ίδιο.
Αφού έθεσε τις βάσεις της εξουσίας έτσι όπως αυτός τις ήθελε ο Καποδιστρίας ορκίστηκε ότι θα εκπλήρωνε τις αποφάσεις των Εθνικών Συνελεύσεων της Επιδαύρου, του Άστρους και της Τροιζήνας. Κάτι που δεν τήρησε αφού από την αρχή κατήργησε κάθε μορφή αντιπροσωπευτικής συνταγματικής Δημοκρατίας.
Ο Νίκος Σβορώνος στην Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας υποστηρίζει ότι η εξωτερική πολιτική του Καποδιστρία είχε σαν σκοπό να υποτάξει το νέο κράτος στις βλέψεις του Τσάρου.
Στην εσωτερική πολιτική ο Ιωάννης Καποδιστρίας δεν κατάφερε να λύσει το κύριο πρόβλημα που αντιμετώπιζε το καινούργιο κράτος. Τη διανομή στους αγρότες της εθνικής γης, που άλλοτε ανήκε στους Τούρκους. Το μεγαλύτερο μέρος της γης αυτής πέρασε στα χέρια των προκρίτων και των κοτζαμπάσηδων ενώ οι αγρότες παρέμειναν και πάλι εξαρτώμενοι από αυτούς. Ωστόσο θα πρέπει κανείς αντικειμενικά να αναγνωρίσει ότι η διακυβέρνηση της χώρας από τον Καποδιστρία αποτελεί την πρώτη σοβαρή προσπάθεια οργάνωσης του ελληνικού κράτους. Πρώτος αυτός φροντίζει για την δημόσια εκπαίδευση, καταστέλλει την πειρατεία, διοργανώνει την διοίκηση. Η προσπάθειά του να επιβάλει κάποια πειθαρχία στο πνεύμα των προκρίτων που ήθελαν να αντικαταστήσουν στην ελεύθερη Ελλάδα τους Τούρκους αξιωματούχους, συνάντησε από την πλευρά τους μεγάλη αντίδραση. Και ίσως ήταν αυτή η αιτία και ο λόγος που όπλισε τα χέρια των Μαυρομιχαλαίων..
Το πρωινό της Κυριακής 27ης Σεπτεμβρίου του 1831, ο Ιωάννης Καποδιστρίας, πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας θα πέσει νεκρός έξω από την είσοδο του ναού του Άγιου Σπυριδώνα στο Ναύπλιο από τις σφαίρες των Κωνσταντίνου και Γιώργη Μαυρομιχάλη.
Υποστηρίχτηκε ότι την δολοφονία οργάνωσαν οι Πρεσβευτές της Αγγλίας και της Γαλλίας με σκοπό να εξασθενήσουν τη Ρωσική επιρροή στην Ελλάδα. Χωρίς να έχει αποδειχτεί κάτι συγκεκριμένο, το γεγονός είναι ότι οι δύο αυτές χώρες εμψύχωναν την αντιπολίτευση στην πολιτική του Καποδιστρία. Όμως η πολιτική του αυτή δημιουργούσε πολλές αντιδράσεις όχι μόνο μέσα στον απλό λαό αλλά και στις τάξεις των κοτζαμπάσηδων που δεν ήθελαν να παραχωρήσουν τίποτα από την τοπική τους εξουσία.
Η δολοφονία του Ιωάννη Καποδιστρία θα σηματοδοτήσει μία νέα εποχή για την διακυβέρνηση της χώρας. Οι πρόκριτοι, οι κοτζαμπάσηδες, οι καπετάναιοι θα αρχίσουν έναν αγώνα για την εξουσία. Για να καταλήξει η Ελλάδα στην βασιλεία του Όθωνα που με τον ερχομό του στην Ελλάδα μαζύ του, εκτός από τους Βαυαρούς θα φέρει και τους ασκούς του Αιόλου.
Στην Κέρκυρα, λίγο έξω από την πλατεία του Σαν Ρόκκο βρίσκεται η μικρή μονή της Παναγίας της Πλατυτέρας. Στο προαύλιο αυτής της μικρής εκκλησιάς βρίσκεται ένας απλός τάφος όπου μέσα του κρύβει τα οστά του Ιωάννη Καποδιστρία. Μία απλή μαρμάρινη πλάκα αναφέρει. Ενθάδε κείται ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδος Ιωάννης Καποδιστρίας. Δίπλα του ακριβώς είναι ο τάφος του αδελφού του, Αυγουστίνου Καποδιστρία.

read more “ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, ΠΡΙΝ ΑΠΟ 178 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΙΣ 27/9, ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ”

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

ΣΤΙΣ 25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1849 ΠΕΘΑΝΕ Ο ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ Ο ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟΣ . Λησμονημένος και πάμπτωχος...

Γράφει ο καθηγητής φυσικής αγωγής Σταύρος Λιλόγλου
Μέσα στην δίνη του προεκλογικού αγώνα, απαρατήρητη σίγουρα θα περάσει η επέτειος του θανάτου του Νικήτα Σταματελόπουλου, - του γνωστού Νικηταρά. Είναι επόμενο, αφού οι διαφορές είναι πολύ μεγάλες: πέρασε την ζωή του από μάχη σε μάχη , - όχι κοινοβουλευτική ή ... προεκλογική αλλά ουσιαστική, - δεν είναι λίγο να σφυρίζουν οι σφαίρες δίπλα σου , οι τωρινοί πρωταγωνιστές ποτέ δεν πολέμησαν, - ίσως λόγω και χρονικών συνθηκών, αλλά πολλοί από αυτούς προχώρησαν και ένα βήμα παραπέρα : ποτέ δεν δούλεψαν….
Ο Νικηταράς διέφερε και σε άλλα: Γενήθηκε το 1782 στο χωριό Τουρκολέκα της Αρκαδίας και από 11 χρονών ακολούθησε τον πατέρα του στο κλέφτικο. Κατόπιν η συμμετοχή του στον απελευθερωτικό αγώνα ήταν πλουσιότατη. Πήρε μέρος και πρωταγωνίστησε σε πολλές μεγάλες και νικηφόρες μάχες: Βαλτέτσι, Δολιανά, Τριπολιτσά, Δερβενάκια, Αγιονόρος, Άγιος-Σώστης κ.λ.π.¨
Όλη η πορεία και...


δράση του Νικηταρά κατά την επανάσταση αλλά και μετά την απελευθέρωση χαρακτηρίζεται από ανιδιοτέλεια, τόλμη γενναιότητα αλλά και μετριοφροσύνη: «εις τους κινδύνους πρώτος, την διανομήν των λαφύρων φεύγων».

Λάθος!

Σήμερα ισχύει το αντίθετο... Ποτέ δεν συμπάθησε τους Βαυαρούς γιαυτό αυτό και φυλακίστηκε, - όχι, δεν πρόλαβε να διαφύγει στο εξωτερικό, ούτε συμβιβάστηκε .. υπογείως ή μη, κατόπιν του δόθηκε ¨χάρη¨,- αφού πρώτα από τις κακουχίες είχε τυφλωθεί, κι έζησε μαζί με την γυναίκα του Αγγελική πολύ φτωχικά, η απόφαση συνταξιοδότησης της « Αγγελικής χήρας μετά του Ιωάννου 20ετούς ορφανού του στρατηγού της φάλαγγας Νικήτα Σταματελόπουλου» αναφέρει πώς χορηγήθηκε στις 26 Αυγούστου 1854 και το ποσό ήταν 111 δραχμές…
Ο Νικήτας Σταματελόπουλος ,- Νικηταράς, άφησε την τελευταία του πνοή στις 25 Σεπτεμβρίου 1849, στον Πειραιά. Λησμονημένος, τυφλός πέθανε κυριολεκτικά στη «ψάθα», πάμφτωχος.
Κρίμα. Μία ...ταχύρρυθμη εκπαίδευση από τους μεγάλους δασκάλους της ρεμούλας και της απάτης της εποχής μας, θα τον έκαναν πολύ γρήγορα ξεφτέρι,- ειδικά μετά την μάχη στά Δερβενάκια όπου ¨συγκεντρώθηκαν τα λάφυρα σε τεράστιους σωρούς " θα μπορούσε να ¨την κάνει ¨ όπως λέμε, να ..διαφύγει στο εξωτερικό, εξασφαλίζοντας για κάποιες γενιές τους απογόνους του.

Μόνο πού δεν θα υπήρχε Ελλάδα σήμερα…
read more “ΣΤΙΣ 25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1849 ΠΕΘΑΝΕ Ο ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ Ο ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟΣ . Λησμονημένος και πάμπτωχος...”