Οι αλησμόνητες πατρίδες και η καταστροφή στης Σμύρνης στον Πειραϊκό Σύνδεσμο
Παρακολουθήσαμε μια αξιοθαύμαστη ομιλία στον Πειραϊκό Σύνδεσμο στις 13 Φεβρουαρίου για τις αλησμόνητες Πατρίδες, για το έπος του Ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία που κατέληξε όλη η νικηφόρα προέλασή του σε τραγωδία και σε καταστροφή του Ελληνισμού στη Μ. Ασία, καθώς και στην καταστροφή της Σμύρνης.
Ειδικότερα, από τον συγγραφέα και ιστορικό φιλόλογο κ. Καργάκο Σαράντο. Επίσης για την ανάπτυξη της Σμύρνης και την ιστορία με το μεγαλείο της, της θαυμάσιας αυτής Ελληνικής πόλης, μας μίλησε υπερέξοχα ο κ Δημήτρης Γκουλιστάνης πρόεδρος της Ένωσης Σμυρναίων στον Πειραιά και στη Νίκαια.
Η όλη όμως αυτή ιστορική αναδρομή δεν μας θύμισε μόνο τι είχαμε και τι χάσαμε από ανευθυνότητα, κυρίως των υπευθύνων κυβερνώντων και των αντιπάλων κομμάτων στην Ελλάδα – και που σήμερα το ίδιο γίνεται και βρεθήκαμε σ’ αυτό το κατάντημα και τον περίγελο της κρίσης – αλλά διαπιστώσαμε ακόμη περισσότερο την αντιπάθεια της Γερμανίας προς την Ελλάδα και ίσως αυτό το σύμπλεγμα πνευματικής κατωτερότητας, που επιζητούσαν να εξοντώσουν το Ελληνικό στοιχείο στην Μ. Ασία.
Η όλη αυτή υπενθύμιση της Μικρασιατικής καταστροφής μας πόνεσε πολύ, γιατί χάσαμε τον ελληνισμό και τις ελληνικές πόλεις στην Μικρά Ασία, που τις είχαν αναπτύξει οι Έλληνες από πολλούς αιώνες πριν.
Θέλω όμως να γραφούν περισσότερα για τους πρωταίτιους αυτής της καταστροφής, γιατί αυτοί που συνετέλεσαν πραγματικά στην καταστροφή της ήταν οι υποτιθέμενοι φίλοι και σύμμαχοί μας με την κίβδηλη και ύπουλη συμπεριφορά τους. Αυτοί μας εγκατέλειψαν και έτρεξαν να προσφέρουν βοήθεια ανταγωνιζόμενοι μεταξύ τους, ποιος θα οικειοποιηθεί τα μεγαλύτερα οφέλη από την κλυδωνιζόμενη Τουρκία, από τον Κεμάλ Μουσταφά, τον Τούρκο στρατηγό.
Η μεγαλύτερη όμως απάνθρωπη συμπεριφορά τους ήταν, όταν ο κόσμος κατατρομαγμένος με την υποχώρηση των Ελληνικών στρατευμάτων, στοιβαζόταν στη Σμύρνη και ζήταγε βοήθεια από τα συμμαχικά καράβια. Όταν τα σπίτια τους τα έκαιγαν με πετρέλαιο που το κουβαλούσαν σε κουβάδες οι Τούρκοι στρατιώτες, όταν τους έφαγαν και τους βίαζαν, όταν δεν είχαν που να πάνε για να σωθούν, όταν βρίσκονταν σε απόγνωση τρελαμένοι από το φόβο και από τον πανικό που χάνονταν μεταξύ τους τα μέλη των οικογενειών τους και άπλωναν τα χέρια τους ικετευτικά παρακαλώντας και εκλιπαρώντας να τους σώσουν τα συμμαχικά πλοία που ήταν ελλιμενισμένα στον όρμο της Σμύρνης, αυτοί που ήταν μέσα στα πλοία κάθονταν απαθέστατοι και παρακολουθούσαν τον βάρβαρο εξολοθρεμό των Ελλήνων και τους πετούσαν στη θάλασσα, με κάθε βάρβαρο μέσο.
Η περίφημη συμμαχική «Αντάντ« μας πρόδωσε, μας εγκατέλειψε, δεν μας βοήθησε στρατιωτικά, αφού αυτή μας έβαλε να εκστρατεύσουμε στην Μ. Ασία εκμεταλλευόμενη τους πόθους των Ελλήνων για τις χαμένες ελληνικές πατρίδες και το χειρότερο φέρθηκε απάνθρωπα και σκληρά προς τους ανυπεράσπιστους δοκιμαζόμενους Έλληνες και Αρμένιους, την ώρα που τους κατέσφαζαν σαν τα τραγιά οι επερχόμενοι Τούρκοι.
Όλοι τους συμπεριφέρθηκαν το ίδιο, Γάλλοι, Ιταλοί, Ρώσοι, Εγγλέζοι και Αμερικανοί γιατί απέβλεπαν πως θα ωφεληθούν από τους Τούρκους.
Και πάλι οι πολιτικοί και οι στρατιωτικοί ηγέτες της Ελλάδας του ίδιους διάλεξαν ως συμμάχους κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο – εκτός των Ιταλών που ήταν εχθροί μας – και πάλι τη Βόρεια Ήπειρο που την είχαμε καταλάβει, δεν μας την παραχώρησαν μετά την έκβαση του πολέμου με τη συντριβή του γερμανικού άξονα, παρά τη μεγάλη προσφορά μας στον πόλεμο αυτόν.
Όμως τότε που τα συμμαχικά άλλοτε πλοία με τα πληρώματά τους έδειχναν άσπλαχνα την ευρωπαϊκή, και όχι μόνο αυτοί, «εξεζητημένη ευγενική συμπεριφορά τους», βλέποντας με ψυχρή λογική και χωρίς ανθρώπινα συναισθήματα την αλλοφροσύνη και τη σφαγή των άμαχων πληθυσμών στο λιμάνι της Σμύρνης, δεν ξέφυγαν από την οργή της θείας Δίκης. Όλα τιμωρήθηκαν και βυθίστηκαν στις διάφορες θαλάσσιες περιοχές της Γης μας.
Ας διαβάσουμε το θαυμάσιο ποίημα του κ. Μαρματσούρη Λευτέρη «Τα Θωρηκτά» που μας αναφέρει με τον μεστό λιτό λόγο του, πως οι θεοί αποφάσισαν την τιμωρία τους, για την άσπλαχνη, ανάλγητη αυτή συμπεριφορά τους.
«Έστι δίκης οφθαλμός, ος πάνθ’ ορά…» (Σοφοκλής).
Το παραθέτουμε, γιατί είναι επίκαιρο, διδακτικό και λίαν χρήσιμο μετά από την ιστορική αυτή αναδρομή για την καταστροφή της Σμύρνης και της Ιωνίας.
ΤΑ ΘΩΡΗΚΤΑ
«Ω Νέμεσι, κλήζω σε, θεά βασίλεια, μεγίστη, πανδερκής,
εσορώσα βίον θνητών πολυφύλων».
(Από τον Ορφικόν Ύμνον Νεμέσως)
Είχανε παρακολουθήσει οι Θεοί το έγκλημα.
Είχανε δει
το ενεργητικό μέρος
της παθητικής σύμπραξης των «πολιτισμένων»
στη μεγαλύτερη γενοκτονία του αιώνα.
Το ατμόνερο να ζεματάη τους ικέτες,
Τα σπαθιά να τους κόβουν τα χ έρια.
Τις σιδερένιες βέργες να τους απωθούν.
Τα τυμπανισμένα πτώματα στον κόλπο της Ιωνίας.
Είχανε καταγράψει τα ονόματα των θωρηκτών οι Θεοί^
κι αποφάσισαν:
Democratie, αυτοβύθισμα στ’ ανοιχτά της Μπιζέρτας.
Iron Duke και Renown, αύτανδρα στη θάλασσα της Μαλαισίας.
Duillio, τορπίλλισμα στον Τάρνατα.
Arizona, καταποντισμός στο Per Harbor.
«Ω Νέμεσι…, εν σοί δ’ εισί δίκαι θνητών…»
Τα ονόματα των θωρηκτών έχουν ληφθεί από το βιβλίο του John Murat «το ξεκλήρισμα του Ελληνισμού». Στις σελίδες 353-255 αναφέρεται το τέλος των θωρηκτών που παρηκολούθησαν, απαθή, την καταστροφή της Σμύρνης (και την κατακρεούργηση των Ελλήνων) ναυλοχούντα στον Όρμο της.
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΡΜΑΤΣΟΥΡΗΣ
Από τη Συλλογή «Στοχασμοί», 1990
