Προχθές διαβάσαμε, πως ένας μαθητής της Γ' Λυκείου, έδωσε τέλος στη ζωή του πέφτοντας από τον τρίτο όροφο του σχολείου του. Ξαφνιάστηκα, και σοκαρίστηκα, γιατί σκέφτηκα πρωτίστως το άμοιρο παιδί, αλλά και τους τραγικούς γονείς. Να μεγαλώνεις έναν άγγελο, και ξαφνικά αυτός να αυτοκαταστρέφεται, είναι σκληρό να το πιστέψεις. Ακόμα τραγικότερο να τον θάψεις. Τα ΜΜΕ δεν... έδωσαν ιδιαίτερη δημοσιότητα. Τα μπλόκα των αγροτών, η δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας, για την οποία εμείς οι απλοί πολίτες δεν φταίξαμε, η SIEMENS του Χριστοφοράκου, οι προκλητικοί μισθοί της ΕΡΤ, έχουν βαρύτερη προτεραιότητα παρά ή ζωή ενός νέου.
Το ρεπορτάζ μιας εφημερίδας ,ανέφερε ότι ο μαθητής τελευταία ,ήταν μοναχικός, μελαγχολικός, με ιδιαιτερότητες. Δηλαδή πάλι τα γνωστά. Για το σύστημα, τίποτα το διαφορετικό, τίποτα το ανησυχητικό. Πιθανόν το παλληκαράκι, απογοητευμένο από αποτυχημένο έρωτα, παραμονές του Γολγοθά των εισαγωγικών εξετάσεων, με κάποιο πιθανό πρόβλημα στο σπίτι. Όλα αυτά έδρασαν πάνω του σαν βόμβα μεγατόνων, και το επηρέασαν να πάρει την τελική αυτή απόφαση?
Επίσης αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν το γεγονός ότι, το μοιραίο εκείνο πρωινό, το παιδί μπήκε ¾ νωρίτερα από την ώρα έναρξης στο σχολείο, χωρίς τα καθημερινά του βιβλία και κατευθύνθηκε στο σημείο, που για τελευταία φορά αντίκρισε την εικόνα της ζωής. Τίποτα και σε κανένα δεν έκανε εντύπωση η εικόνα αυτή. Η σημειολογία του Ουμπέρτο Εκο στους καθηγητές, δεν έχει ακόμα γίνει βίωμα για τέτοια θέματα, και σε τέτοιες εποχές.
Ακόμα όμως αυτή η κομβική, βιολογικά και ψυχολογικά, ηλικία των 17 ετών, που όλοι την περάσαμε, με τους πρώτους έρωτες, μα και την ανάγκη να διαβάσουμε μέχρι πτώσης, για επιτυχία να φύγουμε από την παιδική ψυχολογία, και απότομα να ωριμάσουμε, έχουν κατακερματίσει τις ανθισμένες ψυχές πολλών παιδιών οδηγώντας τα σε απόγνωση. Δεν είναι – δικαιολογημένα άλλωστε – όλα ικανά να περάσουν τον Ρουβίκωνα. Καίσαρες όλοι δεν είναι.
Θυμήθηκα το πρώτο χρονογράφημα, στον χώρο αυτό, για τα παιδιά που έπαιζαν χαρτιά σε ένα καφενείο σε χωριό, που είχαμε παρατηρήσει με φίλο δημοσιογράφο, ακριβώς πριν ένα χρόνο. Και πάλι κούνησα μελαγχολικά το κεφάλι μου.
Απο συζητήσεις που κάνω με γονείς συναδέλφους, και από εικόνες που βλέπω, διαπιστώνω ότι η μαυρίλα του μέλλοντος της ζωής, της βίας, της επαγγελματικής ανυπαρξίας, της ανασφάλειας , και της ανικανότητας για επικοινωνία με τους γονείς, λόγω των εξαντλητικών ωραρίων εργασίας του σήμερα, η κενότητα έργων πράξεων που αφορούν τα παιδιά έχουν προκαλέσει αναστροφή στην συμπεριφορά τους. Γιατί αυτό αφορά τα δικά μας τα παιδιά μας. Τα παιδιά όλης της κοινωνίας.
Πολλά από τα τρυφερά αυτά νιάτα χάνονται στα ναρκωτικά ή στο έιτζ.
Έχει κανείς τελευταία ακούσει την έκφραση των νέων μέσα πχ από την μουσική που ακούν? Θα διαπιστώσει ότι είναι μια μουσική, πιο αγχωτική, εφήμερη, μελαγχολική, με στίχους απαισιόδοξους και ανατρεπτικούς έχοντας σαν αντικείμενο τα προβλήματα, και όχι την ομορφιά μιας άλλης ομορφότερης ζωής που θα έπρεπε να βιώνουν. Μια αισιοδοξία συνάνθρωπε.
Ο χώρος του FACEBOOK, αντικατέστησε την άμεση μεταξύ των ανθρώπων, παρέα, την κοινωνικότητα.
Οι σχέσεις γονιών και παιδιών δεν λειτουργούν σωστά κάτω από άγονες συνθήκες. Τα κομπιούτερ και τα ηλεκτρονικά παιγνίδια, τα κινητά τηλέφωνα αντικατέστησαν τις αλάνες, την συζήτηση, την κουβέντα, και την επαφή, τόσο αναγκαία σ΄ αυτή την ηλικία.
Η δική μου η γενιά με στέρηση, κυκλοφόρησε, έζησε, έπαιξε, κτύπησε, ερωτεύτηκε, δάκρυσε, φώναξε κυνηγήθηκε, δαγκώθηκε. Με μια μόνο διαφορά. Είχε φως, με στόχους και οράματα. Γιατί υπήρχαν προοπτικές για όλους. Όχι μόνο για τους καλύτερους.
Τελειώνω. Πολλά θα μπορούσαν να γραφούν ακόμα.
Πονάω και μάλιστα πολύ.
Νοιώθω πως όταν ένας νέος αυτοκτονεί, είναι σαν να αυτοκτονεί η ίδια η κοινωνία. Σ αυτά τα παιδιά αύριο, η τελευταία θα στηριχτεί.
Στα τρυφερά αυτά βλαστάρια που έχουν περισσότερη ανάγκη για αγάπη και ζεστασιά. Ανθρωπιά και κατανόηση.
ΠΗΓΗ:nisansis@hotmail.com
Το ρεπορτάζ μιας εφημερίδας ,ανέφερε ότι ο μαθητής τελευταία ,ήταν μοναχικός, μελαγχολικός, με ιδιαιτερότητες. Δηλαδή πάλι τα γνωστά. Για το σύστημα, τίποτα το διαφορετικό, τίποτα το ανησυχητικό. Πιθανόν το παλληκαράκι, απογοητευμένο από αποτυχημένο έρωτα, παραμονές του Γολγοθά των εισαγωγικών εξετάσεων, με κάποιο πιθανό πρόβλημα στο σπίτι. Όλα αυτά έδρασαν πάνω του σαν βόμβα μεγατόνων, και το επηρέασαν να πάρει την τελική αυτή απόφαση?
Επίσης αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν το γεγονός ότι, το μοιραίο εκείνο πρωινό, το παιδί μπήκε ¾ νωρίτερα από την ώρα έναρξης στο σχολείο, χωρίς τα καθημερινά του βιβλία και κατευθύνθηκε στο σημείο, που για τελευταία φορά αντίκρισε την εικόνα της ζωής. Τίποτα και σε κανένα δεν έκανε εντύπωση η εικόνα αυτή. Η σημειολογία του Ουμπέρτο Εκο στους καθηγητές, δεν έχει ακόμα γίνει βίωμα για τέτοια θέματα, και σε τέτοιες εποχές.
Ακόμα όμως αυτή η κομβική, βιολογικά και ψυχολογικά, ηλικία των 17 ετών, που όλοι την περάσαμε, με τους πρώτους έρωτες, μα και την ανάγκη να διαβάσουμε μέχρι πτώσης, για επιτυχία να φύγουμε από την παιδική ψυχολογία, και απότομα να ωριμάσουμε, έχουν κατακερματίσει τις ανθισμένες ψυχές πολλών παιδιών οδηγώντας τα σε απόγνωση. Δεν είναι – δικαιολογημένα άλλωστε – όλα ικανά να περάσουν τον Ρουβίκωνα. Καίσαρες όλοι δεν είναι.
Θυμήθηκα το πρώτο χρονογράφημα, στον χώρο αυτό, για τα παιδιά που έπαιζαν χαρτιά σε ένα καφενείο σε χωριό, που είχαμε παρατηρήσει με φίλο δημοσιογράφο, ακριβώς πριν ένα χρόνο. Και πάλι κούνησα μελαγχολικά το κεφάλι μου.
Απο συζητήσεις που κάνω με γονείς συναδέλφους, και από εικόνες που βλέπω, διαπιστώνω ότι η μαυρίλα του μέλλοντος της ζωής, της βίας, της επαγγελματικής ανυπαρξίας, της ανασφάλειας , και της ανικανότητας για επικοινωνία με τους γονείς, λόγω των εξαντλητικών ωραρίων εργασίας του σήμερα, η κενότητα έργων πράξεων που αφορούν τα παιδιά έχουν προκαλέσει αναστροφή στην συμπεριφορά τους. Γιατί αυτό αφορά τα δικά μας τα παιδιά μας. Τα παιδιά όλης της κοινωνίας.
Πολλά από τα τρυφερά αυτά νιάτα χάνονται στα ναρκωτικά ή στο έιτζ.
Έχει κανείς τελευταία ακούσει την έκφραση των νέων μέσα πχ από την μουσική που ακούν? Θα διαπιστώσει ότι είναι μια μουσική, πιο αγχωτική, εφήμερη, μελαγχολική, με στίχους απαισιόδοξους και ανατρεπτικούς έχοντας σαν αντικείμενο τα προβλήματα, και όχι την ομορφιά μιας άλλης ομορφότερης ζωής που θα έπρεπε να βιώνουν. Μια αισιοδοξία συνάνθρωπε.
Ο χώρος του FACEBOOK, αντικατέστησε την άμεση μεταξύ των ανθρώπων, παρέα, την κοινωνικότητα.
Οι σχέσεις γονιών και παιδιών δεν λειτουργούν σωστά κάτω από άγονες συνθήκες. Τα κομπιούτερ και τα ηλεκτρονικά παιγνίδια, τα κινητά τηλέφωνα αντικατέστησαν τις αλάνες, την συζήτηση, την κουβέντα, και την επαφή, τόσο αναγκαία σ΄ αυτή την ηλικία.
Η δική μου η γενιά με στέρηση, κυκλοφόρησε, έζησε, έπαιξε, κτύπησε, ερωτεύτηκε, δάκρυσε, φώναξε κυνηγήθηκε, δαγκώθηκε. Με μια μόνο διαφορά. Είχε φως, με στόχους και οράματα. Γιατί υπήρχαν προοπτικές για όλους. Όχι μόνο για τους καλύτερους.
Τελειώνω. Πολλά θα μπορούσαν να γραφούν ακόμα.
Πονάω και μάλιστα πολύ.
Νοιώθω πως όταν ένας νέος αυτοκτονεί, είναι σαν να αυτοκτονεί η ίδια η κοινωνία. Σ αυτά τα παιδιά αύριο, η τελευταία θα στηριχτεί.
Στα τρυφερά αυτά βλαστάρια που έχουν περισσότερη ανάγκη για αγάπη και ζεστασιά. Ανθρωπιά και κατανόηση.
ΠΗΓΗ:nisansis@hotmail.com
