Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Μαντώ Μαυγογένους – Μια μαύρη σελίδα της Επανάστασης του 1821






mavrogenous Μαντώ Μαυγογένους   Μια μαύρη σελίδα της Επανάστασης του 1821
Του Γιώργου Λαμψίδη
Μαντώ Μαυρογένους, μια ωραιότατη νέα από Ελληνική οικογένεια της Ρουμανίας, μετά από τον αποκεφαλι­σμό του θείου της – αδελφού του πατέ­ρα της – από τον σουλτάνο, έφυγε κρυφά με την οικογένειά της στην Ιτα­λία και εγκαταστά­θηκε στην Τεργέστη, όπου ο πατέρας της, ο Νικόλαος Μαύρογένης, μπήκε στο εμπόριο και με τα πλούτη του βοήθησε τον Λάμπρο Κατσώνη για τη δημιουργία μικρού στόλου.
Η ομορφιά της κόρης συνδυαζόταν· με την παλληκαριά της και από την Ιτα­λία έφυγε με τη μά­να της – ο πατέρας της στο μεταξύ είχε πεθάνει – όταν έμαθε ότι άρχισε ο αγώνας στην Ελλάδα για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Η οικογένεια Μαυρογένη – με άφθονα πλούτη – εγκαταστάθηκε στην Πάρο, πατρίδα της μητέρας της. Εκεί η Μαντώ προσχώρησε στη Φιλική Εταιρία και αποφάσισε να ξεκαθαρίσει το Αιγαίο από Τούρ­κους και Αλγερινούς πειρατές και σφαγείς. Για το σκοπό αυτό έπεισε τους εκεί άρχοντες να σχημα­τίσουν έναν μικρό στόλο που αποτελέστηκε από 5 πλοία, δύο από τα οποία έγιναν με δικά της έξοδα.
Μέσα σε 5 μήνες, η πειρατεία και οι επιδρομές στο Αιγαίο συντρίφθηκαν και η Μαντώ, που ήταν και η ίδια καπετάνιος, ενθαρρυμένη από τις νίκες αυτές, πέρασε με το μικρό της στόλο στην Εύβοια και ύστερα με ένα ισχυρό στρατιωτικό απόσπα­σμα, που το ίδρυσε και το συντηρούσε η ίδια, διέ­σχισε τη Θεσσαλία, όπου έδωσε σκληρές μάχες και αναδείχθηκε αρχηγός της μικρής στρατιωτικής ομά­δας. Ήταν κάτι το εξαιρετικό για την εποχή εκείνη, γυναίκα επαναστάτης.
Οταν έμαθε στα 1822 ότι οι Έλληνες κατέλαβαν το Ναύπλιο, αποφάσισε να κατεβεί στην Πελο­πόννησο νια να ενισχύσει και μονιμοποιήσει, μαζί με τους άλλους αγωνιστές, τις κατακτήσεις της Επα­νάστασης.
Στο Ναύπλιο πήρε μέρος σε πολλές μάχες γύρω από την πολιορκημένη πόλη, ντυμένη ανδρικά και
Μάταια γύρεψαν έπειτα από λίγα χρόνια, μερικοί άνθρωποι που θυμόταν ακόμη τη Μα­ντώ, να βρουν τον τάφο της. Ούτε ένας σταυ­ρός με το όνομά της δεν είχε σωθεί εκεί που την έθαψαν. Οι σύγχρονοι μπορεί να ξεχνούν. Μα οι μεγάλες ψυχές ποτέ δεν χάνονται. Τις παίρνει στα φτερά της η δόξα». Μόνο ένα άγαλμα στή­θηκε στη Μύκονο…
αρματωμένη. Εκεί σε μια μάχη γνώρισε και το στρατηγό της Επανάστασης και στρατιωτικό ηγέτη των διάσπαρτων αγωνιστών, τον Δημήτριο Υψηλάντη, αδελφό του Αλέξανδρου Υψηλάντη. Ο Αλέξανδρος, ως γνωστόν, ήταν αρχηγός του Ιερού Λόχου. Μετά τη συντριβή του στο Δραγατσάνι κατέφυγε στην Αυστρία, όπου φυλακίσθηκε και πέθανε στις φυ­λακές στα 1827.Η σχέση της όμορφης Μαντώς με τον Δημήτριο Υψηλάντη δυνάμωνε ολοένα όσο περνούσε ο και­ρός και ο έρωτάς τους τους οδήγησε να συγκατοι­κήσουν. Όμως η τότε πολιτική διοίκηση δεν έβλεπε με κα­λό μάτι τις σχέσεις αυτές και μια μέρα που έλειπε ο Δημήτριος Υψηλάντης σε μια μάχη, όργανα της τότε κυβέρνησης άρπαξαν τη Μαντώ, την έδεσαν με σχοινιά και την επιβίβασαν σε ένα πλοίο για να τη μεταφέρουν πίσω στην Πάρο.
Όταν επέστρεψε ο Υψηλάντης από τη μάχη και έμαθε την αρπαγή της Μαντώς, εξοργίσθηκε, αλ­λά η πολιτική διοίκηση, με τη βοήθεια ενός γιατρού του εξήγησε ότι η όλη ενέργεια της κυβέρνησης απέ­βλεπε στην αποκατάσταση της υγείας του, η οποία δεν ήταν τόσο καλή. Η φυματίωση από την οποία έπασχε, θα επιδεινωνόταν με τις ερωτικές σχέσεις του με τη Μαντώ.
Η Μαντώ όμως κατόρθωσε να επιστρέψει στο Ναύπλιο και να ζητήσει να νομιμοποιηθούν οι σχέ­σεις τους μια και όπως έλεγε, της υποσχέθηκε ο στρατηγός γάμο.
ΟΤΑΝ έφθασε στην Ελλάδα ο Ιωάννης Καποδί­στριας (1827), ως πρώτος κυβερνήτης, η Μα­ντώ με υπόμνημά της (1830) ζήτησε η κυβέρνηση να επιβάλλει στον Υψηλάντη το γάμο που της υπο­σχέθηκε ή να την πληρώσει (ποινική ρήτρα).
Ο Καποδίστριας δεν ήξερε τι να κάνει. Γι’ αυτό παρέδωσε το υπόμνημα στον υπουργό της Δικαι­οσύνης του, τον Ιωάννη Γεννάτο, νομομαθή που τον έφερε ο κυβερνήτης μαζί του για να δημιουργήσει μια στοιχειώδη Δι­καστική Υπηρεσία, η οποία ήταν άγνω­στη στην τότε απε­λευθερωμένη πε­ριοχή της Ελλάδας.
Τι περιείχε ακρι­βώς το υπόμνημα, είναι άγνωστο. Αλλά ο καθηγητής Κ. Τριανταφυλλόπουλος (Πρακτικά Ακα­δημίας 1936) δίνει ένα μέρος του υπο­μνήματος του Γεννάτου: «Εκ της γνω­μοδοτήσεως του Ιω­άννη Γεννάτου ευ­χερώς ανασυγκρο­τείται το περιεχόμενον του υπομνήμα­τος». Η γνωμοδότη- ση του Γεννάτου εί­χε ως εξής: «Εάν τω όντι έχει ομολογίαν ένεκα της οποίας ο κύριος Δ. Υψηλά­ντης δέχεται να πληρώσει όσα ζητήσει η κυρία Μα­ντώ, εάν μετά την αποκατάστασιν της Ελλάδος δεν τη νυμφευθεί, οποία δικαιώματα δύνανται εξ αυ­τής να πηγάσουν; Να την νυμφευθεί; Και η Εκκλη­σιαστική Αρχή δύναται να βιάσει γάμον; Εάν δεν εί­ναι απλή συμφωνία αλλά συνοδεύεται από την πράξιν της παρθενοφθορίας, ποίαν δύναμιν έχει η Εκ­κλησιαστική Αρχή;». Στην ουσία απορρίφθηκε το υπόμνημα της Μαντώς ή να την νυμφευθεί ή να την αποζημιώσει, επειδή η Μαντώ στις τότε κοινωνικές συνθήκες δεν μπορούσε να αποκαλύψει – από συ­στολή – την “παρθενοφθορία” (ξεπαρθένεμα) για να αναγκάσει την Εκκλησία να τελέσει το γάμο.
Το υπόμνημα της αυτό δεν διαβάστηκε στη Συ­νέλευση της Τροιζήνας. Η ιστορία όμως αυτή έκλει­σε για πάντα, όταν τον 1832 επήλθε ο θάνατος του Δημητρίου Υψηλάντη.
ΑΛΛΑ δεν ήταν μόνο το ζήτημα του γάμου: Το σπουδαιότερο ήταν η βαθμιαία οικονομική της εξαθλίωση από το 1823 και ύστερα. Αναφέρουμε μερικά αποσπάσματα, που μας τα διαφύλαγαν τα Αρχεία της Επανάστασης, που τυπώθηκαν με τον τίτλο «Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας» (1972).
Τα παραθέτω κάπως ανάκατα αλλά το συμπέ­ρασμα βγαίνει αβίαστο για την κατάντια μιας με­γάλης μορφής που έδωσε τα πάντα για την Επα­νάσταση που τη φανταζόταν με τα τιιο όμορφα και ζωηρά χρώματα με την πιο φιλελεύθερη ζωή, μια και όταν άρχισε είχε ψευδαισθήσεις: Μια μέρα που η μάνα της, η Ζαχαράτη, της έκανε την παρατήρη­ση ότι με τον τρόπο που δρα και σκέφτεται η πε­ριουσία τους – η προίκα της δηλαδή – κοντεύει να τελειώσει, η ενθουσιασμένη ηρωίδα των πρώτων χρόνων της επαναστατικής της δράσης – η Μαντώ – απάντησε όπως αναφέρει ο Σπύρος Μελάς στο έργο του «Μαντώ Μαυρογένους»: «Έχεις ξοδέψει, της είπε η μητέρα της, ένα μιλλιούνι γρόσια… δεν έχουμε τίποτα πια. Εσένα χρέωσα, της είπε, το σε­ντούκι άδειασε».
«Να χρεώσεις μητέρα την πατρίδα, αποκρίθηκε η Μαντώ. Αν κερδίσουμε στον μεγάλον τούτο αγώ­να, η πατρίδα δεν θα φανεί άδικη…».
Και η μάνα της προφήτεψε: «Σου το λέω θα απομείνεις στους πέντε δρόμους». Και το προμάντεμα της μάνας της βγήκε πολύ γρήγορα αλήθεια και διέψευσε τις ελπίδες της ωραίας επα­ναστάτριας. Οι δυστυχίες και η εξαθλίωση πρό­λαβαν τις ωραίες μέρες που κρυφά επέστρεψε η Μαντώ από την Πάρο στο Ναύπλιο, όπου ο Υψηλάντης αρνήθηκε ότι είχε υποσχεθεί γάμο στη Μαντώ.
Από το 1823, η Μαντώ υποβάλλει συνεχώς υπομνήματα στις Γενικές Συνελεύσεις, εκλιπα­ρώντας τη βοήθεια της κυβέρνησης για να «εξοι­κονομηθεί, δυστυχούσαν ήδη…». Η κυβέρνηση κωφεύει. Η Μαντώ δεν έχει ούτε μόνιμη στέγη. Κάνει συνεχείς αναφορές για το θέμα αυτό: τά οίκον τινά εθνικόν εις το Ναύπλιον δια να κα­τοικήσει…». Προσφεύγει στις διάφορες συνελεύ­σεις, εκλιπαρρώντας να πιέσουν τους δανειστές της να της επιστρέψουν τα δανεισθέντα…». Δεν μπορεί να βρει μια μόνιμη κατοικία.
Όπου στεγάζεται σε λίγο καιρό την αποβάλλουν «διότι δεν έχει γρόσια να πληρώσει»… Επανέρχεται συνεχώς στο θέμα της στέγης «διότι δεν ευρίσκει οίκον δια να κατοικήσει…».
Σε λίγα χρόνια πάλι επανέρχεται η στέγαση της: «Αναφορά της Μαντώς Μαυρογένους δια της οποί­ας ζητεί από τη Συνέλευση να της δοθεί οικία για να στεγασθεί… επειδή εξεδειόχθη από τη στέγην όπου ήτο…».
Αναγκάζεται να υπενθυμίσει τις δαπάνες που έκανε για το σχηματισμό του υικρού στόλου των Κυκλάδων: «Ζητεί 800 γρόσια για την εκστρατείαν εις Τήνον και Μύκονον…».
Η συντήρησή της και η στέγη είναι τα δυο μεγά­λα προβλήματά της και συνεχώς απευθύνεται στις Γενικές Συνελεύσεις, υπενθυμίζοντας τις θυσίες της για την πατρίδα. Και όμως κανείς δεν συγκινείται.
Και στα 1832, ύστερα από το θάνατο του Υψηλά­ντη, φεύγει για την Πάρο, χωρίς λεφτά και χωρίς καμία ενίσχυση από πουθενά.
Από το 1832 ως το 1848, όταν άφησε την τελευ­ταία της πνοή η μεγάλη αγωνίστρια, η ζωή της θα είναι ένα μαρτύριο: Οι γείτονες θα της φέρνουν ένα πιάτο φαγητό… Και τα λεξικά και οι εγκυκλοπαί­δειες θα γράψουν: «απέθανεν εν εσχάτη πενία…».
Και ο Μελάς στο έργο του θα τελειώσει με αυτά τα λόγια:
«Μάταια γύρεψαν έπειτα από λίγα χρόνια, μερικοί άνθρωποι που θυμόταν ακόμη τη Μα­ντώ, να βρουν τον τάφο της. Ούτε ένας σταυ­ρός με το όνομά της δεν είχε σωθεί εκεί που την έθαψαν. Οι σύγχρονοι μπορεί να ξεχνούν. Μα οι μεγάλες ψυχές ποτέ δεν χάνονται. Τις παίρνει στα φτερά της η δόξα». Μόνο ένα άγαλμα στή­θηκε στη Μύκονο…
Πηγή: Οικονομικός Ταχυδρόμος, 18/04/96
http://mathainoumeellinikiistoria.blogspot.com/
read more “Μαντώ Μαυγογένους – Μια μαύρη σελίδα της Επανάστασης του 1821”

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Οι τούρκοι "σφράγισαν την μοίρα τους", όχι μόνο τις βίαζαν αλλά έκαναν και ανεξίτηλο τατουάζ πάνω στο σώμα τους…



Στοκχόλμη – ¨Τι θες να πω, να πω ότι αυτά τα τατουάζ τα έκαναν οι Τούρκοι; Γιατί; Σήμερα πια αυτό δεν είναι σημαντικό…¨ Τα λόγια αυτά εκφράζουν το μυστικό χιλιάδων γυναικών που διασώθηκαν από την Αρμενική γενοκτονία. 

Η Σουζάν Καρνταλιάν σκηνοθέτης της ταινίας ¨Τα τατουάζ της γιαγιάς μου¨ δηλώνει πως ¨Οι Τούρκοι δεν σφράγισαν μόνο τα χέρια αλλά και την μοίρα αυτών των γυναικών, γεμίζοντας με φρίκη, ντροπή και φόβο τις αναμνήσεις τους.

Η ταινία ¨Τα τατουάζ της γιαγιάς μου¨ της σκηνοθέτιδας Σουζάν Καρνταλιάν που περιγράφει την ιστορία της γιαγιάς της που υπήρξε μάρτυρας στην Αρμενική σφαγή του 1915, θα παρουσιαστεί σε φεστιβάλ ταινιών στην Στοκχόλμη στις 21 Σεπτεμβρίου.

Η ταινία εξερευνά την μοίρα των χιλιάδων ξεχασμένων γυναικών που βίωσαν την Αρμενική Γενοκτονία, καθώς και το μυστικό των τατουάζ που τους είχαν κάνει στα σώματα τους.

Η Σουζάν Καρνταλιάν μετά την ολοκλήρωση της ταινίας απάντησε σε ερωτήματα του Ermenihaber. Είπε πως η γιαγιά της δεν της μίλησε καθόλου για τα τατουάζ και πως ¨ Φορούσε λευκά γάντια και κάτω από αυτά έκρυβε τα τατουάζ της. Η γιαγιά μου προσπαθούσε να σβήσει αυτήν την άσχημη ανάμνηση των χρόνων της γενοκτονίας. Ακόμα και εμείς για αυτό το θέμα δεν μιλούσαμε καθόλου, σαν να υπήρχε κάποιο ταμπού. ¨

Η Καρνταλιάν ανέφερε πως μέχρι τα 16-17 της χρόνια δεν ήξερε τίποτε για την Αρμενική Γενοκτονία, και ότι η γιαγιά της άθελα παρέδωσε αυτό το τραύμα στις επόμενες γενιές. Η Καρνταλιάν λέει πως ¨Τώρα όλοι καταλαβαίνουμε πως τότε κάτι ξέραμε για αυτό, αλλά δεν το συζητήσαμε¨ και ότι η ταινία περιστρέφεται γύρω από αυτό το μυστικό.

Το μυστικό των τατουάζ
Η Καρνταλιάν αναφέρει πως και η ξαδέρφη της γιαγιάς της είχε ένα τέτοιο τατουάζ, αλλά και εκείνη αρνούνταν το παρελθόν… Και εκείνη τηρούσε σιγή για αυτό το θέμα και όταν μια μέρα η Καρνταλιάν την ρώτησε απάντησε λέγοντας πως ¨Τι θες να πω, να πω ότι αυτά τα τατουάζ τα έκαναν οι Τούρκοι; Γιατί; Σήμερα πια αυτό δεν είναι σημαντικό¨ και της είπε το μυστικό για τα τατουάζ.

Η Καρνταλιάν είπε ότι αυτά τα τατουάζ γινόταν δια της βίας στις γυναίκες και είπε : ¨ Κανείς δεν ζήτησε την άδεια τους για αυτό, έγιναν παρά την θέληση τους, και μετά την σωτηρία τους προσπαθούσαν να σβήσουν τα σημάδια αυτής της φρίκης. Γυναίκες είχαν μεγάλες πληγές στα σώματα τους καθώς προσπαθούσαν με χημικά να σβήσουν αυτά τα τατουάζ¨.

¨ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ¨
Η Καρνταλιάν ανέφερε πως γενικά οι Αρμένιοι άντρες δεν ήθελαν τις διασωθείσες με τατουάζ αυτές γυναίκες, και ότι οι βιασθείσες αυτές γυναίκες κατά το 1924 έκαμναν στην Βυρητό επανόρθωση του παρθενικού τους υμένα.

Με βάση μια έρευνα που έκανε η Βαχέ Ταστσιάν οι διασωθείσες αυτές γυναίκες και ιδιαίτερα αυτές με τατουάζ δεν ήταν αποδεκτές από τους Αρμένιους άντρες. Η Καρνταλιάν τόνισε πως τέτοιες σελίδες φρίκης υπάρχουν στην ιστορία τους και ότι ¨Λόγω της ντροπής δεν συζητούσαμε αυτά τα θέματα¨.

Η Καρνταλιάν λέει πως αυτή ντροπή έρχεται στις νέες γενιές μέσα από τα γονίδια και λέει πως ¨Προφανώς η ντροπή ήταν ο λόγος της σιωπής της γιαγιάς μου¨.

¨ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΣΦΡΑΓΙΣΑΝ ΤΗΝ ΜΟΙΡΑ ΤΟΥΣ¨

Η Καρνταλιάν εξέφρασε την λύπη της για το ότι η ταινία καθυστέρησε και είπε ¨Μακάρι η γιαγιά μου να μου είχε εξηγήσει νωρίτερα όχι μόνο το μυστικό των λευκών γαντιών αλλά και αυτή την μαύρη σελίδα της ζωής της και το φρικώδες μυστικό που έκρυβε¨.

Σχόλιο : Δηλαδή οι Τούρκοι όχι μόνο τις βίαζαν αλλά έκαναν και ανεξίτηλο τατουάζ πάνω στο σώμα τους…
"Αυτά τα τατουάζ τα έκαναν οι Τούρκοι…" 
Κουρδικό Πρακτορείο Φιράτ 18-9-2011
Μετάφραση από το Ιστολόγιο ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΝΕΑ


ΣΧΟΛΙΟ ΑΝΤΙΠΑΡΑΚΜΗΣ:
Μην περιμένετε να διαβάσετε την είδηση σε κάποιο μεγάλο Ελλαδικό portal όπως το Zougla ή να τη δείτε σε κάποια τηλεοπτικό κανάλι. Εκεί προτιμάνε τις Τουρκικές σαπουνόπερες.
Πιστά υπάκουα σκυλάκια της Νέας Τάξης.

από το Αντιπαρακμή
read more “Οι τούρκοι "σφράγισαν την μοίρα τους", όχι μόνο τις βίαζαν αλλά έκαναν και ανεξίτηλο τατουάζ πάνω στο σώμα τους…”