Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Παρουσίαση Βιβλίου : Μουσικής Μύηση - Λεκάκης Γιώργος



Την Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013 και ώρα 18.00

ο Γ. Λεκάκης θα δώσει μια ομιλία με θέμα

«Μουσικής Μύησις» (σχετική με το πρόσφατο βιβλίο του)

στην Εταιρεία Μελέτης Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας (ΕΜΑΕΜ)

στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών

(Βασιλέως Κωνσταντίνου 48, Αθήναι)


ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

«Μουσικής Μύηση»
του Γιώργου  Λεκάκη
Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του συγγραφέα  και δημοσιογράφου Γιώργου Λεκάκη (www.lekakis.com) με τον τίτλο «Μουσικής Μύηση». Ο τίτλος και μόνο μας δίνει τον λόγο για τον οποίο γράφηκε αυτό το βιβλίο, αφού κάνει το εύγλωττο λογοπαίγνιο μεταξύ των ομορρίζων λέξεων «μουσική» και «μύηση» - αμφότερες ξεκινούν από την ρίζα μυ-, την κατ’ εξοχήν ρίζα που δίνει λέξεις σχετικές με την κίνηση…
Στο 230 σελίδων βιβλίο του Γιώργου Λεκάκη «Μουσικής Μύηση», που κυκλοφόρησε από την «MadMelody», διαβάζουμε θέματα σχετικά με την μουσική και την μουσική παιδεία, κυρίως σχετιζόμενα με τις απαρχές της μουσικής, στην αρχαία Ελλάδα, τις δυνατότητές της, την ευεργετική και ιαματική της δύναμη, την επιρροή της στον ανθρώπινο εγκέφαλο, το νερό, την γεύση των φαγητών και των προϊόντων, κ.ά. με τα οποία δεν καταγίνονται τα περισσότερα βιβλία μουσικής.
Την μουσική ονόμασε… Μουσική ένας αρχαίος Έλληνας σοφός! Έκτοτε όλες οι χώρες του κόσμου με αυτήν την λέξη γνωρίζουν αυτήν την τέχνη! Η κιθάρα εφευρέθηκε και πρωτοπαίχθηκε στον Κιθαιρώνα, απ’ τον οποίο ονοματίσθηκε κιόλας! Ποιος ήταν ο πρώτος λυράρης του κόσμου; Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν μουσική που ηρεμούσε, που προκαλούσε ανώδυνους τοκετούς, που επηρέαζε τα αμπέλια και έδιναν καλύτερο κρασί, κλπ. Σ’ αυτά και σε πολλά άλλα απαντά το βιβλίο.
Έτσι ανάμεσα στα  κεφάλαιά του διαβάζουμε τίτλους και θέματα όπως «Μύρια τα μύχια: Εισαγωγή στην μύηση – Η μουσική κινεί», «Τι έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί για την μουσική», «Ας μιλήσουμε για τον ήχο», «Στα βάθη της μουσικής», «Ο Λάσος απ’ την Ερμιόνη - ένας των 7 σοφών της αρχαιότητος - είναι ο ευρετής του όρου «μουσική!», «Η κιθάρα ονομάσθηκε έτσι γιατί πρωτοήχησε στον Κιθαιρώνα της Βοιωτίας! Ο Αμφίων, ο πρώτος λυράρης! Έπαιζε λύρα και οι πέτρες συναρμολογούσαν από μόνες τους τα τείχη των Θηβών! Η μουσική κινεί! Και αυξάνει την παραγωγικότητα!», «Τα Δήλια, η… “Eurovision” της αρχαιότητοςαφού κάθε χρόνο, κατά τα Δήλια, που γίνονταν Μάιο, συνέρρεαν στην Δήλο νέοι και νέες απ’ όλον τον κόσμο, για να τραγουδήσουν ύμνους στον Απόλλωνα. Πόλεις έπεμπαν μουσικά συγκροτήματα και χορωδίεςΤην γιορτή παρακολουθούσαν άνδρες, γυναίκες και παιδιάΤραγουδούσαν και χόρευαν οι Δηλιάδες Νύμφες», «ΜαρσύαςΜουσικός, που το έπαιξε “φίρμα” στον Απόλλωνα… Εφηύρε τον δίαυλο! Απ’ το αίμα του γεννήθηκαν οι Σάτυροι», «ΆπτεραΠώς η ήττα σε έναν διαγωνισμό μουσικής, σου “κόβει τα φτερά”», «ΚλονάςΟ ευρετής επτά αυλωδικών νόμων!!!», «ΤέττιγεςΗ… λαογραφία των εντόμων, που κάποτε ήταν ο πλέον φιλόμουσος λαός της γης», «Τι λόγο ύπαρξης είχε η αρχαία Επτάηχος Στοά στην Ολυμπία; Ο επαναλαμβανόμενος ήχος ηρεμεί και επαναπρογραμματίζει τον εγκέφαλο. Απόκρυφη γνώση των ιερατείων», «Η μαία Ιστορίδα πετύχαινε ανώδυνους τοκετούς με μουσική και τραγούδια. Μέθοδος γνωστή από τα αρχαία χρόνια», «Νανούρισμα, το κατ’ εξοχήν ηρεμιστικό (τραγούδι)», «AιώραΤο αρχαίο τραγούδι των κοριτσιών. Από την αλήτιδα στα τραγούδια της κούνιας. Γιατί οι αρχαίοι έβαζαν κοπέλλες και τραγουδούσαν στα αμπέλια για καλό κρασί», «Η μουσική επηρεάζει το νερό. Το νερό γίνεται καλύτερο όταν ακούει καλύτερη μουσική», «Ο ήχος επηρεάζει την γεύση!», «Η μουσική του δάσους - Πτηνών ώρες και συμβολισμοί. Οι ώρες που τραγουδούν τα πουλιά, μας δείχνουν τον δρόμο της τέλειας χαλάρωσης δια της μουσικής», «Τι μουσική άκουγε ο Άη Βασίλης; Εισαγωγή-μύηση στην μουσική της Καππαδοκίας», κ.ά.
Το  βιβλίο κλείνει με 12 σελίδες σχετική ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ!
Το  βιβλίο προλογίζει ο κ. Βασίλης Πυλαρινός, ιδιοκτήτης της Mad Melody.

Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε στην «Mad Melody», www.madmelody.gr
στην Αθήνα (Τριανταφυλλοπούλου 21, ΤΚ 10443 Σεπόλια, τηλ.210-81.04.036-7, τηλ/πο 81.04.884)
και στην Θεσσαλονίκη (βιβλιοπωλείον «Αριστοτέλειον», Ερμού 61, τηλ. 2310-282.782).

read more “Παρουσίαση Βιβλίου : Μουσικής Μύηση - Λεκάκης Γιώργος”

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Περί κρυπτείας & ξενηλασίας στην αρχαία Σπάρτη


Σπαρτιάτης μαχόμενος
Κρυπτεία στα αρχαία Ελληνικά σημαίνει η κρυφή, άρα μυστική (υπηρεσία) και ξενηλασία η απέλαση των ξένων. Συνεπώς «κρυπτεία» ήταν η αντίστοιχη μυστική υπηρεσία των σύγχρονων κρατών και «ξενηλασία» η διαδικασία απέλασης για λόγους κρατικής ασφάλειας (αποτροπή κατασκοπείας, δολιοφθοράς, κ.ά).
Όπως προκύπτει από αρχαία κείμενα, ο θεσμός της λεγομένης «κρυπτείας» προέβλεπε να παρακολουθούνται κρυφά οι είλωτες και οι περίοικοι είτε για τυχόν εξεγέρσεις είτε για κατασκοπεία και προδοσία στρατιωτικών μυστικών στους εχθρούς. Όποιος από τους είλωτες ή τους περίοικους κρινόταν ότι κατασκόπευε ή μπορούσε να  προδώσει στρατιωτικά μυστικά στους εχθρούς θανατώνονταν εν κρυπτώ. Ο θεσμός της λεγόμενης “ξενηλασίας” προέβλεπε ότι ουδείς ξένος επιτρεπόταν να εγκατασταθεί και να ζήσει στην πόλη για διάστημα αρκετό ώστε να κατασκοπεύσει, να εντοπίσει στρατηγικά σημεία και να καταμετρήσει τη δύναμη κρούσης που διέθετε η Σπάρτη. Οι εν λόγω θεσμοί αναπτύχθηκαν στην Σπάρτη, επειδή η πόλη ήταν επί της ουσίας μια απομονωμένη πόλη και αυτό όχι τόσο διότι δεν ήθελε να μαθαίνουν οι άλλοι τα στρατιωτικά της μυστικά, αλλά διότι δεν μπορούσε να ακολουθήσει την αγορά των άλλων πόλεων, από την στιγμή που δεν επιτρεπόταν η κατοχή νομισμάτων και πολύτιμων μετάλλων από τους Σπαρτιάτες. Όταν σε ένα κράτος δεν μετρά το χρήμα, ένας ξένος δεν έρχεται εκεί ούτε και από αυτό το κράτος φεύγει πολίτης να πάει αλλού.
Ο Πλούταρχος αφήνει να εννοηθεί ότι δυο πράγματα ήταν άδικα στην Σπάρτη, οι είλωτες και η καλούμενη «κρυπτεία», τουλάχιστον όπως είχαν εξελιχθεί. Σχετικά με αυτά ο Πλούταρχος αναφέρει: «Στα πιο πάνω δεν υπάρχει ίχνος αδικίας ή εγωισμού, καθώς κατηγορούν μερικοί τους νόμους του Λυκούργου, ότι δηλαδή είναι μεν αρκετά ανδρείοι, αλλά ελάχιστα άδικα. Όσο για τη λεγομένη «κρυπτεία», αν πάντως είναι κι αυτή ένα από τα έργα του Λυκούργου, καθώς έχει πει ο Αριστοτέλης, αυτή θα προκάλεσε και στον Πλάτωνα την πιο πάνω κρίση για το Σπαρτιατικό πολίτευμα και το Λυκούργο προσωπικά. Ήταν αυτή περίπου: οι επικεφαλής των νέων έστελναν κάθε τόσο τους πιο έξυπνους στην ύπαιθρο, κάθε φορά σε άλλο μέρος, οπλισμένους με εγχειρίδια και εφοδιασμένους με την απαραίτητη τροφή. Αυτοί την ημέρα σκορπίζονταν σε κρυφούς τόπους, όπου κρύβονταν και αναπαύονταν, τη νύχτα, όμως, κατέβαιναν στους δρόμους κι όποιον από τους είλωτες έπιαναν, τον σκότωναν. Πολλές φορές πήγαιναν και στα χωράφια, όπου σκότωναν τους πιο δυνατούς και γερούς από αυτούς, ο Θουκυδίδης αναφέρει ένα παρόμοιο περιστατικό στα Πελοποννησιακά του, δηλαδή ότι οι Σπαρτιάτες ξεχώρισαν τους πιο γενναίους και τους άφησαν να στεφανωθούν, διότι τάχα είχαν αποκτήσει την ελευθερία τους, ύστερα όμως από λίγο αυτοί εξαφανίστηκαν (περισσότεροι από δυο χιλιάδες) χωρίς να μπορεί κάποιος να προσδιορίσει με ποιον τρόπο χάθηκαν.

Η τέχνη της κρυπτογράφησης χρησιμοποιήθηκε ιδιαίτερα για πολεμικούς σκοπούς. Ο όρος σκυτάλη, μέθοδος των Σπαρτιατών, είναι ευφυής – διάσημος. Γύρω από ξύλινο κύλινδρο (σκυτάλη) τυλίγεται ταινία περγαμηνής ή υφάσματος ή δέρματος. Κατά μήκος της περιέλιξης καταγράφονταν σειρές μηνύματος. Όταν ξετυλίγονταν η ταινία, τα γράμματα βρίσκονταν σε αταξία, η οποία δεν επέτρεπε να αποκωδικοποιηθεί το μήνυμα. Ο παραλήπτης έπρεπε να τυλίξει την ταινία σε κύλινδρο (σκυτάλη) ίδιου μήκους και διαμέτρου, με τρόπο που είχε προ-συμφωνηθεί με τον αποστολέα, προκειμένου να αποκαλύψει το μήνυμα.
Τα μηνύματα που μεταφέρονταν με τη μέθοδο αυτή, έπρεπε να είναι σύντομα, δηλαδή «λακωνικά». Ο Πλούταρχος περιγράφει τη μέθοδο στο έργο του «ο βίος του Λύσανδρου» και αναφορές γίνονται από τους Θουκυδίδη, Ξενοφώντα, Αριστοφάνη, Πίνδαρο, Πλάτωνα κ.ά..
http://poseidwnion-arma.blogspot.gr
Σημειώνεται ότι:
1. Η ζωή στην αρχαία Σπάρτη δεν ήταν παράδεισος, ήταν όμως καλύτερη από όλες τις άλλες περιοχές. Σαφώς στην Σπάρτη υπήρχαν οι είλωτες και ήταν κάτι το άδικο. Ωστόσο στις άλλες πόλεις (Αθήνα, Ρώμη κ.α.) για το ίδιο θέμα γίνονταν χειρότερα πράγματα. Σαφώς εκεί δεν υπήρχαν είλωτες διότι οι πόλεις αυτές είτε φόνευαν είτε εξανδραπόδιζαν τους αιχμάλωτους τους (αντί να τους καταδικάζουν σε καταναγκαστικά έργα, δηλαδή να τους κάνουν είλωτες) όπως π.χ. οι Μακεδόνες που επί Μεγ. Αλέξανδρου εξανδραπόδισαν τη Θήβα. Απλώς μετά αντί να έχουν  αιχμάλωτους (είλωτες) ως υπηρέτες έκαναν εργάτες είτε φτωχούς συμπολίτες τους (ο Σόλωνας π.χ. αναγκάστηκε να κάνει τη σεισάχθεια για να ελευθερώσει Αθηναίους που είχαν σκλαβωθεί λόγω χρεών από άλλους Αθηναίους) είτε φτωχούς αλλοδαπούς.
2. Αρχικά στην Ελλάδα δεν υπήρχαν δούλοι ούτε στην Αθήνα ούτε και στις άλλες Ελληνικές πόλεις, πρβ: Διότι κατά την εποχήν εκείνην (μετά τη μάχη του Μαραθώνα και επί Μιλτιάδη, πατέρα του Κίμωνα) δεν είχον ακόμη δούλους ούτε αυτοί (οι Αθηναίοι) ούτε και οι άλλοι Έλληνες» (Ηρόδοτος 6,137). Συνεπώς οι δούλοι υπήρξαν στην Ελλάδα μετά τα Περσικά, άρα η δουλεία ήρθε στην Ελλάδα από τους βάρβαρους.
Δούλοι στην Αθήνα γίνονταν οι αιχμάλωτοι πολέμου (άνδρες, γυναίκες) που καταδικάζονταν σε καταδικαστικά έργα και όσοι Αθηναίοι χρωστούσαν χρήματα και δεν είχαν να τα εξοφλήσουν. Επίσης τα παιδιά των δούλων, καθώς και οι φτωχοί, Έλληνες ή μη,  που πουλιόντουσαν οικιοθελώς σε πλούσιους, κάτι ως οι μισθοφόροι, προκειμένου  να πάρει λεφτά η οικογένειά τους, αλλά και για να ζήσουν οι ίδιοι καλύτερα. Οι δούλοι στην Αθήνα δεν ήσαν ελεύθεροι, αλλά ιδιοκτησία του κυρίου τους που μπορούσε μάλιστα να τους πουλήσει κιόλας και αφετέρου μπορούσαν να αποκτήσουν την ελευθερία τους, μόνο αν έδινε κάποιος στα αφεντικά τους το πόσο που τους χρωστούσαν ή το ποσό που τους αγόρασαν.   Ενίοτε πολλοί βάρβαροι, όπως οι Φοίνικες, έκαναν επιδρομές και άρπαζαν όποιους έβρισκαν, Έλληνες ή βάρβαρους, και στη συνέχεια τους πουλούσαν στις αγορές (σκλαβοπάζαρα) ως δούλους δήθεν ότι οι ίδιοι τους είχαν αγοράσει από αλλού ή ήταν αιχμάλωτοί τους. (Για όλους αυτούς τους δούλους μετά έκανε τη σεισάχθεια ο Σόλωνας).  Αντίθετα οι είλωτες αφενός ανήκαν στο κράτος των Σπαρτιατών και αφετέρου αν ήθελαν να ελευθερωθούν ή να γίνουν όμοιοι (= ισότιμοι με τους Σπαρτιάτες πολίτες) το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να πάνε στο Σπαρτιατικό στρατό και εκεί να δείξουν ανδρεία ή να πολεμήσουν για χάρη της Σπάρτης και ονομάζοντο νεοδαμώδεις.
3. Οι είλωτες στην αρχή προστατεύονταν, επειδή δούλευαν προς χάρη της Σπάρτης ή επειδή έκαναν δουλειές που δεν έκαναν οι Σπαρτιάτες. Ωστόσο όταν οι Θηβαίοι εισέβαλαν στην Πελοπόννησο,  προσέγγισαν τους είλωτες και αυτή η προσέγγιση, αφού δεν είχε επιτυχία, απέβη μετά σε βάρος τους. Οι Σπαρτιάτες  φρόντιζαν να αποσοβούνται κίνδυνοι επανάστασης εκ μέρους των ειλώτων και σ’ αυτές τις φροντίδες ήταν βέβαια μετά και ο θάνατος 2000 ειλώτων, πρβ: «Διότι, τώρα που οι Αθηναίοι ελυμαίνοντο την Πελοπόννησον, και προ πάντων το Λακωνικον έδαφος, οι Λακεδαιμόνιοι ενομιζαν ότι το καλύτερον μέσον αντιπερισπασμού θα ήτο η χρησις αντιποίνων, δια της αποστολής στρατού προς τους δυσηρεστημένους συμμάχους των, οι οποίοι άλλωστε ανελάμβαναν την διατροφήν του και επεκαλούντο την βοήθειάν των δια ν’ αποστατήσουν. Ήθελαν συγχρόνως να χρησιμοποιήσουν την αποστολήν αυτήν ως προφαση δια ν’  απομακρύνουν μέρος των Ειλώτων, καθόσον εφοβούντο μήπως επωφεληθούν της ευκαιρίας που τους παρείχεν η κατοχή της Πύλου δια να επαναστατήσουν. Διότι κυριωτάτη ανέκαθεν μέρυμνα των Λακεδαιμόνίων, εις τας σχέσεις των προς τους Είλωτας, ήτο η αποσόβησις κινδύνων που εφοβούντο από αυτούς.
Κάποτε μάλιστα, φοβούμενοι τον μεγάλον αριθμόν της νεολαίας, κατέφυγαν και εις το εξής μέτρο. Προκήρυξαν ότι όσοι από τους Είλωτας φρονούν ότι έχουν προσφέρει μεγαλυτέρας υπηρεσίας εις τους Λακεδαιμόνίους δια της ανδρείας των κατά τον πόλεμον έπρεπε να δηλωθούν, διότι πρόκειται να τους απελευθερώσουν. Σκοπός όμως της προκηρύξεως ήτο να τους δοκιμάσουν, διότι οσοι εφρονουν ότι είχαν την αξίωσιν ν’ απελευθερωθούν πρώτοι, θα ήσαν και οι πρώτοι, οι οποίοι, λογω του γενναίου φρονήματος των, θα εξεγείροντο εναντίον των. Και εξέλεξαν δύο περίπου χιλιάδας από αυτούς, οι οποίοι εστολίσθησαν με στεφάνους και περιήλθαν τους ναούς ως απελευθερωθέντες, αλλ’ ολίγον βραδύτερον τους εξηφάνισαν, χωρίς κανείς να μάθη πώς καθείς απ’ αυτούς εξωλοθρεύθη. Επίσης, τώρα έσπευσαν ν’  αποστείλουν επτακοσίους Είλωτας οπλίτας υπο τον Βρασίδαν, ο οποίος το υπόλοιπον του στρατού του εστρατόλογησεν από Πελοποννησίους εθελοντάς, ελκύσας αυτούς δια του μισθού. (Θουκυδίδης Δ, 80, μετάφραση Ελευθερίου Βενιζέλου).
Πηγή
Α. Γ. Κρασανάκη «ΣΠΑΡΤΗ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ» Σπάρτη 2007
read more “Περί κρυπτείας & ξενηλασίας στην αρχαία Σπάρτη”

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Το έσχατο σκαλοπάτι της Εθνικής Φθοράς...




Φτάσαμε λοιπόν και σ΄ αυτό το κατάντημα; Η είδηση πέρασε στα ψιλά από τα καθεστωτικά ΜΜΕ για να μην χαλάσει το «καλό» μνημονιακό κλίμα, περιμένοντας μάλιστα και τη δόση. 
Χιλιάδες χρόνια στεκόταν εκεί στο Βοτανικό .... η ιερή ελιά του Πλάτωνα, του λαμπρότερου πνεύματος που έχει να επιδείξει η ανθρωπότητα. 
Έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία η είδηση ότι κάποιοι άστεγοι της περιοχής (Έλληνες ή αλλοδαποί) αφαίρεσαν το ιερό δένδρο και το έκαψαν για να ζεσταθούν. Ένα τέτοιο ιερό σύμβολο αν το είχαν οι Γερμανοί, οι Ιταλοί κ.λ.π. θα το πρόσεχαν σαν τα μάτια τους και ο επισκέπτης θα έκοβε εισιτήριο για να το δει. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα όμως, δεν ενδιαφέρεται για τέτοια πράγματα. 
Γιατί να ενδιαφερθεί άλλωστε, όταν ήδη παραχώρησε τη δυνατότητα στους δανειστές να κατάσχουν τα ιερά κειμήλια του έθνους και να τα πωλούν, προκειμένου να διασωθούν το σάπιο σύστημα και οι περί αυτώ, που το στηρίζουν. 
Ο τρόπος με τον οποίο καταστράφηκε η ιερή ελιά του Πλάτωνα, μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια, νομίζουμε ότι σηματοδότησε το τέλος μας, ως Έθνους, εκτός αν ξυπνήσουμε και πραγματικά ανατρέψουμε τα άσχημα αυτά πράγματα που συμβαίνουν στην πατρίδα μας. Δια την μεταφορά Σταύρος Λιλόγλου

read more “ Το έσχατο σκαλοπάτι της Εθνικής Φθοράς...”

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Όταν στή Σμύρνη επικρατούσε ...συνωστισμός




Τα έγγραφα αυτά σπάνε κόκαλα...
Να ερωτηθεί και να απαντήσει η Ρεπούση, όταν έγραφε δολοφονώντας την αλήθεια,περί συνωστισμού κ.τ.λ. αυτό το έγγραφο δεν το συνάντησε πουθενά; 
Ακόμη να ερωτηθούν και οι 300 όπου μεταξύ αυτών ανήκει
και η Ρεπούση οι οποίοι σήμερα αγωνίζονται για να καταλάβουν μία θέση στους 300 για να ζουν από αυτούς που με ψέματα και υποσχέσεις τους έχουν ψηφίσει, γνωρίζουν άραγε την ιστορία;
http://exomatiakaivlepo.blogspot.com

read more “ Όταν στή Σμύρνη επικρατούσε ...συνωστισμός”

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Η πρώτη αντικυβερνητική εξέγερση στην Μάνη επί Βαυαρικής Αντιβασιλείας (Φεβρουάριος - Ιούλιος 1834)


ο Όθων αποβιβάζεται στο Ναύπλιο
Η βασικότερη πολιτική προτεραιότητα της Βαυαρικής Αντιβασιλείας όταν ανέλαβε την διακυβέρνηση του μικρού Ελληνικού Βασιλείου το 1833, ήταν να οργανώσει μια κεντρική συγκεντρωτική διοίκηση, να θεμελιώσει ένα κράτος, ενσωματώνοντας όλες τις επαρχίες της Ελλάδας. Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός έπρεπε να καταργηθούν άμεσα μια σειρά από ατελείωτα τοπικά προνόμια και ιδιαιτερότητες που είχαν κληρονομηθεί από το ρουσφετολογικό περιβάλλον της Τουρκοκρατίας και επιβίωναν στον απελευθερωμένο ως τότε, Ελληνικό χώρο. Ένα από τα βασικότερα εμπόδια για την εφαρμογή της πολιτικής αυτής, αποτελούσε η Μάνη. Η Μάνη ως περιοχή αποτελούσε μια ιδιαίτερη περίπτωση ήδη από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Οι Τούρκοι είχαν αναγνωρίσει ένα καθεστώς αυτονομίας στην περιοχή εισπράττοντας έναν ετήσιο φόρο χωρίς να διατηρούν φρουρές, αυτονομία που διατηρήθηκε και στην Ενετοκρατία.


Κατά την επανάσταση του 1821 οι Μανιάτες διακρίθηκαν σε πολλές περιπτώσεις για την φιλοπατρία και την γενναιότητα τους, αλλά και για την κλίση τους στην ληστεία, στην πειρατεία, στην λαφυραγωγία και στο πλιάτσικο. Η περιοχή της Μάνης ήταν η μοναδική περιοχή που ο Ιμπραήμ 
ο πύργος των Γρηγοράκηδων
απέτυχε να υποτάξει γνωρίζοντας σειρά από ταπεινωτικές ήττες στα ορεινά εδάφη της, ενώ η ανυπακοή των Μανιατών συνεχίστηκε και επί Καποδίστρια, με την Μάνη να βρίσκεται συνεχώς σε εξέγερση. Η κορύφωση της ανυπακοής αυτής ήρθε με την δολοφονία του Κυβερνήτη στο Ναύπλιο στις 27 Σεπτεμβρίου 1831 από τους  Γεώργιο και Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη. Αναμφίβολα οι συνήθειες των κατοίκων επηρεάζονταν  από το άγονο και ορεινό έδαφος της περιοχής που δεν απέφερε αξιόλογα αγροτικά εισοδήματα. Οι φτωχότεροι Μανιάτες ζούσαν σε σπηλιές, η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού οπλοφορούσε (ακόμη και οι παπάδες) ενώ ο βασικότερος τρόπος επίλυσης των διαφορών μεταξύ των φατριών ήταν το δίκαιο του ισχυρότερου, οι βεντέτες και η μονομαχία.

Οι ισχυρότερες οικογένειες των Μανιατών ζούσαν σε μεσαιωνικούς πέτρινους πύργους-φρούρια με πολεμίστρες και οχυρώσεις. Οι πύργοι αυτοί δεν ήταν απλώς γραφικά κατάλοιπα μιας άλλης εποχής, αλλά αντιθέτως αποτελούσαν πολεμικά οχυρά εξοπλισμένα με όπλα και κανόνια, που επέτρεπαν στις ισχυρές φατρίες των Μανιατών να διατηρούν την ιδιότυπη ανεξαρτησία τους έναντι της εκάστοτε κεντρικής εξουσίας, αλλά και προς επίλυση των διαφορών μεταξύ τους. Όταν η αντιβασιλεία ανέλαβε την διακυβέρνηση υπήρχαν 800 τέτοιοι πύργοι σε πλήρη λειτουργία. Από την πρώτη στιγμή οι Βαυαροί κατάλαβαν πως για να επιβάλλουν την εξουσία τους στην Μάνη, έπρεπε οι πύργοι αυτοί να αφοπλισθούν και να μετασκευαστούν σε απλές κατοικίες. Για τον λόγο αυτό, στάλθηκε στην Μάνη τον Φεβρουάριο του 1834 ο Λοχαγός Feder με στρατό και χρήματα που θα λάμβαναν οι κάτοικοι ως αποζημίωση για την συμμετοχή τους στο σχέδιο. Αρχικώς ο Feder σημείωσε κάποια περιορισμένη επιτυχία, καθώς εξαγόρασε κάποιους πύργους για να χρησιμοποιηθούν ως κρατικά κτήρια, ενώ Μανιάτες από την Αρεόπολη και το Γύθειο υπόσχονταν ότι θα συμμορφώνονταν με τις κρατικές υποδείξεις. Στην Αρεόπολη οι κάτοχοι πύργων έριξαν μερικές πέτρες, αλλά αμέσως σταμάτησαν προφασιζόμενοι την έλευση του Πάσχα. Αλλά αυτό ήταν μόνο μια δικαιολογία. Είχε εξυφανθεί μια ευρύτερη συνωμοσία των ισχυρότερων φατριών της Μάνης για εξέγερση και ανυπακοή έναντι των Βαυαρών, ώστε η Μάνη να διατηρήσει τα προνόμια της.

Την τρίτη ημέρα του Πάσχα του 1834 στην πλατεία της Αρεόπολης συνέρρευσαν περίπου 200 ένοπλοι Μανιάτες από τις γύρω περιοχές, απαιτώντας να σταματήσουν οι ενέργειες μετασκευής. Στην πόλη σημειώθηκε αναβρασμός που τελικώς εξελίχθηκε σε κανονική εξέγερση, στην οποία συμμετείχε ενεργά και το γυναικείο τμήμα του πληθυσμού. Για να ηρεμήσει η κατάσταση οι πρόκριτοι των Μανιατών απαίτησαν την προσωπική εγγύηση του Βασιλιά Όθωνα ότι δεν θα πλήρωναν φόρους, δεν θα αφοπλίζονταν, δεν θα μετασκεύαζαν τους πύργους τους και δεν θα στρατεύονταν υποχρεωτικά. Ταυτόχρονα απειλούσαν ότι σε περίπτωση που δεν γίνονταν δεκτά τα αιτήματα τους θα απευθύνονταν και στις ξένες αυλές. Υπάρχουν ενδείξεις ότι η εξέγερση ήταν υποκινούμενη από την Ρωσία και το Ρωσικό κόμμα των Ναππαίων ως αντιπερισπασμό στην δίκη των Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα που είχε ξεκινήσει εκείνη την εποχή στο Ναύπλιο και είχε συγκλονίσει την Ελληνική κοινή γνώμη. Αναμφίβολα σημαντικός παράγοντας που υποδαύλιζε την ανυπακοή των Μανιατών ήταν και το Καθολικό θρήσκευμα του Όθωνα και των Βαυαρών αξιωματούχων του.

Αρμανσμπεργκ
Η Βαυαρική κυβέρνηση του Αρμανσμπεργκ υποτίμησε την ένταση και την σημασία της εξέγερσης και τον Μάϊο του 1834 απέστειλε δύο λόχους Βαυαρών οπλιτών για να επιβάλλουν την τάξη στην επαναστατημένη περιοχή. Αρχικώς οι Μανιάτες τους δέχτηκαν φιλικά υποσχόμενοι να συμμορφωθούν. Την επομένη όμως, 400 πάνοπλοι Μανιάτες επιτέθηκαν στους απροετοίμαστους Βαυαρούς που είχαν στρατωνιστεί στην Αρεόπολη και τους συνέλαβαν εύκολα. Τους απελευθέρωσαν αμέσως υπό τον όρο να φύγουν αμέσως από την Μάνη, αλλά κράτησαν 36 οπλίτες που υπό τον αξιωματικό Μαν είχαν αρνηθεί να παραδοθούν. Οι στρατιώτες αυτοί υπέστησαν βασανιστήρια και εξευτελισμούς, ενώ ζητήθηκαν και λύτρα από την κυβέρνηση για την απελευθέρωση τους. Τελικώς απελευθερώθηκαν, αλλά 13 από αυτούς πέθαναν αμέσως πριν καν να νοσηλευτούν σε νοσοκομείο.

Η κυβέρνηση τότε αποφάσισε να στείλει εκ νέου δυνάμεις τεσσάρων ταγμάτων κατά των εξεγερθέντων. Οι διοικητές τους όμως έκαναν το λάθος να προχωρήσουν προς την μέσα Μάνη και έτσι τον Ιούνιο του 1834 στα στενά του Πασαβά δέχθηκαν την επίθεση των Μανιατών και αποδεκατίστηκαν. Όσοι αιχμαλωτίστηκαν υπέφεραν τα πάνδεινα, καθώς τους γύμνωσαν, και τους χρησιμοποιούσαν ως σκλάβους για αγγαρείες. Πολλοί τους πωλούσαν η τους νοίκιαζαν έναντι 1 έως 5 δραχμών (τους αξιωματικούς από 5-10 δρχ), για άλλους ζητούσαν λύτρα, η τους  ανάγκαζαν να χορεύουν γυμνοί προς τέρψη των νέων αφεντικών τους.  Τελικώς η Βαυαρική κυβέρνηση απέστειλε 5.000 άνδρες, με δύο ορειβατικές πυροβολαρχίες, μια ίλη ιππικού χωροφυλακής και λίγα τάγματα Ελλήνων. Όλη η δύναμη ήταν υπό τις διαταγές του στρατηγού Σμάλτς, ενώ προσχώρησαν και 500 Μανιάτες υπό τον Κατσάκο Μαυρομιχάλη. Στα τέλη Ιουνίου 1834 η μεγάλη αυτή δύναμη βρέθηκε στην Μάνη και αρχικά επιτέθηκε κατά του οχυρού Πετροβουνίου, χωρίς επιτυχία. Δύο λόχοι Ελβετών που στάλθηκαν ως εμπροσθοφυλακή είχαν μεγάλες απώλειες. Ακολούθησαν σημαντικές ήττες για τα κυβερνητικά στρατεύματα, που μάχονταν σε δύσβατες περιοχές που δεν γνώριζαν.Τελικώς ο Σμάλτς διατάχθηκε να υποχωρήσει και έγινε εκ νέου έναρξη των διαπραγματεύσεων, με τον Feder να προσπαθεί πάλι με χρήματα να ειρηνεύσει την περιοχή επικουρούμενος από τους αξιωματικούς Γρηγοράκη Τζανετάκη, Ιωάννη  και Κατσάκο Μαυρομιχάλη. 

Η ομαλότητα των διαπραγματεύσεων διαταράχθηκε πολλές φορές από σποραδικές εξεγέρσεις φατριών των Μανιατών, αρχικώς υπό τον Μούρτζινο και τους Ανδρουβιστανέους στην Δυτική Μάνη, όπου τους αντιμετώπισε ο Κατσάκος Μαυρομιχάλης με δύο ενωμοτίες χωροφυλάκων. Ακολούθησε νέα σφοδρή επίθεση χιλίων Μανιατών στο Πόρτο - Καγιο και απειλήθηκε αναζωπύρωση του πολέμου. Νέες ενισχύσεις κατέφτασαν στην περιοχή για τους κυβερνητικούς με πυροβολικό και 2 σώματα στρατού που επίσης τέθηκαν υπό τις διαταγές του Σμάλτς. Η ισχυροποίηση των κυβερνητικών δυνάμεων ομαλοποίησε εκ νέου την πορεία των διαπραγματεύσεων. Ο Feder τελικώς
Ο πύργος των Τζανετάκηδων
πέτυχε τον σκοπό του με ένα έξυπνο τέχνασμα: οργάνωσε 2 τάγματα ευζώνων από Μανιάτες και διόρισε ως ανώτατους αξιωματικούς τους σημαντικότερους Μανιάτες αρχηγούς φατριών. Η κυβέρνηση επικύρωσε τους διορισμούς, απένειμε τα διπλώματα και τους τίτλους, θέτοντας όμως ως προυπόθεση οι νέοι αξιωματικοί να τροποιήσουν τους πύργους τους σε απλές κατοικίες.

Φαίνεται πως η εκμετάλλευση της ματαιοδοξίας των Μανιατών να επέφερε τελικά την ειρήνευση στην περιοχή, σύμφωνα με τους Μάουρερ και Νέζερ. Η Μάνη τον επόμενο χρόνο πλήρωσε κανονικά φόρους και οι στρατιωτικές κυβερνητικές δυνάμεις αποχώρησαν από την περιοχή. Σύμφωνα με τον Άγγλο ιστορικό Φίνλεϋ που επισκέφθηκε 25 χρόνια μετά την περιοχή, τίποτε δεν είχε αλλάξει τίποτε στους οχυρωμένους πύργους της περιοχής η στον ανυπότακτο χαρακτήρα των κατοίκων της. Αυτό άλλωστε συμπεραίνεται και από τις αξιοσημείωτες εξεγέρσεις στην περιοχή που έγιναν στο προσεχές χρονικό διάστημα.....

Ι. Β. Δ. 

Πηγές

Καίτη Αρώνη - Τσίχλη, Αγροτικές εξεγέρσεις στην παλιά Ελλάδα 1833-1881, εκδόσεις Παπαζήση

Βόλφ Ζάϊντλ, Οι Βαυαροί στην Ελλάδα, εκδόσεις "Ευρωεκδοτική"
http://www.istorikathemata.com
read more “Η πρώτη αντικυβερνητική εξέγερση στην Μάνη επί Βαυαρικής Αντιβασιλείας (Φεβρουάριος - Ιούλιος 1834)”

Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2013

Η τελευταία Πρωτοχρονιά στη Μικρά Ασία



Ενενήντα  χρόνια από την Τελευταία Πρωτοχρονιά της Μικρασίας, την Πρωτοχρονιά του μοιραίου έτους 1922, ας στρώσουμε τη θύμησή της με ροδανθούς και υάκινθους, αφήνοντας τη φαντασία να μας σεργιανίσει σε παρα­δείσους χαμένους αλλά όχι ξεχασμένους: το Αϊβαλί, τα Αλάτσατα, το Αδραμύτιο και τοΑίδίνι∙ τα Βουρλά, το Δικελί, την Έφεσο και τον Τσεσμέ∙ τη Μενεμένη και τα Μουδανιά∙ το Μαρμαρίσι και τα Μοσχονήσια∙ την Προύσα, την Πάνορμο και την Πέργαμο∙ τη Σινώ­πη, τη Σαμψούντα και την Τραπεζούντα∙ τις Φώκιες και τη Σμύρνη, το “Διαμάντι της Ανατολής”, το “Στέμμα της Ιωνίας” την “πόλη του θρύλου και του πόνου”…
Η Σμύρνη, η “γκιαούρ Ισμίρ”, υποδέχεται την Πρωτοχρονιά του ’22 με
ευχές στα αρμενικά, τα ιταλικά, τα αγγλικά, τα γαλλικά, τα ολλανδικά και κυρίως στα ελληνικά, αφού η συντριπτική πλειο­ψηφία είναι Έλληνες. Η Σμύρνη με τα τριάντα σχολεία (: την Ευαγγελική Σχολή, το Κε­ντρικό Παρθεναγωγείο, το Ομήρειο Ίδρυμα κλπ,), με τα τέλεια οργανωμένα νοσοκομεία (με πρώτο και καλύτερο το Γκραικικόν) και τους αρρώστους που καταφθάνουν από παντού για να θεραπευτούν, με τα δραστήρια φιλανθρωπικά της ιδρύματα (: το Άσυλο των Αστέγων, το Λαϊκό Κέντρο, το Ορφανοτρο­φείο, τη Φιλόπτωχη Αδελφότητα, το Ταμείο Φτωχών, την Αδελφότητα “Ευσέβεια”, το Σύλλογο Κυριών κ.ά.), με τους δημιουργικούς πνευματικούς συλλόγους της (όπως ο Φι­λολογικός Σύλλογος “Όμηρος”, ο Καλλιτεχνικός, ο δημοσιογραφικός κ,ά,), με τα αθλη­τικά σωματεία της (όπως ο Πανιώνιος και ο Απόλλων) και τις λέσχες της, που συγκέντρωναν όλη την “εκλεκτή κοινωνία”, με τα πολυτελή θέατρα (όπως η Νέα Σκηνή, το Θέατρο Σμύρνης, το Σπόρτιγκ Κλαμπ, το Κράιμερ ή το Γκαίυ) και τους δώδεκα κινηματογρά­φους της, με τις κατάμεστες τράπεζες…και προπαντός η ονειροπόλα Σμύρνη με τον απελευθερωτικό ελληνικό στρατό και με τις δεκαέξι πανέμορ­φες ορθόδοξες εκκλησίες της υποδέχεται τον Αϊ-Βασίλη και τον καινούριο χρόνο….
Η μητρόπολη Αγία Φωτεινή λαμποκοπά μέσα κι έξω. Ο επιβλητικός μητροπολίτης Χρυ­σόστομος με τα χρυσά άμφια και την πατερίτσα του αστράφτει σαν αληθινός βυζαντινός αυτοκράτορας πάνω στο θρόνο του. Το βλέμμα του όμως είναι βυθισμένο στοχαστικά και ανήσυχα στο μέλλον. Λαλεί χαρμόσυνα το πανύψηλο καμπαναριό της Αγίας Φωτεινής καθώς το μεγάλο βαυαρικό ρολόι του δείχνει ακριβώς 12 κι αντιλαλούν οι καμπάνες των άλλων εκκλησιών απ’ την πόλη και τα μαγευτικά περίχωρά της: το Κορδελλιό, το Αλάμπεη και την Παπασκάλα∙ τα Πετρωτά, την Αγία Τριάδα και το Μερσικλή∙ το Βαϊρακλή και το Δραγάτς∙ το Καρατάσι και το Σαλαγανό∙ την Καλλιθέα(Καραντίνα), την Ενόπη (Γκιοζ Τεπές) και τη Μυρακτή (Κοκάρ-Γιαλή)∙ το Βουρνόβα, το Χατζηλάρ και το Βουνάβασι∙ τον Παράδεισο, το Βουτζά και το Σεβδήκιοϊ…
«Τα στενά της σοκάκια, οι φαντασμαγορικοί βερχανέδες της, τα αρχαϊκά της σπίτια, τα καφασωτά παράθυρα, τα αιώνια μπαλκόνια, οι μιναρέδες, τα ψηλά κωδωνοστάσια, οι τρούλοι της, τα σαχνισίδια της μέσα στο τρεμουλιαστό φως των φαναριών της έδιναν στην πόλη μια εντύπωση έντονα ειδυλλιακή, κάποιο μυστικισμό…»(2) πάντοτε. Μέσα όμως στη νύχτα της παραμονής της Πρωτοχρονιάς του ’22 οι μιναρέδες και τα κωδωνοστάσια έμοιαζαν να αποκρεμιούνται σ’ ένα αγκάλιασμα ερωτικό ή θανατηφόρο – δεν ήξερες!
«Το Και, το Παραλλέλι, η Μπελαβίστα, οι Βερχανέδες, οι Μεγάλες Ταβέρνες, το Μπουλβάρ-Αλιότι, ο Κουλές, τα Τράσα (…), τα βαποράκια του Κορδελλιού, το τραμ της πλακόστρωτης προκυμαίας που το ‘σερναν άλογα, τα κατάμεστα με εύθυμο κόσμο κέντρα, τα μονά ζυγά φιστίκια, τα “πολιτάκια” με τα σαντούρια, όλα έμοιαζαν σαν εύθυμες κτυπητές κορδέλες που έπλεκαν ένα χαρωπό γαϊτανάκι. Και μέσα σ’ αυτά η μητέρα να μπαινοβγαίνει με τα παιδιά στα καταστήματα και ν’ αγοράζει τη χαρά του περιττού μέσα σε μεγάλα και μικρά πακέτα…».(3)
Άσε τι γινόταν με τη βασιλόπιτα. «Η νοικοκυρά έβαζε μέσα το φλουρί. Η ίδια σχεδίαζε δικέφαλους αητούς και διάφορα πλουμιά με καρεφύλλια και μύγδαλα [Συνή­θως πατούσε στη μέση μια ρομβοειδή σφραγίδα με το δικέφαλο αητό, απ' αυτές που σκά­λιζαν οι μοναχοί στο Άγιο Όρος]. Η ίδια σκαρίφιζε με ζυμάρι τη χρονολογία. Σαν τρελά μπαινόβγαιναν τα παιδιά την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Πότε θα ‘ρθει η ώρα να κό­ψουν την πίτα… Να δουν σε ποιον θα πέσει το φλουρί… Πότε θα μοιράσουν τα ρεγάλα και τους μποναμάδες… Κι οι μεγάλοι αγωνιούσαν για τα ρεγάλα. Ήξεραν ότι όλα ήταν αγο­ρασμένα απ’ του Ξενόπουλου, απ’ τον Μπον Μαρσέ, απ’ τα μεγάλα καταστήματα της Σμύρνης. Πάνω στο στρογγυλό τραπέζι της τραπεζαρίας, η γελένη γεμάτη καρύδια, μύ­γδαλα, φουντούκια, “μάνα του Ουρανού”, κουκουνάρια, σταφίδες, σύκα, κουρμάδες, δα­μάσκηνα, λεμπλεμπούδες. Στη μέση ένα αναμμένο κερί, και τα παιδιά να μπαινοβγαί­νουν, να γεμίζουν τις τσέπες και να μασουλίζουν. Δε σταματούσαν τα κάλαντα και οι ευ­χές στην ξώπορτα…».(4)
Βέβαια, «κάθε παλιά Σμυρνιά, την παραμονή στον εσπερινό, έστελνε στον εφημέριο της ενορίας το κόνισμα του Αγίου Βασιλείου με τον άρτον για το Ύψωμα. Και την άλλη μέρα, ξωλείτουργα ο παπάς ήθελε να πάει στο σπίτι να ψάλει το Απολυτίκιον και το Μεγαλυνά­ριον του Αγίου: “Τον ουρανοφάντορα του Χριστού…”. Η νοικοκυρά κρατούσε μια άσπρη πετσέτα ανοιχτή και ο παπάς βαστώντας τον άρτον τον ύψωνε εκ τρίτου αναφωνών: “Μέγα το όνομα…”. “Της Αγίας Τριάδος”, συμπλήρωνε η οικοδέσποινα. “Πάτερ όσιε, βοήθει τους δούλους σου”, ξανάλεγε ο παπάς κι έκοβε ανάλογες μερίδες, ευλογία για τους εορτάζοντας… Στο Γιαμανλάρ νταγ το πρωί της Πρωτοχρονιάς, όταν ξυπνούσαν οι άνθρωποι, ήθελε να κοιτάξουν το βουνό και να ευχηθούν: “Να είναι στερεωμένοι όλο το χρόνο”. Αν το βουνό ήταν χιονισμένο, αυτό σήμαινε ότι ο χρόνος θα τους ήταν ευτυχισμένος…».(5)
Παρόμοιες σκηνές εκτυλίσσονται παντού…
Στην Κρήνη (Τσεσμές), μετά το κόψιμο και το μοίρασμα της πίτας, άφηναν όλα τα κομμά­τια της πάνω στο τραπέζι μαζί με γλυκά και νερό, για να κατέβει τη νύχτα ο Αϊ-Βασίλης να φάει και να ξεδιψάσει.(6) Επίσης , έσφαζαν στο κατώφλι της πόρτας μια κόττα ή ένα διάνο “για το καλό”.(7)
Στη Χίο της Βιθυνίας, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς ο νοικοκύ­ρης κάρφωνε ένα κλαδάκι ελιάς πάνω στη βασιλόπιτα, που ακουμπούσαν όρθια στον τοίχο και λειτουργούσε ως ειδώλιο του Αϊ-Βασίλη. Πάνω στο κλαδάκι όλα τα μέλη κρεμούσαν τα χρυσά τους (βραχιόλια, αλυσίδες, σκουλαρίκια, δακτυλίδια κ.ά.) και τα άφηναν εκεί όλη τη νύχτα, για να τους φέρει ο Αϊ-Βασίλης ευτυχία.(8)
Στις Κυδωνίες (Αϊβαλί) η νοικοκυρά σχημάτιζε με ένα πιρούνι πάνω στην πίτα ένα σταυρό “τσιμπιστό”, για να… βγαίνουν τα μάτια των εχθρών και να μην τους γλωσσοτρώνε, ενώ με ένα κλειδί έκαναν διάφορα πλουμιά για να “κλειδώνεται” το στόμα των εχθρών. (9) Εξάλλου, όποιος κέρδιζε το φλουρί δεν το έπαιρνε. Το εξαγόραζε η νοικοκυρά, γιατί ήταν γρουσουζιά να φύγει από το σπίτι.(10)
Στον Πόντο τοποθετούσαν στο εικονοστάσι έξι κλαδιά ελιάς και έξι δάφνης με την ευχή: “ήρθε καλοχρονιά, ας πάει κακοχρονιά”.Επίσης τα κορίτσια έριχναν στη θάλασσα στάρι και αλάτι και έφερναν στο σπίτι θαλασσινό νερό με βότσαλα, που σκόρπιζαν στα δωμάτια, για να έχουν αφθονία αγαθών. Στη Σινώπη, ειδικότερα, κάθε Πρωτοχρονιά κάρφωναν πάνω από το τζάκι ένα νέο κλαδί ελιάς, για να τους δίνει νέα ζωή (11), ενώ όποιος έβρισκε το φλουρί έπρεπε να πάει πρωί πρωί στη βρύση να αφήσει ένα κομμάτι πίτα αλειμμένο με μέλι και βούτυρο, για να εξευμενίσει το στοιχειό που κατοικούσε σ’ αυτή, και να φέρει στο σπίτι ένα κουβά “αγιοβασιλιώτικο νερό” για ανανέωση. (12)
Στα Κοτύωρα καλό σημάδι για την οικογένεια ήταν να πέσει το νόμισμα στην Παναγία, που της “μελετούσαν” και το πρώτο κομμάτι. (l3)
Στην Κασταμονή, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, οι νοικοκυρές εκτός από τη βασι­λόπιτα ετοίμαζαν και τον αϊβασιλιώτικο χαλβάκαι μάλιστα με ιδιαίτερη φροντίδα, γιατί από την επιτυχία του εξαρτούσαν την τύχη της χρονιάς. Μετά τον Εσπερινό, τέσσερις ομάδες μαθητών με λευκούς χιτώνες, γαρνιρισμένους με θαλασσί χρώμα και με πολύχρω­μα φαναράκια στα χέρια επισκέπτονταν όλα τα σπίτια. Τα κεράσματα ήταν ρακί και μεζέ­δες για τους μεγάλους και ξηροί καρποί ή φρούτα για τους μαθητές. Με τα χρήματα που εισέπρατταν κάλυπταν έξοδα του σχολείου…(14)
Έτσι έγιναν όλα, όπως κάθε χρόνο, την Πρωτοχρονιά του 1922. Όμως, μήπως δε σταύ­ρωσαν την πίτα “τρις” με το μαχαίρι; Μήπως δε “μελέτησαν” σωστά τα κομμάτια της; Μήπως δεν πάτησαν σωστά πάνω της τη σφραγίδα και ο δικέφαλος αποτυπώθηκε μονοκέ­φαλος ή ακέφαλος; Μήπως το “φλουράκι” το κέρδισε το Τουρκάκι που παραστεκόταν ή του το “μαρτύρησε” το πονηρό Φραγκάκι; Μήπως δεν πέτυχε ο αϊβασιλιώτικος χαλβάς της Κασταμονίτισσας; Μήπως ξέχασαν να ανανεώσουν τα παλιά κλαδιά ελιάς και δάφνης στα εικονοστάσια τους; Ή μήπως το πρωί της Πρωτοχρονιάς του ’22 πυκνή ομίχλη έκρυβε τη θέα του αχιόνιστου Γιαμανλάρ Νταγ; Μήπως, πάλι, έπιασαν κάποιες κατάρες των Λε­βαντίνων εμπόρων που είχαν θησαυρίσει κάτω απ’ το παλιό τουρκικό καθεστώς των διο­μολογήσεων και τώρα έβλεπαν ότι δεν μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τους Έλληνες; Ή μήπως πίσω απ’ τα καφάσια των παραθύρων τα κατακόκκινα από λύσσα μάτια των Τούρκων “μάτιαζαν” το Ελληνικό στοιχείο, που ζούσε το όνειρο της Ανάστασης; Δεν μπορεί, κά­ποιο κακό σημάδι θα είδαν οι Μικρασιάτες την παραμονή ή ανήμερα της Πρωτοχρονιάς!…
Την Πρωτοχρονιά του 1922 η τραγωδία του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας βρί­σκεται σε κορύφωση. Όλα όμως έγιναν όπως κάθε χρόνο στη “Βασιλίδα της Ιωνίας” και τα περίχωρά της. Γιατί, όπως γράφει ο Η. Βενέζης, «Η καταιγίδα, η καταστροφή πλησία­ζαν. Εμείς ήμαστε τότε σχεδόν παιδιά, δεν είχαμε νου και μάτια να δούμε. Αλλά οι πατέρες μας, που είχαν και τα δυο, δεν ήθελαν να δουν. Δεν είχαν μήτε φαντασία. Η ζωή των ελληνικών κοινοτήτων συνεχιζόταν μέσα σε μιαν ατμόσφαιρα ευφορίας – που είναι χαρακτηριστική των απελπισμένων καταστάσεων…».(12)Για κάποιους ασφαλώς στα παρασκήνια ή και στις κερκίδες του παγκόσμιου αυτού θεάτρου όλα αυτά είναι απλώς στοιχεία τραγικής ειρωνείας, αφού το ξέρουν ή το φαντάζονται ότι πρόκειται για την τελευταία Πρωτοχρο­νιά των Ελλήνων στη Μικρά Ασία.
Το τελευταίο, βέβαια, επεισόδιο της τραγωδίας (η «κα­ταστροφή», η «έξοδος») θα παιχτεί «επί σκηνής» τον Αύγουστο του ίδιου έτους…
Από τότε οι Ελληνομικρασιάτες, μπορεί να μετρούσαν όπως όλοι οι χριστιανοί το χρόνο με αφετη­ρία τη Γέννηση του Χριστού, ως πρόσφυγες όμως αναμετρούσαν το χρόνο με αφετηρία την αποφράδα εκείνη μέρα του Αυγούστου που οι πύρινες γλώσσες έζωσαν θανατηφόρα τον Ελληνι­σμό της Μικρασίας, αφανίζοντας ένα μεγάλο κομμάτι του και ξεριζώνοντας το υπόλοιπο από τα χώματα όπου για τριάντα ολόκληρους αιώνες ζούσε και δημιουργούσε έργα θαυ­μαστά. Γι’ αυτό και η βασιλόπιτά τους ουσιαστικά ήταν συνδυασμός του “εορτα­στικού” άρτου και του “μελίπηκτου” των αρχαίων προσφορών προς τους θεούς και προς τους νεκρούς αντίστοιχα!…
Υ.Γ. Πριν από 15 χρόνια, παρουσιάζοντας τα έθιμα αυτά στην εκδήλωση κοπής της πίτας του ενιαίου τότε Συλλόγου Μικρασιατών Ρεθύμνου στο Δημαρχείο της πόλης μας, είχα προτείνει να κόβονται δύο βασιλόπιτες, όπως ήταν το έθιμο στην Αρτάκη της Κυζίκου(15): μια «ανεβατή», αφιερωμένη στο Χριστό, τον Αϊ-Βασίλη και τους οικείους και μία «λειπανάβατη», αφιερωμένη στους νεκρούς μας, θαμμένους και άταφους. Πράγματι οι Μικρασιάτες του Ρεθύμνου δεν άργησαν να κόβουν δύο πίτες∙ όχι, όμως, κατά το έθιμο της Κυζίκου αλλά κατά τις ε-πιτα-γές του διχασμού, που του επέτρεψαν να τους κάνει “ποδαρικό”!!…
Ι) Ισαβέλλα Μαλόβρουββα, «Σμύρνη, Διαμάντι της Ανατολής. Περιοδεία φαντασίας στην παλαιά Σμύρνη», Μικρασιατικά Χρονικά, τόμος Α’, σελ. 181-184. 2) Διδώ Σωτηρίου, Οι νεκροί περιμένουν, σελ. 54. 3) lφιγένεια Χρυσοχόου, Ξεριζωμένη Γενιά, σελ. 394. 4) Σωκράτης Ρωνάς, «Λαϊκό Μηνολόγιο Σμύρνης», Μικρασιατικά Χρονικά, τόμος Ζ’, σελ. 310. 5) Δημ. Λουκάτος, ” Το έθιμο της Βασιλόπιτας”, Μικρασιατικά Χρονικά, Τόμος Ι΄, σελ. 121. 6) Δημ. Λουκάτος, ό.π., σελ. 123. 7) Γεώργιος Μέγας, Ελληνικαί εορταί και έθιμα λαϊκής λατρείας, Αθήνα 1956, σελ. 61. 8 ) Δημ. Λουκάτος, ό.π., σελ. 124. 9) Γ. Μέγας, ό.π., σελ. 60-61. 10) Δημ. Λουκάτος, ό.π., σελ. 125. 11) Γ. Μέγας, ό.π., σελ. 72. 12) Γ. Μέγας, ό.π., σελ. 70. 13) Λύσανδρος Θεοδωρίδης, «Η Παραμονή του Αγίου Βασιλείου εις Κασταμονήν», Μικρασιατικά Χρονικά, τόμος Β’, σελ. 172. 14) Ηλίας Βενέζης, Μικρασία, Χαίρε, σελ. 37-38. 15) Δημ. Λουκάτος, ό.π., σελ. 108
Πηγές: άγονη γραμμή-  fdathanasiou.wordpress.com 
read more “Η τελευταία Πρωτοχρονιά στη Μικρά Ασία”